Ένας όχι μόνο ματωμένος γάμος. Αλλά και κιτς και ελληνικός. Όχι, δεν θεωρώ κιτς το έργο της κυρίας Κιτσοπούλου, αλλά αυτό που το έργο ήθελε να δείξει. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή..
Στην πολύ ευρύχωρη σκηνή της Πειραιώς 260 παίρνει σάρκα και οστά μια ιστορία που διαδραματίζεται (θεωρητικά) στην Ισπανία. Στη σκηνή υπάρχουν μερικά τραπεζάκια, καρέκλες και τρία "σπιτάκια" τα οποία συνθέτουν το σκηνικό της ιστορίας. Πολλές σκηνές διαδραματίζονται μέσα στα σπιτάκια, όπως η πρώτη κατά την οποία δεν είχαμε καμία οπτική επαφή με τους ηθοποιούς -γεγονός που σε ένα σημείο μάς κούρασε.
Η πολυεπίπεδη τεχνική που επέλεξε η σκηνοθέτης σε πολλά σημεία της παράστασης έκανε ξεκάθαρη τη σύγχυση του εσωτερικού κόσμου των ηρώων. Όμως πολλές φορές κατέληγε σε "βαβούρα" και υπερβολή. Ως προς τα σκηνικά και τους φωτισμούς, μπορώ να πω ότι ήταν πολύ έξυπνα τοποθετημένα, ενώ οι ενδυματολογικές επιλογές παρέπεμπαν σε λαϊκό μπουζουξίδικο της επαρχίας. Αυτό ήταν, ίσως, που ήθελε να δείξει η σκηνοθέτης και εδώ θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω.
Το κλασσικό έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα επικεντρώνεται στη ματαίωση ενός νεανικού έρωτα και τις κοινωνικές επιταγές που παρεμβαίνουν στη ζωή των νέων ανθρώπων. Οι θεατές, λοιπόν, που προσδοκούσαν να δουν τα παραπάνω, μάλλον απογοητεύτηκαν. Μέσα από τον "Ματωμένο Γάμο" η Λένα Κιτσοπούλου παρουσιάζει το "πανηγυράκι" του ελληνικού γάμου πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την τελετή. Σίγουρα, παραθέτοντας κωμικοτραγικά στοιχεία (η απατημένη σύζυγος που ζει με τη βουλιμία της έκπτωτης αξιοπρέπειάς της -Βίκυ Βολιώτη- και ο κουμπάρος/ποδοσφαιριστής από το εξωτερικό -Γιάννης Κότσιφας) καταφέρνει να μας κάνει να λυπηθούμε ίσως και τους ίδιους τους εαυτούς μας που ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία.
Από την άλλη όμως, ο τόσο αντισυμβατικός δρόμος που επιλέγει προκαλεί αρκετά τη σκέψη μας: "Είναι ανάγκη τόσος θόρυβος και τόση υπερβολή;". Τα σκυλάδικα να παίζουν, δύο σαμπάνιες να ανοίγουν στη σκηνή, σπάσιμο πιάτων, glitter και νερόφουσκες στον αέρα. Πάντως, οφείλω να παραδεχτώ ότι ορισμένα "φροϋδικά" στοιχεία ήταν έξυπνα και ταίριαζαν με την πλοκή του έργου. Για παράδειγμα, γίνεται αντιληπτό στους θεατές ότι η Νύφη δεν "πέφτει" στην πολιορκία του μέλλοντα συζύγου της λόγω της ανικανότητάς του να ξεπεράσει το οιδιπόδειο σύμπλεγμά του.
Από ερμηνείες (Έμιλυ Κολιανδρή, Ιωάννα Μαυρέα, Μαρία Καλλιμάνη, Βίκυ Βολιώτη, Γιάννης Κότσιφας, Χρήστος Σαπουτζής, Σταύρος Γιαννουλάδης, Αινείας Τσαματης), δε θα μπορούσα να βρω κάποιον ηθοποιό που να με απογοήτευσε, πόσο μάλλον όταν έδωσαν όλοι την ψυχή τους πάνω στην σκηνή για δύο συνεχόμενες ώρες. Ωστόσο, ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστος ο Νίκος Καραθάνος στο ρόλο της μητέρας και η τελική άφωνη "κραυγή" που έβγαλε ήταν πολύ συγκινητική.
Συνοπτικά, χάρηκα που ήμουν παρούσα σε μια τόσο ξεχωριστή παράσταση και θα παρότρυνα και άλλους να την δουν εάν συνεχιζόταν στην χειμερινή σεζόν. Πρώτα, όμως, θα έπρεπε να διευκρινιστεί στο κοινό ποιος είναι ο στόχος του έργου, ώστε να είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι!
Στην πολύ ευρύχωρη σκηνή της Πειραιώς 260 παίρνει σάρκα και οστά μια ιστορία που διαδραματίζεται (θεωρητικά) στην Ισπανία. Στη σκηνή υπάρχουν μερικά τραπεζάκια, καρέκλες και τρία "σπιτάκια" τα οποία συνθέτουν το σκηνικό της ιστορίας. Πολλές σκηνές διαδραματίζονται μέσα στα σπιτάκια, όπως η πρώτη κατά την οποία δεν είχαμε καμία οπτική επαφή με τους ηθοποιούς -γεγονός που σε ένα σημείο μάς κούρασε.
Η πολυεπίπεδη τεχνική που επέλεξε η σκηνοθέτης σε πολλά σημεία της παράστασης έκανε ξεκάθαρη τη σύγχυση του εσωτερικού κόσμου των ηρώων. Όμως πολλές φορές κατέληγε σε "βαβούρα" και υπερβολή. Ως προς τα σκηνικά και τους φωτισμούς, μπορώ να πω ότι ήταν πολύ έξυπνα τοποθετημένα, ενώ οι ενδυματολογικές επιλογές παρέπεμπαν σε λαϊκό μπουζουξίδικο της επαρχίας. Αυτό ήταν, ίσως, που ήθελε να δείξει η σκηνοθέτης και εδώ θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω.
Το κλασσικό έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα επικεντρώνεται στη ματαίωση ενός νεανικού έρωτα και τις κοινωνικές επιταγές που παρεμβαίνουν στη ζωή των νέων ανθρώπων. Οι θεατές, λοιπόν, που προσδοκούσαν να δουν τα παραπάνω, μάλλον απογοητεύτηκαν. Μέσα από τον "Ματωμένο Γάμο" η Λένα Κιτσοπούλου παρουσιάζει το "πανηγυράκι" του ελληνικού γάμου πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την τελετή. Σίγουρα, παραθέτοντας κωμικοτραγικά στοιχεία (η απατημένη σύζυγος που ζει με τη βουλιμία της έκπτωτης αξιοπρέπειάς της -Βίκυ Βολιώτη- και ο κουμπάρος/ποδοσφαιριστής από το εξωτερικό -Γιάννης Κότσιφας) καταφέρνει να μας κάνει να λυπηθούμε ίσως και τους ίδιους τους εαυτούς μας που ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία.
Από την άλλη όμως, ο τόσο αντισυμβατικός δρόμος που επιλέγει προκαλεί αρκετά τη σκέψη μας: "Είναι ανάγκη τόσος θόρυβος και τόση υπερβολή;". Τα σκυλάδικα να παίζουν, δύο σαμπάνιες να ανοίγουν στη σκηνή, σπάσιμο πιάτων, glitter και νερόφουσκες στον αέρα. Πάντως, οφείλω να παραδεχτώ ότι ορισμένα "φροϋδικά" στοιχεία ήταν έξυπνα και ταίριαζαν με την πλοκή του έργου. Για παράδειγμα, γίνεται αντιληπτό στους θεατές ότι η Νύφη δεν "πέφτει" στην πολιορκία του μέλλοντα συζύγου της λόγω της ανικανότητάς του να ξεπεράσει το οιδιπόδειο σύμπλεγμά του.
Από ερμηνείες (Έμιλυ Κολιανδρή, Ιωάννα Μαυρέα, Μαρία Καλλιμάνη, Βίκυ Βολιώτη, Γιάννης Κότσιφας, Χρήστος Σαπουτζής, Σταύρος Γιαννουλάδης, Αινείας Τσαματης), δε θα μπορούσα να βρω κάποιον ηθοποιό που να με απογοήτευσε, πόσο μάλλον όταν έδωσαν όλοι την ψυχή τους πάνω στην σκηνή για δύο συνεχόμενες ώρες. Ωστόσο, ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστος ο Νίκος Καραθάνος στο ρόλο της μητέρας και η τελική άφωνη "κραυγή" που έβγαλε ήταν πολύ συγκινητική.
Συνοπτικά, χάρηκα που ήμουν παρούσα σε μια τόσο ξεχωριστή παράσταση και θα παρότρυνα και άλλους να την δουν εάν συνεχιζόταν στην χειμερινή σεζόν. Πρώτα, όμως, θα έπρεπε να διευκρινιστεί στο κοινό ποιος είναι ο στόχος του έργου, ώστε να είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι!