Θεωρώ πως το Moon Safari είναι από τα καλύτερα cd της τελευταίας 15ετίας. Είναι αρκετές οι φορές που συνοδεύει όμορφες βραδιές, βροχερά πρωινά του Σ/Κ, τις στιγμές εκείνες που περιμένεις στο μετρό, την επόμενη αμαξοστοιχία. Και η μουσική επένδυση του Virgin Suicides, όπως και το Talkie Walkie του 2004 αποτέλεσαν ιδανικά soundtrack για τέτοιες στιγμές.
Γενικότερα όμως είχε φανεί μια κόπωση στους Air, μια επανάληψη των κεκτημένων.
Αυτό επαναλαμβάνεται φυσικά και στο Love 2. Που σημαίνει δηλαδή ότι ουσιαστικά μιλάμε πάλι για μια ήρεμη, ξεκούραστη δουλειά, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις και χωρίς να μπορεί να σε κρατήσει ώστε να της δώσεις προσοχή. Όλα τα στοιχεία που έχουν κάνει τους Air αγαπητούς και ξεχωριστούς βρίσκονται κι εδώ, synths, wah-wah guitars, ανδρόγυνα φωνητικά, λιτοί εώς ανύπαρκτοι στίχοι e.t.c.
Αυτό που λείπει πραγματικά είναι η ολοκλήρωση κι η κορύφωση των συνθέσεων, που ενώ θα μπορούσαν να σε ταξιδέψουν, παραμένουν στατικές. Η αίσθηση που διατρέχει όλο το cd, κι αυτή τη φορά θα μπορούσε να είναι (κι είναι τελικά) ονειρική, τέτοια που να ενώνει τόσο έντονα ήχους από το παρελθόν, παρόν και μέλλον, αλλά που δεν παύουν να είναι στα όρια και της ανίας.
Είναι κι αυτό ένα cd για όμορφα, ρομαντικά βράδια και βροχερά πρωινά, που γρήγορα όμως θα μπορούσε να αντικατασταθεί με ανάλογες δουλειές άλλων καλλιτεχνών ή φυσικά το Moon Safari. Μην το προσπεράσετε με την πρώτη όμως, θα μπορούσε να κάνει και την έκπληξη σε σημεία.
Γενικότερα όμως είχε φανεί μια κόπωση στους Air, μια επανάληψη των κεκτημένων.
Αυτό επαναλαμβάνεται φυσικά και στο Love 2. Που σημαίνει δηλαδή ότι ουσιαστικά μιλάμε πάλι για μια ήρεμη, ξεκούραστη δουλειά, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις και χωρίς να μπορεί να σε κρατήσει ώστε να της δώσεις προσοχή. Όλα τα στοιχεία που έχουν κάνει τους Air αγαπητούς και ξεχωριστούς βρίσκονται κι εδώ, synths, wah-wah guitars, ανδρόγυνα φωνητικά, λιτοί εώς ανύπαρκτοι στίχοι e.t.c.
Αυτό που λείπει πραγματικά είναι η ολοκλήρωση κι η κορύφωση των συνθέσεων, που ενώ θα μπορούσαν να σε ταξιδέψουν, παραμένουν στατικές. Η αίσθηση που διατρέχει όλο το cd, κι αυτή τη φορά θα μπορούσε να είναι (κι είναι τελικά) ονειρική, τέτοια που να ενώνει τόσο έντονα ήχους από το παρελθόν, παρόν και μέλλον, αλλά που δεν παύουν να είναι στα όρια και της ανίας.
Είναι κι αυτό ένα cd για όμορφα, ρομαντικά βράδια και βροχερά πρωινά, που γρήγορα όμως θα μπορούσε να αντικατασταθεί με ανάλογες δουλειές άλλων καλλιτεχνών ή φυσικά το Moon Safari. Μην το προσπεράσετε με την πρώτη όμως, θα μπορούσε να κάνει και την έκπληξη σε σημεία.
Σχετικό θέμα