Ο Adam είναι ο καλύτερος φίλος μου στο facebook..αν και δεν μιλάμε ποτέ.. Μου αρέσει πολύ το τι είναι γεμάτος (μουσικές) εμμονές και απίστευτες επίσης μονομανίες... Είναι λάτρης της αρχαίας Ελλάδας και απόλυτα διακριτικός σαν φίλος, σχεδόν 'αόρατος'..
Με ακούει στο ραδιόφωνο από την άλλη άκρη της γης (διαδικτυακά) και μόλις πρόσφατα έμαθα ότι με θαυμάζει και με θεωρεί καταπληκτικό παράγωγο και βαθύ γνωστή της μουσικής..Από την άλλη άκρη της γης...Πριν από λίγες μέρες βρήκε κοπέλα....Χάρηκα σαν να τον ξέρω χρόνια...Θα πρέπει να είναι ξεχωριστή σκέφτηκα για να είναι μαζί του..Γιατί ο Adam ΕΙΝΑΙ ξεχωριστός...
Με μια εκπληκτική και ατίθαση γενειάδα κι ένα χαμόγελο έξω καρδιά, ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ και ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ τα π α ν τ α (απίστευτες λεπτομέρειες από την εκπομπή μου) και δεν μιλάει π ο τ ε.......Απλά καταγράφει...Πρόσφατα, μου ανέφερε μια ιστορία για ένα τραγούδι που είχα παίξει πριν ένα χρόνο (!) και αν και Δ Ε Ν γνωρίζει Ελληνικά, είχε καταλάβει τα πάντα...μα τα πάντα...Μέσα μου τον ζηλεύω...Τον ζηλεύω για την αυτάρκεια του και για το ότι δεν τον ενδιαφέρει να δείξει πως συμμετέχει σε κάτι..του αρκεί να το ξέρει ο ίδιος...
Ίσως αφορμή για αυτές τις σκέψεις μου να είναι ο Γιάννης..γιατί μοιάζουν..Ήμασταν μαζί στο Rock in Athens το 1985,πιτσιρικαδες..και μαζί ποδαρόδρομο από το Καλλιμάρμαρο πίσω στον Πειραιά σχεδόν ξημερώματα πια..με ατέλειωτες συζητήσεις στη διαδρομή για την εμφάνιση των Cure των Depeche Mode και των Clash...με θυμάμαι να βγάζω πύρινους λόγους, να έχω απαντήσεις σχεδόν για τα πάντα με ατέλειωτα επιχειρήματα και να χτυπιέμαι σαν το ψαρί σχετικά με το πόσο σημαντικός είναι (ήταν) ο Joe Strummer..ύστερα να καταλαγιάζω..και να σκάφτομαι 'το παρατράβηξες πάλι Δημήτρη..του 'δωσες και κατάλαβε...πως τα χώνεις έτσι ρε παιδί μου...' κι ο Γιάννης..;
Απλά χαμογελούσε...σαν να μου έλεγε 'ξέρω πως καίγεσαι μέσα σου από τη μουσική..το ξέρω..μπορείς να μου πεις ότι θέλεις..το απολαμβάνω..συμφωνώ, διαφωνώ, δεν είναι αυτό που έχει σημασία..πες μου ότι θες..ΣΕ ΑΚΟΥΩ..' Ύστερα μαζί στα γραφεία του ΠΟΠ Κ ΡΟΚ για παλιά, μεταχειρισμένα τεύχη..κοπανά απ' το σχολειό..και μετά το ραδιόφωνο...με τον Γιάννη να ηχογραφεί κάθε (!) μου εκπομπή και να σχολιάζει ένα τραγούδι που έπαιξα, ΤΡΕΙΣ μ η ν ε ς μετά (!)...και πάντα αυτό το παράξενο, σχεδόν 'σοφό' χαμόγελο στο πρόσωπο του... Ο Γιάννης δεν είχε επιτυχία στα κορίτσια..δεν τον πίεσα ποτέ να μου πει γιατί έμοιαζε τόσο 'αδιάφορος' (όχι..Δ Ε Ν ήταν) και τόσο απόμακρος, ή υπερβολικά συνεσταλμένος αν θέλετε...Έμοιαζε πάντοτε αυτάρκης, με έναν παράξενο, δικό του τρόπο...
'Τι λες..μπαίνουμε..?Εγώ θα πάω..' του είπα ένα βράδυ κάπου στην Αθήνα..το λεωφορείο πήγαινε στη ΘΗΒΑ, ήταν βράδυ, χειμώνας, μα μέσα είχε το κορίτσι που φλέρταρα καιρό και..κάπως, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να της μιλήσω..άλλη ευκαιρία δεν θα είχα..Έτσι λοιπόν το ότι γυρίσαμε 'τροπαιούχοι' (έκλεισα ραντεβού..) και με ωτοστόπ ξημερώματα πίσω..πλάι σε ένα φορτίο με πατάτες..φαινόταν να είναι το τελευταίο που απασχολούσε τον Γιάννη...
'Στο 'λεγα!! Της αρέσεις! Έπρεπε να πάμε στο παρά 5 για να της μιλήσεις? Καλά αύριο στη σχολή θα τα πω όλα στα παιδιά..!!Σε έβλεπα να της μιλάς και έλεγα πως θα πάθεις ανακοπή!!Αφού της αρέσεις βρε ηλίθιε!!Μίλησε της!!Αλλά για αυτό έχεις πλάκα!!' κάπως έτσι....Βέβαια, κάθε φορά που ερχόταν 'το τέλος του κόσμου' γιατί μια εκπομπή δεν πήγε καλά..όπως και κάθε φορά που η εκπομπή έσκιζε, ο Γιάννης σχολίαζε λιτά..'Έλα ρε Δημήτρη..απλά εκπομπές είναι! Εσύ να 'σαι καλά να κάνεις ωραία πράγματα να ακούμε..'
Με τον Γιάννη χαθήκαμε, με ένα τρόπο..περίεργο..που ποτέ δεν κατάλαβα...Κάτι το νέο μου σπίτι, σε άλλη περιοχή πια..Κάτι η καθημερινότητα..κάτι η ΑΠΟΛΥΤΗ βεβαιότητα που όλοι μας έχουμε πως κάποιες 'σταθερές' μας θα είναι πάντα εκεί...η ζωή..ξέρετε...Σχετικά πρόσφατα, έμαθα πως ο Γιάννης δεν είναι πια εδώ.. Θυμάμαι την τελευταία φορά που μιλήσαμε, όταν τον είδα τυχαία στο δρόμο..μου έλεγε πως μεγαλώνουμε..κι εγώ του έλεγα πως έχουμε την ηλικία του James Bond και ο πως ο Brad Pitt είναι μεγαλύτερος και είναι και φλώρος δηλαδή τελικά μπροστά μας...κι αυτή τη φορά περιέργως ο Γιάννης δεν χαμογέλασε...
Ήξερε πως πάντα κάνω τον κλόουν στους ανθρώπους που αληθινά αγαπώ..όπως ήξερε και πως πάντα υπερβάλω από τακτική..για να μην πέφτει η ομάδα...η πιτσιρικαρία..τότε..Με ήξερε καλά..κι έμενα και το παιχνίδι μου..μόνο που αυτή τη φορά δεν το έπαιξε..Ήταν φαίνεται ήδη μακριά με ένα τρόπο...Κι εγώ, αν βρεθώ ξανά μπροστά στο ίδιο λεωφορείο όπως τότε..δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ανεβώ σ' αυτό φίλε Γιάννη μόνος μου...Μας έλειψες, Δημήτρης.
Με ακούει στο ραδιόφωνο από την άλλη άκρη της γης (διαδικτυακά) και μόλις πρόσφατα έμαθα ότι με θαυμάζει και με θεωρεί καταπληκτικό παράγωγο και βαθύ γνωστή της μουσικής..Από την άλλη άκρη της γης...Πριν από λίγες μέρες βρήκε κοπέλα....Χάρηκα σαν να τον ξέρω χρόνια...Θα πρέπει να είναι ξεχωριστή σκέφτηκα για να είναι μαζί του..Γιατί ο Adam ΕΙΝΑΙ ξεχωριστός...
Με μια εκπληκτική και ατίθαση γενειάδα κι ένα χαμόγελο έξω καρδιά, ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ και ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ τα π α ν τ α (απίστευτες λεπτομέρειες από την εκπομπή μου) και δεν μιλάει π ο τ ε.......Απλά καταγράφει...Πρόσφατα, μου ανέφερε μια ιστορία για ένα τραγούδι που είχα παίξει πριν ένα χρόνο (!) και αν και Δ Ε Ν γνωρίζει Ελληνικά, είχε καταλάβει τα πάντα...μα τα πάντα...Μέσα μου τον ζηλεύω...Τον ζηλεύω για την αυτάρκεια του και για το ότι δεν τον ενδιαφέρει να δείξει πως συμμετέχει σε κάτι..του αρκεί να το ξέρει ο ίδιος...
Ίσως αφορμή για αυτές τις σκέψεις μου να είναι ο Γιάννης..γιατί μοιάζουν..Ήμασταν μαζί στο Rock in Athens το 1985,πιτσιρικαδες..και μαζί ποδαρόδρομο από το Καλλιμάρμαρο πίσω στον Πειραιά σχεδόν ξημερώματα πια..με ατέλειωτες συζητήσεις στη διαδρομή για την εμφάνιση των Cure των Depeche Mode και των Clash...με θυμάμαι να βγάζω πύρινους λόγους, να έχω απαντήσεις σχεδόν για τα πάντα με ατέλειωτα επιχειρήματα και να χτυπιέμαι σαν το ψαρί σχετικά με το πόσο σημαντικός είναι (ήταν) ο Joe Strummer..ύστερα να καταλαγιάζω..και να σκάφτομαι 'το παρατράβηξες πάλι Δημήτρη..του 'δωσες και κατάλαβε...πως τα χώνεις έτσι ρε παιδί μου...' κι ο Γιάννης..;Απλά χαμογελούσε...σαν να μου έλεγε 'ξέρω πως καίγεσαι μέσα σου από τη μουσική..το ξέρω..μπορείς να μου πεις ότι θέλεις..το απολαμβάνω..συμφωνώ, διαφωνώ, δεν είναι αυτό που έχει σημασία..πες μου ότι θες..ΣΕ ΑΚΟΥΩ..' Ύστερα μαζί στα γραφεία του ΠΟΠ Κ ΡΟΚ για παλιά, μεταχειρισμένα τεύχη..κοπανά απ' το σχολειό..και μετά το ραδιόφωνο...με τον Γιάννη να ηχογραφεί κάθε (!) μου εκπομπή και να σχολιάζει ένα τραγούδι που έπαιξα, ΤΡΕΙΣ μ η ν ε ς μετά (!)...και πάντα αυτό το παράξενο, σχεδόν 'σοφό' χαμόγελο στο πρόσωπο του... Ο Γιάννης δεν είχε επιτυχία στα κορίτσια..δεν τον πίεσα ποτέ να μου πει γιατί έμοιαζε τόσο 'αδιάφορος' (όχι..Δ Ε Ν ήταν) και τόσο απόμακρος, ή υπερβολικά συνεσταλμένος αν θέλετε...Έμοιαζε πάντοτε αυτάρκης, με έναν παράξενο, δικό του τρόπο...
'Τι λες..μπαίνουμε..?Εγώ θα πάω..' του είπα ένα βράδυ κάπου στην Αθήνα..το λεωφορείο πήγαινε στη ΘΗΒΑ, ήταν βράδυ, χειμώνας, μα μέσα είχε το κορίτσι που φλέρταρα καιρό και..κάπως, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να της μιλήσω..άλλη ευκαιρία δεν θα είχα..Έτσι λοιπόν το ότι γυρίσαμε 'τροπαιούχοι' (έκλεισα ραντεβού..) και με ωτοστόπ ξημερώματα πίσω..πλάι σε ένα φορτίο με πατάτες..φαινόταν να είναι το τελευταίο που απασχολούσε τον Γιάννη...
'Στο 'λεγα!! Της αρέσεις! Έπρεπε να πάμε στο παρά 5 για να της μιλήσεις? Καλά αύριο στη σχολή θα τα πω όλα στα παιδιά..!!Σε έβλεπα να της μιλάς και έλεγα πως θα πάθεις ανακοπή!!Αφού της αρέσεις βρε ηλίθιε!!Μίλησε της!!Αλλά για αυτό έχεις πλάκα!!' κάπως έτσι....Βέβαια, κάθε φορά που ερχόταν 'το τέλος του κόσμου' γιατί μια εκπομπή δεν πήγε καλά..όπως και κάθε φορά που η εκπομπή έσκιζε, ο Γιάννης σχολίαζε λιτά..'Έλα ρε Δημήτρη..απλά εκπομπές είναι! Εσύ να 'σαι καλά να κάνεις ωραία πράγματα να ακούμε..' Με τον Γιάννη χαθήκαμε, με ένα τρόπο..περίεργο..που ποτέ δεν κατάλαβα...Κάτι το νέο μου σπίτι, σε άλλη περιοχή πια..Κάτι η καθημερινότητα..κάτι η ΑΠΟΛΥΤΗ βεβαιότητα που όλοι μας έχουμε πως κάποιες 'σταθερές' μας θα είναι πάντα εκεί...η ζωή..ξέρετε...Σχετικά πρόσφατα, έμαθα πως ο Γιάννης δεν είναι πια εδώ.. Θυμάμαι την τελευταία φορά που μιλήσαμε, όταν τον είδα τυχαία στο δρόμο..μου έλεγε πως μεγαλώνουμε..κι εγώ του έλεγα πως έχουμε την ηλικία του James Bond και ο πως ο Brad Pitt είναι μεγαλύτερος και είναι και φλώρος δηλαδή τελικά μπροστά μας...κι αυτή τη φορά περιέργως ο Γιάννης δεν χαμογέλασε...
Ήξερε πως πάντα κάνω τον κλόουν στους ανθρώπους που αληθινά αγαπώ..όπως ήξερε και πως πάντα υπερβάλω από τακτική..για να μην πέφτει η ομάδα...η πιτσιρικαρία..τότε..Με ήξερε καλά..κι έμενα και το παιχνίδι μου..μόνο που αυτή τη φορά δεν το έπαιξε..Ήταν φαίνεται ήδη μακριά με ένα τρόπο...Κι εγώ, αν βρεθώ ξανά μπροστά στο ίδιο λεωφορείο όπως τότε..δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ανεβώ σ' αυτό φίλε Γιάννη μόνος μου...Μας έλειψες, Δημήτρης.