"Ο βιολιστής στη στέγη" @ Θέατρο Badminton

Πρεμιέρα έκανε το κλασικό και παγκοσμίως αγαπημένο μιούζικαλ του Broadway "O βιολιστής στη στέγη" (Fiddler on the roof) σε ένα κατάμεστο θέατρο Badminton, με το κοινό να ανυπομονεί να ξαναδεί το Γρηγόρη Βαλτινό στον ρόλο του γαλατά Τέβιε 10 χρόνια μετά, ενώ ταυτόχρονα το έργο γιορτάζει 50 "χρυσά" χρόνια από το πρώτο ανέβασμά του στη Νέα Υόρκη. Για την ιστορία, αξίζει να πούμε πως το μιούζικαλ του Joseph Stein συνοδευόμενο από την αριστουργηματική μουσική του Jerry Bock, αποτέλεσε για 10 χρόνια τη μακροβιότερη παραγωγή του Broadway ξεπερνώντας τις 3000 παραστάσεις, προτάθηκε για 10 βραβεία Tony κερδίζοντας τα 9 για το καλύτερο μιούζικαλ και έγινε πολύ επιτυχημένη ταινία το 1971, αποσπώντας 3 Όσκαρ. 



Για τρεις ώρες μεταφερθήκαμε στη Ρωσία του 1900, στο χωριό Ανατέβκα, εκεί όπου ζει μια μικρή εβραϊκή κοινότητα, πιστή στις παραδόσεις, με προξενήτρες, τον σεβαστό ραβίνο της, εργατικούς άνδρες και νοικοκυρές γυναίκες. Στο επίκεντρο της ιστορίας τοποθετείται η φτωχή οικογένεια του γαλατά Τέβιε και της γυναίκας του Γκόλντε, η οποία αποτελείται από πέντε χαριτωμένες κόρες. Η ηρεμία της οικογένειας θα διαταραχθεί όταν η μεγαλύτερη κόρη, Τζάϊτελ αρνείται το προξενιό με τον πλούσιο και πολύ μεγαλύτερό της χασάπη, Λάζαρ Γουλφ, γιατί αγαπά το φτωχό, νεαρό ράφτη, Μότελ. Για πρώτη φορά ο Τέβιε βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα δίλημμα που ποτέ δεν φανταζόταν πως θα ανέκυπτε, προσηλωμένος καθώς ήταν στην πίστη και τις παραδόσεις: να δώσει την ευχή του σε έναν γάμο για τον οποίο δεν επέλεξε τον γαμπρό και δεν ρωτήθηκε ως πατέρας όπως έπρεπε, ή να εμμείνει στην απόφασή του και το λόγο που έδωσε στον Λάζαρ ενώπιον των συγχωριανών του, αφού πιστεύει πως τα πλούτη είναι αυτά που θα φέρουν την ευτυχία στη ζωή της αγαπημένης του κόρης; Ο καλοσυνάτος Τέβιε αρνείται να πιστέψει πως ο κόσμος αλλάζει και εξελίσσεται, τη στιγμή μάλιστα που οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις για το εβραϊκό χωριό του είναι ταραχώδεις και κρίσιμες. Αντιλαμβάνεται πως αν επιτρέψει έναν τέτοιον γάμο θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και θα ακολουθήσουν και άλλα κρούσματα "απείθειας" από τις κόρες του -αν έτσι μπορεί να θεωρηθεί το δικαίωμα του ανθρώπου να αποφασίζει με την καρδιά του και όχι λογιστικά για τη δική του ζωή. 



Εκκινώντας με αυτόν τον τρόπο, διαδραματίστηκαν πολλά γεγονότα επί σκηνής που συνέθεσαν μια ωραία και γεμάτη παράσταση. Η δουλειά που κρύβεται πίσω από το αποτέλεσμα που τελικώς παρουσιάζεται είναι εμφανής, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του βραβευμένου αμερικανού σκηνοθέτη Rob Ruggiero. Εξήντα περίπου ηθοποιοί, χορευτές και μουσικοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Ας σταθούμε σε κάποιους από τους κεντρικούς ήρωες.

Ο Γρηγόρης Βαλτινός ήταν απλά απολαυστικός σε έναν ρόλο που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, αφού τον ερμήνευσε πρώτη φορά το 1997. Αεικίνητος και με χιούμορ έδωσε σάρκα και οστά στον ρόλο του Τέβιε που δεν χάνει την αισιοδοξία και την πίστη του, παρά τη φτώχεια και τις δυσκολίες, μιλώντας έτσι στην ψυχή των θεατών. Η Ρένια Λουιζίδου υποδύεται τη σύζυγό του, Γκόλντε, ετοιμόλογη και στοργική που ζει καθημερινά με το άγχος των παιδιών και της οικογένειας, αντικαπτοπτρίζοντας το αναλλοίωτο ανά το χρόνια ρόλο της μητέρας και μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή με τη φυσικότητά της.

Οι Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, Μαριάννα Πολυχρονίδη και Μαρίνα Σάττι είναι οι τρεις μεγαλύτερες κόρες της οικογένειας, οι οποίες τολμούν να ερωτευτούν τους Μιχάλη Μαρίνο, Μέμο Μπεγνή και Ιβάλ Σβιτάιλο αντίστοιχα και να κοντραριστούν με ένα ολόκληρο χωριό στην προσπάθειά τους να ζήσουν. Κάθε σύντροφος χρησιμοποιείται για να "περάσει" η παράσταση κάποια από τα πανανθρώπινα μηνύματά της σχετικά με το χρήμα, την ανοχή στο διαφορετικό και το καινούριο, τη συναδέλφωση και συνύπαρξη λαών και αλλόθρησκων ανθρώπων. Τα θεατρικά ζευγάρια είχαν χημεία, μπρίο και ταλέντο.

Όλος ο θίασος χορεύει και τραγουδά παρασύροντας το κοινό στο ρυθμό του. Ο μαέστρος, Αλέξιος Πρίφτης, και οι μουσικοί του αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της παράστασης για να ακουστούν οι αγαπημένες μελωδίες των "If I Were a Rich Man", "Matchmaker", "Traditions" και άλλων σε ελληνική απόδοση από τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, ενώ δε λείπουν οι εντυπωσιακές χορογραφίες, όπως ο ρώσικος "Χορός των μπουκαλιών". Φυσικά, τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι ιδιαίτερα προσεγμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και κατάλληλα να μας μεταφέρουν σε μιαν άλλη εποχή. 



Το κοινό υπήρξε ενθουσιώδες και χειροκρότησε σε πλήθος στιγμών. "Ο βιολιστής στη στέγη" είναι ένα έργο διαχρονικό, ένας ύμνος αγάπης στη ζωή και μας άρεσε πολύ. Κλείνοντας, ειπώθηκε στο έργο πως μια κοινωνία που λειτουργεί χωρίς παραδόσεις και αξίες είναι τόσο επίφοβη όσο το να στέκεται ένας βιολιστής πάνω σε μια στέγη. Μια κοινωνία, ωστόσο, δυσπροσάρμοστη στο διαφορετικό και στο σήμερα, μη ανεκτική και με εχθρικούς ανθρώπους παραμένει εξίσου ή και περισσότερο επικίνδυνη για τους "βιολιστές" της.  Και ο νοών νοείτω!