Τι να πρωτοπείς για τις συναυλίες του Γιάννη Χαρούλη; Αλλά και για τον ίδιο.. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενική και περιεκτική μπορώ.
Με το φόβο της βροχής και με μικρές ψιχάλες, η συναυλία του Γιάννη Χαρούλη στις 17/9 ξεκίνησε 40 λεπτά μετά τις 9. Το ετερόκλητο πλήθος, με τη νεολαία να κρατάει τα σκήπτρα, τον καταχειροκρότησε και με προσμονή περίμενε την έναρξη όπου θα ακουγόταν η "Πλύστρα του ουρανού"-ίσως θέλοντας να ξορκίσει τα σύννεφα που είχαν συγκεντρωθεί πάνω από το Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας.
Ευτυχώς, ο ουρανός ήταν με το μέρος μας και έτσι είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τραγούδια από τον τελευταίο του δίσκο, τις Μαγγανείες ("Τότε κι εγώ θα θυμηθώ", "Μαγγανείες", "Ανεμόσκαλα"). Η αρένα ξεσηκώθηκε με τα "Της λήθης το πηγάδι", "Η ουρά του αλόγου" και το "Σκουλαρίκι"-τα δύο τελευταία μάς τα κρατούσε για το τέλος. Από τη χθεσινή συναυλία δεν έλειψαν και αφιερώσεις στους γονείς του ("Του Λασιθιού η στράτα"), στον Λευτέρη Παπαδόπουλο που ήταν παρόν, καθώς και τον Παύλο Φύσσα ("Κάποτε θα'ρθουν"). Μελαγχολήσαμε -για λίγο- με τα "Εκατόφυλλα" και "Χειμωνανθός", αλλά αναθαρρήσαμε με τα "Για σένα λέω", "Άιντε και ξέχασα" και "Τι λάθος κάνω".
Ο Γιάννης Χαρούλης ερμήνευσε κομμάτια και άλλων αγαπημένων καλλιτεχνών, όπως "Ο Ακροβάτης", "Καίγομαι καίγομαι", "Εγώ δεν είμαι ποιητής", "Όταν χαράζει", "Το γράμμα", "Στις χαραυγές ξεχνιέμαι","Αυτή η νύχτα", "Σου μιλώ και κοκκινίζεις".
Ο ξεχωριστός τραγουδιστής με το λαούτο, προσφέροντας τα ηνία στον Παύλο Συνοδινό αλλά και τον Κωσταντή Πιστιόλη (που φαίνεται να έχει πολλούς φαν στο κοινό!), δίνει διαφορετική πνοή στις εμφανίσεις του. Αφενός, ο Συνοδινός με τους ηλεκτρικούς ήχους εισάγει ροκ στοιχεία και, προσωπικά, βρήκα τη διασκευή "Διάφανος/Richest man in Babylon" ως το πιο εντυπωσιακό σημείο της συναυλίας. Αφετέρου, ο Πιστιόλης με τα πνευστά και τις παραδοσιακές μελωδίες φέρνει το νεανικό κοινό πιο κοντά στην παραδοσιακή/λαϊκή μουσική, όπως χθες, με το "Ξενιταμένα μου πουλιά".
Βέβαια, και ο ίδιος ο Γιάννης Χαρούλης έχει το χάρισμα με την ευγενική παρουσία του και τη δυναμική των τραγουδιών του να μάς "μυεί" στον χώρο της παραδοσιακής μουσικής, κάνοντάς την προσιτή σε όλες τις ηλικιακές ομάδες. Ακούγοντας μια πολύ επιτυχημένη ενορχήστρωση από τη "Μαύρη πεταλούδα", το κοινό εκστασιάστηκε και η συναυλία έκλεισε με το "Πάντα θλιμμένη χαραυγή". O Χαρούλης ξαναβγήκε στη σκηνή με τα "Σύννεφα του γυαλού", "Ερωτόκριτος" και "Βοσκαρουδάκι αμούστακο" το οποίο έγινε αφορμή να στηθεί χορός στην αρένα αλλά και στις κερκίδες από θεατές όλων των ηλικιών. Με ανεβασμένη διάθεση το κοινό ζητούσε κι άλλο και έτσι μάς καληνύχτισε γλυκά τραγουδώντας acapella τα "Δε λες κουβέντα" και "Τούτο το μήνα".
Μας τρέλανες ω ρε κοπέλι εχθές!
Με το φόβο της βροχής και με μικρές ψιχάλες, η συναυλία του Γιάννη Χαρούλη στις 17/9 ξεκίνησε 40 λεπτά μετά τις 9. Το ετερόκλητο πλήθος, με τη νεολαία να κρατάει τα σκήπτρα, τον καταχειροκρότησε και με προσμονή περίμενε την έναρξη όπου θα ακουγόταν η "Πλύστρα του ουρανού"-ίσως θέλοντας να ξορκίσει τα σύννεφα που είχαν συγκεντρωθεί πάνω από το Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας.
Ευτυχώς, ο ουρανός ήταν με το μέρος μας και έτσι είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τραγούδια από τον τελευταίο του δίσκο, τις Μαγγανείες ("Τότε κι εγώ θα θυμηθώ", "Μαγγανείες", "Ανεμόσκαλα"). Η αρένα ξεσηκώθηκε με τα "Της λήθης το πηγάδι", "Η ουρά του αλόγου" και το "Σκουλαρίκι"-τα δύο τελευταία μάς τα κρατούσε για το τέλος. Από τη χθεσινή συναυλία δεν έλειψαν και αφιερώσεις στους γονείς του ("Του Λασιθιού η στράτα"), στον Λευτέρη Παπαδόπουλο που ήταν παρόν, καθώς και τον Παύλο Φύσσα ("Κάποτε θα'ρθουν"). Μελαγχολήσαμε -για λίγο- με τα "Εκατόφυλλα" και "Χειμωνανθός", αλλά αναθαρρήσαμε με τα "Για σένα λέω", "Άιντε και ξέχασα" και "Τι λάθος κάνω".
Ο Γιάννης Χαρούλης ερμήνευσε κομμάτια και άλλων αγαπημένων καλλιτεχνών, όπως "Ο Ακροβάτης", "Καίγομαι καίγομαι", "Εγώ δεν είμαι ποιητής", "Όταν χαράζει", "Το γράμμα", "Στις χαραυγές ξεχνιέμαι","Αυτή η νύχτα", "Σου μιλώ και κοκκινίζεις".
Ο ξεχωριστός τραγουδιστής με το λαούτο, προσφέροντας τα ηνία στον Παύλο Συνοδινό αλλά και τον Κωσταντή Πιστιόλη (που φαίνεται να έχει πολλούς φαν στο κοινό!), δίνει διαφορετική πνοή στις εμφανίσεις του. Αφενός, ο Συνοδινός με τους ηλεκτρικούς ήχους εισάγει ροκ στοιχεία και, προσωπικά, βρήκα τη διασκευή "Διάφανος/Richest man in Babylon" ως το πιο εντυπωσιακό σημείο της συναυλίας. Αφετέρου, ο Πιστιόλης με τα πνευστά και τις παραδοσιακές μελωδίες φέρνει το νεανικό κοινό πιο κοντά στην παραδοσιακή/λαϊκή μουσική, όπως χθες, με το "Ξενιταμένα μου πουλιά".Βέβαια, και ο ίδιος ο Γιάννης Χαρούλης έχει το χάρισμα με την ευγενική παρουσία του και τη δυναμική των τραγουδιών του να μάς "μυεί" στον χώρο της παραδοσιακής μουσικής, κάνοντάς την προσιτή σε όλες τις ηλικιακές ομάδες. Ακούγοντας μια πολύ επιτυχημένη ενορχήστρωση από τη "Μαύρη πεταλούδα", το κοινό εκστασιάστηκε και η συναυλία έκλεισε με το "Πάντα θλιμμένη χαραυγή". O Χαρούλης ξαναβγήκε στη σκηνή με τα "Σύννεφα του γυαλού", "Ερωτόκριτος" και "Βοσκαρουδάκι αμούστακο" το οποίο έγινε αφορμή να στηθεί χορός στην αρένα αλλά και στις κερκίδες από θεατές όλων των ηλικιών. Με ανεβασμένη διάθεση το κοινό ζητούσε κι άλλο και έτσι μάς καληνύχτισε γλυκά τραγουδώντας acapella τα "Δε λες κουβέντα" και "Τούτο το μήνα".
Μας τρέλανες ω ρε κοπέλι εχθές!