Όπως είπαμε και στο πρώτο άρθρο της σειράς, εδώ θα επιχειρούμε κάθε τόσο να εντοπίζουμε ένα πολιτικό τραγούδι του σήμερα. Ωστόσο, προτού αναφερθούμε σε τραγούδια και καλλιτέχνες, πρέπει να ορίσουμε ένα πλαίσιο και μια μεθοδολογία στον τρόπο αναζήτησης του πολιτικού τραγουδιού. Προσωπικά, λοιπόν, σε αυτή τη στήλη αναζητώ τραγούδια με ελληνικό στίχο και σε αυτό δεν κάνω καμία παραχώρηση. Θυμάμαι κάτι που μου είχε τονίσει στις κουβέντες μας ο σημαντικότερος – κατ' εμέ – Έλληνας (πολιτικός) στιχουργός, ο Κώστας Τριπολίτης. Ορμώμενος από το ευρύ γνωσιακό του υπόβαθρο, αλλά και τις σπουδές του στη νευροψυχολογία, ο Τριπολίτης μού είχε πει: «μόνο στη μητρική του γλώσσα μπορεί ο καθένας να (περι)γράψει όσα νιώθει. Κάθε άλλη απόπειρα θα είναι μετάφραση συναισθημάτων και παραστάσεων». Για το συγκεκριμένο θέμα, δεν χρειάστηκε κόπο προκειμένου να με πείσει. Συμφωνώ απολύτως, τόσο στη θεωρία, όσο και στην πράξη.
Αφού ξεκαθαρίσαμε το ευρύ πλαίσιο (με τις εξαιρέσεις του - που θα δούμε στην πορεία των άρθρων), ας πούμε δυο-τρία βασικά και για τον τρόπο αναζήτησης του πολιτικού τραγουδιού. Προσωπικά σπανίως πια ακούω ραδιόφωνο. Κι όταν ακούω, επιλέγω σταθμούς χωρίς playlist ή παραγωγούς που εκτιμώ για τις γνώσεις τους και την αγάπη τους για τη μουσική και το τραγούδι. Μαθαίνω καινούργια μουσική από φίλους συνεξαρτημένους, site-μαμούνια (σαν κι ετούτο εδώ) και – βέβαια – από εκπροσώπους της νεότερης γενιάς (είτε αυτά είναι τα δεκαπεντάχρονα ανίψια μου, είτε αυτά είναι τα παιδιά των φίλων μου, είτε αυτοί είναι οι νεότεροι συνάδελφοι στο χώρο εργασίας). Παρακολουθώ τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες και τα τραγούδια που αναρτούν οι «ηλεκτρονικοί φίλοι» μου. Και βέβαια, πάντοτε, δίνω σημασία στα «ατυχήματα» που μπορούν να οδηγήσουν στην ανακάλυψη θησαυρών.
Δημογραφικά στοιχεία άλλα δε με απασχολούν. Βρήκα αμιγώς πολιτικό τον πιο πρόσφατο και εβδομηντά(και)χρονο Roger Waters, όσο και τον σαφώς νεότερο ΛΕΞ ή τον Bloody Hawk. Με αυτόν τον τελευταίο θα κλείσω το σημερινό άρθρο και το τραγούδι του με τίτλο: «Το Εικοσάλεπτο». Αν δεν το έχετε ακούσει, κάντε το.
Μιλάμε για ένα σύγχρονο πολιτικό τραγούδι, έναν τρόπο για να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός νέου ανθρώπου και να νιώσεις – ίσως – την ευθύνη και την ενοχή που σου αναλογεί. Ναι, σίγουρα, το υλικό είναι πρωτόλειο, αλλά είναι και σκληρό και επιθετικό και ντόμπρο και αυτοκριτικό. Φανερώνει τον τρόπο που «χρεώνει» η πιτσιρικαρία εμάς τους μεγαλύτερους για τα σημερινά της δύσκολα. Θυμός, βρισιές και παραμιλητό σχεδόν. Αλλά και μια καταγραφή συναισθημάτων και μια παραδοχή που συνδέει το θύτη με το θύμα και την εναλλαγή των ρόλων τους. Μοιραία σε κάνει να σκεφτείς το κωλόπαιδο και το ρατσιστή που κρύβεις μέσα σου. Αν το ακούσεις προσεκτικά, όπως κορυφώνεται μέχρι να τελειώσει, οπωσδήποτε θα νιώσεις τον «κόμπο». Από και πέρα, δεν ξέρω τι θα κάνεις και πού θα πας, αλλά μην τα περιμένεις όλα από το τραγούδι. Ξεκόλλα.
Αφού ξεκαθαρίσαμε το ευρύ πλαίσιο (με τις εξαιρέσεις του - που θα δούμε στην πορεία των άρθρων), ας πούμε δυο-τρία βασικά και για τον τρόπο αναζήτησης του πολιτικού τραγουδιού. Προσωπικά σπανίως πια ακούω ραδιόφωνο. Κι όταν ακούω, επιλέγω σταθμούς χωρίς playlist ή παραγωγούς που εκτιμώ για τις γνώσεις τους και την αγάπη τους για τη μουσική και το τραγούδι. Μαθαίνω καινούργια μουσική από φίλους συνεξαρτημένους, site-μαμούνια (σαν κι ετούτο εδώ) και – βέβαια – από εκπροσώπους της νεότερης γενιάς (είτε αυτά είναι τα δεκαπεντάχρονα ανίψια μου, είτε αυτά είναι τα παιδιά των φίλων μου, είτε αυτοί είναι οι νεότεροι συνάδελφοι στο χώρο εργασίας). Παρακολουθώ τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες και τα τραγούδια που αναρτούν οι «ηλεκτρονικοί φίλοι» μου. Και βέβαια, πάντοτε, δίνω σημασία στα «ατυχήματα» που μπορούν να οδηγήσουν στην ανακάλυψη θησαυρών.
Δημογραφικά στοιχεία άλλα δε με απασχολούν. Βρήκα αμιγώς πολιτικό τον πιο πρόσφατο και εβδομηντά(και)χρονο Roger Waters, όσο και τον σαφώς νεότερο ΛΕΞ ή τον Bloody Hawk. Με αυτόν τον τελευταίο θα κλείσω το σημερινό άρθρο και το τραγούδι του με τίτλο: «Το Εικοσάλεπτο». Αν δεν το έχετε ακούσει, κάντε το.
Μιλάμε για ένα σύγχρονο πολιτικό τραγούδι, έναν τρόπο για να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός νέου ανθρώπου και να νιώσεις – ίσως – την ευθύνη και την ενοχή που σου αναλογεί. Ναι, σίγουρα, το υλικό είναι πρωτόλειο, αλλά είναι και σκληρό και επιθετικό και ντόμπρο και αυτοκριτικό. Φανερώνει τον τρόπο που «χρεώνει» η πιτσιρικαρία εμάς τους μεγαλύτερους για τα σημερινά της δύσκολα. Θυμός, βρισιές και παραμιλητό σχεδόν. Αλλά και μια καταγραφή συναισθημάτων και μια παραδοχή που συνδέει το θύτη με το θύμα και την εναλλαγή των ρόλων τους. Μοιραία σε κάνει να σκεφτείς το κωλόπαιδο και το ρατσιστή που κρύβεις μέσα σου. Αν το ακούσεις προσεκτικά, όπως κορυφώνεται μέχρι να τελειώσει, οπωσδήποτε θα νιώσεις τον «κόμπο». Από και πέρα, δεν ξέρω τι θα κάνεις και πού θα πας, αλλά μην τα περιμένεις όλα από το τραγούδι. Ξεκόλλα.
Εγώ που έχω γεννηθεί στη λάσπη και το χώμα
εγώ που έχω φάει τόσο πόλεμο σε όλα
εγώ που μάτωσα για να μην κρίνουνε τα μούτρα μου
μόλις μίσησα κάποιον από τα ρούχα του
Πώς είπατε; Πού πήγαν τα αστέρια που είχε στην ποδιά της;
Μόκο τώρα.
Υ.Γ. Άκουσα το συγκεκριμένο τραγούδι για πρώτη φορά όταν το ανάρτησε ένας φίλος στο Facebook. Πάτησα το play και πήγα στην κουζίνα να κάνω δυο δουλειές. Στο τέλος του, ήμουν ακίνητος, όρθιος στο κέντρο της κουζίνας. Γύρισα προς τον υπολογιστή, κάθισα και το άκουσα – δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές – πάλι ακίνητος. Με έναν «κόμπο». Αυτά τα τραγούδια αγαπώ. Αυτά που με μουδιάζουν, με ακινητοποιούν αρχικά για να με «ξεκουνήσουν» έπειτα.
Μόκο τώρα.
Υ.Γ. Άκουσα το συγκεκριμένο τραγούδι για πρώτη φορά όταν το ανάρτησε ένας φίλος στο Facebook. Πάτησα το play και πήγα στην κουζίνα να κάνω δυο δουλειές. Στο τέλος του, ήμουν ακίνητος, όρθιος στο κέντρο της κουζίνας. Γύρισα προς τον υπολογιστή, κάθισα και το άκουσα – δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές – πάλι ακίνητος. Με έναν «κόμπο». Αυτά τα τραγούδια αγαπώ. Αυτά που με μουδιάζουν, με ακινητοποιούν αρχικά για να με «ξεκουνήσουν» έπειτα.
Σχετικό θέμα