Και ενώ οι μουσικές λίστες καλά κρατούν στο mixgrill, οι συντάκτες μας επέλεξαν τις θεατρικές παραστάσεις που ξεχώρισαν στο διάστημα Οκτώβρη 2014 - Σεπτέμβρη 2015. Πριν ξεκινήσουμε την παρουσίαση των παραστάσεων, κρίνεται χρήσιμο να κάνουμε μερικά σχόλια για τις επιλογές των θεατρικών σκηνών καθώς και για τις ίδιες τις παραστάσεις.
Τη σεζόν που πέρασε (καθώς και αυτή που διανύουμε τώρα) γίνεται εμφανής η αύξηση των μιούζικαλ -μουσικοθεατρικών παραστάσεων θα μπορούσαμε αυθαίρετα να μεταφράσουμε ελληνιστί- όπως και της κωμωδίας και του ανερχόμενου stand up comedy. Εάν αναλογιστούμε τη γενικότερη τάση για αύξηση των θεατρικών παραστάσεων τα τελευταία χρόνια, τότε μιλάμε για ποικιλία στις επιλογές των θεατών. Σημαντικός αριθμός παραστάσεων επαναλήφθηκε και την τρέχουσα σεζόν για μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα γεγονός που επισφραγίζει την επιτυχία τους κατα το '14-'15. Τρανταχτά παραδείγματα- μεταξύ άλλων- "Το κουρδιστό πορτοκάλι", " Η μεγάλη χίμαιρα", "Αγαπητή Ελένα", "Οι 12 ένορκοι", "Παράσιτα", "Σταματία, το γένος Αργυροπούλου", αλλά και κωμωδίες πολλές εκ των οποίων συνεχίζουν για πάνω από 2 χρόνια ("Αντρες έτοιμοι για όλα", "Μού λες αλήθεια;", "Caveman", "Τα ραδίκια ανάποδα", "Δεν βλέπω δεν ακούω δεν μιλάω", "Toc Toc").
Παράλληλα, το παιδικό θέατρο εμπλουτίστηκε άλλοτε με μικρές και άλλοτε με μεγαλύτερες παραγωγές (πολλές εκ των οποίων επαναλήφθηκαν και τη φετινή σεζόν) αποτελώντας σταθερά διαύλους πολιτισμού για τους μικρούς μας φίλους. Ακόμη, θίασοι, θεατρικές ομάδες και ομάδες χορού από το εξωτερικό φιλοξενήθηκαν στους χώρους του Μεγάρου Μουσικής, του θεάτρου Badminton καθώς και των χώρων στους οποίους διεξήχθη το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2015.
Οι παραγωγές που ξεχωρίσαμε προέρχονταν κυρίως από νεότερες σκηνές και με λιγότερο βαρύγδουπα ονόματα, αλλά με περισσότερα φρέσκα πρόσωπα και ιδέες. Σε αυτά περιλαμβάνονται το Θέατρο του Νέου Κόσμου, το θέατρο Θησείον, το Vault Theatre, το θέατρο Πόρτα, το θέατρο Αλκμήνη και το Θέατρο Επι κολωνώ. Σταθερά σε προσεγμένες παραγωγές παραμένουν τα Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν" και η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών. Το Badminton έχει γίνει ειδικός στα..αφιερώματα μουσικά και θεατρικά με μεγάλες και επιτυχημένες παραστάσεις, ενώ η Εθνική Λυρική Σκηνή και το Μέγαρο Μουσικής το παλεύουν, αλλά μοιάζουν ακόμα να απευθύνονται σε άλλο κοινό (με εξαίρεση ελάχιστες προσπάθειες για μείωση των εισιτηρίων). Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά δίνει τα τελευταία χρόνια "ανάσα" στον αποκομμένο από τα πολιτιστικά δρώμενα του χειμώνα Πειραιά. Αντιθέτως, το Εθνικό Θέατρο βιώνει περιόδους εσωστρέφειας με εξαίρεση την "Φιλουμένα" και τους "Μυστικούς Αρραβώνες".
Σταθερά στο ελληνικό θεατρικό ρεπερτόριο παραμένουν τα κλασικά έργα "Ματωμένος Γάμος", "Βυσσινόκηπος", "Άμλετ", "Η μέθοδος Γκρόνχολμ", "Γυάλινος κόσμος" τα οποία ανεβαίνουν από διαφορετικούς συντελεστές και σε διαφορετικούς χώρους σχεδόν κάθε χρόνο. Μια ευχή για το 2016 θα ήταν να αποκτήσουμε πιο σύγχρονα "κλασικά" και γιατί όχι ελληνικά έργα, τα οποία να σηματοδοτούν μια νέα εποχή στο ελληνικό θέατρο.
Δύο γυναίκες χορεύουν στο θέατρο Ιλίσια
[Γράφει η Άννα Παπαδάκη]
Στην παράσταση αυτή ένιωσα κάτι πρωτόγνωρο. Είναι δύσκολο να παρασυρθείς, να παραδοθείς σε αυτό που παρακολουθείς, κάνοντάς το δικό σου, σκεπτόμενος παράλληλα ό,τι δικό σου σε απασχολεί κρατώντας αυτή τη λεπτή ισορροπία. Σαν να μαζευτήκαμε, για να συζητήσουμε εκ βαθέων, να ανοίξουμε την αγκαλιά μας και τις καρδιές μας. Με ερμηνείες που συγκλονίζουν, που σε μπερδεύουν και σε κάνουν να μην αντιλαμβάνεσαι ακριβώς πού βρίσκεσαι: παρακολουθείς μία παράσταση ή μία κατάθεση ψυχής;
Η Χρυσούλα Διαβάτη, που δεν την ξεχωρίζεις κάθε φορά από τον ρόλο της, ήταν αυθεντική, λιτή και καθηλωτική. Η Θάλεια Ματίκα έδειξε πόσο ταλαντούχα είναι και έδωσε τον καλύτερό της εαυτό. Κατά τη διάρκεια της παράστασης αισθάνεσαι να αδειάζεις, να μένει ο καμβάς λευκός, κι έπειτα φεύγεις έχοντας κερδίσει έναν πολύτιμο πίνακα!
Δείτε το εκτενές άρθρο εδώ
Άλλες παραστάσεις που ξεχώρισα την περσινή σεζόν ήταν οι: "Ποιος φοβάται το σκοτάδι" στο θέατρο Φούρνος και "Kiss me Kate" στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
Τζόρνταν στο θέατρο Άνεσις
[Γράφει ο Χρήστος Μπεσίρης]
Σ' έναν ρόλο, ωδή στην ψυχολογία της κακοποιημένης γυναίκας, που την έχει χαρακτηρίσει καλλιτεχνικά, η Μαρίνα Ασλάνογλου, 4 χρονιά μετά την πρώτη της ερμηνεία , επανήλθε, για έναν μικρό αριθμό παραστάσεων, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Νίκου Μαστοράκη, για να μας διηγηθεί ξανά την ιστορία του μικρού της "Τζόρνταν". Ένας ασθματικός μονόλογος- της Σίρλεϊ- μίας γυναίκας κακοποιημένης, προδομένης, η οποία μέσα στο αδιέξοδό της μετατρέπεται σε παιδοκτόνο, αποπειράται την αυτοκτονία, και τελικά αναμετράται με την μοίρα της, με μόνη της σπουδή την αγάπη που δεν έχει νιώσει, και την επίτευξη της προσωπικής της λύτρωσης.
Δείτε το εκτενές άρθρο εδώ
Ακόμα, την περασμένη σεζόν ξεχώρισα την "Κατερίνα" στο θέατρο Θησείον και τα "Γράμματα αγάπης στον Στάλιν" στο θέατρο Επι Κολωνώ.
Αγαπητή Ελένα στο θέατρο Επι Κολωνώ
[Γράφει η Ελένη Ζαρκάδα]
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μεταφορά στον χρόνο που βίωσα βλέποντας την Αγαπητή Ελένα. Είχα κυριολεκτικά βυθιστεί στην υπόθεση την οποία ξετύλιγαν οι ηθοποιοί της ομάδας Νάμα, υπο τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ελένης Σκότη. Από την υπόθεση μέχρι τις ενδυματολογικές επιλογές, όλες οι συνιστώσες που συμβάλλουν σε μία καλή παράσταση σημείωσαν πρόσημο θετικό. Μια παράσταση για το χάσμα γενεών, τις ηθικές αξίες, τις ιστορικές και κοινωνικές μεταβολές που δεσπόζουν έμμεσα στη ζωή μας. Μια παράσταση που θα ξαναέβλεπα με μεγάλη ευχαρίστηση για πολλές ακόμα θεατρικές σεζόν.
Δείτε το εκτενές άρθρο εδώ
Θετικές εντυπώσεις μου άφησαν επίσης, οι παραστάσεις "Κατερίνα" στο θέατρο Θησείον και "Αρτώ/Βαν Γκογκ" στο θέατρο Σημείο.
Παραστάσεις που επίσης ξεχώρισα ήταν τα "Παράνομα φιλιά-Κόκκινα φανάρια" στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και ο "Βουρκόλακας" στο θέατρο Αποθήκη.
"Η εποχή του κυνηγιού" στο θέατρο Ιλίσια
[Γράφει η Ηρώ Μαούνη]
H παράσταση που ξεχώρισα την περσινή θεατρική σεζόν είναι "Η εποχή του κυνηγιού" που ανέβηκε στο θέατρο Ιλίσια και σκηνοθετήθηκε από τη Λίνα Ζαρκαδούλα με τρόπο που θύμισε κινηματογραφική ταινία. Το σύγχρονο, πρωτότυπο, έξυπνο και με χιούμορ κείμενο του Γιάννη Σκαραγκά μου μίλησε κατευθείαν στην καρδιά. Είναι πραγματικά ελπιδοφόρο να βλέπουμε τέτοια συγγραφικά δείγματα στο θεατρικό σανίδι. Το έργο πήρε σάρκα και οστά από ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο που δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο! Οι ηθοποιοί Αθηνά Μαξίμου και Φωτεινή Μπαξεβάνη ερμήνευσαν με τρόπο τόσο πλήρη, έγιναν οι ίδιες οι ηρωίδες τους και μοιράστηκαν μια μοναδική χημεία
πάνω στη σκηνή. Ταλέντο και έμπνευση διακατείχαν αυτήν την παράσταση που χάρισε ελπίδα με κεντρικό μήνυμα πως η ηρεμία δεν βρίσκεται στην μοναξιά και την απομόνωση και πως κάθε άνθρωπος μπορεί να "σώσει" τον εαυτό του ή και κάποιον άλλον, βρίσκοντας τη δύναμη να διεκδικήσει τη δεύτερη ευκαιρία που του αναλογεί στη ζωή! Άξιζε συγχαρητηρίων!
Διαβάστε το εκτενές άρθρο εδώ
Άλλες παραστάσεις, εξίσου αξιόλογες υπήρξαν οι "Σιρανό ντε Μπερζεράκ" στο Pantheon και "Αγαπητή Ελένα" στο θέατρο Επι Κολωνώ.
"Οι Αδερφοί Καραμάζοφ" στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν
[Γράφει ο Μιχάλης Γιαλούσης]
Οι "Αδερφοί Καραμάζοφ" είναι μια παράσταση που παντρεύει το σύγχρονο θέατρο με το κλασσικό με ένα μοναδικό τρόπο. Η Νατάσα Τριανταφύλλη δίνει σύγχρονη πνοή σε ένα έργο που γράφτηκε σε μια άλλη εποχή, πραγματεύοντας τις σύγχρονες αξίες. Η αέναη ανησυχία μας για την ύπαρξη μας, η ηθική, η λογική και το συναίσθημα συγκρούονται μέσα από τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι που παίρνουν σάρκα και οστά με τις προσεγμένες και καλοστημένες ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Μια παράσταση που θα επαναληφθεί και αυτή τη σεζόν και δεν πρέπει να χάσει κανείς, που αγαπάει το θέατρο.
Διαβάστε το εκτενές άρθρο εδώ
Παραστάσεις που ξεχώρισα κατα την προηγούμενη σεζον υπήρξαν επίσης οι "Μια μέρα όπως κάθε μέρα σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ ή Η ανουσιοτητα του να ζεις" και Ιμμάνουελ Κάντ στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν.
Τη σεζόν που πέρασε (καθώς και αυτή που διανύουμε τώρα) γίνεται εμφανής η αύξηση των μιούζικαλ -μουσικοθεατρικών παραστάσεων θα μπορούσαμε αυθαίρετα να μεταφράσουμε ελληνιστί- όπως και της κωμωδίας και του ανερχόμενου stand up comedy. Εάν αναλογιστούμε τη γενικότερη τάση για αύξηση των θεατρικών παραστάσεων τα τελευταία χρόνια, τότε μιλάμε για ποικιλία στις επιλογές των θεατών. Σημαντικός αριθμός παραστάσεων επαναλήφθηκε και την τρέχουσα σεζόν για μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα γεγονός που επισφραγίζει την επιτυχία τους κατα το '14-'15. Τρανταχτά παραδείγματα- μεταξύ άλλων- "Το κουρδιστό πορτοκάλι", " Η μεγάλη χίμαιρα", "Αγαπητή Ελένα", "Οι 12 ένορκοι", "Παράσιτα", "Σταματία, το γένος Αργυροπούλου", αλλά και κωμωδίες πολλές εκ των οποίων συνεχίζουν για πάνω από 2 χρόνια ("Αντρες έτοιμοι για όλα", "Μού λες αλήθεια;", "Caveman", "Τα ραδίκια ανάποδα", "Δεν βλέπω δεν ακούω δεν μιλάω", "Toc Toc").
Παράλληλα, το παιδικό θέατρο εμπλουτίστηκε άλλοτε με μικρές και άλλοτε με μεγαλύτερες παραγωγές (πολλές εκ των οποίων επαναλήφθηκαν και τη φετινή σεζόν) αποτελώντας σταθερά διαύλους πολιτισμού για τους μικρούς μας φίλους. Ακόμη, θίασοι, θεατρικές ομάδες και ομάδες χορού από το εξωτερικό φιλοξενήθηκαν στους χώρους του Μεγάρου Μουσικής, του θεάτρου Badminton καθώς και των χώρων στους οποίους διεξήχθη το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2015.
Οι παραγωγές που ξεχωρίσαμε προέρχονταν κυρίως από νεότερες σκηνές και με λιγότερο βαρύγδουπα ονόματα, αλλά με περισσότερα φρέσκα πρόσωπα και ιδέες. Σε αυτά περιλαμβάνονται το Θέατρο του Νέου Κόσμου, το θέατρο Θησείον, το Vault Theatre, το θέατρο Πόρτα, το θέατρο Αλκμήνη και το Θέατρο Επι κολωνώ. Σταθερά σε προσεγμένες παραγωγές παραμένουν τα Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν" και η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών. Το Badminton έχει γίνει ειδικός στα..αφιερώματα μουσικά και θεατρικά με μεγάλες και επιτυχημένες παραστάσεις, ενώ η Εθνική Λυρική Σκηνή και το Μέγαρο Μουσικής το παλεύουν, αλλά μοιάζουν ακόμα να απευθύνονται σε άλλο κοινό (με εξαίρεση ελάχιστες προσπάθειες για μείωση των εισιτηρίων). Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά δίνει τα τελευταία χρόνια "ανάσα" στον αποκομμένο από τα πολιτιστικά δρώμενα του χειμώνα Πειραιά. Αντιθέτως, το Εθνικό Θέατρο βιώνει περιόδους εσωστρέφειας με εξαίρεση την "Φιλουμένα" και τους "Μυστικούς Αρραβώνες".
Σταθερά στο ελληνικό θεατρικό ρεπερτόριο παραμένουν τα κλασικά έργα "Ματωμένος Γάμος", "Βυσσινόκηπος", "Άμλετ", "Η μέθοδος Γκρόνχολμ", "Γυάλινος κόσμος" τα οποία ανεβαίνουν από διαφορετικούς συντελεστές και σε διαφορετικούς χώρους σχεδόν κάθε χρόνο. Μια ευχή για το 2016 θα ήταν να αποκτήσουμε πιο σύγχρονα "κλασικά" και γιατί όχι ελληνικά έργα, τα οποία να σηματοδοτούν μια νέα εποχή στο ελληνικό θέατρο.
Δύο γυναίκες χορεύουν στο θέατρο Ιλίσια
[Γράφει η Άννα Παπαδάκη]
Στην παράσταση αυτή ένιωσα κάτι πρωτόγνωρο. Είναι δύσκολο να παρασυρθείς, να παραδοθείς σε αυτό που παρακολουθείς, κάνοντάς το δικό σου, σκεπτόμενος παράλληλα ό,τι δικό σου σε απασχολεί κρατώντας αυτή τη λεπτή ισορροπία. Σαν να μαζευτήκαμε, για να συζητήσουμε εκ βαθέων, να ανοίξουμε την αγκαλιά μας και τις καρδιές μας. Με ερμηνείες που συγκλονίζουν, που σε μπερδεύουν και σε κάνουν να μην αντιλαμβάνεσαι ακριβώς πού βρίσκεσαι: παρακολουθείς μία παράσταση ή μία κατάθεση ψυχής;
Η Χρυσούλα Διαβάτη, που δεν την ξεχωρίζεις κάθε φορά από τον ρόλο της, ήταν αυθεντική, λιτή και καθηλωτική. Η Θάλεια Ματίκα έδειξε πόσο ταλαντούχα είναι και έδωσε τον καλύτερό της εαυτό. Κατά τη διάρκεια της παράστασης αισθάνεσαι να αδειάζεις, να μένει ο καμβάς λευκός, κι έπειτα φεύγεις έχοντας κερδίσει έναν πολύτιμο πίνακα!Δείτε το εκτενές άρθρο εδώ
Άλλες παραστάσεις που ξεχώρισα την περσινή σεζόν ήταν οι: "Ποιος φοβάται το σκοτάδι" στο θέατρο Φούρνος και "Kiss me Kate" στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
Τζόρνταν στο θέατρο Άνεσις
[Γράφει ο Χρήστος Μπεσίρης]
Σ' έναν ρόλο, ωδή στην ψυχολογία της κακοποιημένης γυναίκας, που την έχει χαρακτηρίσει καλλιτεχνικά, η Μαρίνα Ασλάνογλου, 4 χρονιά μετά την πρώτη της ερμηνεία , επανήλθε, για έναν μικρό αριθμό παραστάσεων, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Νίκου Μαστοράκη, για να μας διηγηθεί ξανά την ιστορία του μικρού της "Τζόρνταν". Ένας ασθματικός μονόλογος- της Σίρλεϊ- μίας γυναίκας κακοποιημένης, προδομένης, η οποία μέσα στο αδιέξοδό της μετατρέπεται σε παιδοκτόνο, αποπειράται την αυτοκτονία, και τελικά αναμετράται με την μοίρα της, με μόνη της σπουδή την αγάπη που δεν έχει νιώσει, και την επίτευξη της προσωπικής της λύτρωσης.
Δείτε το εκτενές άρθρο εδώΑκόμα, την περασμένη σεζόν ξεχώρισα την "Κατερίνα" στο θέατρο Θησείον και τα "Γράμματα αγάπης στον Στάλιν" στο θέατρο Επι Κολωνώ.
Αγαπητή Ελένα στο θέατρο Επι Κολωνώ
[Γράφει η Ελένη Ζαρκάδα]
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μεταφορά στον χρόνο που βίωσα βλέποντας την Αγαπητή Ελένα. Είχα κυριολεκτικά βυθιστεί στην υπόθεση την οποία ξετύλιγαν οι ηθοποιοί της ομάδας Νάμα, υπο τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ελένης Σκότη. Από την υπόθεση μέχρι τις ενδυματολογικές επιλογές, όλες οι συνιστώσες που συμβάλλουν σε μία καλή παράσταση σημείωσαν πρόσημο θετικό. Μια παράσταση για το χάσμα γενεών, τις ηθικές αξίες, τις ιστορικές και κοινωνικές μεταβολές που δεσπόζουν έμμεσα στη ζωή μας. Μια παράσταση που θα ξαναέβλεπα με μεγάλη ευχαρίστηση για πολλές ακόμα θεατρικές σεζόν.
Δείτε το εκτενές άρθρο εδώ
Θετικές εντυπώσεις μου άφησαν επίσης, οι παραστάσεις "Κατερίνα" στο θέατρο Θησείον και "Αρτώ/Βαν Γκογκ" στο θέατρο Σημείο.
«Βασιλιάς Ληρ» στην
Πειραιώς 260
[Γράφει η Παναγιώτα Κλεάνθους]
Η σαιξπηρική τραγωδία που
είχε ως βασικό άξονα τη δύναμη της εξουσίας, την αλαζονεία, την προδοσία αλλά
και τον ξεπεσμό του ανθρώπου με εντυπωσίασε για πολλούς λόγους. Ο Σλοβένος
σκηνοθέτης Tomaz Pandur που την ανέλαβε, προχώρησε σε μια τολμηρή και
ρηξικέλευθη προσέγγιση που κρατούσε και αναδείκνυε, όμως, τα βασικά νοήματα του
έργου, ενώ παράλληλα προσέφερε στο κοινό ένα συγκλονιστικό εικαστικό υπερθέαμα.
Ο Γιώργος Κιμούλης αποτύπωσε την πορεία του ανθρώπου προς την πτώση, ο Αργύρης
Πανταζάρας υπήρξε μεγάλη έκπληξη ως γελωτοποιός και όλοι οι ηθοποιοί που
συμμετείχαν απέδωσαν το μέγιστο του ταλέντου τους. Η μοντέρνα και 
συμβολική
ματιά από την οποία αντιμετωπίστηκε ένα από τα σπουδαιότερα δράματα του Σαίξπηρ
με καθήλωσε, γιατί δεν απομακρύνθηκε από την ουσία του που δεν ήταν άλλη από
την τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης.
Παραστάσεις που επίσης ξεχώρισα ήταν τα "Παράνομα φιλιά-Κόκκινα φανάρια" στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και ο "Βουρκόλακας" στο θέατρο Αποθήκη.
"Η εποχή του κυνηγιού" στο θέατρο Ιλίσια
[Γράφει η Ηρώ Μαούνη]
H παράσταση που ξεχώρισα την περσινή θεατρική σεζόν είναι "Η εποχή του κυνηγιού" που ανέβηκε στο θέατρο Ιλίσια και σκηνοθετήθηκε από τη Λίνα Ζαρκαδούλα με τρόπο που θύμισε κινηματογραφική ταινία. Το σύγχρονο, πρωτότυπο, έξυπνο και με χιούμορ κείμενο του Γιάννη Σκαραγκά μου μίλησε κατευθείαν στην καρδιά. Είναι πραγματικά ελπιδοφόρο να βλέπουμε τέτοια συγγραφικά δείγματα στο θεατρικό σανίδι. Το έργο πήρε σάρκα και οστά από ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο που δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο! Οι ηθοποιοί Αθηνά Μαξίμου και Φωτεινή Μπαξεβάνη ερμήνευσαν με τρόπο τόσο πλήρη, έγιναν οι ίδιες οι ηρωίδες τους και μοιράστηκαν μια μοναδική χημεία
πάνω στη σκηνή. Ταλέντο και έμπνευση διακατείχαν αυτήν την παράσταση που χάρισε ελπίδα με κεντρικό μήνυμα πως η ηρεμία δεν βρίσκεται στην μοναξιά και την απομόνωση και πως κάθε άνθρωπος μπορεί να "σώσει" τον εαυτό του ή και κάποιον άλλον, βρίσκοντας τη δύναμη να διεκδικήσει τη δεύτερη ευκαιρία που του αναλογεί στη ζωή! Άξιζε συγχαρητηρίων! Διαβάστε το εκτενές άρθρο εδώ
Άλλες παραστάσεις, εξίσου αξιόλογες υπήρξαν οι "Σιρανό ντε Μπερζεράκ" στο Pantheon και "Αγαπητή Ελένα" στο θέατρο Επι Κολωνώ.
"Οι Αδερφοί Καραμάζοφ" στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν
[Γράφει ο Μιχάλης Γιαλούσης]
Οι "Αδερφοί Καραμάζοφ" είναι μια παράσταση που παντρεύει το σύγχρονο θέατρο με το κλασσικό με ένα μοναδικό τρόπο. Η Νατάσα Τριανταφύλλη δίνει σύγχρονη πνοή σε ένα έργο που γράφτηκε σε μια άλλη εποχή, πραγματεύοντας τις σύγχρονες αξίες. Η αέναη ανησυχία μας για την ύπαρξη μας, η ηθική, η λογική και το συναίσθημα συγκρούονται μέσα από τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι που παίρνουν σάρκα και οστά με τις προσεγμένες και καλοστημένες ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Μια παράσταση που θα επαναληφθεί και αυτή τη σεζόν και δεν πρέπει να χάσει κανείς, που αγαπάει το θέατρο.
Διαβάστε το εκτενές άρθρο εδώ
Παραστάσεις που ξεχώρισα κατα την προηγούμενη σεζον υπήρξαν επίσης οι "Μια μέρα όπως κάθε μέρα σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ ή Η ανουσιοτητα του να ζεις" και Ιμμάνουελ Κάντ στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν.