Την Τρίτη στις 23 Απριλίου, ο Γιάννης Χαρούλης τελείωσε τις εμφανίσεις του στο Σταυρό του Νότου και ο κόσμος δεν έκανε χαρούλες γι' αυτό.
Έτσι που λέτε φτάσαμε, θα' ταν δεν θα' ταν δέκα και έξω η κοσμική ουρά αναμόχλευε αναμνήσεις, κουτσομπολιά και ιστορίες από την κρυπτή. Ηράκλειος άθλος ο 13ος θα ήταν, το ότι καταφέραμε και μπήκαμε και σπρώξαμε και μας σπρώξανε και παλέψαμε για μερικά εκατοστά πατώματος.
Ο Γιάννης δεν άργησε να βγει στη σκηνή και για ποτό ούτε λόγος για την ώρα λόγω κυκλοφοριακού χάους. Ο,τι έγινε έγινε, και ο,τι δεν έγινε, θα γίνει. Στο λόγο της τιμής μου και της αμνησίας που με διακρίνει, δεν θυμάμαι τραγούδια από εκείνη τη νύχτα μα έχω ακόμα χαραγμένες στιγμές. Στιγμές που αυτό το παιδί με την απίστευτη φωνή κατάφερε να σμιλέψει στο μυαλό και τις καρδιές μας, εύκολα και με ντροπή δηλωτική σεβασμού και ανθρώπου που ξέρει να πατά στη γης τις όχθες. Με ένα μεγάλο ευχαριστώ στο τέλος του κάθε τραγουδιού, με ξανακέρδισε και τη νύχτα αυτή από την αρχή. Μια αρχή που δεν ψάχνει για τέλος, παρά μόνο για πορεία και συγκατάθεση. Μια συγκατάθεση, ιερή κοινοπραξία των ανθρώπων που ονειρεύονται για τη στιγμή που πιο άνθρωποι θα γίνουν.
Με μια μπάντα καλοκουρδισμένη και έναν εξάσφαιρο Κωνσταντή Πιστιόλη στα πνευστά παντός τύπου και καιρού, να οργώνει νότες τα ποτήρια και να θερίζει χαμόγελα και ενέργεια απίστευτη από τον κόσμο, δεν άργησα να ξανασκεφτω πως αυτό το παιδί κάποια στιγμή θα κάνει το βήμα για σόλο βατήρα μιας και η φωνή του σε όσα με αιδώ μοιράστηκε , δεν είχαν απλώς ανταπόκριση αλλά παρέα.
Ο Πάνος Τόλιος στα τύμπανα δεν χρειάζεται συστάσεις παρά μονάχα χώρο να απλωθεί σαν το φεγγάρι που γεμίζει πάνω από τη θάλασσα με παλμικές παλίρροιες και δυνατές συγκινήσεις. Ο Παύλος Συνοδινός στις κιθάρες και τα χαμόγελα, έδωσε τη ροκ απόχρωση που χρειαζόμουν για να μην ξεδιψώ με τίποτα, ενώ ο Μιχάλης Πορφύρης στο τσέλο έδινε στη θλίψη το χαμόγελο της Τζοκόντας που βρήκε τελικά προς τα που κοιτάει.
Το Γιάννη Χαρούλη τον έχουμε συνδέσει πλέον με στιγμές προσωπικές όλοι όσοι ήμασταν εκεί και σε αυτό το αλισβερίσι της κοσμικής ενέργειας κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. Η παράσταση ήταν κάτι περισσότερο από επιτυχημένη μιας και είχε όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ένας τέτοιος χαρακτηρισμός. Βάλε με το νου σου ο,τι θες και μέσα είσαι. Τελείωσε με το ζόρι , αφού κανείς δεν ήθελε να τελειώσει, κατά τις 2 και με την υπόσχεση πως θα ξαναβρεθούμε το καλοκαίρι που έρχεται και θα ξανασμίξουμε σώμα με καρδιά, το χθες με το αύριο και το τώρα .
Τον είδαμε και στα καμαρίνια λίγο, κουρασμένο αλλά χαρούμενο - και πως να μην είναι εδώ που τα λέμε; - χαιρετηθήκαμε και αποχωρήσαμε νωχελικά προς την έξοδο. Ευτυχώς ήταν δίπλα.
Με του λαγούτου το φτερό τη νύχτα σαϊτεύει Θεούς σμίγει και δαίμονες, και τις ψυχές γητεύει...
Οι φωτογραφίες είναι από άλλη συναυλία του Γιάννη Χαρούλη.
Έτσι που λέτε φτάσαμε, θα' ταν δεν θα' ταν δέκα και έξω η κοσμική ουρά αναμόχλευε αναμνήσεις, κουτσομπολιά και ιστορίες από την κρυπτή. Ηράκλειος άθλος ο 13ος θα ήταν, το ότι καταφέραμε και μπήκαμε και σπρώξαμε και μας σπρώξανε και παλέψαμε για μερικά εκατοστά πατώματος.
Ο Γιάννης δεν άργησε να βγει στη σκηνή και για ποτό ούτε λόγος για την ώρα λόγω κυκλοφοριακού χάους. Ο,τι έγινε έγινε, και ο,τι δεν έγινε, θα γίνει. Στο λόγο της τιμής μου και της αμνησίας που με διακρίνει, δεν θυμάμαι τραγούδια από εκείνη τη νύχτα μα έχω ακόμα χαραγμένες στιγμές. Στιγμές που αυτό το παιδί με την απίστευτη φωνή κατάφερε να σμιλέψει στο μυαλό και τις καρδιές μας, εύκολα και με ντροπή δηλωτική σεβασμού και ανθρώπου που ξέρει να πατά στη γης τις όχθες. Με ένα μεγάλο ευχαριστώ στο τέλος του κάθε τραγουδιού, με ξανακέρδισε και τη νύχτα αυτή από την αρχή. Μια αρχή που δεν ψάχνει για τέλος, παρά μόνο για πορεία και συγκατάθεση. Μια συγκατάθεση, ιερή κοινοπραξία των ανθρώπων που ονειρεύονται για τη στιγμή που πιο άνθρωποι θα γίνουν.
Με μια μπάντα καλοκουρδισμένη και έναν εξάσφαιρο Κωνσταντή Πιστιόλη στα πνευστά παντός τύπου και καιρού, να οργώνει νότες τα ποτήρια και να θερίζει χαμόγελα και ενέργεια απίστευτη από τον κόσμο, δεν άργησα να ξανασκεφτω πως αυτό το παιδί κάποια στιγμή θα κάνει το βήμα για σόλο βατήρα μιας και η φωνή του σε όσα με αιδώ μοιράστηκε , δεν είχαν απλώς ανταπόκριση αλλά παρέα. Ο Πάνος Τόλιος στα τύμπανα δεν χρειάζεται συστάσεις παρά μονάχα χώρο να απλωθεί σαν το φεγγάρι που γεμίζει πάνω από τη θάλασσα με παλμικές παλίρροιες και δυνατές συγκινήσεις. Ο Παύλος Συνοδινός στις κιθάρες και τα χαμόγελα, έδωσε τη ροκ απόχρωση που χρειαζόμουν για να μην ξεδιψώ με τίποτα, ενώ ο Μιχάλης Πορφύρης στο τσέλο έδινε στη θλίψη το χαμόγελο της Τζοκόντας που βρήκε τελικά προς τα που κοιτάει.
Το Γιάννη Χαρούλη τον έχουμε συνδέσει πλέον με στιγμές προσωπικές όλοι όσοι ήμασταν εκεί και σε αυτό το αλισβερίσι της κοσμικής ενέργειας κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. Η παράσταση ήταν κάτι περισσότερο από επιτυχημένη μιας και είχε όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ένας τέτοιος χαρακτηρισμός. Βάλε με το νου σου ο,τι θες και μέσα είσαι. Τελείωσε με το ζόρι , αφού κανείς δεν ήθελε να τελειώσει, κατά τις 2 και με την υπόσχεση πως θα ξαναβρεθούμε το καλοκαίρι που έρχεται και θα ξανασμίξουμε σώμα με καρδιά, το χθες με το αύριο και το τώρα .
Τον είδαμε και στα καμαρίνια λίγο, κουρασμένο αλλά χαρούμενο - και πως να μην είναι εδώ που τα λέμε; - χαιρετηθήκαμε και αποχωρήσαμε νωχελικά προς την έξοδο. Ευτυχώς ήταν δίπλα.
Με του λαγούτου το φτερό τη νύχτα σαϊτεύει Θεούς σμίγει και δαίμονες, και τις ψυχές γητεύει...
Οι φωτογραφίες είναι από άλλη συναυλία του Γιάννη Χαρούλη.