Έχουν υπάρξει πάρα πολλές φορές που έχω πει δεν πάω να δω το τάδε συγκρότημα γιατί το είχα δει παλιότερα ή το έχω δει αρκετές φορές κλπ κλπ. Είμαι σίγουρος ότι και άλλοι έχουν πει το ίδιο. Και τις περισσότερες από αυτές με τρώει κάτι και πάντα πηγαίνω να το ξαναδώ το τάδε συγκρότημα. Γιατί; Συνήθως γιατί θέλω να ακούσω κάτι που δεν είχε παιχτεί από προηγούμενες εμφανίσεις ή γιατί περιμένω να συμβεί κάτι επί σκηνής όπου θα ήθελα να το ζήσω.
Με αυτό το σκεπτικό αποφάσισα να παρακολουθήσω το Heavy by the Sea με μια παρέα πολύ καλών φίλων. Αν εξαιρέσω τους Down, που προσωπικά θα τους έβλεπα για πρώτη φορά, όλα τα άλλα τα σχήματα τα είχα δει τουλάχιστον μια φορά. Οι Down δεν είναι από τα συγκροτήματα που με εκφράζουν στο σκληρό ήχο, άλλα δεν με χαλάνε καθόλου και τους σέβομαι. Ο μεγάλος λόγος περί Down γίνεται λόγω Anselmo. Αφού το 2001 λόγω της 11ης Σεπτεμβρίου ακυρώθηκε ίσως η μεγαλύτερη συναυλία που θα γινόταν στη χώρα μας με Slayer και Pantera, θεώρησα υποχρέωση στον εαυτό μου, αφού δεν υπάρχουν οι Pantera, να παρακολουθήσω Slayer με Down.
Για να δούμε τα πράγματα λίγο πιο αναλυτικά και χωρίς πολλές νοσταλγίες (όσο γίνεται). Η προβλήτα στο Παλιό Φάληρο πίσω από το γήπεδο του Tae Kwon Do είναι ένας πολύ ωραίος χώρος για καλοκαιρινές συναυλίες, εύκολα προσβάσιμος για αρκετές περιοχές της Αττικής. Το πρόβλημα όμως, στις καλοκαιρινές συναυλίες είναι όταν κάποια συγκροτήματα παίζουν νωρίς. Οι Kvelertak που βγήκαν πρώτοι (είναι και Νορβηγοί) πρέπει να κάηκαν. Το ίδιο και οι Napalm Death μετά, αλλά σε λιγότερο βαθμό. Αυτά τα δυο σχήματα τα λέω ήρωες. Έπαιξαν το σετ τους κανονικότατα χωρίς να βαριούνται και μέσα λοιπόν στη ζέστη έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό για να μας τιμήσουν. Επιπρόσθετα, οι Kvelertak κατά προσωπική γνώμη εμφανίστηκαν πολύ καλύτεροι από πέρυσι που ηταν support στους Megadeth.
Οι Kvelertak αρχίζουν και αποκτούν προσωπικότητα και μακάρι να εξελίσσονται έτσι γιατί και αυτοί έχουν κάτι να δώσουν σε αυτό το χώρο που λέγεται metal.
Τηρώντας το πρόγραμμα με θρησκευτική ευλάβεια (ισχύει για όλες τις μπάντες με μια μικρή καθυστέρηση της τάξης του δεκαλέπτου όταν ηταν να βγουν Down και Slayer) μας αποχαιρετούν οι Νορβηγοί και έρχονται οι Άγγλοι. Οι Napalm Death δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Από τους πρωτοπόρους του Grind/death για μια ακόμη φόρα στη χώρα μας και με φανατικό κοινό.
Σταθερή αξία όπως πάντα, οι Napalm Death εξαπέλυσαν το grind/death ολοκαύτωμα τους όπου φυσικά δεν έλειψαν τα κλασσικά κομμάτια των ορισμένων δευτερόλεπτων από το Scum όπου έγινε πανικός. Όποιος έχει δει και παλιότερα τους Napalm ξέρει πολύ καλά τι εννοώ. Δε συζητώ βέβαια για την διασκευή του Nazi punks fuck off ( Dead Kennedys) όπου έγινε της ιερόδουλης και μετά το πλήθος να φωνάζει αντιφασιστικά συνθήματα. Τα παιδιά από το Birmingham μας άφησαν με το Siege of Power. Η προθέρμανση είχε γίνει.
Ο ήλιος πλέον έδυε, δεν έκαιγε και πότε, πότε ερχόταν και ένα ελαφρύ αεράκι από τη θάλασσα και μας δρόσιζε. Παράλληλα, τα δικά μας παιδία ηταν έτοιμα να βγουν στη σκηνή. Οι Rotting Christ, ίσως το καλύτερο και πιο αναγνωρισμένο metal συγκρότημα της χώρας, πραγματοποίησαν δυναμική είσοδο και ανάλογη εμφάνιση. Ξεκίνησαν με το Forest Of N’Gai .
O κόσμος, τους λατρεύει (και ο γραφών που είναι και οπαδός τους από το 1994) και οι Rotting Christ μας αποζημίωσαν με μια άρτια εμφάνιση παρ' όλο τον περιορισμένο χρόνο που είχαν.
Έτσι, έπαιξαν κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο τους ‘Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού’ ( ομώνυμο και In Yumen – Xibalba) χωρίς να αγνοούν τον ένδοξο πρώτο δίσκο με τα Sign Of Evil Existence και Transform all suffering into plagues ή τα Non Serviam και King Of A stellar War ή ακόμα και τη διασκευή Societas Satanas από Thou Art Lord. Με λίγα λόγια για άλλη μια φορά απλά απέδειξαν γιατί βρίσκονται εκεί που βρίσκονται.
Οι Rotting Christ μας έχουν εγκαταλείψει, έχοντας ανεβάσει ψηλά τον πήχη της συνέχειας. Ο ήλιος πλέον έχει κρυφτεί η σκηνή έχει στηθεί και οι Down βγαίνουν έξω. Τελευταίος φυσικά βγήκε ο Anselmo. Έγινε ο χαμός. Η παρουσία του επιβλητική, η φωνή του χαρακτηριστική. Παρ' όλο που ήταν πλαισιωμένος από καταπληκτικούς μουσικούς και συνάμα μορφάρες, ο Anselmo κατάφερε να κάνει αυτό που λέμε one man show. Είναι πραγματικός frontman. Μπήκαν με το Eyes of the south και συνέχισαν με το Witchtripper για αν ανάψουν τα αίματα.
Γενικά το sludge δεν είναι από τα είδη metal που με τρελαίνουν. Ζωντανά, όμως κάτι μου έκαναν. Μπορεί να φταίει και αυτός ο αλητάμπουρας ο Anselmo. Υπερκινητικός, χτυπώντας το μικρόφωνο στο κεφάλι του (μέχρι που μάτωσε) κάνοντας υποκλίσεις στο κοινό πέφτοντας στα γόνατα κλπ όπου μαζί με τις ερμηνείες του με έκαναν να δω τους Down με άλλο μάτι.
Κορυφαίες στιγμές τους: εκτός από τα κοπανήματα του μικροφώνου στην κεφάλα του Anselmo, η αφιέρωση στον Jeff Hanneman (Lysergik Funeral), το τζαμαρισμα στο τέλος από ανθρώπους του crew (οι οποίοι είναι και φίλοι τους), αλλά και τα γενέθλια του Anselmo (45αρης πλέον). Και έχει και άλλα: το τραγουδάκι I’m smoker, I’m a joker για να παίξει το hail the leaf, και για να φύγει, αφήνοντας φυσικά την τελευταία εντύπωση, τραγούδησε με το δικό του τρόπο το τέλος του Stairway to heaven. Απλά είναι χαβαλές, τέλος.
Ωραία, λοιπόν και με τους Down. H βραδιά δείχνει ότι τα πάντα οδεύουν προς το τέλειο. Μας έχει μείνει, όμως το μεγάλο όνομα. Οι Slayer. Και εδώ θα ξαναγυρίσουμε σε αυτά που σας έλεγα στην αρχή. Είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω τους Slayer to 1996 στο Rock Of Gods στη Δραπετσώνα, όπως επίσης και στην αμέσως επομένη τους στο Κλειστό του Περιστερίου με τους άσημους τότε System Of A Down. Σε γενικές γραμμές τα κομμάτια που ήθελα να ακούσω από αυτό το συγκρότημα τα έχω ακούσει και με το παραπάνω. Και, όμως σε αυτή την εμφάνιση έγιναν πράγματα που θα τα θυμάμαι για μια ζωή.
Κατά πρώτον, οι Slayer είναι χωρίς τον Hanneman. Όπως ήδη γνωρίζετε από τις 2/5/2013 o Jeff πλήρωσε το παθός του με το αλκοόλ και πλέον δεν είναι μαζί μας.
Σαν ελάχιστο φόρο τιμής και χωρίς καμιά άλλη αναφορά από το group αναρτήθηκε πανό πίσω από τα drums όπου είχε το λογότυπο της Heineken αλλά έγραφε “Hanneman Angel Of Death – Still Reigning 1964-2013”. Όμως, το μεγαλύτερο highlight δεν είχε την πινελιά μόνο των Slayer. Συνέβαλε τα μέγιστα αυτός ο τρελός 45αρης που λέγεται Anselmo. Αφού βγήκε μια φορά στο At Dawn They Sleep να τραγουδήσει λίγο με τον Araya, ξαναβγαίνει στη σκηνή σε μια παύση.
Ο Gary Holt (Exodus) του παίζει το Happy birthday στην κιθάρα και ο Anselmo μας διηγείται πως όταν ηταν μικρός και άκουγε heavy metal δεν μπορούσε να φανταστεί ότι κάποια στιγμή θα βρισκόταν μαζί με τους Slayer στη σκηνή. Και αφού έκανε και είπε τα δικά του, προαναγγέλλει το εξής : «Είναι κομμάτι που το ξέρετε και θέλω τραγουδήσετε μαζί μου…Fuckin Hostile! » Καταλαβαίνετε τι σας λέω; Πάμε πάλι στην αρχή! Η συναυλία που δεν έγινε ποτέ του 2001! Ένα από τα καλύτερα δώρα που και ο πιο αισιόδοξος οπαδός δεν είχε σκεφτεί ότι θα μπορούσε να πάρει σε αυτή τη συναυλία.
Και με μια συνέχεια (με την αποχώρηση του Anselmo από τη σκηνή) από τις πλέον κλασσικές μέρες των Slayer με South of Heaven/Raining Blood και τελευταίο τo Angel Of Death, μαζέψαμε τα κομματάκια μας (όχι δεν είναι κομμάτια είναι κομματάκια) μπας και μας συναρμολογήσει κανείς.
Για την ιστορία οι Slayer μεταξύ άλλων έπαιξαν τα World Painted blood, War Ensemble, Chemical Warfare, Postmortem, Die By the Sword, Dead Skin Mask, Seasons In the Abyss, Mandatory Suicide και άλλα πολλά τέτοια καλούδια.
Ότι και να έπαιξαν αποδόθηκε στο μέγιστο βαθμό, αλλά την παράσταση την έκλεψε ο Phil.
Αν το heavy by the Sea είναι η αρχή, για να γίνει θεσμός ένα τέτοιο festival σε αυτό το χώρο, ας γίνει. Να έχει όμως και την ανάλογη συνέχεια. Γιατί το πρώτο εγχείρημα ηταν απόλυτα επιτυχημένο.
Άντε λοιπόν και του χρόνου!
ΥΓ1: Ο ήχος είχε κάποια προβληματάκια αλλά δεν ακούσαμε και όπερα για να έχουμε σοβαρό θέμα.
ΥΓ2: Ο κόσμος δεν πρέπει να ηταν πολύς και ήταν κρίμα γιατί το εισιτήριο για τόσες μπάντες δεν ηταν ακριβό.
Με αυτό το σκεπτικό αποφάσισα να παρακολουθήσω το Heavy by the Sea με μια παρέα πολύ καλών φίλων. Αν εξαιρέσω τους Down, που προσωπικά θα τους έβλεπα για πρώτη φορά, όλα τα άλλα τα σχήματα τα είχα δει τουλάχιστον μια φορά. Οι Down δεν είναι από τα συγκροτήματα που με εκφράζουν στο σκληρό ήχο, άλλα δεν με χαλάνε καθόλου και τους σέβομαι. Ο μεγάλος λόγος περί Down γίνεται λόγω Anselmo. Αφού το 2001 λόγω της 11ης Σεπτεμβρίου ακυρώθηκε ίσως η μεγαλύτερη συναυλία που θα γινόταν στη χώρα μας με Slayer και Pantera, θεώρησα υποχρέωση στον εαυτό μου, αφού δεν υπάρχουν οι Pantera, να παρακολουθήσω Slayer με Down.
Για να δούμε τα πράγματα λίγο πιο αναλυτικά και χωρίς πολλές νοσταλγίες (όσο γίνεται). Η προβλήτα στο Παλιό Φάληρο πίσω από το γήπεδο του Tae Kwon Do είναι ένας πολύ ωραίος χώρος για καλοκαιρινές συναυλίες, εύκολα προσβάσιμος για αρκετές περιοχές της Αττικής. Το πρόβλημα όμως, στις καλοκαιρινές συναυλίες είναι όταν κάποια συγκροτήματα παίζουν νωρίς. Οι Kvelertak που βγήκαν πρώτοι (είναι και Νορβηγοί) πρέπει να κάηκαν. Το ίδιο και οι Napalm Death μετά, αλλά σε λιγότερο βαθμό. Αυτά τα δυο σχήματα τα λέω ήρωες. Έπαιξαν το σετ τους κανονικότατα χωρίς να βαριούνται και μέσα λοιπόν στη ζέστη έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό για να μας τιμήσουν. Επιπρόσθετα, οι Kvelertak κατά προσωπική γνώμη εμφανίστηκαν πολύ καλύτεροι από πέρυσι που ηταν support στους Megadeth.
Οι Kvelertak αρχίζουν και αποκτούν προσωπικότητα και μακάρι να εξελίσσονται έτσι γιατί και αυτοί έχουν κάτι να δώσουν σε αυτό το χώρο που λέγεται metal.
Τηρώντας το πρόγραμμα με θρησκευτική ευλάβεια (ισχύει για όλες τις μπάντες με μια μικρή καθυστέρηση της τάξης του δεκαλέπτου όταν ηταν να βγουν Down και Slayer) μας αποχαιρετούν οι Νορβηγοί και έρχονται οι Άγγλοι. Οι Napalm Death δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Από τους πρωτοπόρους του Grind/death για μια ακόμη φόρα στη χώρα μας και με φανατικό κοινό.
Σταθερή αξία όπως πάντα, οι Napalm Death εξαπέλυσαν το grind/death ολοκαύτωμα τους όπου φυσικά δεν έλειψαν τα κλασσικά κομμάτια των ορισμένων δευτερόλεπτων από το Scum όπου έγινε πανικός. Όποιος έχει δει και παλιότερα τους Napalm ξέρει πολύ καλά τι εννοώ. Δε συζητώ βέβαια για την διασκευή του Nazi punks fuck off ( Dead Kennedys) όπου έγινε της ιερόδουλης και μετά το πλήθος να φωνάζει αντιφασιστικά συνθήματα. Τα παιδιά από το Birmingham μας άφησαν με το Siege of Power. Η προθέρμανση είχε γίνει.
Ο ήλιος πλέον έδυε, δεν έκαιγε και πότε, πότε ερχόταν και ένα ελαφρύ αεράκι από τη θάλασσα και μας δρόσιζε. Παράλληλα, τα δικά μας παιδία ηταν έτοιμα να βγουν στη σκηνή. Οι Rotting Christ, ίσως το καλύτερο και πιο αναγνωρισμένο metal συγκρότημα της χώρας, πραγματοποίησαν δυναμική είσοδο και ανάλογη εμφάνιση. Ξεκίνησαν με το Forest Of N’Gai .
O κόσμος, τους λατρεύει (και ο γραφών που είναι και οπαδός τους από το 1994) και οι Rotting Christ μας αποζημίωσαν με μια άρτια εμφάνιση παρ' όλο τον περιορισμένο χρόνο που είχαν.
Έτσι, έπαιξαν κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο τους ‘Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού’ ( ομώνυμο και In Yumen – Xibalba) χωρίς να αγνοούν τον ένδοξο πρώτο δίσκο με τα Sign Of Evil Existence και Transform all suffering into plagues ή τα Non Serviam και King Of A stellar War ή ακόμα και τη διασκευή Societas Satanas από Thou Art Lord. Με λίγα λόγια για άλλη μια φορά απλά απέδειξαν γιατί βρίσκονται εκεί που βρίσκονται.
Οι Rotting Christ μας έχουν εγκαταλείψει, έχοντας ανεβάσει ψηλά τον πήχη της συνέχειας. Ο ήλιος πλέον έχει κρυφτεί η σκηνή έχει στηθεί και οι Down βγαίνουν έξω. Τελευταίος φυσικά βγήκε ο Anselmo. Έγινε ο χαμός. Η παρουσία του επιβλητική, η φωνή του χαρακτηριστική. Παρ' όλο που ήταν πλαισιωμένος από καταπληκτικούς μουσικούς και συνάμα μορφάρες, ο Anselmo κατάφερε να κάνει αυτό που λέμε one man show. Είναι πραγματικός frontman. Μπήκαν με το Eyes of the south και συνέχισαν με το Witchtripper για αν ανάψουν τα αίματα.
Γενικά το sludge δεν είναι από τα είδη metal που με τρελαίνουν. Ζωντανά, όμως κάτι μου έκαναν. Μπορεί να φταίει και αυτός ο αλητάμπουρας ο Anselmo. Υπερκινητικός, χτυπώντας το μικρόφωνο στο κεφάλι του (μέχρι που μάτωσε) κάνοντας υποκλίσεις στο κοινό πέφτοντας στα γόνατα κλπ όπου μαζί με τις ερμηνείες του με έκαναν να δω τους Down με άλλο μάτι.
Κορυφαίες στιγμές τους: εκτός από τα κοπανήματα του μικροφώνου στην κεφάλα του Anselmo, η αφιέρωση στον Jeff Hanneman (Lysergik Funeral), το τζαμαρισμα στο τέλος από ανθρώπους του crew (οι οποίοι είναι και φίλοι τους), αλλά και τα γενέθλια του Anselmo (45αρης πλέον). Και έχει και άλλα: το τραγουδάκι I’m smoker, I’m a joker για να παίξει το hail the leaf, και για να φύγει, αφήνοντας φυσικά την τελευταία εντύπωση, τραγούδησε με το δικό του τρόπο το τέλος του Stairway to heaven. Απλά είναι χαβαλές, τέλος.
Ωραία, λοιπόν και με τους Down. H βραδιά δείχνει ότι τα πάντα οδεύουν προς το τέλειο. Μας έχει μείνει, όμως το μεγάλο όνομα. Οι Slayer. Και εδώ θα ξαναγυρίσουμε σε αυτά που σας έλεγα στην αρχή. Είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω τους Slayer to 1996 στο Rock Of Gods στη Δραπετσώνα, όπως επίσης και στην αμέσως επομένη τους στο Κλειστό του Περιστερίου με τους άσημους τότε System Of A Down. Σε γενικές γραμμές τα κομμάτια που ήθελα να ακούσω από αυτό το συγκρότημα τα έχω ακούσει και με το παραπάνω. Και, όμως σε αυτή την εμφάνιση έγιναν πράγματα που θα τα θυμάμαι για μια ζωή.
Κατά πρώτον, οι Slayer είναι χωρίς τον Hanneman. Όπως ήδη γνωρίζετε από τις 2/5/2013 o Jeff πλήρωσε το παθός του με το αλκοόλ και πλέον δεν είναι μαζί μας.
Σαν ελάχιστο φόρο τιμής και χωρίς καμιά άλλη αναφορά από το group αναρτήθηκε πανό πίσω από τα drums όπου είχε το λογότυπο της Heineken αλλά έγραφε “Hanneman Angel Of Death – Still Reigning 1964-2013”. Όμως, το μεγαλύτερο highlight δεν είχε την πινελιά μόνο των Slayer. Συνέβαλε τα μέγιστα αυτός ο τρελός 45αρης που λέγεται Anselmo. Αφού βγήκε μια φορά στο At Dawn They Sleep να τραγουδήσει λίγο με τον Araya, ξαναβγαίνει στη σκηνή σε μια παύση.
Ο Gary Holt (Exodus) του παίζει το Happy birthday στην κιθάρα και ο Anselmo μας διηγείται πως όταν ηταν μικρός και άκουγε heavy metal δεν μπορούσε να φανταστεί ότι κάποια στιγμή θα βρισκόταν μαζί με τους Slayer στη σκηνή. Και αφού έκανε και είπε τα δικά του, προαναγγέλλει το εξής : «Είναι κομμάτι που το ξέρετε και θέλω τραγουδήσετε μαζί μου…Fuckin Hostile! » Καταλαβαίνετε τι σας λέω; Πάμε πάλι στην αρχή! Η συναυλία που δεν έγινε ποτέ του 2001! Ένα από τα καλύτερα δώρα που και ο πιο αισιόδοξος οπαδός δεν είχε σκεφτεί ότι θα μπορούσε να πάρει σε αυτή τη συναυλία.
Και με μια συνέχεια (με την αποχώρηση του Anselmo από τη σκηνή) από τις πλέον κλασσικές μέρες των Slayer με South of Heaven/Raining Blood και τελευταίο τo Angel Of Death, μαζέψαμε τα κομματάκια μας (όχι δεν είναι κομμάτια είναι κομματάκια) μπας και μας συναρμολογήσει κανείς.
Για την ιστορία οι Slayer μεταξύ άλλων έπαιξαν τα World Painted blood, War Ensemble, Chemical Warfare, Postmortem, Die By the Sword, Dead Skin Mask, Seasons In the Abyss, Mandatory Suicide και άλλα πολλά τέτοια καλούδια.
Ότι και να έπαιξαν αποδόθηκε στο μέγιστο βαθμό, αλλά την παράσταση την έκλεψε ο Phil.
Αν το heavy by the Sea είναι η αρχή, για να γίνει θεσμός ένα τέτοιο festival σε αυτό το χώρο, ας γίνει. Να έχει όμως και την ανάλογη συνέχεια. Γιατί το πρώτο εγχείρημα ηταν απόλυτα επιτυχημένο.
Άντε λοιπόν και του χρόνου!
ΥΓ1: Ο ήχος είχε κάποια προβληματάκια αλλά δεν ακούσαμε και όπερα για να έχουμε σοβαρό θέμα.
ΥΓ2: Ο κόσμος δεν πρέπει να ηταν πολύς και ήταν κρίμα γιατί το εισιτήριο για τόσες μπάντες δεν ηταν ακριβό.
Σχετικό θέμα