Ο αναγνώστης μας Μιχάλης Λ. στέλνει τις εντυπώσεις του από τη δεύτερη μέρα του Reading Festival & μας εξηγεί γιατί και live είναι τόσο μεγάλο συγκρότημα οι Arctic Monkeys.
Η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ ήταν αδιαμφισβήτητα αυτή που περιμέναμε με περισσότερη αγωνία. Γιατί; Επειδή θα βλέπαμε από κοντά τον Alex Turner και την παρέα του, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του καινούργιου τους δίσκου.
Μετά από μια γρήγορη βόλτα στις διάφορες μικρές σκηνές, και αφού διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε κάτι αξιόλογο, και αφού χάσαμε την guest εμφάνιση των "These Crooked Vultures" (επειδή δεν ξέραμε τι ακριβώς ώρα θα έπαιζαν) κατευθυνθήκαμε στην Main Stage για να έχουμε όσο το δυνατόν καλύτερη θέση για τους Monkeys. Γρήγορο πέρασμα από τον Ian Brown με μια μίξη παλιών και νέων τραγουδιών, από το κλασσικό Fools gold των Stone Roses (σε μια λίγο πιο αργή εκτέλεση) μέχρι το Stellify από το καινούργιο του album. Χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα, κατάφερε να κερδίσει και να ξεσηκώσει τον κόσμο
Σειρά είχαν αμέσως μετά οι Maximo Park. Για έναν περίεργο λόγο αυτό το συγκρότημα μου θυμίζει αρκετά τους Kaiser Chiefs (ίσως επειδή και τα δυο συγκροτήματα βγάζουν πολύ ενέργεια στα live τους…). Δυνατό ξεκίνημα με Girls Who Play Guitars και συνέχεια με μερικά από τα πιο γνωστά τους τραγούδια με το κοινό να τραγουδάει δυνατά αλλά και γενικά να ανταποκρίνεται πολύ θετικά. Ο χαμηλός μέσος όρος ηλικίας έπαιξε σίγουρα σημαντικό ρόλο. Κορυφαία τραγούδια της βραδιάς το Apply some pressure και το Our velocity με το οποίο έκλεισαν και το set τους.
Μετά την αναμονή λίγων λεπτών, στην σκηνή ήρθαν οι Prodigy. Φιλική συμβουλή : ποτέ μην πάτε μπροστά σε μια τέτοια συναυλία. Όσο και αν σας αρέσουν, όσο και αν θέλετε να τους ακούσετε μην κάνετε αυτό το λάθος. Ίσως ήταν το μεγαλύτερο λάθος που κάναμε όλο το Σαββατοκύργιακο . Το κοινό των Prodigy (τουλάχιστον στην Αγγλία) περιορίζεται σε ‘ανεβασμένους’ βλάκες που προφανώς δεν θέλουν να ακούσουν μουσική, αλλά πήγαν στην συναυλία περισσότερο για να σμπρώξουν και να χτυπηθουν μέχρι τελικής πτώσεως.
Οκ έχω πάει και σε άλλες "σκληρές" συναυλίες και στο παρελθόν (Gallows) αλλά πρώτη φορά γίνονταν τόσος πανικός γύρω μου! Όπου και αν κοιτούσες έβλεπες κόσμο να σπρώχνεται και να προσπαθεί να πιαστεί από κάπου για να μην πέσει κάτω και ποδοπατηθεί (και αν φώναζες Take me to the hospital δεν θα σε βοηθούσε ιδιάιτερα!) Μετά από ένα δυνατό αρκετά δυνατό set, μιας ώρας και κάτι, οι Prodigy αποτελούσαν πλέον παρελθον και εμείς ανυπομονούσαμε να δούμε τους Arctic επί σκηνής!
Ηταν λίγο μετά τις 10 όταν ο Jamie Cook δοκίμασε για λίγα δευτερόλπτα την κιθάρα του και μετά… My propeller! Η σκηνή λιτή, χωρίς φαντασμαγορικά video walls και άλλα εφέ,παρά την κριτική που είχαν δεχθεί από μερίδα του Αγγλικού τύπου, για την εμφάνιση τους στο ίδιο festival πριν από λίγα χρόνια. (Όπως ήταν αναμενόμενο) Το συγκρότημα από το Sheffield έπαιξε αρκετά τραγούδια από το καινούργιο τους album (Humbug) που κυκλοφόρησε μόλις μια εβδομάδα πριν το φεστιβαλ, χωρίς όμως να ξεχάσουν τα τραγούδια από τα δυο παλιότερα album τους!
Από το καινούργιο album ξεχώρισαν κυρίως το Crying lighting (ήδη από τα αγαπημένα του κοινού), Pretty visitors, Potion approaching και Red right hand .”Hello we are Arctic Monkeys and I think …we have time for one more(!)” είπε ο Alex Turner πριν το Crying Lighting με τον κόσμο να τραγουδάει μαζί με το συγκρότημα το (ιδίαίτερα αγαπητό όπως φάνηκε) πρώτο single του καινούργιου τους album. Και είχε έρθει η ώρα για τα παλιά! Δυνατά με το Brianstorm, που πριν από την συναυλία το θεωρούσα το χείροτερο τραγούδι των Monkeys, στο live το ερωτεύτηκα! Φυσικά έγινε…. πανικός όταν έπαιξαν τα Νο1 hit τους: Bet you look good και When the sun goes down με τον κόσμο να καλύπτει μερικές φορές την φωνή του τραγουδιστή! ’’What ever people say I am,that’s what I’m not ‘’ είπε με νόημα ο Alex Turner πριν από το καταπληκτικό View From The Afternoon (από το ομώνυμο album).”We are going to take things down for a bit” και σειρά είχαν τα πιο ήρεμα Cornerstone, Do me a favour και μια (νεα) καταπληκτική εκτέλεση του Fluorescent Adolescent! Το συγκρότημα φεύγει για λίγο, αλλά επιστρέφει μετά τις φωνές του κόσμου για ένα encore με Secret door και φυσικά το 505 με το οποίο έκλεισαν το set και μας καλυνήχτησαν!
Συνολικά, παρότι δεν είχαν την τέλεια επικοινωνία με το κοινό (έδειχναν πολύ cool-ίσως για να κρύψουν το αγχος τους) και δεν είχαν το τέλειο setlist (έλειπαν πολλά τραγούδια όπως Fake tales, From the ritz to the bubble) κατάφεραν να απογειώσουν τον κόσμο (που είχε υποστεί τους Prodigy για να τους ακούσει). Ευχόμαι σε λίγα χρόνια να μπορέσουμε να τους ακούσουμε και στην Ελλάδα γιατί πρόκειται για ένα συγκρότημα-διαμάντι που έχει ακόμα πολλά να δείξει!
Η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ ήταν αδιαμφισβήτητα αυτή που περιμέναμε με περισσότερη αγωνία. Γιατί; Επειδή θα βλέπαμε από κοντά τον Alex Turner και την παρέα του, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του καινούργιου τους δίσκου.
Μετά από μια γρήγορη βόλτα στις διάφορες μικρές σκηνές, και αφού διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε κάτι αξιόλογο, και αφού χάσαμε την guest εμφάνιση των "These Crooked Vultures" (επειδή δεν ξέραμε τι ακριβώς ώρα θα έπαιζαν) κατευθυνθήκαμε στην Main Stage για να έχουμε όσο το δυνατόν καλύτερη θέση για τους Monkeys. Γρήγορο πέρασμα από τον Ian Brown με μια μίξη παλιών και νέων τραγουδιών, από το κλασσικό Fools gold των Stone Roses (σε μια λίγο πιο αργή εκτέλεση) μέχρι το Stellify από το καινούργιο του album. Χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα, κατάφερε να κερδίσει και να ξεσηκώσει τον κόσμο
Σειρά είχαν αμέσως μετά οι Maximo Park. Για έναν περίεργο λόγο αυτό το συγκρότημα μου θυμίζει αρκετά τους Kaiser Chiefs (ίσως επειδή και τα δυο συγκροτήματα βγάζουν πολύ ενέργεια στα live τους…). Δυνατό ξεκίνημα με Girls Who Play Guitars και συνέχεια με μερικά από τα πιο γνωστά τους τραγούδια με το κοινό να τραγουδάει δυνατά αλλά και γενικά να ανταποκρίνεται πολύ θετικά. Ο χαμηλός μέσος όρος ηλικίας έπαιξε σίγουρα σημαντικό ρόλο. Κορυφαία τραγούδια της βραδιάς το Apply some pressure και το Our velocity με το οποίο έκλεισαν και το set τους. Μετά την αναμονή λίγων λεπτών, στην σκηνή ήρθαν οι Prodigy. Φιλική συμβουλή : ποτέ μην πάτε μπροστά σε μια τέτοια συναυλία. Όσο και αν σας αρέσουν, όσο και αν θέλετε να τους ακούσετε μην κάνετε αυτό το λάθος. Ίσως ήταν το μεγαλύτερο λάθος που κάναμε όλο το Σαββατοκύργιακο . Το κοινό των Prodigy (τουλάχιστον στην Αγγλία) περιορίζεται σε ‘ανεβασμένους’ βλάκες που προφανώς δεν θέλουν να ακούσουν μουσική, αλλά πήγαν στην συναυλία περισσότερο για να σμπρώξουν και να χτυπηθουν μέχρι τελικής πτώσεως.
Οκ έχω πάει και σε άλλες "σκληρές" συναυλίες και στο παρελθόν (Gallows) αλλά πρώτη φορά γίνονταν τόσος πανικός γύρω μου! Όπου και αν κοιτούσες έβλεπες κόσμο να σπρώχνεται και να προσπαθεί να πιαστεί από κάπου για να μην πέσει κάτω και ποδοπατηθεί (και αν φώναζες Take me to the hospital δεν θα σε βοηθούσε ιδιάιτερα!) Μετά από ένα δυνατό αρκετά δυνατό set, μιας ώρας και κάτι, οι Prodigy αποτελούσαν πλέον παρελθον και εμείς ανυπομονούσαμε να δούμε τους Arctic επί σκηνής!Ηταν λίγο μετά τις 10 όταν ο Jamie Cook δοκίμασε για λίγα δευτερόλπτα την κιθάρα του και μετά… My propeller! Η σκηνή λιτή, χωρίς φαντασμαγορικά video walls και άλλα εφέ,παρά την κριτική που είχαν δεχθεί από μερίδα του Αγγλικού τύπου, για την εμφάνιση τους στο ίδιο festival πριν από λίγα χρόνια. (Όπως ήταν αναμενόμενο) Το συγκρότημα από το Sheffield έπαιξε αρκετά τραγούδια από το καινούργιο τους album (Humbug) που κυκλοφόρησε μόλις μια εβδομάδα πριν το φεστιβαλ, χωρίς όμως να ξεχάσουν τα τραγούδια από τα δυο παλιότερα album τους!
Από το καινούργιο album ξεχώρισαν κυρίως το Crying lighting (ήδη από τα αγαπημένα του κοινού), Pretty visitors, Potion approaching και Red right hand .”Hello we are Arctic Monkeys and I think …we have time for one more(!)” είπε ο Alex Turner πριν το Crying Lighting με τον κόσμο να τραγουδάει μαζί με το συγκρότημα το (ιδίαίτερα αγαπητό όπως φάνηκε) πρώτο single του καινούργιου τους album. Και είχε έρθει η ώρα για τα παλιά! Δυνατά με το Brianstorm, που πριν από την συναυλία το θεωρούσα το χείροτερο τραγούδι των Monkeys, στο live το ερωτεύτηκα! Φυσικά έγινε…. πανικός όταν έπαιξαν τα Νο1 hit τους: Bet you look good και When the sun goes down με τον κόσμο να καλύπτει μερικές φορές την φωνή του τραγουδιστή! ’’What ever people say I am,that’s what I’m not ‘’ είπε με νόημα ο Alex Turner πριν από το καταπληκτικό View From The Afternoon (από το ομώνυμο album).”We are going to take things down for a bit” και σειρά είχαν τα πιο ήρεμα Cornerstone, Do me a favour και μια (νεα) καταπληκτική εκτέλεση του Fluorescent Adolescent! Το συγκρότημα φεύγει για λίγο, αλλά επιστρέφει μετά τις φωνές του κόσμου για ένα encore με Secret door και φυσικά το 505 με το οποίο έκλεισαν το set και μας καλυνήχτησαν!Συνολικά, παρότι δεν είχαν την τέλεια επικοινωνία με το κοινό (έδειχναν πολύ cool-ίσως για να κρύψουν το αγχος τους) και δεν είχαν το τέλειο setlist (έλειπαν πολλά τραγούδια όπως Fake tales, From the ritz to the bubble) κατάφεραν να απογειώσουν τον κόσμο (που είχε υποστεί τους Prodigy για να τους ακούσει). Ευχόμαι σε λίγα χρόνια να μπορέσουμε να τους ακούσουμε και στην Ελλάδα γιατί πρόκειται για ένα συγκρότημα-διαμάντι που έχει ακόμα πολλά να δείξει!