I find it hard to tell you cos I find it hard to take
Στο ευαίσθητο αναγνωστικό κοινό των παιδιών και των εφήβων, το έδαφος για την απαγόρευση βιβλίων είναι ιδιαιτέρως πρόσφορο και η δικαιολογία έτοιμη – η προστασία τους, τι άλλο; Τα κλασικά παιδικά βιβλία του Mark Twain The Adventures of Tom Sawyer και Adventures of Huckleberry Finn έπεσαν θύματα των ‘μεγάλων’ λόγω ακατάλληλης γλώσσας. Το υπερβολικά χαριτωμένο Little House on the Prairie (ναι, το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι) της Laura Ingalls Wilder γιατί δεν χρησιμοποιούσε πολιτικώς ορθώς χαρακτηρισμούς όσο αφορά τους Ινδιάνους, το ίδιο και το Uncle Tom’s Cabin (Harriet Beecher Stowe) όσο αφορά τους μαύρους. Τι κι αν το ίδιο βιβλίο είχε κατηγορηθεί παλιότερα ως υπερβολικά αντιρατσιστικό;
Τα Goosebumps (R.L.Stine) και Harry Potter (J.K.Rowling) προωθούν μαγικές πρακτικές. Το Charlie and the Chocolate Factory (Roald Dahl) εκφράζει ταπεινές βιοθεωρίες και το James & the Giant Peach του ίδιου συγγραφέα ενθαρρύνει τα παιδιά να παρακούν τους γονείς τους. Τα παραμύθια των αδερφών Grimm είναι υπερβολικά βίαια και το Gulliver’s Travels (Jonathan Swift) έχει δαιμονικές ιδιότητες. Το Black Beauty (Anna Sewell) χρησιμοποιεί στον τίτλο τη λέξη black με υποτιμητικό τρόπο – δεν έχει καμιά σημασία που αναφέρεται σ’ένα μαύρο άλογο (συγγνώμη αφρο-αμερικανικό άλογο εννοούσα). Στο Alice’s Adventures in Wonderland (Lewis Carroll) διαπράττεται το ασυγχώρητο: ζώα μιλούν όχι μόνο με ανθρώπινη φωνή, αλλά σαν ίσος προς ίσο με τους ανθρώπους!
Πόσο παρανοϊκά ακούγονται όλα αυτά; Άφησα το καλύτερο για το τέλος. Ένα από τα βιβλία που έχουν υποστεί τις περισσότερες επιθέσεις είναι το Catcher in the Rye του J.D.Salinger. Έχει κατηγορηθεί ως αντιχριστιανικό, με ακατάλληλη γλώσσα και αυτοκτονικές αναφορές, αλλά έμελλε να γίνει θρύλος για άλλο λόγο. Στις 8 Δεκεμβρίου 1980 ο John Lennon έπεφτε νεκρός. Ο Mark David Chapman δήλωνε ένοχος για τη δολοφονία και στα χέρια του είχε αυτό το βιβλίο. Ισχυρίστηκε ότι μέσα σ’ αυτό κρύβονται τα κίνητρά του. Αυτό ήταν. Μιλάμε πια για ένα βιβλίο-δολοφόνο.