Η αλήθεια είναι πως το river party που γίνεται εδώ και 33 χρόνια στο Νεστόριο της Καστοριάς, έχει τη δική του ιστορία στον χώρο της Ελληνικής μουσικής. Το πρόγραμμα των τελευταίων χρόνων φαίνεται να μην ικανοποιούσε μεγάλη μερίδα του πιο "κλασικού" κοινού του φεστιβάλ, καθώς ονόματα όπως ο Χατζηγίαννης, ο Ρέμος κτλ άφηναν παγερά αδιάφορο τον πιο έντεχνο/ροκ κόσμο, που παρακολουθούσε το festival. Φέτος αυτό άλλαξε και το πρόγραμμα περιελάμβανε σχεδόν όλους τους έντεχνους/ροκ Έλληνες καλλιτέχνες που περιοδεύουν φέτος (χωρίς υπερβολή!) Έτσι στις 5 μέρες του φεστιβάλ ακούσαμε τον Παύλο Παυλίδη, τον Γιάννη Αγγελάκα, τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τους Θάνο Μικρούτσικο και Χρήστο Θηβαίο, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, την Θεοδοσία Τσάσου, αλλά και ονόματα από άλλους μουσικούς χώρους που έδωσαν μια ποικιλία στο φεστιβάλ (Locomondo, Shantel, Ψαραντώνης, Γιάννης Χαρούλης, Στέλιος Ρόκκος).
Ας τα πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή! Το Νεστόριο βρίσκεται περίπου 2,5 ώρες μακριά από την Θεσσαλονίκη (και γύρω στις 7 από την Αθήνα). Ο χώρος που διεξάγεται το φεστιβάλ είναι στις όχθες του Αλιάκμονα. Φτάνοντας στο River Party μας έκανε θετική εντύπωση (πέρα από την πανέμορφη τοποθεσία) η πολύ καλή οργάνωση. Σύμφωνα με τους διοργανωτές ο αριθμός τον κατασκηνωτών (αλλά και η συνολική προσέλευση του κόσμου) φέτος, ήταν μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά, γεγονός που πιστεύω πως οφείλετε στο πολύ καλό και "γεμάτο" line up της φετινής χρονιάς. Η πλειοψηφία του κόσμου που γνωρίσαμε επισκέπτονταν για πρώτη φορά το festival, ενώ οι ηλικίες των κατασκηνωτών ξεκινούσαν από τα 16-17 και έφταναν τα 25-26 και ο μέσος όρος αυξομειώνονταν ανάλογα την ημέρα και τα ονόματα που εμφανίζονταν.
Πάντως, δεν ήταν λίγα τα παράπονα που ακούσαμε για τα την αδικαιολόγητη (?) απαγόρευση της εισόδου στον χώρο του river party, σε όποιον είχε τρόφιμα ή ποτά. Και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ένα πενταήμερο festival, η απαγόρευση αυτή έκανε αρκετά ακριβό το "κόστος ζωής" σε όλους όσους κατασκήνωναν, καθώς οι τιμές στο ένα και μοναδικό εστιατόριο του festival ήταν τσιμπημένες (ιδιαίτερα για την εποχή στην οποία βρισκόμαστε…). Άλλη μια παραφωνία ήταν η "dance stage". Καταρχάς θεωρώ αστείο την μετονομασία του bar του φεστιβάλ σε dance stage, απλά και μόνο με την προσθήκη ενός dj. Κατά δεύτερον θεωρώ τραγικό το γεγονός ότι κάθε βράδυ αμέσως μετά το κλείσιμο της κεντρικής σκηνής (με τραγούδια όπως το "Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον" ή ακόμα και μερικά πιο ανάλαφρα), το συγκεκριμένο "stage"/bar έπαιζε ότι πιο δυνατό beat υπάρχει… από dubstep και house, μέχρι τα τελευταία hits της Rihanna. Σε ένα festival όπως αυτό (με έντεχνο/ροκ χαρακτήρα) και με συμμετοχές από τέτοιους καλλιτέχνες ήταν τουλάχιστον αντιφατικό (για να μην πω αντιαισθητικό) αμέσως μετά το τέλος των συναυλιών, η μόνη μουσική που μπορούσε να ακούσει κάποιος να είναι τέτοιου είδους. Και ακόμα και αν δεχτούμε πως μια τέτοια σκηνή δίνει ποικιλία στο πρόγραμμα (που δεν δίνει, καθώς οι συγκεκριμένοι Dj's δεν είχαν να προσφέρουν κάτι μουσικά) είναι απαράδεκτο να είναι η μόνη επιλογή διασκέδασης που έχει ο κόσμος
Ας περάσουμε όμως στο καθαρά μουσικό κομμάτι της υπόθεσης! Το festival διέθετε 2 μουσικές σκηνές: τη main stage και την Youth/Green stage που άλλαζε όνομα ανάλογα ποιος εμφανίζονταν. Επίσης μετά το κλείσιμο της main stage (γύρω στις 3.00 κάθε βράδυ) το bar του river party μετατρέπονταν σε Dance stage.
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε δυναμικά με τον Shantel, ο οποίος με τον Βαλκανικό ήχο του ξεσήκωσε εύκολα το νεανικό κοινό του river party με αρκετό χορό και διάθεση. Ακόμα κι αν μουσικά, δεν είχε κάποια τρομερή απόδοση, κατάφερε να ζεστάνει τον κόσμο για τους Locomondo οι οποίοι ήταν χωρίς αμφιβολία το όνομα που ξεχώρισε από την πρώτη μέρα! Κέφι, ενέργεια και δυναμικά τραγούδια είναι ότι χρειάζεται ένα συγκρότημα για να κερδίσει ένα τέτοιο κοινό και οι Locomondo τα είχαν όλα! Το τι γίνονταν στο κοινό σε τραγούδια όπως το μαγικό χαλί θύμιζε… συναυλία Prodigy! Οι Locomondo μας αφήνουν γύρω στις 1.00 με ένα mix από τις μεγάλες τους επιτυχίες, ενώ την σκυτάλη παίρνει αμέσως μετά ο Παύλος Παυλίδης, ο οποίος μας άφησε με ανάμικτα συναισθήματα. Και αυτό γιατί παρότι μουσικά και φωνητικά ήταν η καλύτερη εμφάνιση του, που έχουμε δει μέχρι τώρα, το setlist μας απογοήτευσε. Απουσίαζαν παλιότερα τραγούδια του όπως η "Αδρεναλίνη" και "Ο βασιλιάς της σκόνης" που (πριν βιαστείτε να πείτε ότι είναι από τα Ξύλινα Σπαθιά) έπαιξε όλες τις προηγούμενες φορές που τον ακούσαμε και θα ταίριαζαν υπέροχα σε ένα open-air festival …
Η επόμενη μέρα ξεκινάει αρκετά δυναμικά με Λεωνίδα Μπαλάφα , που είναι ένα από τα πιο υποσχόμενα νέα ονόματα της Ελληνικής μουσικής σκηνής. O ίδιος μας άρεσε αρκετά και ο πυροσβεστήρας φαίνεται πως κέρδισε και τον κόσμο! Το βράδυ συνεχίστηκε με Γιάννη Χαρούλη και Ψαραντώνη που κατάφεραν να τραβήξουν ένα διαφορετικό ηλικιακά κοινό, το οποίο φάνηκε να απολαμβάνει την εμφάνιση τους. Για το τέλος της βραδιάς είχαμε τον Γιάννη Αγγελάκα στο γνωστό (πλέον) σχήμα του με 3 μουσικούς επί σκηνής. Η εμφάνιση του Αγγελάκα στο river party ήταν ίδια με κάθε άλλη εμφάνιση του! Τεχνικά μπορεί να είναι ίδια (με το ίδιο σχεδόν setlist), αλλά η ενέργεια και το πάθος που βγάζει πάνω στην σκηνή κάνει την κάθε εμφάνιση ξεχωριστή! Επίσης ένα μεγάλο video wall που βρίσκονταν πίσω από τους μουσικούς και έπαιζε διάφορα μικρά videos, έδωσε ένα διαφορετικό χρώμα στην σκηνική παρουσία του σχήματος, πάροτι δεν έκανε την διαφορά.
Στιγμή της βραδιάς;
Κάποια στιγμή (όπως και στις περισσότερες συναυλίες του Αγγελάκα) ο κόσμος φώναξε "Ω είναι ωραία στον παράδεισο" και ο Αγγελάκας απαντάει "Ποιον παράδεισο ρε; Εδώ είναι το Νεστόριο! " Μας αφήνει γύρω στις 1:30 λέγοντας: "Μακάρι ο δρόμος μας να μας ξαναφέρει εδώ" πριν το τελευταίο τραγούδι "Όλα είναι δρόμος" . Γενικότερα, ήταν μια πολύ δυνατή εμφάνιση που παρότι είχε ένα κλασικό setlist κατάφερε να ξεχωρίσει με την ιδιαίτερη ενέργεια!
Και περνάμε στην Παρασκευή που μουσικά αποδείχτηκε μια από τις καλύτερες ημέρες (αν όχι η καλύτερη!).
Η βροχή δεν φαίνεται να πτόησε τον κόσμο καθώς η προσέλευση ήταν εμφανώς μεγαλύτερη από τις προηγούμενες ημέρες. Η αρχή γίνεται με τον Πάνο Μουζουράκη που ανέβηκε στην σκηνή άνετος και ορεξάτος! Δέθηκε από την πρώτη στιγμή με τον κόσμο και παρότι δεν έχει τον αριθμό των τραγουδιών, ώστε να γεμίσει ένα πρόγραμμα 1 ώρας και 15 λεπτών, κατάφερε να μην κάνει τον κόσμο να βαρεθεί, είτε με τα αστεία και τις ιστορίες του, ή με διάφορα covers γνωστών τραγουδιών όπως το "like a roling stone" και το "mad about you". Την σκυτάλη έδωσε στον Θάνο Μικρούτσικο και τον Χρήστο Θηβαίο που έκαναν και την εμφάνιση της βραδιάς. "Σας ευχαριστούμε καταρχάς για την παρουσία σας και μετά για το καλωσόρισμα σας. Να περάσουμε την καλύτερη βραδιά του καλοκαιριού!" μας λέει ο Θάνος Μικρούτσικος. Στην μιάμιση ώρα που ήταν πάνω στην σκηνή ερμήνευσαν πέρα από τα δικά τους τραγούδια και πολλά άλλα όπως το "Να μ'αγαπας" και το "Γέλα πουλί μου γέλα" (που ήταν πρόγευση για την επόμενη μέρα!). Το σχήμα συμπληρώθηκε και με γυναικεία φωνή, όταν η Άννα Λιβάρδου ερμήνευσε κάποια κομμάτια (και μας άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις για την φωνή της!) Για τις ερμηνευτικές ικανότητες και το ταλέντο του Χρήστου Θηβαίου θα μπορούσαν να γραφτούν αρκετά άρθρα, διπλάσια από αυτό, γι'αυτό θα περιοριστούμε στο να σας πούμε ότι ήταν απλά υπέροχος! Τι άλλο είπαμε πως έλειπε από το river party;
O Βασίλης Παπακωσταντίνου! Το πρόγραμμα ξεκινάει με το Thunderstruck και μετά από ένα-δυο μέτρια cover ο Βασίλης είναι επί σκηνής. "Είστε διπλάσιοι από κάθε άλλη χρονία"! Η συναυλία κύλησε ήρεμα ενώ τα συνθήματα του τύπου "Βασίλη ζούμε για να σ'ακούμε" απλά θα τα αφήσουμε ασχολίαστα Έπαιξε 2 ώρες και κάτι, έβγαλε πολιτικό λόγο (παρομοιάζοντας την συναυλία με μια μεγάλη πλατεία και συγχαίροντας μας που σηκωθήκαμε από τους καναπέδες μας για να έρθουμε να τον ακούσουμε) χοροπήδησε, χόρεψε και το απόλαυσε ιδιαίτερα αποδεικνύοντας ότι… η ηλικία δεν παίζει ρόλο !
Το Σάββατο το περιμέναμε πως και πως, καθώς είχε το πιο γεμάτο πρόγραμμα όλων των ημέρων,πράγμα που αναγνώρισε και ο κόσμος που ήταν περισσότερος από κάθε άλλη μέρα του festival. Την main stage ανοίγει η Θεοδοσία Τσάσου που αφήνει την εμφάνιση της στην μέση λόγω της καταρρακτώδους βροχής που μας θύμισε… Glastonbury! Μετά από μια παύση περίπου μισής ώρας στην σκηνή εμφανίζεται η Ελένη Τσαλιγοπούλου που παρακινεί τον κόσμο να φωνάξει μαζί της "Δεν ξενερώνουμε πότε!" Γέμισε την εμφάνιση της με τραγούδια από τον τελευταίο της δίσκο που τους στοίχους υπογράφουν καλλιτέχνες όπως ο Αλκίνοος Ιωανίδης και ο Παύλος Παυλίδης. Η ίδια ήταν κάπως (υπερβολικά) χαρούμενη, αλλά κατάφερε να ζεστάνει τον κόσμο μετά από την βροχή. Γύρω στις 11.30 στην σκηνή ανεβαίνουν οι Κατσιμιχαίοι που ήταν μια από τις εμφανίσεις που περιμέναμε αρκετά. Ξεκινώντας με κάπως πιο υποτονικά τραγούδια έχασαν κάπως τον κόσμο, αλλά όσο περνούσε η ώρα, τα πράγματα γίνονταν όλο και καλύτερα. Η αλήθεια είναι όμως πως η εμφάνιση τους ήταν ελαφρώς χειρότερη από την αντίστοιχη συναυλία, που είδαμε (πριν από περίπου ενάμιση χρόνο) στην Θεσσαλονίκη.
Και αυτό οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους. Καταρχάς στην απουσία από την σκηνή του Πάνου Κατσιμίχα στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας καθώς συμμετείχε σε λιγότερα τραγούδια (σε σχέση με την συναυλία της Θεσσαλονίκης). Και κατά δεύτερον στην απουσία του Μάνου Ξυδούς που άφησε μεγάλο κενό στο σχήμα. Η "δολοφονία" μερικών τραγουδιών όπως το "Killing in the name of" από κάποιον που συνόδευε το σχήμα (του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτή την στιγμή) δεν βοήθησαν ιδιαίτερα την κατάσταση. Παρ' ολα αυτα, συνολικά η εμφάνιση ήταν αρκετά καλή καθώς φαίνεται πως το βάρος και το βάθος των τραγουδιών (και η ιστορία που κουβαλάνε) μπορούν από μόνα τους να σώσουν μια συναυλία. Έκλεισαν τη συναυλία τους με το" γέλα πουλί μου" που μας άφησε να το σιγοτραγουδάμε για αρκετή ώρα μετά.
Το τελευταίο όνομα της βραδιάς ήταν ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και το σχήμα του που περιελάμβανε την Ζηνοβία Αρβανιτίδη,
τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο, το Δημήτρη Σταρόβα και το Γιάννη Ζουγανέλη. Η αλήθεια είναι (πως ειδικά στο τέλος) οι Κατσιμιχαίοι μας είχαν απογειώσει και το ξεκίνημα του σχήματος δεν ήταν ακριβώς το ιδανικό. Πρώτη στην σκηνή βγήκε η Ζηνοβία Αρβανιτίδη για 2-3 τραγούδια με το cover του "Rolling in the deep" να ξεχωρίζει. Στην συνέχεια, ο εξαιρετικά συμπαθητικός και ταλαντούχος Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος ερμηνεύει το "γαμώ την καταδίκη μου, δεν πλήρωσα το νοίκι μου" και εδώ είναι που κάπου η βραδιά χάνει τον παλμό της. Στην σκηνή έρχονται οι (επίσης συμπαθείς) Δημήτρης Σταρόβας και Γιάννης Ζουγανέλης . Αν υπολόγισα σωστά ήταν στην σκηνή περίπου 30 λεπτά προσπαθώντας να κάνουν τον κόσμο να γελάσει, μερικές φορές επιτυχημένα (όπως με το γνωστό (?) πλέον ανέκδοτο για τους Πυξ Λαξ και το θέατρο βράχων) και σε άλλες όχι και τόσο. Όπως και να έχει όμως, παρότι η όλη παρουσία αυτή φαντάζομαι πως ήταν τέλεια για ένα βράδυ του χειμώνα σε κάποια μουσική σκηνή της Αθήνας, δεν ταίριαζε καθόλου σε ένα river party στο τέλος της βραδιάς. Την κατάσταση "έσωσε" ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας που βγαίνοντας δυναμικά στην σκηνή (σαν μεγάλος ροκ σταρ) ερμήνευσε την μια επιτυχία του μετά την άλλη. Η ανταπόκριση του κοινού σε πολύ υψηλό επίπεδο καθώς τραγουδούσε (κατά μέσο όρο) ένα ρεφρέν σε κάθε τραγούδι. Η βραδιά έκλεισε με το "Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον" που ήταν και το highlight της συναυλίας (ίσως και του φεστιβάλ!)
Το river party έκλεισε την Κυριακή με (πολύ) πιο pop ονόματα όπως οι professional sinnerz και ο Στέλιος Ρόκκος που φαίνεται να άφησε την Πάολα στην Αθήνα (?) και βγήκε σε περιοδία με τον γιο του. Για την συγκεκριμένη μέρα δεν έχουμε να σας πούμε σχόλια καθώς αποφασίσαμε να αποχαιρετήσουμε το river party με θετικές (μουσικά) στιγμές.
Συνολικά το river party μας άφησε με μερικές πολύ καλές στιγμές, αλλά και με μερικά παράπονα που δεν περιμέναμε να έχουμε από έναν θεσμό διάρκειας 33 χρόνων. Ξαναλέω λοιπόν πως το αν το festival δεχτεί τον ίδιο αριθμό κατασκηνωτών και επισκεπτών θα κριθεί, πέρα από το πρόγραμμα και τις επιλογές των διοργανωτών και το κατά πόσο θα ακούσουν τα σχόλια του κόσμου. Το ταξίδι συνολικά όμως άξιζε, κυρίως για το τοπίο, τα τραγούδια, την ατμόσφαιρα και τους ανθρώπους! Χωρίς δεύτερη σκέψη πάντως σας συνιστούμε να το επισκεφτείτε και εσείς του χρόνου...