Κατεβαίνω απο το τρένο και κοιτάζω το πλήθος έξω απο το Σπόρτινγκ. Φουλ. Δεν πέφτει καρφίτσα στους γύρω δρόμους και μπορείς πανεύκολα να αισθανθείς στον αέρα την έξαψη και την ανυπομονησία του κόσμου. Σε λίγη ώρα, οι Bauhaus θα είναι πάνω στη σκηνή κι εγώ έχω στο χέρι μου το μαγικό χαρτάκι για να απολαύσω live την πιο αγαπημένη μου μπάντα! Για την ακρίβεια, δεν έχω ένα, αλλα ΔΥΟ (!) καθώς ο φίλος μου άκουσε την μαμά του (δεν κάνω πλάκα...) και δεν ήρθε τελικά, καθώς το ξύλο που είχε πέσει στην συναυλία των Uriah Heep πριν απο λίγες μέρες ήταν μυθικό και η μαμά το απαγόρευσε... ΟK, δεκτό για ένα πιτσιρίκι στα 14.
Πλησιάζω τον πρώτο τύπο που βλέπω, 'για το live περιμένεις; μήπως μπεις με ντού;' (δεν φαινόταν με μπαμπά τραπεζίτη, αν καταλαβαινόμαστε..) 'ναι ρε φίλε, γάμησε τα, δεν υπάρχει μία!' μου λέει 'πάρε να μπεις, δεν ήρθε ένας φίλος' του λέω και τον προσπερνάω για να χωθώ γρήγορα κοντά στην πόρτα, να μπω απο νωρίς, να είμαι κάτω ακριβώς απο την σκηνή κι έτσι κι έγινε. Τα υπόλοιπα, είναι ιστορία.
Οι Bauhaus, φυσικά και ήταν καταπληκτικοί κι εγώ επίσης φυσικά (!) αποφάσισα μετα το live πως πρέπει να αλλάξω τον κόσμο (...) για την ακρίβεια, τον δικό μου κόσμο, ή κάτι τέτοιο... Να πω για το ωραίο της ιστορίας, πως στο επόμενο τεύχος του 'ΠΟΠ & ΡΟΚ', που περίμενα πως και πως για να διαβάσω την κριτική της συναυλίας βέβαια, υπεύθυνος για αυτήν (και ήταν πάνω κι απο τέλεια...) ήταν ο Φίλιππος Χρυσόπουλος (ναι... ο δικός μας ντέ!) που το είχε η μοίρα μας να ανταμώσουμε 86 μετεμψυχώσεις μετά, συν 878 αιώνες και αφού βεβαίως μηδενίσαμε 6.567 κοντέρ και πάψαμε (!) τον χρόνο, ως έφηφοι, εδώ!Χαχα!Ναι... έχει πλάκα η ζωή, αν και δεν πιστεύω στις συμπτώσεις (...) ξέρετε και τόσο τελικά.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Απλό. Όπως λέει κι ο Κούρκουλος στην 'ΛΟΛΑ' στην ατάκα που τελικά κλέβει την παράσταση (!) 'πάει καιρός που δεν μισώ πιά κανέναν'. Ναι και μαζί, θα πρόσθετα επίσης πως πάει καιρός που δεν νοσταλγώ τίποτα...μάλλον για τους ίδιους λόγους. Πιστεύω πως έγινα κατανοητός...
Είχα λοιπόν πρόσφατα μια κουβέντα με τον David J, την φοβερή και τρομερή μούρη των μαυροντυμένων απο το Northampton, για κάτι που ετοιμάζει κοντά στον Νοέμβρη του 2013 (θα τα πούμε αυτά τότε..) και του είπα πως ΧΑΙΡΟΜΑΙ για το ότι ΔΕΝ θα υπάρξει στο μέλλον ακόμη ένα reunion της μπάντας.'Ελεος. Η μπάντα αυτή Γ Α Μ Α Ε Ι. Τέλος. Δεν υπήρξε ποτέ μια οποιαδήποτε μπάντα. Ε, ας την αφήσουμε να κοιμηθέι (undead, undead...) κι ας πάμε παρακάτω. No Fun με δυο λέξεις που έλεγαν κι οι Sex Pistols σε εκείνο το τελευταίο live στις ΗΠΑ...κι ας μαζεύτηκε η παρέα αργότερα για νέες συναυλίες και κονόμες, δεν έχει να κάνει. Το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ τους ήταν... Ναι.
ΟΚ, λοιπόν. Η ιστορία Bauhaus είναι παρελθόν και χαίρομαι, ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ... κι αν υπάρχει κάποιος πάνω στον πλανήτη που έχει κάθε δικαίωμα να το ισχυρίζεται, αυτός είναι ο Peter Murphy βέβαια. Η ΦΩΝΗ. O Peter, που γιορτάζει τα 35 χρόνια των BAUHAUS με μια σειρά εμφανίσεων με το setlist να γράφει αποκλειστικά διαμάντια της δισκογραφίας τους!!Ε ναι! Σωστά μαντέψατε! Παίζει παντού, εκτώς απο Ελλάδα!Εκτός κι αν ένας καλός μου φίλος κάνει (πάλι...) το θαύμα του στο 90'... Λέτε; Γιατί όχι. UNDEAD!
Πλησιάζω τον πρώτο τύπο που βλέπω, 'για το live περιμένεις; μήπως μπεις με ντού;' (δεν φαινόταν με μπαμπά τραπεζίτη, αν καταλαβαινόμαστε..) 'ναι ρε φίλε, γάμησε τα, δεν υπάρχει μία!' μου λέει 'πάρε να μπεις, δεν ήρθε ένας φίλος' του λέω και τον προσπερνάω για να χωθώ γρήγορα κοντά στην πόρτα, να μπω απο νωρίς, να είμαι κάτω ακριβώς απο την σκηνή κι έτσι κι έγινε. Τα υπόλοιπα, είναι ιστορία.
Οι Bauhaus, φυσικά και ήταν καταπληκτικοί κι εγώ επίσης φυσικά (!) αποφάσισα μετα το live πως πρέπει να αλλάξω τον κόσμο (...) για την ακρίβεια, τον δικό μου κόσμο, ή κάτι τέτοιο... Να πω για το ωραίο της ιστορίας, πως στο επόμενο τεύχος του 'ΠΟΠ & ΡΟΚ', που περίμενα πως και πως για να διαβάσω την κριτική της συναυλίας βέβαια, υπεύθυνος για αυτήν (και ήταν πάνω κι απο τέλεια...) ήταν ο Φίλιππος Χρυσόπουλος (ναι... ο δικός μας ντέ!) που το είχε η μοίρα μας να ανταμώσουμε 86 μετεμψυχώσεις μετά, συν 878 αιώνες και αφού βεβαίως μηδενίσαμε 6.567 κοντέρ και πάψαμε (!) τον χρόνο, ως έφηφοι, εδώ!Χαχα!Ναι... έχει πλάκα η ζωή, αν και δεν πιστεύω στις συμπτώσεις (...) ξέρετε και τόσο τελικά.Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Απλό. Όπως λέει κι ο Κούρκουλος στην 'ΛΟΛΑ' στην ατάκα που τελικά κλέβει την παράσταση (!) 'πάει καιρός που δεν μισώ πιά κανέναν'. Ναι και μαζί, θα πρόσθετα επίσης πως πάει καιρός που δεν νοσταλγώ τίποτα...μάλλον για τους ίδιους λόγους. Πιστεύω πως έγινα κατανοητός...
Είχα λοιπόν πρόσφατα μια κουβέντα με τον David J, την φοβερή και τρομερή μούρη των μαυροντυμένων απο το Northampton, για κάτι που ετοιμάζει κοντά στον Νοέμβρη του 2013 (θα τα πούμε αυτά τότε..) και του είπα πως ΧΑΙΡΟΜΑΙ για το ότι ΔΕΝ θα υπάρξει στο μέλλον ακόμη ένα reunion της μπάντας.'Ελεος. Η μπάντα αυτή Γ Α Μ Α Ε Ι. Τέλος. Δεν υπήρξε ποτέ μια οποιαδήποτε μπάντα. Ε, ας την αφήσουμε να κοιμηθέι (undead, undead...) κι ας πάμε παρακάτω. No Fun με δυο λέξεις που έλεγαν κι οι Sex Pistols σε εκείνο το τελευταίο live στις ΗΠΑ...κι ας μαζεύτηκε η παρέα αργότερα για νέες συναυλίες και κονόμες, δεν έχει να κάνει. Το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ τους ήταν... Ναι.ΟΚ, λοιπόν. Η ιστορία Bauhaus είναι παρελθόν και χαίρομαι, ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ... κι αν υπάρχει κάποιος πάνω στον πλανήτη που έχει κάθε δικαίωμα να το ισχυρίζεται, αυτός είναι ο Peter Murphy βέβαια. Η ΦΩΝΗ. O Peter, που γιορτάζει τα 35 χρόνια των BAUHAUS με μια σειρά εμφανίσεων με το setlist να γράφει αποκλειστικά διαμάντια της δισκογραφίας τους!!Ε ναι! Σωστά μαντέψατε! Παίζει παντού, εκτώς απο Ελλάδα!Εκτός κι αν ένας καλός μου φίλος κάνει (πάλι...) το θαύμα του στο 90'... Λέτε; Γιατί όχι. UNDEAD!