Φίλε μου πέρασαν δέκα χρόνια. Τότε είχα πρωτοακούσει δύο σχήματα που στη συνέχεια θα διατηρούσα σχέσεις έρωτα και αγάπης. Κάτω από την ίδια στέγη, (την DFA Records) περίπου την ίδια περίοδο (στις αρχές των Zeros) και με παρόμοιο ήχο που πήρε την ταμπέλα dance-punk. Ένα μείγμα post punk και disco. LSD Sounsystem και (The) Rapture. Losing My Edge και House Of Jealous Lovers, αντίστοιχα που ακόμα με στοιχειώνουν και συχνά επανέρχομαι σε αυτά.
Οι μεν πρώτοι σοφά πράττοντας, αφού κυκλοφόρησαν ένα σωρό δωδεκάϊντσα, singles, remixes και τρία εξαιρετικά άλμπουμ, αποφάσισαν στις αρχές Απριλίου να μας αποχαιρετήσουν με μία μεγάλη συναυλία στο Madison Square Garden. O ευφυής James Murphy διάλεξε το κατάλληλο timing, για να συνεχίσει από διαφορετική διαδρομή τη μουσική του πορεία. Οι Rapture, εξίσου παραγωγικοί, δίνουν βάρος κυρίως σε EP και mini LP. Αυτές τις μέρες λοιπόν κυκλοφορούν το τέταρτο full length δίσκο τους, αφήνοντας να περάσουν πέντε χρόνια από τη τελευταία τους κυκλοφορία που είχε τίτλο “Pieces Of The People We Love”.
Στην αρχή του καλοκαιριού κυκλοφόρησαν το πρώτο single, “How Deep Is Your Love”… Πιανάκι, house και είναι εμφανείς οι αλλαγές στον ήχο τους. Το άκουσα αρκετά και το χόρεψα περισσότερο, περιμένοντας το δίσκο. Ο πολύς Philippe Zdar (το ήμισυ των γάλλων Cassius και παραγωγός στους Phoenix) αναλαμβάνει τα ηνία τις παραγωγής, αλλάζει αρκετά το ύφος τους, γλυκαίνει τον ήχο, αφαιρώντας πολλά από τα βρώμικα και “αλήτικα” στοιχεία κυρίως των πρώτων τους κυκλοφοριών (No Cowbell Anymore). Ο δίσκος ηχογραφείται σε Brooklyn και Παρίσι και οι Rapture κατεβάζουν ταχύτητα.
Στα μέσα του 2009 ο μπασίστας Mattie Safer αποφασίζει να αποχωρήσει φιλικά από το γκρουπ και όπως ανακοινώνει και η επίσημη ιστοσελίδα του συγκροτήματος «είναι μία απόφαση για το καλό όλων». Όπως φαίνεται στη συνέχεια όμως αυτό κόστισε στο συγκρότημα, όπως συμβαίνει άλλωστε σε αυτές τις περιπτώσεις. Τα πνευστά παραμένουν στην καινούρια δουλειά, και σε αρκετές περιπτώσεις τα τραγούδια εμπλουτίζονται και με άλλα όργανα όπως ακορντεόν, σαξόφωνα και κλαρίνο(;).. Οι στίχοι ασχολούνται με πράγματα που μας νοιάζουν όλους όπως η απώλεια, ο θάνατος αλλά και με περισσότερο καθημερινά, όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, προσωπικές και οικογενειακές (όχι ιστορίες....) και πως αυτές εξελίσσονται, αλλάζουν, τελειώνουν ή καταφέρνουν τελικά να επιβιώσουν.
Ο δίσκος έχει καλές στιγμές: Τα εναρκτήρια “Sail Away”, “Miss You” το “Come Back To Me”, αλλά και το ομώνυμο του δίσκου. Απλά δε μπορώ να καταλάβω ακόμα αν αυτή η αλλαγή κατεύθυνσης στη μουσική τους, προέκυψε από την ωριμότητα της δωδεκαετίας, από την αμηχανία για το πως θα συνεχίσουν την πορεία τους ή από την έλλειψη καλών ιδεών και υλοποίησης τους εν τέλει. Οι συγκρίσεις με τα τριτοξάδελφα τους !!! είναι αναπόφευκτες. Οι !!! (το λες τσικ τσικ τσικ) κυκλοφόρησαν πέρυσι ένα δίσκο που ρέει. Αυτό δεν ισχύει για τους νεοϋορκέζους φίλους μας. Νομίζω κάπου λίγο μετά τη μέση αρχίζει και χωλαίνει το πράγμα. Αυτό το “Can You Find A Way?” δεν είναι σαν το αδελφάκι του “I Need Your Love”; Sorry guys. Κάπου εδώ έρχεται και το “How Deep Is Your Love” και σώζεται στο τέλος η παρτίδα. Σε ένα δίκαιο κόσμο αυτό το κομμάτι θα έπρεπε να ακούγεται παντού. Intro με επίμονο πιανάκι (που είναι και στη μόδα φέτος), catchy lyrics και vocals, βρώμικος ήχος και στο τέλος τα σαξόφωνα. Γκολ στο ενενήντα λοιπόν και πάμε παράταση για το κλασσικό χαλαρό outro track. “It Takes Time To Be A Man”, επικό «βαλσάκι» για όλα τα 30s something αγόρια με τα σαξόφωνα και πάλι να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο και στο εκατόν είκοσι να σκοράρουν για την πρόκριση(;).
Fact#1: To “Echoes” δεν ξαναγράφεται.
Fact#2: Το “In The Grace Of Your Love” είναι κατώτερο και του “Pieces Of The People We Love”.
Fact#3: Το “In The Grace Of Your Love” δεν είναι ένας κακός δίσκος, αλλά φτάνει αυτό;
Βαθμολογία: Αν ήμουν αυστηρός, 6. Αλλά επειδή είμαι fan, 7.
https://twitter.com/#!/arigooo
Οι μεν πρώτοι σοφά πράττοντας, αφού κυκλοφόρησαν ένα σωρό δωδεκάϊντσα, singles, remixes και τρία εξαιρετικά άλμπουμ, αποφάσισαν στις αρχές Απριλίου να μας αποχαιρετήσουν με μία μεγάλη συναυλία στο Madison Square Garden. O ευφυής James Murphy διάλεξε το κατάλληλο timing, για να συνεχίσει από διαφορετική διαδρομή τη μουσική του πορεία. Οι Rapture, εξίσου παραγωγικοί, δίνουν βάρος κυρίως σε EP και mini LP. Αυτές τις μέρες λοιπόν κυκλοφορούν το τέταρτο full length δίσκο τους, αφήνοντας να περάσουν πέντε χρόνια από τη τελευταία τους κυκλοφορία που είχε τίτλο “Pieces Of The People We Love”.
Στην αρχή του καλοκαιριού κυκλοφόρησαν το πρώτο single, “How Deep Is Your Love”… Πιανάκι, house και είναι εμφανείς οι αλλαγές στον ήχο τους. Το άκουσα αρκετά και το χόρεψα περισσότερο, περιμένοντας το δίσκο. Ο πολύς Philippe Zdar (το ήμισυ των γάλλων Cassius και παραγωγός στους Phoenix) αναλαμβάνει τα ηνία τις παραγωγής, αλλάζει αρκετά το ύφος τους, γλυκαίνει τον ήχο, αφαιρώντας πολλά από τα βρώμικα και “αλήτικα” στοιχεία κυρίως των πρώτων τους κυκλοφοριών (No Cowbell Anymore). Ο δίσκος ηχογραφείται σε Brooklyn και Παρίσι και οι Rapture κατεβάζουν ταχύτητα.
Στα μέσα του 2009 ο μπασίστας Mattie Safer αποφασίζει να αποχωρήσει φιλικά από το γκρουπ και όπως ανακοινώνει και η επίσημη ιστοσελίδα του συγκροτήματος «είναι μία απόφαση για το καλό όλων». Όπως φαίνεται στη συνέχεια όμως αυτό κόστισε στο συγκρότημα, όπως συμβαίνει άλλωστε σε αυτές τις περιπτώσεις. Τα πνευστά παραμένουν στην καινούρια δουλειά, και σε αρκετές περιπτώσεις τα τραγούδια εμπλουτίζονται και με άλλα όργανα όπως ακορντεόν, σαξόφωνα και κλαρίνο(;).. Οι στίχοι ασχολούνται με πράγματα που μας νοιάζουν όλους όπως η απώλεια, ο θάνατος αλλά και με περισσότερο καθημερινά, όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, προσωπικές και οικογενειακές (όχι ιστορίες....) και πως αυτές εξελίσσονται, αλλάζουν, τελειώνουν ή καταφέρνουν τελικά να επιβιώσουν. Ο δίσκος έχει καλές στιγμές: Τα εναρκτήρια “Sail Away”, “Miss You” το “Come Back To Me”, αλλά και το ομώνυμο του δίσκου. Απλά δε μπορώ να καταλάβω ακόμα αν αυτή η αλλαγή κατεύθυνσης στη μουσική τους, προέκυψε από την ωριμότητα της δωδεκαετίας, από την αμηχανία για το πως θα συνεχίσουν την πορεία τους ή από την έλλειψη καλών ιδεών και υλοποίησης τους εν τέλει. Οι συγκρίσεις με τα τριτοξάδελφα τους !!! είναι αναπόφευκτες. Οι !!! (το λες τσικ τσικ τσικ) κυκλοφόρησαν πέρυσι ένα δίσκο που ρέει. Αυτό δεν ισχύει για τους νεοϋορκέζους φίλους μας. Νομίζω κάπου λίγο μετά τη μέση αρχίζει και χωλαίνει το πράγμα. Αυτό το “Can You Find A Way?” δεν είναι σαν το αδελφάκι του “I Need Your Love”; Sorry guys. Κάπου εδώ έρχεται και το “How Deep Is Your Love” και σώζεται στο τέλος η παρτίδα. Σε ένα δίκαιο κόσμο αυτό το κομμάτι θα έπρεπε να ακούγεται παντού. Intro με επίμονο πιανάκι (που είναι και στη μόδα φέτος), catchy lyrics και vocals, βρώμικος ήχος και στο τέλος τα σαξόφωνα. Γκολ στο ενενήντα λοιπόν και πάμε παράταση για το κλασσικό χαλαρό outro track. “It Takes Time To Be A Man”, επικό «βαλσάκι» για όλα τα 30s something αγόρια με τα σαξόφωνα και πάλι να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο και στο εκατόν είκοσι να σκοράρουν για την πρόκριση(;).
Fact#1: To “Echoes” δεν ξαναγράφεται.
Fact#2: Το “In The Grace Of Your Love” είναι κατώτερο και του “Pieces Of The People We Love”.
Fact#3: Το “In The Grace Of Your Love” δεν είναι ένας κακός δίσκος, αλλά φτάνει αυτό;
Βαθμολογία: Αν ήμουν αυστηρός, 6. Αλλά επειδή είμαι fan, 7.
https://twitter.com/#!/arigooo