Στο προηγούμενο That’s Entertainment λέγαμε ότι το εξαιρετικό "Sisterworld" των Liars είναι το άλμπουμ του Μαρτίου για τη στήλη, αλλά σήμερα θα προσθέσω άλλους δύο δίσκους στη λίστα των ξεχωριστών κυκλοφοριών του περασμένου μήνα που επίσης αξίζουν την ίδια τιμητική διάκριση.
Το πρώτο από αυτά λέγεται "High Places vs. Mankind" και είναι το δεύτερο άλμπουμ των High Places για την Thrill Jockey. Το γκρουπ δημιουργήθηκε από τον Rob Barber και τη Mary Pearson στη Νέα Υόρκη και άρχισε να γίνεται γνωστό πριν από 2 χρόνια, όταν κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο του αλλά και η συλλογή "03/07–09/07" με τις πρώτες τους ηχογραφήσεις. Η πειραματική ποπ του "High Places" έχει την αίσθηση lo-fi, φτιαγμένης-στο-σπίτι μουσικής, με ονειρικές μελωδίες και περίπλοκες στρώσεις ασυνήθιστων ηλεκτρονικών samples και κρουστών. Ο δίσκος έκλεινε με το σπουδαίο "From Stardust To Sentience", το πιο κατάλληλο για dancefloor κομμάτι του, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Αυτό το ακαθόριστο μέλλον άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά όταν στο τέλος της περασμένης χρονιάς κυκλοφόρησαν το single "I Was Born" (ένα από τα 20 πιο αγαπημένα κομμάτια της στήλης για το 2009) και στις αρχές της φετινής ήρθε το πρώτο δείγμα του "High Places vs. Mankind" μέσω του δωρεάν mp3 "On Giving Up" (στο Top 20 μας τον Ιανουάριο). Ο νέος δίσκος βρίσκει το ντουέτο να έχει μετακομίσει στο ηλιόλουστο Los Angeles και να έχει αναπτύξει το δικό του ξεχωριστό υβρίδιο ονειρικής, ψυχεδελικής χορευτικής μουσικής. Ένα υβρίδιο που θα θυμίσει πολλά και διάφορα στον κάθε ακροατή (εγώ, για παράδειγμα, θα έλεγα Telepathe, CocoRosie, Broadcast, JJ, Hope Sandoval, Kate Bush, Slits, Blondie κλπ) αλλά τελικά αποτελεί έναν καινούργιο, καθαρά 2010, ήχο, με την έννοια ότι δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα άκουγα κάτι ανάλογο 10 ή 20 χρόνια πριν.
Στιχουργικά οι High Places καταπιάνονται με αρκετά σκοτεινή θεματολογία, με κεντρική ιδέα τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και να συναναστρέφεσαι με την υπόλοιπη ανθρωπότητα (έτσι εξηγείται και ο τίτλος). Η μουσική τους εξακολουθεί να βασίζεται στα πυκνά ηλεκτρονικά στρώματα που πλέκει ο Rob Barber και τα πολυρυθμικά κρουστά, αλλά αυτή τη φορά έχουν χρησιμοποιήσει αρκετά και ζωντανά μουσικά όργανα και κυρίως κιθάρα, που δίνουν ένα πιο γεμάτο και πλούσιο ήχο στο "High Places vs. Mankind", αφήνοντας πίσω τους τη lo-fi αισθητική των πρώτων ηχογραφήσεων. Το πιο δυνατό ηχητικό τους όπλο όμως είναι η αιθέρια φωνή της Mary Pearson, που δένει άψογα με την ονειρική υφή της μουσικής τους δίνοντάς της μια ξεχωριστή ποιότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μόνες αδύνατες στιγμές του δίσκου είναι τα δύο instrumental που υπάρχουν. Ανάμεσα στα κορυφαία κομμάτια του, ξεχωρίζω τα "The Longest Shadows", "On Giving Up", "On A Hill In A Bed On A Road In A House" και το "When It Comes", ένα από τα πιο γοητευτικά και αισιόδοξα κομμάτια με θέμα το θάνατο που έχω ακούσει ποτέ! Τέσσερα στα πέντε αστεράκια με τάση προς τα πάνω.
Για την άλλη σπουδαία κυκλοφορία που ήρθε στις τελευταίες μέρες του Μάρτη, θα σας παραπέμψω σε αυτό το άρθρο του Φεβρουαρίου, όταν σας είχαμε προϊδεάσει για το τι να περιμένετε από το νέο απόκτημα της Sub Pop που ακούει στο όνομα Dum Dum Girls (σας τα έλεγα εγώ!). Το πράγμα είχε φανεί από το εξαιρετικό single "Jail La La", που σοφά ποιώντας διαρρεύσανε επισήμως σε όλο το internet (όποια δωρεάν συλλογή και να κατέβαζες, ήταν μέσα). Μαζί και με τις πληροφορίες για παραγωγή από τον Richard Gottehrer (Blondie, Voidoids, The Go-Gos, The Raveonettes), συμμετοχή από τον Nick Zinner των Yeah Yeah Yeahs και ποικίλους δεσμούς με διάφορα άλλα νέα και ανερχόμενα ονόματα της νέας κιθαριστικής σκηνής (Crocodiles, Crystal Stilts, Vivian Girls, Blank Dogs), η αναμονή που δημιουργήθηκε για το ντεμπούτο άλμπουμ τους ήταν μεγάλη, αλλά και επικίνδυνη. Θα άντεχε το "I Will Be" στο βάρος των προσδοκιών ή θα έμενε μόνο το hype;
Τελικά όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά και το μόνο αρνητικό που μπορώ να πω για το δίσκο είναι ότι κρατάει μόνο 29 λεπτά, αναγκάζοντας με να πατάω συνέχεια το repeat. Βέβαια, σε μια εποχή που η εύκολη πρόσβαση στη μουσική μας κάνει εύκολα να προσπερνάμε πράγματα για να πάμε στο επόμενο, δεν είναι μικρό κατόρθωμα να σε αναγκάσει ένας δίσκος να τον ακούσεις ξανά και ξανά. Έτσι αυτό το απολαυστικό μισάωρο έχει ήδη κρατήσει κάμποσες ώρες και παρόλο που δεν αποτελεί κάτι καινούργιο (πόσες φορές έχουμε συναντήσει σε διάφορες αναλογίες τον συνδυασμό girl group μελωδίες,’60s garage, ’70s punk, ’80s new wave) είναι τόσο καλοφτιαγμένο που θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό οπαδό της θορυβώδους garage pop. Highlights? Δύσκολο να διαλέξεις, αλλά πρέπει να πω ότι το "It Only Takes One Night" αποτελεί ένα από τα κορυφαία opening tracks δίσκου ever (να και ένα καλό θέμα για αφιέρωμα). Βαθμολογία? Θα συγκρατηθώ και θα δώσω επίσης τέσσερα στα πέντε, αφαιρώντας ένα για τα 10 λεπτά που λείπουν.
Το πρώτο από αυτά λέγεται "High Places vs. Mankind" και είναι το δεύτερο άλμπουμ των High Places για την Thrill Jockey. Το γκρουπ δημιουργήθηκε από τον Rob Barber και τη Mary Pearson στη Νέα Υόρκη και άρχισε να γίνεται γνωστό πριν από 2 χρόνια, όταν κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο του αλλά και η συλλογή "03/07–09/07" με τις πρώτες τους ηχογραφήσεις. Η πειραματική ποπ του "High Places" έχει την αίσθηση lo-fi, φτιαγμένης-στο-σπίτι μουσικής, με ονειρικές μελωδίες και περίπλοκες στρώσεις ασυνήθιστων ηλεκτρονικών samples και κρουστών. Ο δίσκος έκλεινε με το σπουδαίο "From Stardust To Sentience", το πιο κατάλληλο για dancefloor κομμάτι του, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Αυτό το ακαθόριστο μέλλον άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά όταν στο τέλος της περασμένης χρονιάς κυκλοφόρησαν το single "I Was Born" (ένα από τα 20 πιο αγαπημένα κομμάτια της στήλης για το 2009) και στις αρχές της φετινής ήρθε το πρώτο δείγμα του "High Places vs. Mankind" μέσω του δωρεάν mp3 "On Giving Up" (στο Top 20 μας τον Ιανουάριο). Ο νέος δίσκος βρίσκει το ντουέτο να έχει μετακομίσει στο ηλιόλουστο Los Angeles και να έχει αναπτύξει το δικό του ξεχωριστό υβρίδιο ονειρικής, ψυχεδελικής χορευτικής μουσικής. Ένα υβρίδιο που θα θυμίσει πολλά και διάφορα στον κάθε ακροατή (εγώ, για παράδειγμα, θα έλεγα Telepathe, CocoRosie, Broadcast, JJ, Hope Sandoval, Kate Bush, Slits, Blondie κλπ) αλλά τελικά αποτελεί έναν καινούργιο, καθαρά 2010, ήχο, με την έννοια ότι δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα άκουγα κάτι ανάλογο 10 ή 20 χρόνια πριν.Στιχουργικά οι High Places καταπιάνονται με αρκετά σκοτεινή θεματολογία, με κεντρική ιδέα τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και να συναναστρέφεσαι με την υπόλοιπη ανθρωπότητα (έτσι εξηγείται και ο τίτλος). Η μουσική τους εξακολουθεί να βασίζεται στα πυκνά ηλεκτρονικά στρώματα που πλέκει ο Rob Barber και τα πολυρυθμικά κρουστά, αλλά αυτή τη φορά έχουν χρησιμοποιήσει αρκετά και ζωντανά μουσικά όργανα και κυρίως κιθάρα, που δίνουν ένα πιο γεμάτο και πλούσιο ήχο στο "High Places vs. Mankind", αφήνοντας πίσω τους τη lo-fi αισθητική των πρώτων ηχογραφήσεων. Το πιο δυνατό ηχητικό τους όπλο όμως είναι η αιθέρια φωνή της Mary Pearson, που δένει άψογα με την ονειρική υφή της μουσικής τους δίνοντάς της μια ξεχωριστή ποιότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μόνες αδύνατες στιγμές του δίσκου είναι τα δύο instrumental που υπάρχουν. Ανάμεσα στα κορυφαία κομμάτια του, ξεχωρίζω τα "The Longest Shadows", "On Giving Up", "On A Hill In A Bed On A Road In A House" και το "When It Comes", ένα από τα πιο γοητευτικά και αισιόδοξα κομμάτια με θέμα το θάνατο που έχω ακούσει ποτέ! Τέσσερα στα πέντε αστεράκια με τάση προς τα πάνω.
Για την άλλη σπουδαία κυκλοφορία που ήρθε στις τελευταίες μέρες του Μάρτη, θα σας παραπέμψω σε αυτό το άρθρο του Φεβρουαρίου, όταν σας είχαμε προϊδεάσει για το τι να περιμένετε από το νέο απόκτημα της Sub Pop που ακούει στο όνομα Dum Dum Girls (σας τα έλεγα εγώ!). Το πράγμα είχε φανεί από το εξαιρετικό single "Jail La La", που σοφά ποιώντας διαρρεύσανε επισήμως σε όλο το internet (όποια δωρεάν συλλογή και να κατέβαζες, ήταν μέσα). Μαζί και με τις πληροφορίες για παραγωγή από τον Richard Gottehrer (Blondie, Voidoids, The Go-Gos, The Raveonettes), συμμετοχή από τον Nick Zinner των Yeah Yeah Yeahs και ποικίλους δεσμούς με διάφορα άλλα νέα και ανερχόμενα ονόματα της νέας κιθαριστικής σκηνής (Crocodiles, Crystal Stilts, Vivian Girls, Blank Dogs), η αναμονή που δημιουργήθηκε για το ντεμπούτο άλμπουμ τους ήταν μεγάλη, αλλά και επικίνδυνη. Θα άντεχε το "I Will Be" στο βάρος των προσδοκιών ή θα έμενε μόνο το hype;Τελικά όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά και το μόνο αρνητικό που μπορώ να πω για το δίσκο είναι ότι κρατάει μόνο 29 λεπτά, αναγκάζοντας με να πατάω συνέχεια το repeat. Βέβαια, σε μια εποχή που η εύκολη πρόσβαση στη μουσική μας κάνει εύκολα να προσπερνάμε πράγματα για να πάμε στο επόμενο, δεν είναι μικρό κατόρθωμα να σε αναγκάσει ένας δίσκος να τον ακούσεις ξανά και ξανά. Έτσι αυτό το απολαυστικό μισάωρο έχει ήδη κρατήσει κάμποσες ώρες και παρόλο που δεν αποτελεί κάτι καινούργιο (πόσες φορές έχουμε συναντήσει σε διάφορες αναλογίες τον συνδυασμό girl group μελωδίες,’60s garage, ’70s punk, ’80s new wave) είναι τόσο καλοφτιαγμένο που θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό οπαδό της θορυβώδους garage pop. Highlights? Δύσκολο να διαλέξεις, αλλά πρέπει να πω ότι το "It Only Takes One Night" αποτελεί ένα από τα κορυφαία opening tracks δίσκου ever (να και ένα καλό θέμα για αφιέρωμα). Βαθμολογία? Θα συγκρατηθώ και θα δώσω επίσης τέσσερα στα πέντε, αφαιρώντας ένα για τα 10 λεπτά που λείπουν.
Top 10 Albums
1. Sisterworld - LIARS
2. High Places vs. Mankind - HIGH PLACES
3. I Will Be - DUM DUM GIRLS
4. The Soft Pack - THE SOFT PACK
5. Big Sexy Noise - BIG SEXY NOISE
6. Odd Blood - YEASAYER
7. Broken Bells - BROKEN BELLS
8. The Golden Archipelago - SHEARWATER
9. American Gong - QUASI
10. Plastic Beach - GORILLAZ
Top 20 Tracks
1. The Longest Shadows - HIGH PLACES
2. Proud Evolution - LIARS
3. It Only Takes One Night - DUM DUM GIRLS
4. Bloodbuzz Ohio - THE NATIONAL
5. Latin America - HOLY FUCK
6. Glitter Freeze - GORILLAZ feat. MARK E SMITH
7. Pull Out - THE SOFT PACK
8. Baby Faced Killer - BIG SEXY NOISE
9. Skinny Little Bitch - HOLE
10. Repulsion - QUASI
11. Landscape At Speed - SHEARWATER
12. Mongrel Heart - BROKEN BELLS
13. Flash Delirium - MGMT
14. Tremel - GLASSER
15. Apparent Horizon - TRANS AM
16. Madder Red - YEASAYER
17. Baby Lee - TEENAGE FANCLUB
18. Found Love In A Graveyard - VERONICA FALLS
19. It Feels Alright - WOVEN BONES
20. Pillow Talk - DOUBLE DAGGER
The Longest Shadows - High Places
Jail La La - Dum Dum Girls
Jail La La - Dum Dum Girls
Photo: http://hellohighplaces.blogspot.com/