Χθες συνειδητοποίησα ότι «μεγάλο» metal είχαμε να ζήσουμε από το καλοκαίρι του μακρινού πλέον 2019. Συνεπώς υπήρχε τεράστια ανυπομονησία για την επιστροφή των αυτοαποκαλούμενων «kings of metal».
Ναι, οι Meden Agan ζεστασαν με το παραπάνω το από νωρίς συγκεντρωμένο πλήθος. Και ναι οι Rhapsody of Fire (του Staropoli ντε) ικανοποίησαν με το παραπάνω τους οπαδούς τους. Ο τραγουδιστής είναι αντάξιος συνεχιστής της επικής κληρονομιάς τους και οι fans τον έχουν αγκαλιάσει με το παραπάνω. Μάλιστα ήταν το καλύτερο ορεκτικό πριν την ισοπεδωτικη εμφάνιση των εγχώριων (αλλά και παγκόσμιων) Rotting Christ. Σωστός ήχος, πλούσιο setlist και ένα κοινό που παρότι είναι πιο μακριά από αυτό τον ήχο φάνηκε να το χαίρεται με την καρδιά του.
Η νύχτα όμως ανήκε στους Βασιλείς. Και με μεγάλο hype έρχεται και μεγάλο ρίσκο. Λίγα λεπτά πριν βγουν αναλογιζόμουν: «θα είναι σε κέφια;», «τι setlist θα ακούσουμε;» και κυρίως «θα φανούν αντάξιοι της επικής εμφάνισης του 2019;».
Τα φώτα έσβησαν και το καθιερωμένο, ανατριχιαστικό «ladies and gentlemen, from the United States of America, all hail, Μanowar», ακούστηκε από τα μεγάφωνα. Το συγκρότημα ξεχύθηκε αμέσως στη σκηνή με το ομότιτλο τραγούδι και με ήχο κάπως μπουκωμενο στην αρχή. Από την πρώτη κιόλας νότα ένιωσα ένα μούδιασμα και θα εξηγήσω τον λόγο στη συνέχεια.
Για να μην παρεξηγηθώ, οι Manowar πρόσφεραν ένα άκρως επαγγελματικό show με καλό γενικά ήχο, εντυπωσιακά visuals, φωτιές και βεγγαλικά. Δεν έλειψαν και οι εκπλήξεις καθώς πέρα από την πρεμιέρα του "Revenge Of Odysseus” που συμμετείχε ο Κώστας Καζάκος, είχαμε την τιμή να δούμε στη σκηνή και τον θρύλο που ακούει στο όνομα James Cosmo, ο οποίος έχει ενσαρκώσει χαρακτήρες στα Braveheart, Troy και Game of Thrones μεταξύ άλλων. Σημαντικό επίσης να τονίσουμε την τρομερή ερμηνεία του Eric Adams, ο οποίος πραγματικά ξεπερνάει όλους τους συνομηλίκους του με διάφορα. Αγγελική φωνή και τσιριδες που σκίζουν τον ουρανό. Ο Eric δείχνει πραγματικά να χαίρεται για αυτό που κάνει και παραμένει ο κύριος πυλώνας του συγκροτήματος.
Δυστυχώς αυτό φαίνεται να μην ισχύει για τους υπόλοιπους. Εντάξει, γνωρίζουμε ότι εδώ και πολλά χρόνια πλέον οι Manowar είναι ουσιαστικά δύο άτομα: ο Adams και ο «αρχηγός». Δυστυχώς εξ αρχής φανηκε ότι ο Joey DeMaio δεν είχε κέφια. Σκυθρωπός, χωρίς καν μειδίαμα και με ελάχιστη επικοινωνία με τον κόσμο. Μέχρι και στο κλασικό «Joey's speech» επέλεξε να μιλήσει για τους λόγους για τους οποίους (μάλλον) δε θα παίξουν στην Βαρκελώνη και όχι για τα γραφικά - αλλά πραγματικά ευχάριστα - που έλεγε συνήθως. Πιστεύω πως ήταν μεγάλο λάθος τα γεγονότα της Βαρκελώνης να επισκιάσουν τη συναυλία της Τετάρτης, κάνοντάς τη να φαίνεται σαν «υποχρέωση». Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τα άλλα δύο μέλη. Ο Βραζιλιάνος κιθαρίστας, ενώ μουσικά ήταν σαφώς καλύτερος από το 2019, έμοιαζε πολύ πιο αγχωμένος και κυρίως σαν να μη γουστάρει αυτό που κάνει. Σαν να έχει τη χειρότερη δουλειά του κόσμου. Επίσης, ο νέος drummer (καταραμένη θέση των Manowar), ενώ πραγματικά είχε δυνατό και αντάξιο του παρελθόντος ήχο, ένιωθα ότι δεν ήταν εκεί. Κοιτούσε στο άπειρο χωρίς ίχνος πάθος, ώρες ώρες νόμιζες ότι δεν παίζει καν αυτός. Έτσι οι δύο «υπάλληλοι», μαζί με τον ξενερωμένο Joey, έδιναν την αίσθηση της υποχρέωσης, αφήνοντας όλο το βάρος στον συμπαθεστατο και ανεπανάληπτο κοντό της καρδιάς μας.
Ο κοντός τα είπε όλα τέλεια. "Defender", "Dark Avenger", "Gates Of Valhalla", "Sign Of The Hammer", ο Adams τα είπε όλα σα να ήταν ξανά πιτσιρικάς. Τα "Blood Of My Enemies", και "Kill With Power" έλαμψαν δια της απουσίας τους, ενώ με το "The Revenge Of Odysseus” έκαναν κοιλιά. Το κερασάκι του "Battle Hymns" ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη και σίγουρα η πιο σωστή ερμηνεία και από τους τέσσερις αυτή τη βραδιά.
Όμως παρά την επική εκτέλεση του τελευταίου και της φωναρας του κοντού, η συνεχόμενη ξενερα και υφακι «ε, δουλειά είναι και αυτό» με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Ναι, δουλειά είναι και αυτό και μάλιστα δύσκολη. Αλλά έχουν επιλέξει να την κάνουν. Ο DeMaio είναι όλη του τη ζωή μουσικός και διασκεδαστής. Δεν επιτρέπεται λοιπόν αυτή η μούρη μέχρι το πάτωμα σε μία τόσο πολυδιαφημισμένη (κυρίως από πλευράς τους) εμφάνιση. Αλλιώς ας μην λέμε τόσο μεγάλα λόγια. Η συγκεκριμένη συναυλία διαφημιζόταν από τους ίδιους ως ό,τι πιο επικό έχουν κάνει. Μικρό καλάθι που λένε και στο χωριό μου, που δυστυχώς δεν το κράτησα. Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τι παίζει με τα άλλα δύο μέλη και γιατί δε μπορεί να στεριώσει ένα line up. Τα χρόνια έχουν περάσει, οι πληγές κλείσει, η συντάξεις έρχονται. Φέρτε πίσω τον Ross the Boss να ζήσουμε όντως ένα επικό live (καλό ανέκδοτο)!
Στο τέλος της ημέρας, αυτο που μένει είναι ότι ο Eric Adams έσωσε τη βραδιά αφήνοντάς μας άφωνους, ενώ παράλληλα οι υπόλοιποι τρείς φάνηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Και αν θυμάμαι καλά η αφίσα έλεγε Manowar, όχι Eric Adams solo. Κρίμα οι πρόβες και τα warm up shows στη Γερμανία.
Υ.Γ. Είναι πραγματικά ευτυχές και ελπιδοφόρο να βλέπεις νέους γονείς με μικρά παιδάκια σε συναυλίες. Το μέλλον προβλέπεται λαμπρό.
* Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Ξενοφώντα Καράμπαλη και το MixGrill.gr.