Οι Rosebleed Παιανίζουν Θριαμβευτικά …
Κατά τη γνώμη μου ο όρος «Διθυραμβική κριτική» κρίνεται ανεπαρκής για να περιγράψει αυτά που αισθάνομαι ότι πρέπει να αποτυπώσω σε αυτό το κείμενο, με το οποίο θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τι αποκόμισα από την ακρόαση του White Balloons των Rosebleed.
Η λέξη Παιάνας θα ήταν σιγουρότατα πιο κοντά στο ζητούμενο.
Πραγματικά, δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω.
Εξαιρετικό το στήσιμο και το artwork του CD, πολύ καλή δουλειά τόσο στα γραφικά όσο και στο concept με το συρταρωτό σύστημα εξαγωγής για το δισκάκι.
Πάρα πολύ καλή η παραγωγή. Αρκούντως δυνατή αλλά και αρκούντως (πεντα)καθαρή ώστε να μπορείς να ξεχωρίσεις ακόμα και το μουσικό πριόνι! Έπος!
Η τιμή του CD αγγίζει τα… 8.9 ευρώ! Μιλάμε για τιμή με την οποία αγόραζα δίσκους πριν 20 χρόνια στο Rock City! Το κοίταζα στο ράφι και δεν το πίστευα! Μπράβο!
Για τα ίδια τα τραγούδια ότι και να γράψω είναι λίγο. Μπορεί να μην είμαι το υπόδειγμα του ενημερωμένου μουσόφιλου, αλλά έχω να σκοντάψω σε τόσο δεμένο και καλό άλμπουμ από το Black Holes & Revelations των Muse.
Ηλεκτρικά ρεύματα διαπερνούν όλα τα τραγούδια του δίσκου χωρίς ποτέ να γίνονται υπερβολικά αλλά διατηρώντας μια απίστευτη ένταση σε όλο το album.
Η ένταση αυτή μπλέκεται με φοβερές μελωδίες τα οποία ενώνονται με τα ομολογουμένως καταπληκτικά φωνητικά και φτιάχνουν μια μουσική ίδια με χειμωνιάτικη θάλασσα.
Τα τραγούδια λειτουργούν σαν κύματα αυτής θάλασσας στις διαφορετικές της διαθέσεις, κάποιες στιγμές φουσκωμένη και τρικυμισμένη, άλλες ήρεμη, κάπου φωτεινή, ηλιόλουστη, κάπου σκοτεινή, φεγγαροσκέπαστη, αλλά πάντοτε γεμάτη κίνηση και ροές που σε ταξιδεύουν.
Είναι πραγματικά αδύνατο να καταφέρω να μεταφέρω με λέξεις αυτά που κλείνει μέσα της και μεταφέρει η μουσική των Rosebleed.
Ο μόνος τρόπος για μπείτε κι εσείς σ’ αυτόν τον κόσμο είναι, πολύ απλά, να ακούσετε το δίσκο. Το ένα τραγούδι είναι πραγματικά καλύτερο από το άλλο
Περίμενα πολύ καιρό αυτό το album αλλά ομολογώ ότι αποδεικνύεται μακράν ανώτερο των προσδοκιών μου. Άξιζε η αναμονή και με το παραπάνω.
Κλείνοντας, δυο πράγματα έχω να δηλώσω, το πρώτο είναι ότι η απουσία του συγκεκριμένου CD από τη δισκοθήκη κάποιου που του αρέσει το συγκεκριμένο είδος μουσικής , είναι το λιγότερο ασυγχώρητη και το δεύτερο είναι ότι αν δεν έχετε δει ακόμα τους Rosebleed ζωντανά εγκληματείτε…
MySpace
ΥΓ
Σε ένα διάλλειμα της συγγραφής του παρόντος διάβασα ένα άρθρο του Θοδωρή Μανίκα στο «Κ» της Καθημερινής της Κυριακής, ο οποίος, δικαίως, εξαπέλυε μύδρους κατά του φαινόμενου της απίστευτης επιτυχίας του Gummy Bear, τις τρελές πωλήσεις του και την πρωτοκαθεδρία του στα chart σε σύγκριση με την ογκώδη ανυπαρξία της καλής Ελληνικής δισκογραφίας.
Είπα ότι δικαίως είναι έξαλλος ο κ. Μανίκας και το εννοώ, αλλά στα δικά μου μάτια ο δίσκος των Rosebleed, αλλά και αρκετοί άλλοι αξιόλογοι δίσκοι ελληνικών συγκροτημάτων δείχνουν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο νεκρά όσο φαίνονται στην Ελληνική μουσική πραγματικότητα.
Για την ακρίβεια νομίζω ότι είναι πιο ζωντανά από ποτέ, το μόνο που μένει είναι να πιάσουμε το σφυγμό…Όσο το δυνατόν περισσότεροι.
Κατά τη γνώμη μου ο όρος «Διθυραμβική κριτική» κρίνεται ανεπαρκής για να περιγράψει αυτά που αισθάνομαι ότι πρέπει να αποτυπώσω σε αυτό το κείμενο, με το οποίο θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τι αποκόμισα από την ακρόαση του White Balloons των Rosebleed.
Η λέξη Παιάνας θα ήταν σιγουρότατα πιο κοντά στο ζητούμενο.
Πραγματικά, δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω.
Εξαιρετικό το στήσιμο και το artwork του CD, πολύ καλή δουλειά τόσο στα γραφικά όσο και στο concept με το συρταρωτό σύστημα εξαγωγής για το δισκάκι.
Πάρα πολύ καλή η παραγωγή. Αρκούντως δυνατή αλλά και αρκούντως (πεντα)καθαρή ώστε να μπορείς να ξεχωρίσεις ακόμα και το μουσικό πριόνι! Έπος!
Η τιμή του CD αγγίζει τα… 8.9 ευρώ! Μιλάμε για τιμή με την οποία αγόραζα δίσκους πριν 20 χρόνια στο Rock City! Το κοίταζα στο ράφι και δεν το πίστευα! Μπράβο!
Για τα ίδια τα τραγούδια ότι και να γράψω είναι λίγο. Μπορεί να μην είμαι το υπόδειγμα του ενημερωμένου μουσόφιλου, αλλά έχω να σκοντάψω σε τόσο δεμένο και καλό άλμπουμ από το Black Holes & Revelations των Muse.
Ηλεκτρικά ρεύματα διαπερνούν όλα τα τραγούδια του δίσκου χωρίς ποτέ να γίνονται υπερβολικά αλλά διατηρώντας μια απίστευτη ένταση σε όλο το album.
Η ένταση αυτή μπλέκεται με φοβερές μελωδίες τα οποία ενώνονται με τα ομολογουμένως καταπληκτικά φωνητικά και φτιάχνουν μια μουσική ίδια με χειμωνιάτικη θάλασσα.
Τα τραγούδια λειτουργούν σαν κύματα αυτής θάλασσας στις διαφορετικές της διαθέσεις, κάποιες στιγμές φουσκωμένη και τρικυμισμένη, άλλες ήρεμη, κάπου φωτεινή, ηλιόλουστη, κάπου σκοτεινή, φεγγαροσκέπαστη, αλλά πάντοτε γεμάτη κίνηση και ροές που σε ταξιδεύουν.
Είναι πραγματικά αδύνατο να καταφέρω να μεταφέρω με λέξεις αυτά που κλείνει μέσα της και μεταφέρει η μουσική των Rosebleed. Ο μόνος τρόπος για μπείτε κι εσείς σ’ αυτόν τον κόσμο είναι, πολύ απλά, να ακούσετε το δίσκο. Το ένα τραγούδι είναι πραγματικά καλύτερο από το άλλο
Περίμενα πολύ καιρό αυτό το album αλλά ομολογώ ότι αποδεικνύεται μακράν ανώτερο των προσδοκιών μου. Άξιζε η αναμονή και με το παραπάνω.
Κλείνοντας, δυο πράγματα έχω να δηλώσω, το πρώτο είναι ότι η απουσία του συγκεκριμένου CD από τη δισκοθήκη κάποιου που του αρέσει το συγκεκριμένο είδος μουσικής , είναι το λιγότερο ασυγχώρητη και το δεύτερο είναι ότι αν δεν έχετε δει ακόμα τους Rosebleed ζωντανά εγκληματείτε…
MySpace
ΥΓ
Σε ένα διάλλειμα της συγγραφής του παρόντος διάβασα ένα άρθρο του Θοδωρή Μανίκα στο «Κ» της Καθημερινής της Κυριακής, ο οποίος, δικαίως, εξαπέλυε μύδρους κατά του φαινόμενου της απίστευτης επιτυχίας του Gummy Bear, τις τρελές πωλήσεις του και την πρωτοκαθεδρία του στα chart σε σύγκριση με την ογκώδη ανυπαρξία της καλής Ελληνικής δισκογραφίας.
Είπα ότι δικαίως είναι έξαλλος ο κ. Μανίκας και το εννοώ, αλλά στα δικά μου μάτια ο δίσκος των Rosebleed, αλλά και αρκετοί άλλοι αξιόλογοι δίσκοι ελληνικών συγκροτημάτων δείχνουν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο νεκρά όσο φαίνονται στην Ελληνική μουσική πραγματικότητα.
Για την ακρίβεια νομίζω ότι είναι πιο ζωντανά από ποτέ, το μόνο που μένει είναι να πιάσουμε το σφυγμό…Όσο το δυνατόν περισσότεροι.