Συγκρότημα : ΣΕΛΑΣ
Χώρα : Ελλάδα
Είδος: Alternative/Experimental Rock
Βαθμολογία: 7,5/10
Προσωπικό:
Παναγιώτης Βοσκός : Φωνή
Ηλίας Πάλλας : Κιθάρες - πλήκτρα
Τόλης Μαϊστρος : Κιθάρες - πλήκτρα
Γιώργος Γεραμάνης : Μπάσο
Χρήστος Κοντός : Τύμπανα
Έχοντας αρκετά χρόνια ζωής στην πλατούλα τους, με αρκετές αλλαγές μελών και ένα demo με 4 τραγουδια καπου στο 2008 , ήρθε και γι αυτούς η ώρα να μας παρουσιάσουν την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Τίτλος «Δυο αιώνες μετά» με ανεξάρτητη παραγωγή.
Ο δίσκος αποτελείται από 13 κομμάτια ( το ένα ορχηστρικό).
1.Δύο αιώνες μετά
2.Ασύρματος
3.Μια κουρασμένη ανάσα
4.Πιο μόνος και από σένα
5.Ο πλανήτης της χαράς
6.Ο πιο θλιβερός άνθρωπος του κόσμου
7.Ομίχλη
8.Κεριά
9.Στην τροχιά του αέναου ( ορχηστρικό)
10.Λάμψη
11.Τελευταίο θλιμένο τραγούδι
12.Σέλας
13.Ζωή
Το ύφος όλου του δίσκου κυμαίνεται στο εναλλακτικό ροκ, με έντονους πειραματισμούς. Χωρίς να θέλω να βάζω ταμπέλες, φέρνουν, κυρίως στο ύφος των Διάφανων Κρίνων όμως μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει επιρροές και από Τρύπες και γενικά από την 90’s ελληνική ροκ σκηνή. Επιπρόσθετα, η μπάντα έχει επιρροές και από ξένα συγκροτήματα όπως οι Madrugada, οι Cure, οι Muse, οι Radiohead. Επίσης χρησιμοποιούν αυστηρά ελληνικό στίχο, ο οποίος μάλιστα τους ταιριάζει γάντι σε σχέση με τη μουσική τους.
Οι στίχοι γενικά είναι ψαγμένοι. Έχουν τη βάση της ποίησης ( δόξα τω Θεώ η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια και προσφέρεται για πολλά ). Οι έντονοι προβληματισμοί και τα συναισθήματα δένουν, λοιπόν, πλήρως αρμονικά με τις μουσικές ανησυχίες της μπάντας, δίνοντας τελικά ένα αυθεντικό και συμπαγή δίσκο.
Αν συγκεκριμενοποιήσουμε λίγο τα πράγματα ( πάντα με αυστηρά προσωπική γνώμη):
• «Ο πιο θλιβερός άνθρωπος του κόσμου», «Ομίχλη», «Στη τροχιά του αέναου», «Τελευταίο Θλιμμένο τραγούδι» θεωρώ ότι είναι κορυφαίες συνθετικές στιγμές του δίσκου. Μάλιστα το πιο μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου ( «Ομίχλη» 8:33) είναι εκπληκτικό. Το ορχηστρικό δε «Στην τροχιά του αέναου» είναι πολύ ταξιδιάρικο.
• Η έναρξη με το ομώνυμο «Δυο αιώνες μετά» αλλά και το κλείσιμο με το «Ζωή», ορθώς βρισκονται στη θέση 1 και 13 αντίστοιχα. Γενικά η φιλοσοφία με την οποία εξελίσσεται ο δίσκος εχει προσεχθεί αρκετα, έτσι ώστε να γίνεται ακόμη πιο εμφανής η ατμοσφαιρικότητα και ο πειραματισμός του συγκροτήματος.
• Το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου θεωρώ πως είναι το «Πιο μόνος και από σένα».
Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω μαζί με την καλή παραγωγή ( χωρίς καλή παραγωγή θα χάναμε πολλές πληροφορίες του πειραματισμού τους ), οι Σέλας ντεμπουτάρουν αρκετά δυναμικά. Μακάρι να είναι ανάλογη και η συνέχεια.