Οι Clutch κατάφεραν για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο να ξεπουλήσουν στο Fuzz και όχι άδικα.
Είναι το είδος της μπάντας που αξίζει να δεις ζωντανά. Δεν ξέρω αν συνέβη και σε κάποιον άλλο, όμως με έπιασε η ίδια φοβία που έχω και στα αεροπλάνα. Θέλω να παρατηρήσω τις 5 φάτσες που είναι δίπλα μου, ώστε αν πεθάνω να ξέρω με ποιους είμαι. Σημείωση στην κοπέλα που θεώρησε καλή ιδέα να είναι καβάλα στους ώμους του καημένου γκόμενου/φίλου δεν-ξέρω-βρείτε-τα-μεταξύ-σας μέσα στο mosh pit: ΟΧΙ. Έτσι λοιπόν, εύκολα παρατήρησα ότι οι ηλικίες ποίκιλαν, αλλά όλοι ήταν έτοιμοι να τα δώσουν όλα.
Ξεκινάμε με τους Black Hat Bones και τους μπλουζάδες Big Nose Attack που άνοιξαν τη συναυλία. Τίμησαν τον τίτλο τους ως support bands, μιας και οι δύο ήταν φρέσκοι, δυνατοί και στο ύψος της περίστασης. Το duo κιθάρα-drums των Big Nose Attack αποτελεί περίπτωση για παρακολούθηση, ιατρική και μη. Έχοντας καταπιεί πολύ αμερικάνικο νότο, του χθες και του σήμερα, κατάφεραν να ξεράσουν έναν ήχο οικείο αλλά όχι βαρετό. Όσοι δεν έχετε ακούσει, το I Gotta Luv U θα σας βάλει στο πνεύμα κι όσοι ήδη ξέρετε, τσεκάρετε το νέο τους βινύλιο “Paint it blue“ τώρα και σε μπλε.
Κάπως έτσι, ο Neil Fallon ξεκίνησε το πάρτι με το “Earth Rocker“. Η Ιερά Οδός σείστηκε μεταφορικά, αν και ο εξώστης το ένιωσε στο πετσί του. Έπαιξαν όλα όσα έπρεπε και περίμενε ο κόσμος όπως τα “The Mob Goes Wild“, “Subtle Hustle“ και “Burning Beard“, αλλά δεν είχε καμία σημασία. Ο κόσμος γούσταρε ανελέητα ό,τι κι αν έβγαινε από τα ηχεία. Χτύπημα, χορός και sing-along.
Ο monsieur Jean-paul Gaster όρισε με ένα drum solo το δεύτερο μέρος της συναυλίας, οπότε και μας ανακοίνωσαν ότι μετά το τέλος της περιοδείας
μπαίνουν στο στούντιο για νέο δίσκο, από τον οποίο μας έπαιξαν κι ένα κομμάτι.
Για αποχαιρετιστήριο χτύπημα, οι Clutch έπαιξαν ένα medley από τα “Electric Worry/One Eye Dollar” και μετά μείναμε εκεί για λίγα δευτερόλεπτα, κοιτώντας σαν κουτάβια την άδεια σκηνή. Ελπίζοντας.
Έχοντας ακόμα στα αυτιά μας τον βόμβο και στα μπλουζάκια μας ξένο ιδρώτα -sic και μπλιαξ- καθώς κατεβαίναμε την Ιερά Οδό, ακούστηκε ένα μαζικό, οργασμικό “Γκόλ“ από παντού. Η Εθνική πέρασε στους 16 του Μουντιάλ. Ήταν καλό βράδυ.
