Απρίλιος 2015
Λιγότερο από ένα χρόνο πριν, οι Young Fathers κέρδισαν το Mercury Prize, προς μεγάλη έκπληξη όλων. Το δεύτερο άλμπουμ της τριάδας απ’ το Εδιμβούργο, με καταγωγή από Λιβερία, Νιγηρία και Σκωτία, έρχεται να τους ανεβάσει ακόμα ψηλότερα και αποφεύγει οποιοδήποτε στραβοπάτημα που θα μπορούσε να γίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Το ‘White Men Are Black Men Too’ είναι λιγότερο «πολιτικοποιημένο» απ’ όσο φανερώνει ο τίτλος του, ξεπερνάει σε πειραματισμούς –αλλά και στο συνολικό αποτέλεσμα– τον προκάτοχό του και καταλήγει να είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.
Είναι ακατόρθωτο να χαρακτηρίσει κανείς τη μουσική των Young Fathers, και παρότι η λέξη rap χρησιμοποιείται συχνά, πάντα συνοδεύεται από κάτι ακόμα. Αλλά δεν είναι μόνο rap, ή hip hop ή trip hop. Έχουν τις αφρικάνικες επιρροές, λίγα pop στοιχεία και μπόλικες ιδέες που δεν ακούγονται συχνά από άλλα σχήματα ή καλλιτέχνες. Τα ανακατεύουν όλα μαζί και το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το εύκολα χορευτικό, εν δυνάμει «χιτάκι» ‘Shame’, το ‘Rain Or Shine’ με τον επιβλητικό ρυθμό του ή το ‘Old Rock N Roll’ που μοιάζει με μια συνάντηση των Tune Yards με τους TV On The Radio. Το τελευταίο είναι αυτό που δίνει τον τίτλο στο άλμπουμ και με στίχους όπως «I’m tired of playing the good black […] I’m tired of blaming the white man» προσφέρει λίγη παραπάνω τροφή για σκέψη περί (πραγματικής) ισότητας. Στο δεύτερο διαμαντάκι των Young Fathers υπάρχουν κι άλλα τραγούδια που ξεχωρίζουν, τα οποία θα σας ανταμείψουν έπειτα από μερικά ακούσματα, όπως επιβάλλει ο πειραματισμός που έχουν σφηνώσει σε κάτι λιγότερο από σαράντα λεπτά.
Λιγότερο από ένα χρόνο πριν, οι Young Fathers κέρδισαν το Mercury Prize, προς μεγάλη έκπληξη όλων. Το δεύτερο άλμπουμ της τριάδας απ’ το Εδιμβούργο, με καταγωγή από Λιβερία, Νιγηρία και Σκωτία, έρχεται να τους ανεβάσει ακόμα ψηλότερα και αποφεύγει οποιοδήποτε στραβοπάτημα που θα μπορούσε να γίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Το ‘White Men Are Black Men Too’ είναι λιγότερο «πολιτικοποιημένο» απ’ όσο φανερώνει ο τίτλος του, ξεπερνάει σε πειραματισμούς –αλλά και στο συνολικό αποτέλεσμα– τον προκάτοχό του και καταλήγει να είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.
Είναι ακατόρθωτο να χαρακτηρίσει κανείς τη μουσική των Young Fathers, και παρότι η λέξη rap χρησιμοποιείται συχνά, πάντα συνοδεύεται από κάτι ακόμα. Αλλά δεν είναι μόνο rap, ή hip hop ή trip hop. Έχουν τις αφρικάνικες επιρροές, λίγα pop στοιχεία και μπόλικες ιδέες που δεν ακούγονται συχνά από άλλα σχήματα ή καλλιτέχνες. Τα ανακατεύουν όλα μαζί και το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το εύκολα χορευτικό, εν δυνάμει «χιτάκι» ‘Shame’, το ‘Rain Or Shine’ με τον επιβλητικό ρυθμό του ή το ‘Old Rock N Roll’ που μοιάζει με μια συνάντηση των Tune Yards με τους TV On The Radio. Το τελευταίο είναι αυτό που δίνει τον τίτλο στο άλμπουμ και με στίχους όπως «I’m tired of playing the good black […] I’m tired of blaming the white man» προσφέρει λίγη παραπάνω τροφή για σκέψη περί (πραγματικής) ισότητας. Στο δεύτερο διαμαντάκι των Young Fathers υπάρχουν κι άλλα τραγούδια που ξεχωρίζουν, τα οποία θα σας ανταμείψουν έπειτα από μερικά ακούσματα, όπως επιβάλλει ο πειραματισμός που έχουν σφηνώσει σε κάτι λιγότερο από σαράντα λεπτά.