Παρακολουθήσαμε το "Mojo" στο Θέατρο Πόρτα, ένα έργο που γράφτηκε από το Βρετανό σεναριογράφο και σκηνοθέτη Τζεζ Μπάτεργουερθ (Jez Butterworth) και παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 1995 στο Royal Court του Λονδίνου, αποσπώντας τα βραβεία Lawrence Olivier, Evening Standard και George Devine, ενώ έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο. Αν και πιο σύγχρονο, η πλοκή του έργου διαδραματίζεται στα 50's, στο κλαμπ "Αtlantic" στο Σόχο του Λονδίνου. Εκεί, θα συναντήσουμε μια ομάδα ανδρών, ο καθένας εκ των οποίων είναι κάτι περισσότερο από αυτό που θέλει να δείχνει.
Ο Σίλβερ Τζώνυ είναι ένα ανερχόμενο αστέρι της rock 'n' roll σκηνής, ένα ασημένιο... χρυσωρυχείο για όποιον βρίσκεται δίπλα του. Ο μπλεγμένος στη νύχτα και μεγαλοεπιχειρηματίας Σαμ Ρος, αντιλαμβανόμενος την αξία του νεαρού τραγουδιστή, τον διεκδικεί διακαώς από τον μάνατζερ και ιδιοκτήτη του "Atlantic", Έζρα, ο οποίος δεν υποκύπτει. Ο Ρος αποφασίζει τότε να βγάλει τον Έζρα από τη μέση, δολοφονώντας τον (για την ακρίβεια, τεμαχίζοντας τον!), τη στιγμή που ο Σίλβερ Τζώνυ αγνοείται. Ο συνέταιρος του Έζρα, Μίκυ, ο γιος του και τρεις ακόμη από τους ανθρώπους του εγκλωβίζονται στο κλαμπ μετά τις τραγικές εξελίξεις με στόχο πλέον να βρουν τρόπο να ξεφύγουν από τον Ρος σε μια μονομαχία που, όπως όλα δείχνουν, μόλις άρχισε.
Έχω παρακολουθήσει αρκετές μαύρες κωμωδίες, ωστόσο το "Mojo" ήταν η πιο πρωτότυπη και διαφορετική. Μόλις ανοίξουν οι πόρτες του θεάτρου, είναι οι ίδιοι οι ηθοποιοί που υποδέχονται το κοινό, συνομιλούν μαζί του και εκτελούν χρέη ταξιθετών, ενόσω πολύ γνωστά rock 'n' roll κομμάτια ακούγονται στα μεγάφωνα και ο νεαρός Σίλβερ Τζώνυ ντύνεται επί σκηνής. Μέχρι να καθίσουμε στις θέσεις μας, έχουμε μπει κι εμείς νοητά στο κλαμπ και είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε εκ των έσω τα γεγονότα. Το έργο θα ξεκινήσει με τους Γιώργο Χρυσοστόμου (Ποτς) και Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο (Σουίτς), αχτύπητο δίδυμο της παράστασης, να επιδίδονται σε έναν πυρετώδη διάλογο επί δέκα τουλάχιστον λεπτά, χωρίς ανάσα, βομβαρδίζοντάς μας κυριολεκτικά με ονόματα και πληροφορίες και εισάγοντάς μας έτσι εσκεμμένα στη λογική της παράστασης: καταιγιστικές εξελίξεις, τραγικά συμβάντα δοσμένα με καυστικό χιούμορ και πολλές βωμολοχίες!
Ο Χρυσοστόμου ήταν πράγματι απολαυστικός και κερδίζει αμέσως το στοίχημα με το θεατή που δεν σταματά λεπτό να τον παρακολουθεί, ενώ αβαντάρει όμορφα τον πολύ καλό Χρυσανθόπουλο στο ρόλο του αρκετά δειλού και συμφεροντολόγου Σουίτς. Τρίτος της παρέας είναι ο Σκίνυ, ή αλλιώς το παιδί για όλες τις δουλειές, που αρχικά μοιάζει να μην τον υπολογίζει κανείς και τον υποδύεται άψογα και με πολύ χιούμορ ο Ηλίας Μουλλάς. Ο Σκίνυ ταπεινώνεται συχνά και έχει μια σχέση αγάπης και μίσους με τον Μπέμπη, τον πιο διφορούμενο χαρακτήρα της ιστορίας. Ο Μπέμπης είναι ο γιος του αφεντικού και διατηρεί ένα ασαφές ψυχολογικό προφίλ που σίγουρα συνδέεται με την οδυνηρή παιδική ηλικία που έχει ζήσει δίπλα στον πατέρα του. Οι μεταπτώσεις του είναι πολλές κατά τη διάρκεια της παράστασης, αλλά εξίσου πολλές είναι και οι ανατροπές όσο η παράσταση πλησιάζει στο τέλος. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου με τη μελωδική φωνή και την ωραία του κίνηση μάς άρεσε πολύ για τον τρόπο που προσέγγισε το ρόλο. Η παρέα -αν μπορεί να γίνεται λόγος για παρέα- συμπληρώνεται με τον Μίκυ, συνεργάτη και αγαπημένο φίλο του Έζρα, μια παρουσία επιβλητική και ηγετική εξ αρχής με γενναίες και πρωτοφανείς δόσεις στοργής για τον Μπέμπη. Ο Αργύρης Ξάφης ταίριαζε ομολογουμένως στον ρόλο, απλά σε κάποια σημεία θα τον θέλαμε ακόμα πιο δυναμικό.
Τα σκηνικά, τα κοστούμια, τα χτενίσματα και οι φαβορίτες αλά Elvis αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς, γιατί ήταν όλα άρτια. Με το jukebox σε περίοπτη θέση και τη σκηνή να διπλασιάζεται στο δεύτερο μισό της παράστασης (μαζί με ένα ειδικό εφέ που κρέμεται από το ταβάνι!) οι ηθοποιοί είχαν όλο το χώρο που χρειάζονται για να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Θωμά Μοσχόπουλου, ο οποίος έχει αποδείξει με τις τελευταίες του δουλειές την πηγαία έμπνευσή του. Μεγάλο ατού της παράστασης δεν είναι άλλο από την κινούμενη στην εμβληματική εποχή του "sex, drugs and rock 'n' roll" μουσική που έκανε το κοινό να χειροκροτεί ρυθμικά.
Στο "Mojo" δεν υπάρχουν ουσιαστικά πρωταγωνιστές και είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο θεατής μπορεί να επιλέξει τον χαρακτήρα που του έκανε εντύπωση ή ταίριαξε στην ιδιοσυγκρασία του και να τον ξεχωρίσει. Πρόκειται για μια παράσταση που επιτελεί πολύ καλά τον -εκτός των άλλων- ψυχαγωγικό ρόλο του θεάτρου. Για δύο ώρες το κοινό ξεχνιέται και μεταφέρεται στον υπόκοσμο του λονδρέζικου Σόχο, εκεί που δύσκολα διακρίνονται οι φίλοι από τους εχθρούς και η επιτυχία, το συμφέρον και το εύκολο χρήμα αναγορεύονται σε μεγάλες αξίες με όποιο κόστος.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέσγουελ
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα Μιχελή
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Κομμώσεις: Χρόνης Τζήμος
Ειδικά Εφέ: Πάτροκλος Βλασερός
ΔΙΑΝΟΜΗ
Σίλβερ Τζώνυ: Αλέξης Φουσέκης
Σουίτς: Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
Ποτς: Γιώργος Χρυσοστόμου
Μπέμπης: Γιώργος Παπαγεωργίου
Σκίνυ: Ηλίας Μουλλάς
Μίκυ: Αργύρης Ξάφης
Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:
Τετάρτη λαϊκή: 20.00
Σάββατο: 21.15
Κυριακή: 22.00
* Ακατάλληλη για κάτω των 16 ετών. Περιέχει σκληρή γλώσσα και γυμνό.
Ο Σίλβερ Τζώνυ είναι ένα ανερχόμενο αστέρι της rock 'n' roll σκηνής, ένα ασημένιο... χρυσωρυχείο για όποιον βρίσκεται δίπλα του. Ο μπλεγμένος στη νύχτα και μεγαλοεπιχειρηματίας Σαμ Ρος, αντιλαμβανόμενος την αξία του νεαρού τραγουδιστή, τον διεκδικεί διακαώς από τον μάνατζερ και ιδιοκτήτη του "Atlantic", Έζρα, ο οποίος δεν υποκύπτει. Ο Ρος αποφασίζει τότε να βγάλει τον Έζρα από τη μέση, δολοφονώντας τον (για την ακρίβεια, τεμαχίζοντας τον!), τη στιγμή που ο Σίλβερ Τζώνυ αγνοείται. Ο συνέταιρος του Έζρα, Μίκυ, ο γιος του και τρεις ακόμη από τους ανθρώπους του εγκλωβίζονται στο κλαμπ μετά τις τραγικές εξελίξεις με στόχο πλέον να βρουν τρόπο να ξεφύγουν από τον Ρος σε μια μονομαχία που, όπως όλα δείχνουν, μόλις άρχισε.
Έχω παρακολουθήσει αρκετές μαύρες κωμωδίες, ωστόσο το "Mojo" ήταν η πιο πρωτότυπη και διαφορετική. Μόλις ανοίξουν οι πόρτες του θεάτρου, είναι οι ίδιοι οι ηθοποιοί που υποδέχονται το κοινό, συνομιλούν μαζί του και εκτελούν χρέη ταξιθετών, ενόσω πολύ γνωστά rock 'n' roll κομμάτια ακούγονται στα μεγάφωνα και ο νεαρός Σίλβερ Τζώνυ ντύνεται επί σκηνής. Μέχρι να καθίσουμε στις θέσεις μας, έχουμε μπει κι εμείς νοητά στο κλαμπ και είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε εκ των έσω τα γεγονότα. Το έργο θα ξεκινήσει με τους Γιώργο Χρυσοστόμου (Ποτς) και Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο (Σουίτς), αχτύπητο δίδυμο της παράστασης, να επιδίδονται σε έναν πυρετώδη διάλογο επί δέκα τουλάχιστον λεπτά, χωρίς ανάσα, βομβαρδίζοντάς μας κυριολεκτικά με ονόματα και πληροφορίες και εισάγοντάς μας έτσι εσκεμμένα στη λογική της παράστασης: καταιγιστικές εξελίξεις, τραγικά συμβάντα δοσμένα με καυστικό χιούμορ και πολλές βωμολοχίες!
Ο Χρυσοστόμου ήταν πράγματι απολαυστικός και κερδίζει αμέσως το στοίχημα με το θεατή που δεν σταματά λεπτό να τον παρακολουθεί, ενώ αβαντάρει όμορφα τον πολύ καλό Χρυσανθόπουλο στο ρόλο του αρκετά δειλού και συμφεροντολόγου Σουίτς. Τρίτος της παρέας είναι ο Σκίνυ, ή αλλιώς το παιδί για όλες τις δουλειές, που αρχικά μοιάζει να μην τον υπολογίζει κανείς και τον υποδύεται άψογα και με πολύ χιούμορ ο Ηλίας Μουλλάς. Ο Σκίνυ ταπεινώνεται συχνά και έχει μια σχέση αγάπης και μίσους με τον Μπέμπη, τον πιο διφορούμενο χαρακτήρα της ιστορίας. Ο Μπέμπης είναι ο γιος του αφεντικού και διατηρεί ένα ασαφές ψυχολογικό προφίλ που σίγουρα συνδέεται με την οδυνηρή παιδική ηλικία που έχει ζήσει δίπλα στον πατέρα του. Οι μεταπτώσεις του είναι πολλές κατά τη διάρκεια της παράστασης, αλλά εξίσου πολλές είναι και οι ανατροπές όσο η παράσταση πλησιάζει στο τέλος. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου με τη μελωδική φωνή και την ωραία του κίνηση μάς άρεσε πολύ για τον τρόπο που προσέγγισε το ρόλο. Η παρέα -αν μπορεί να γίνεται λόγος για παρέα- συμπληρώνεται με τον Μίκυ, συνεργάτη και αγαπημένο φίλο του Έζρα, μια παρουσία επιβλητική και ηγετική εξ αρχής με γενναίες και πρωτοφανείς δόσεις στοργής για τον Μπέμπη. Ο Αργύρης Ξάφης ταίριαζε ομολογουμένως στον ρόλο, απλά σε κάποια σημεία θα τον θέλαμε ακόμα πιο δυναμικό.
Τα σκηνικά, τα κοστούμια, τα χτενίσματα και οι φαβορίτες αλά Elvis αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς, γιατί ήταν όλα άρτια. Με το jukebox σε περίοπτη θέση και τη σκηνή να διπλασιάζεται στο δεύτερο μισό της παράστασης (μαζί με ένα ειδικό εφέ που κρέμεται από το ταβάνι!) οι ηθοποιοί είχαν όλο το χώρο που χρειάζονται για να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Θωμά Μοσχόπουλου, ο οποίος έχει αποδείξει με τις τελευταίες του δουλειές την πηγαία έμπνευσή του. Μεγάλο ατού της παράστασης δεν είναι άλλο από την κινούμενη στην εμβληματική εποχή του "sex, drugs and rock 'n' roll" μουσική που έκανε το κοινό να χειροκροτεί ρυθμικά.
Στο "Mojo" δεν υπάρχουν ουσιαστικά πρωταγωνιστές και είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο θεατής μπορεί να επιλέξει τον χαρακτήρα που του έκανε εντύπωση ή ταίριαξε στην ιδιοσυγκρασία του και να τον ξεχωρίσει. Πρόκειται για μια παράσταση που επιτελεί πολύ καλά τον -εκτός των άλλων- ψυχαγωγικό ρόλο του θεάτρου. Για δύο ώρες το κοινό ξεχνιέται και μεταφέρεται στον υπόκοσμο του λονδρέζικου Σόχο, εκεί που δύσκολα διακρίνονται οι φίλοι από τους εχθρούς και η επιτυχία, το συμφέρον και το εύκολο χρήμα αναγορεύονται σε μεγάλες αξίες με όποιο κόστος.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέσγουελ
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα Μιχελή
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Κομμώσεις: Χρόνης Τζήμος
Ειδικά Εφέ: Πάτροκλος Βλασερός
ΔΙΑΝΟΜΗ
Σίλβερ Τζώνυ: Αλέξης Φουσέκης
Σουίτς: Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
Ποτς: Γιώργος Χρυσοστόμου
Μπέμπης: Γιώργος Παπαγεωργίου
Σκίνυ: Ηλίας Μουλλάς
Μίκυ: Αργύρης Ξάφης
Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:
Τετάρτη λαϊκή: 20.00
Σάββατο: 21.15
Κυριακή: 22.00
* Ακατάλληλη για κάτω των 16 ετών. Περιέχει σκληρή γλώσσα και γυμνό.