Το χρειαζόμουν κάτι τέτοιο, και φαντάζομαι πολλοί άλλοι: μια βραδιά απόδρασης από τη διαρκή γκρίνια και το ζόφο της ντόπιας πραγματικότητας των «μνημονιακών» και των «αντιμνημονιακών», των εκατέρωθεν «σωτήρων» και της εκκωφαντική ρητορικής που φυσικά δε λέει απολύτως τίποτα. Μια βραδιά απόδρασης στη συνοριακή Καλέξικο, στο σταυροδρόμι δύο πολιτισμών. Και λίγη μουσική, παρακαλώ. Όχι από τη στείρα πια κωλόγρια αλβιόνα.
Η live μπάντα αυτών των hipster mariachi που βγαίνει στο κατάμεστο (sold out!) Fuzz αριθμεί τώρα επτά μέλη, μαζί με τους ιδρυτές και αφεντικά, τον Joey Burns που τραγουδάει και παίζει κιθάρα και τον John Convertino που είναι θρονιασμένος στα ντραμς. Ξεκινούν χλιαρά με το «Epic» από το φρέσκο Algiers. Με το «Across the Wire» όμως που ακολουθεί επανέρχεται η τάξη: το mexicali ζωντανεύει με τις τρομπέτες από τη μια και τη slide guitar από την άλλη. Όλα έρχονται στη θέση τους και το easy rock του «Splitter» ξεσηκώνει ακόμα περισσότερο το πλήθος με τον ανάλαφρο καλπασμό του και τα γεμίσματα από την τρομπέτα.
Το πασίγνωστο και αγαπητό «Stray» που ακολουθεί μεταφέρει και τον τελευταίο ακροατή στον σκονισμένο κόσμο της Calexico, με το πιασάρικο κιθαριστικό ριφ να λειτουργεί σαν μαγικός αυλός. Ο ενθουσιασμός είναι τόσο μεγάλος που το επόμενο κομμάτι, το αργόσυρτο «Dead Moon» περνάει απαρατήρητο. Το δραματικό «Para» που ακολουθεί είναι τόσο έντονο και τόσο έξω από τον χαρακτηριστικό ήχο τους που θα μπορούσε να το είχε γράψει οποιαδήποτε άλλη αξιόλογη σύγχρονη μπάντα.
Η ατμόσφαιρα βαραίνει από τους ζοφερούς στίχους και ευτυχώς. Το «Minas de Cobre» που ακολουθεί, ένα από τα χαρακτηριστικά τους κομμάτια από το 1998, είναι τόσο πλούσιο με τις επικές εναλλαγές αλά Morricone που σε στέλνει πίσω στα τεκνικολόρ σπαγγέτι γουέστερν των 60s. Το «Inspiracion» συνεχίζει κι αυτό στο ίδιο μοτίβο, ενώ το πρόσφατο «Maybe on Monday» είναι άλλη μια ροκιά που ξεφεύγει κι αυτή από τα mexicali ή τα instrumental desert noir με τα οποία μας έχουν καλομάθει. Το ίδιο και το «Fortune Teller» (κι αυτό από το Algiers): ένα mid tempo καλιφορνέζικο ροκάκι που ρολάρει γλυκά και αβίαστα. Το ίδιο ισχύει και για το «Sinner in ethe Sea», αν και το δεύτερο είναι πιο μελωδικό και τελειώνει με ένα ωραίο κρεσέντο. Όμως το «Victor Jara‘s Hands» που παίζουν ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο είναι καλύτερο και πιο πιστό στη μουσική φιλοσοφία τους.
Στη συνέχεια τα πράγματα παίρνουν μια πιο γιορταστική μορφή με το παιχνιδιάρικο «Corona», το κινηματογραφικό «Close Behind» και το «Alone Again Or» των θρυλικών Love σε μια εκτέλεση με πιο έντονα τα πνευστά που σε κάνει να πιστέψεις για μια στιγμή ότι ο Arthur Lee είχε προφητέψει αυτή τη διασκευή και γι’ αυτό το έγραψε όπως το έγραψε. Κλείνουν προσωρινά με την πανδαισία του «Puerto» καθώς όλοι ξέρουμε ότι θα ξαναβγούν για να εισπράξουν λίγη ακόμη λατρεία από το κοινό.
Και όταν ξαναβγαίνουν μας προσφέρουν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Μαζί με όλα τα μέλη των Blind Pilot που άνοιξαν τη συναυλία (τους έχασα γαμώτο) έδωσαν μια φοβερή ερμηνεία του «Look at Miss Ohio» της Gillian Welch που έκανε πολλές τρίχες να σηκωθούν*(Δείτε το βιντεάκι από το Άμστερνταμ). Ύστερα τραγούδησαν πάλι όλοι μαζί το «For Your Love» των Yardbirds. Συνέχισαν μόνοι με το «Guero Canelo» που ακούστηκε σαν να ήταν βουτηγμένο στην τεκίλα και κλείνουν μάλλον άχαρα με τη νταουνιά του «The Vanishing Mind», το ένατο κομμάτι από το νέο άλμπουμ που παίζουν απόψε.
Περισσότερες φωτογραφίες από τη βραδιά εδώ.
Ναι, τελικά το χρειαζόμουν αυτό το διάλειμμα από τη γκριζαρία των τελευταίων μηνών, αυτό το νοητό ταξιδάκι στη Δύση.
Φεύγοντας από το Fuzz, η Πειραιώς είναι πηγμένη. Τα σκυλιά δεν καταλαβαίνουν από κρίση. Οι γκόμενες ακροβατούν στα δεκαπεντάποντα τακούνια προσπαθώντας να διασχίσουν το δρόμο. Οι κάγκουρες με τα μικροσκοπικά αμαξάκια με τα σπόιλερ τούς κορνάρουν. Οι μουτσούνες των σκύλων τεράστιες στους τοίχους και τις πινακίδες, προσκαλούν την πλέμπα σε «αληθινή ελληνική διασκέδαση». Όλοι γκαζώνουν ανυπομονώντας να φτάσουν στα «μεγαλοπρεπή» αρχοντοχωριάτικα σκυλάδικα. Πιο κάτω οι έντεχνοι, σε άλλα σκυλάδικα, λιγότερο εντυπωσιακά σε όγκο αλλά με τους ίδιους πορτιέρηδες, το ίδιο κοινό, την ίδια πόζα. Ύστερα από ένα δίωρο στην εξωτική Καλέξικο, πίσω στη μπανανία.
Σχετικό θέμα