Ο Κωνσταντίνος είναι ένας φίλος από τα παλιά, που ποτέ δεν γνώρισα. Που σου επέτρεπε εννοώ δηλαδή, να τον γνωρίσεις μέχρι το σημείο που έπρεπε, κι αυτό το τιμούσα και το τιμώ ιδιαίτερα. Σπουδαίο. Τα προσωπικά μας σύνορα είναι ιερά. Τέλος. Υπήρχε πάντα ανάμεσα μας μια εκλεκτική συγγένεια από πολύ νωρίς, αυτή η ιδιαίτερη αύρα που σε γεμίζει ελευθερία χωρίς να χρειάζονται πολλά λόγια ανάμεσα. Μια αυθεντική μορφή επικοινωνίας. Αυτό. Σπάνια, απλή,κατανοητή και γεμάτη δώρα αν την αξιοποιήσεις σωστά και χωρίς περιττές ερμηνείες εκεί που δεν χρειάζονται στ' αλήθεια.
Δεν είναι χημεία αυτό. Είναι ανάμνηση. Είναι κάτι πιο βαθύ. Πιο δικό μας από όσο μοιάζει έτσι πρόχειρα. Με θυμάμαι να του λέω στις κουβέντες μας, πως η ερωτική επιθυμία είναι επιθυμία 'εξόντωσης' του άλλου και πως αυτή, η κυρίαρχη δηλαδή μορφή επιθυμίας μέσα στο αλισβερίσι της κάθε μέρας, ειναι η μιμητική επιθυμία με δυο λόγια και πολύς ο σαματάς τελικά για το τίποτα. Τον έχω στο μυαλό μου να με κοιτάζει στην αρχή με ένα ύφος που μου έδειχνε πως περίμενε και τη συνέχεια, πως γνώριζε πως υπήρχε και συνέχεια κι έτσι δεν έμπαινε σαν θόρυβος (δεν είχε θόρυβο γενικότερα..) πάνω στην παύση μου. Εκπληκτικός. Δείγμα εμπνευσμένης προσωπικότητας. Με δικό της μονοπάτι. Δεν το έκαναν πάρα πολλοί κι ήταν ένα είδος τεστ αυτό για 'μένα συχνά, μια μικρή παγίδα που πάντα έστηνα όταν η κουβέντα πήγαινε σε πιο στενά σοκάκια, σε λιγότερο απλοiκά θέματα δηλαδή. Πιο πολύ από απλή περιέργεια και μόνο. Σαν ένα παιχνίδι κάπως.
Κι εγώ συνέχιζα. Με θυμάμαι να του λέω, επιμένοντας πιο δυνατά, ώστε να αισθανθεί κατακόρυφα το φινάλε μου στη κουβέντα και εννοώντας παράλληλα την κάθε μου λέξη, πως η αυθεντική επιθυμία είναι ανάμνηση και έχω και τις αποδείξεις μάλιστα αν θέλει. Σε κάτι τέτοια δικά μας, έβαζε πάντα τα γέλια. Ποτέ όμως ειρωνικά ή άκυρα. Το εντελώς αντίθετο. Ήταν το πλόυσιο γέλιο του ανθρώπου που δεν έχει αγωνία για τις περήφημες αποδείξεις που υποσχόμουν, αλλα για τον ΤΡΟΠΟ που θα του τις παρουσίαζα τελικά αν φτάναμε εκεί. Κι αυτό μου άρεσε. Η αδιαφορία του για τις αποδείξεις.Ο Κωνσταντίνος κέρδιζε την κάθε του μέρα, σαν διακεκριμένο μέλος μιας συγκεκριμένης αυλής. Μιας κοινωνίας στην ουσία. Όπου όπως όλες, είχε τους κανόνες της βέβαια. Κι εκείνος κατάφερνε πάντα να πορεύεται και να βαδίζει παράλληλα με αυτούς, άλλα και ξεχωριστά εντελώς όμως. Ας πούμε πως κέρδιζε την...ανοχή τους, γιατί απλά όλοι περίμεναν την ιστορία που θα τους διηγηθεί την επόμενη μέρα. Ξανά. Το να είναι στη θέση του. Να 'προφητεύσει' με ένα τρόπο, αν το κεφάλι του Βασιλιά θα παραμείνει στη θέση του κι αυτή την ημέρα, όχι βέβαια σαν σχολιαστής ή γνώστης, άλλα σαν ένα αυθεντικό πρόσωπο. Ξέρετε. Από αυτά που εφηύραν κάποτε τον εαυτό τους. Τον πραγματικό. Απο αυτούς που γέννησαν κάποτε τον εαυτό τους. Αυτούς τους λίγους.
Η ματαιότητα και τα υπόλοιπα ήταν η άμυνα για τα προσωπικά του όνειρα. Το πούλαγε αυτό. Γνώριζε που απευθύνεται. Σε ποια αγορά είχε επιλέξει να γυρέψει αυτή, την τυπική δηλαδή κατοχύρωση που όλοι χρειαζόμαστε για να γεμίσουμε το ψυγείο μας. Γνώριζε πως οι πιο φανατικόι φίλοι του, ήταν οι πιο φανατικοί του εχθροί πίσω από αυτό που φαινόταν. Δεν ήταν βέβαια κάτι προσωπικό. Όχι. Ήταν το ότι δεν ήταν δικός τους και δεν θα γινόταν ποτέ και με τίποτα. Και το ήξεραν. Γιατί κάποιοι άνθρωποι ευτυχώς, ανήκουν στον εαυτό τους με ένα τρόπο που και κόστος έχει και αποτέλεσμα όμως μαζί επίσης.
'Για λέγε λοιπόν'..τον θυμάμαι να μου λέει χαμογελώντας ζεστά, σχεδόν παιδικά, χαριτωμένα ανυπόμονος πάντα..'ποιά είναι η απόδειξη και κερνάω εγώ απόψε αν αξίζει..' Για αυτές τις στιγμές ζούσα βέβαια, γιατί γνώριζα πως ήξερε καλά πως η κουβέντα μας παρέμενε σοβαρή, παρά τα παιχνίδια μας ανάμεσα. Το ήξερε. Με θυμάμαι να του λέω κι έχω την εικόνα του, πως η αυθεντική επιθυμία κι αυτό την χαρακτηρίζει στη ρίζα της, δεν τελειώνει, δεν εξαντλείται, όταν γνωρίσεις τον άλλον, όταν τον καταγράψεις δηλαδή και τον καταλάβεις,τον ερμηνεύσεις στις βασικές συντεταγμένες του. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Τότε είναι που όλα ξεκινούν. Κάπως σα να γνωρίζεις μια γυναίκα ας πούμε, τον τρόπο που λειτουργεί με δυο λόγια, πριν να μοιραστείτε τους εαυτούς σας,κι όμως η επιθυμία σου να παραμένει το ίδιο ισχυρή. Δυνατότερη για την ακρίβεια. Καθαρή εντελώς. Πως επιθυμείς να μάθεις,κάτι που ήδη γνωρίζεις; Γιατί η επιθυμία του σώματος, η επιθυμία με το σώμα, πέρα από το κομμάτι του ενστίκτου είναι στο βάθος μια επιθυμία κατανόησης του άλλου. Πως λοιπόν επιθυμείς κάτι που ήδη σου είναι γνωστό σαν κατάσταση; Αυτή είναι η αυθεντική επιθυμία. Αυτή είναι και η διαφορά.
Κάπως έτσι έκλεισα την κουβέντα εκείνη.
Δεν έχω στο μυαλό μου το μετά. Δεν θυμάμαι πως συνεχίσαμε και αν κέρασε τελικά, ή κέρασα εγώ εκείνο το βράδυ. Θυμάμαι όμως πως δεν μου απάντησε τίποτα, μέσα σε μια πολύτιμη σιωπή... Μια σιωπή που ήταν πολλά περισσότερα από ένα 'συμφωνώ...'
Ο Κωνσταντίνος αγαπούσε τον Johnny Cash.
'Out Among The Stars' το' νέο' του Johnny. Σύντομα στην αγορά.
Καλή μας ακρόαση.