Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ έχει ήδη παρέλθει και ελπίζουμε να πήρατε ήδη μια γεύση με το φωτογραφικό άλμπουμ από τη χθεσινή μας εμπειρία. Τηρήσαμε με αυστηρή ευλάβεια το πρόγραμμα που είχαμε βγάλει για την ημέρα της Παρασκευής. Φτάσαμε έξω από την FZW Halle λίγο πριν στις 19:00. Η τυπική διαδικασία με τα βραχιολάκια διήρκεσε το πολύ δέκα λεπτά, με τον κόσμο να είναι χαλαρός και ικανοποιημένος από την εξυπηρέτηση. Δεν υπήρχε καν η υπόνοια εκνευρισμού. Πολλοί απολάμβαναν την όμορφη μέρα πίνοντας την μπύρα τους, είτε καθισμένοι στα πεζοδρόμια, είτε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του κλαμπ. Ο έλεγχος αυστηρός μεν, ευγενέστατος δε. Επισκέπτες και εργαζόμενοι ετοιμάζονταν με χαρά και χωρίς άγχος για την επικείμενη τριήμερη γιορτή.
Στο χώρο βρεθήκαμε ένα τέταρτο αργότερα από την άφιξή μας και την στιγμή που έκαναν soundcheck οι Sizarr, τρεις συμπαθείς νεαροί εκ Βερολίνου, που φαίνονταν να νιώθουν εξοικειωμένοι με το περιβάλλον, παρότι ήταν η πρώτη φορά που εμφανίζονταν στο Ντόρτμουντ. Η συναυλία τους ξεκίνησε στις 19:30 ακριβώς, με τον κόσμο να απολαμβάνει ιδιαίτερα την εμφάνιση τους. Γερμανοί γαρ και είναι κάτι περισσότερο από αγαπητοί στην πατρίδα τους. Χορός, κέφι και ειλικρίνεια έκφρασης χωρίς μουσαντή επιδειξιομανία. Το κοινό φαίνεται να ήξερε το ρεπερτόριό τους, πράγμα που στους μεν ανέβαζε το ηθικό, στους δε ήταν ένας ακόμη λόγος να απολαύσουν το δρώμενο. Εντύπωση μας έκανε ο μετρημένος drummer του συγκροτήματος. Μετρημένος όχι μόνο στο ρυθμό, που δεν του ξέφευγε ούτε δέκατο έκτο, αλλά και στην σκηνική του παρουσία. Ευθυτενής και αφοσιωμένος σε ό,τι έκανε απέδωσε τα μέγιστα. Η μία ώρα κύλησε ευχάριστα, ενώ η αποχώρησή τους από την σκηνή μάς επιβράβευσε με την καθιερωμένη setlist, η οποία μπορώ να πω ότι είναι η πιο πρωτότυπη της συλλογής μας: απόκομμα από μεγάλο ταχυδρομικό φάκελο με τα τραγούδια γραμμένα πρόχειρα με μαρκαδόρο. Παλικάρια.
Setlist
I May Have Lied To You
Clam
Run Dry
Purple Fried
Slightly
Scooter Accident
Baggage Man
You and I
How Much for This
Boarding Time
Timesick
Τελικά τα αθλητικά δε μας χρειάστηκαν, αφού το club βρισκόταν στο ίδιο συγκρότημα με την Halle· για την ακρίβεια μόνο δέκα μέτρα μακριά. Στις 20:30 ανέβηκαν στην σκηνή οι Citizens! και τράβηξαν όλο τον κόσμο του χώρου. Μάλιστα μετά από κάποια λεπτά απαγορεύτηκε η είσοδος στο club λόγω πληρότητας. Και ναι. Το είδαμε κι αυτό. Άνθρωποι της ασφάλειας κάθονταν στην πόρτα με μετρητές στα χέρια (έναν για όσους μπαίνουν κι έναν για όσους βγαίνουν) για να ελέγχουν πόσος κόσμος υπάρχει κάθε στιγμή μέσα στον χώρο κι αν δεν υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια.
Οι Citizens! αποδείχθηκαν παραπάνω χαρούμενοι (για να το θέσω ευγενικά) από όσο έπρεπε και σε συνδυασμό με την αποπνικτική ατμόσφαιρα δεν κατάφεραν να μας κρατήσουν μέχρι το τέλος. Κρίμα, γιατί περιμέναμε τουλάχιστον να ακούσουμε το True Romance σε ζωντανή εκτέλεση. Θα αρκεστούμε προς το παρόν σε εκείνη του στούντιο.
Ανάμεσα στα τραγούδια που προλάβαμε να ακούσουμε ήταν το Reptile από το πολύ καλό "Here We Are" του 2012 και το Idiots από το πρόσφατο "European Soul".
Στις 21:15 έφτασε επιτέλους η μεγάλη (για εμάς) στιγμή της βραδιάς και η ώρα που εμφανίστηκαν οι Wild Beasts. Άγγλοι αυτοί, Γερμανοί οι άλλοι, δεν είναι να απορείς που δεν άργησαν ούτε λεπτό. Αυτό που αποτέλεσε το μεγαλύτερο μειονέκτημα τις βραδιάς ήταν το σοβαρό πρόβλημα ήχου που αντιμετώπισαν από το ξεκίνημα κιόλας. Παρότι βρίσκονταν όλοι επάνω στην σκηνή, η Mecca ακουγόταν μόνο από τα ντραμς και τη φωνή του Hayden Thorpe. Ενοχλημένοι, ολοκλήρωσαν παρόλα αυτά το κομμάτι, μας ζήτησαν συγγνώμη και κατέβηκαν από την σκηνή μέχρι να επιδιορθωθεί το πρόβλημα. Έπειτα από ελάχιστα λεπτά βγήκαν και πάλι, όμως μέχρι τη μέση της συναυλίας ο ήχος συνέχιζε να έχει σοβαρά προβλήματα. Πάντα επικρατούσε κάποιο όργανο, καπελώνοντας όλα τα υπόλοιπα μαζί και τις φωνές. Από το Daughters κι μετά βρήκαν επιτέλους οι τεχνικοί τη λύση και καταφέραμε να απολαύσουμε ανενόχλητοι τη συνέχεια της συναυλίας. Κορυφαία στιγμή (προσωπική εκτίμηση) αποδείχθηκε η εκτέλεση του This Is Our Lot με όλα τα όργανα να έχουν πάρει φωτιά. Για το τελείωμα μάς κράτησαν το All The King's Men του οποίου η δυναμική απόδοση μάς άφησε μετέωρους να ανυπομονούμε για ένα encore που δυστυχώς δεν υπήρξε ποτέ. Η εμφάνιση τους περιορίστηκε ζυγισμένα ανάμεσα στον τελευταίο τους δίσκο Present Tense και τον δεύτερό τους Two Dancers. Από το Smother έπαιξαν μόνο το Bed Of Nails, αλλά τουλάχιστον επέλεξαν ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Κοιτώντας συνολικά την εμφάνισή τους και με κάποιες ώρες απόσταση μπορώ να πω ότι το τεχνικό πρόβλημα τούς κόστισε πολύ. Έριξε το επίπεδο της εμφάνισης και ίσως της απόδοσής τους. Έχουμε παρακολουθήσει αρκετά καλύτερες συναυλίες. Παρόλα αυτά, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Αυτό που με ικανοποίησε ιδιαίτερα ήταν ότι η άποψη που είχα περί καλλιτεχνικής αιδούς του Thorpe επαληθεύτηκε στο μέγιστο. Ήταν πραγματικά μαγευτική η παρουσία του. Το τρόπαιο μας; Φυσικά η setlist.
Setlist
Mecca
Bed Of Nails
Sweet Spot
A Simple Beautiful Truth
Daughters
Hooting and Howling
This Is Our Lot
Reach A Bit Further
We Still Got the Taste Dancin' on Our Tongues
A Dog's Life
All The King's Men
Με το πέρας της μίας ώρας και της αποχώρησης των Wild Beasts από την σκηνή μεταφερθήκαμε και πάλι στο club για να παρακολουθήσουμε τον ανερχόμενο (κατά τις περσινές υποψηφιότητες βραβείων Mercury) East India Youth. Είχαμε προσδοκίες, είναι αλήθεια, αλλά εις μάτην. Απογοήτευση. Αυτό το one man band δυσκολεύομαι να το κατανοήσω. Γιατί να μην θέλεις παρέα να μοιράζεσαι τη δημιουργία σου; Ίσως να μην μπορώ να καταλάβω, δεν ξέρω. Μετά από δέκα λεπτά αποχωρήσαμε και κατευθυνθήκαμε προς την Pauluskirche για να προλάβουμε την εμφάνιση των Hundreds.
Κάτι που στην Ελλάδα μοιάζει πραγματικά αδιανόητο στη Γερμανία αποτελεί αγαπημένη συνήθεια: η διοργάνωση διαφόρων εκδηλώσεων, όπως εν προκειμένω η συναυλία, σε εκκλησιαστικό (κατά βάση ευαγγελικό) χώρο. Και μόνο το ύψος του οικοδομήματος και η ακουστική (ένεκα του καθιερωμένου οργάνου κατά τη διάρκεια της λειτουργίας) μετατρέπουν τον τόπο ιδανικό για τέτοιες εκδηλώσεις, όπως αποδείχθηκε και στην πράξη. Η αιθέρια φωνή της Eva Milner αντηχούσε υπέροχα στους ολόλευκους τοίχους, ενώ το πιάνο τη συνόδευε με απόλυτη ευκρίνεια. Στο χρωματιστό φωτισμό τους αυτό που προσέθετε ένα ιδιαίτερο touch ήταν τα δύο μεγάλα αναμμένα κεριά επάνω στην Αγία Τράπεζα. Το πρόγραμμά τους προσαρμοσμένο στο χώρο παρουσιάστηκε πιο λιτό και ακουστικό. Καλύτερο στιγμιότυπο υπήρξε το cover της Eva στο Who Is It της Björk. Μας διηγήθηκε μάλιστα και μια ιστορία για την ιδιαίτερη σχέση που έχει με την Ισλανδή σταρ (χωρίς βέβαια η Björk να γνωρίζει κάτι σχετικά).
Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη μέρα μας στο Way Back When Festival 2015. Μείνετε συντονισμένοι. Έπεται συνέχεια!
* Η δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ με συγκροτήματα από τη νέα γερμανική και γερμανόφωνη μουσική σκηνή + φωτογραφικό άλμπουμ.
* Η τρίτη ημέρα του φεστιβάλ με την αμερικάνικη επιδρομή των Foxygen, Allah-Las, The Soft Moon, Murder By Death και τη γερμανική νότα των Trümmer + φωτογραφικό άλμπουμ.
Στο χώρο βρεθήκαμε ένα τέταρτο αργότερα από την άφιξή μας και την στιγμή που έκαναν soundcheck οι Sizarr, τρεις συμπαθείς νεαροί εκ Βερολίνου, που φαίνονταν να νιώθουν εξοικειωμένοι με το περιβάλλον, παρότι ήταν η πρώτη φορά που εμφανίζονταν στο Ντόρτμουντ. Η συναυλία τους ξεκίνησε στις 19:30 ακριβώς, με τον κόσμο να απολαμβάνει ιδιαίτερα την εμφάνιση τους. Γερμανοί γαρ και είναι κάτι περισσότερο από αγαπητοί στην πατρίδα τους. Χορός, κέφι και ειλικρίνεια έκφρασης χωρίς μουσαντή επιδειξιομανία. Το κοινό φαίνεται να ήξερε το ρεπερτόριό τους, πράγμα που στους μεν ανέβαζε το ηθικό, στους δε ήταν ένας ακόμη λόγος να απολαύσουν το δρώμενο. Εντύπωση μας έκανε ο μετρημένος drummer του συγκροτήματος. Μετρημένος όχι μόνο στο ρυθμό, που δεν του ξέφευγε ούτε δέκατο έκτο, αλλά και στην σκηνική του παρουσία. Ευθυτενής και αφοσιωμένος σε ό,τι έκανε απέδωσε τα μέγιστα. Η μία ώρα κύλησε ευχάριστα, ενώ η αποχώρησή τους από την σκηνή μάς επιβράβευσε με την καθιερωμένη setlist, η οποία μπορώ να πω ότι είναι η πιο πρωτότυπη της συλλογής μας: απόκομμα από μεγάλο ταχυδρομικό φάκελο με τα τραγούδια γραμμένα πρόχειρα με μαρκαδόρο. Παλικάρια.
Setlist
I May Have Lied To You
Clam
Run Dry
Purple Fried
Slightly
Scooter Accident
Baggage Man
You and I
How Much for This
Boarding Time
Timesick
Τελικά τα αθλητικά δε μας χρειάστηκαν, αφού το club βρισκόταν στο ίδιο συγκρότημα με την Halle· για την ακρίβεια μόνο δέκα μέτρα μακριά. Στις 20:30 ανέβηκαν στην σκηνή οι Citizens! και τράβηξαν όλο τον κόσμο του χώρου. Μάλιστα μετά από κάποια λεπτά απαγορεύτηκε η είσοδος στο club λόγω πληρότητας. Και ναι. Το είδαμε κι αυτό. Άνθρωποι της ασφάλειας κάθονταν στην πόρτα με μετρητές στα χέρια (έναν για όσους μπαίνουν κι έναν για όσους βγαίνουν) για να ελέγχουν πόσος κόσμος υπάρχει κάθε στιγμή μέσα στον χώρο κι αν δεν υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια.
Entrance-stop for @GoCitizens . 3-out-3-in. Thanks for your understanding
— Way Back When (@WBW_Festival) May 22, 2015Οι Citizens! αποδείχθηκαν παραπάνω χαρούμενοι (για να το θέσω ευγενικά) από όσο έπρεπε και σε συνδυασμό με την αποπνικτική ατμόσφαιρα δεν κατάφεραν να μας κρατήσουν μέχρι το τέλος. Κρίμα, γιατί περιμέναμε τουλάχιστον να ακούσουμε το True Romance σε ζωντανή εκτέλεση. Θα αρκεστούμε προς το παρόν σε εκείνη του στούντιο.
Ανάμεσα στα τραγούδια που προλάβαμε να ακούσουμε ήταν το Reptile από το πολύ καλό "Here We Are" του 2012 και το Idiots από το πρόσφατο "European Soul".
Στις 21:15 έφτασε επιτέλους η μεγάλη (για εμάς) στιγμή της βραδιάς και η ώρα που εμφανίστηκαν οι Wild Beasts. Άγγλοι αυτοί, Γερμανοί οι άλλοι, δεν είναι να απορείς που δεν άργησαν ούτε λεπτό. Αυτό που αποτέλεσε το μεγαλύτερο μειονέκτημα τις βραδιάς ήταν το σοβαρό πρόβλημα ήχου που αντιμετώπισαν από το ξεκίνημα κιόλας. Παρότι βρίσκονταν όλοι επάνω στην σκηνή, η Mecca ακουγόταν μόνο από τα ντραμς και τη φωνή του Hayden Thorpe. Ενοχλημένοι, ολοκλήρωσαν παρόλα αυτά το κομμάτι, μας ζήτησαν συγγνώμη και κατέβηκαν από την σκηνή μέχρι να επιδιορθωθεί το πρόβλημα. Έπειτα από ελάχιστα λεπτά βγήκαν και πάλι, όμως μέχρι τη μέση της συναυλίας ο ήχος συνέχιζε να έχει σοβαρά προβλήματα. Πάντα επικρατούσε κάποιο όργανο, καπελώνοντας όλα τα υπόλοιπα μαζί και τις φωνές. Από το Daughters κι μετά βρήκαν επιτέλους οι τεχνικοί τη λύση και καταφέραμε να απολαύσουμε ανενόχλητοι τη συνέχεια της συναυλίας. Κορυφαία στιγμή (προσωπική εκτίμηση) αποδείχθηκε η εκτέλεση του This Is Our Lot με όλα τα όργανα να έχουν πάρει φωτιά. Για το τελείωμα μάς κράτησαν το All The King's Men του οποίου η δυναμική απόδοση μάς άφησε μετέωρους να ανυπομονούμε για ένα encore που δυστυχώς δεν υπήρξε ποτέ. Η εμφάνιση τους περιορίστηκε ζυγισμένα ανάμεσα στον τελευταίο τους δίσκο Present Tense και τον δεύτερό τους Two Dancers. Από το Smother έπαιξαν μόνο το Bed Of Nails, αλλά τουλάχιστον επέλεξαν ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Κοιτώντας συνολικά την εμφάνισή τους και με κάποιες ώρες απόσταση μπορώ να πω ότι το τεχνικό πρόβλημα τούς κόστισε πολύ. Έριξε το επίπεδο της εμφάνισης και ίσως της απόδοσής τους. Έχουμε παρακολουθήσει αρκετά καλύτερες συναυλίες. Παρόλα αυτά, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Αυτό που με ικανοποίησε ιδιαίτερα ήταν ότι η άποψη που είχα περί καλλιτεχνικής αιδούς του Thorpe επαληθεύτηκε στο μέγιστο. Ήταν πραγματικά μαγευτική η παρουσία του. Το τρόπαιο μας; Φυσικά η setlist.
Setlist
Mecca
Bed Of Nails
Sweet Spot
A Simple Beautiful Truth
Daughters
Hooting and Howling
This Is Our Lot
Reach A Bit Further
We Still Got the Taste Dancin' on Our Tongues
A Dog's Life
All The King's Men
Με το πέρας της μίας ώρας και της αποχώρησης των Wild Beasts από την σκηνή μεταφερθήκαμε και πάλι στο club για να παρακολουθήσουμε τον ανερχόμενο (κατά τις περσινές υποψηφιότητες βραβείων Mercury) East India Youth. Είχαμε προσδοκίες, είναι αλήθεια, αλλά εις μάτην. Απογοήτευση. Αυτό το one man band δυσκολεύομαι να το κατανοήσω. Γιατί να μην θέλεις παρέα να μοιράζεσαι τη δημιουργία σου; Ίσως να μην μπορώ να καταλάβω, δεν ξέρω. Μετά από δέκα λεπτά αποχωρήσαμε και κατευθυνθήκαμε προς την Pauluskirche για να προλάβουμε την εμφάνιση των Hundreds.
Κάτι που στην Ελλάδα μοιάζει πραγματικά αδιανόητο στη Γερμανία αποτελεί αγαπημένη συνήθεια: η διοργάνωση διαφόρων εκδηλώσεων, όπως εν προκειμένω η συναυλία, σε εκκλησιαστικό (κατά βάση ευαγγελικό) χώρο. Και μόνο το ύψος του οικοδομήματος και η ακουστική (ένεκα του καθιερωμένου οργάνου κατά τη διάρκεια της λειτουργίας) μετατρέπουν τον τόπο ιδανικό για τέτοιες εκδηλώσεις, όπως αποδείχθηκε και στην πράξη. Η αιθέρια φωνή της Eva Milner αντηχούσε υπέροχα στους ολόλευκους τοίχους, ενώ το πιάνο τη συνόδευε με απόλυτη ευκρίνεια. Στο χρωματιστό φωτισμό τους αυτό που προσέθετε ένα ιδιαίτερο touch ήταν τα δύο μεγάλα αναμμένα κεριά επάνω στην Αγία Τράπεζα. Το πρόγραμμά τους προσαρμοσμένο στο χώρο παρουσιάστηκε πιο λιτό και ακουστικό. Καλύτερο στιγμιότυπο υπήρξε το cover της Eva στο Who Is It της Björk. Μας διηγήθηκε μάλιστα και μια ιστορία για την ιδιαίτερη σχέση που έχει με την Ισλανδή σταρ (χωρίς βέβαια η Björk να γνωρίζει κάτι σχετικά).
Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη μέρα μας στο Way Back When Festival 2015. Μείνετε συντονισμένοι. Έπεται συνέχεια!
* Η δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ με συγκροτήματα από τη νέα γερμανική και γερμανόφωνη μουσική σκηνή + φωτογραφικό άλμπουμ.
* Η τρίτη ημέρα του φεστιβάλ με την αμερικάνικη επιδρομή των Foxygen, Allah-Las, The Soft Moon, Murder By Death και τη γερμανική νότα των Trümmer + φωτογραφικό άλμπουμ.
Σχετικό θέμα