Μάρτιος 2015
Έπειτα από μερικά χρόνια συναυλιών και την κυκλοφορία μερικών EP ήρθε η ώρα για τη νεαρή τραγουδοποιό απ’ τη Μελβούρνη να κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ. Επιτέλους. Τα σημάδια που είχε δείξει στις μέχρι πρότινος δουλειές της φανέρωναν μια στιχουργική δεινότητα, η οποία, αν και ακατέργαστη, δε μπορούσε να αγνοηθεί. Στο άλμπουμ αυτό όμως είναι πολύ πιο έτοιμη απ’ τους περισσότερους πρωτάρηδες και τραγουδάει ιστορίες βγαλμένες απ’ τα πιο απλά πράγματα της καθημερινής ζωής. Δεν είναι μόνη της όμως, καθώς οι μουσικοί που τη συνοδεύουν, ιδιαίτερα ο Dave Mudie στα τύμπανα, στέκονται επάξια πίσω της και συχνά βοηθούν τις ιστορίες της να αναδεικνύονται.
Αν αρχίσει κανείς ν’ αναφέρει στίχους της θα γεμίσει μερικές σελίδες, αλλά παραδείγματα όπως “Give me all your money and I’ll make some origami, honey” στο ‘Pedestrian At Best’, που είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, αξίζουν να σημειωθούν. Στο μεγαλύτερο μέρους του άλμπουμ κυριαρχεί η “βρώμικη” κιθάρα πίσω απ’ όσα τραγουδάει η Barnett και το αποτέλεσμα είναι κατά βάση indie rock με στοιχεία από grunge ως britpop. Πέραν της μουσικής, η κοπελιά θα ταίριαζε στην εποχή της νεαρής – τότε – Alanis Morrissette. Ο δίσκος κλείνει με τα πιο ήρεμα, με ακουστική κιθάρα, μα εξίσου ωραία ‘Kim’s Caravan’, το οποίο καταλήγει στο “I can see Jesus and she’s smiling at me” μετά από σχεδόν εφτά λεπτά και ‘Boxing Day Blues’. Με κάθε ακρόαση ανακαλύπτεις ακόμα μία πτυχή μιας ιστορίας ή ένα ακόμα στιχάκι σαν το παραπάνω. Δυσκολεύομαι να γράψω πως είναι ένας άριστος δίσκος, αλλά είναι σίγουρα ένα εξαιρετικό ντεμπούτο από μια πολλά υποσχόμενη κοπελιά.
Έπειτα από μερικά χρόνια συναυλιών και την κυκλοφορία μερικών EP ήρθε η ώρα για τη νεαρή τραγουδοποιό απ’ τη Μελβούρνη να κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ. Επιτέλους. Τα σημάδια που είχε δείξει στις μέχρι πρότινος δουλειές της φανέρωναν μια στιχουργική δεινότητα, η οποία, αν και ακατέργαστη, δε μπορούσε να αγνοηθεί. Στο άλμπουμ αυτό όμως είναι πολύ πιο έτοιμη απ’ τους περισσότερους πρωτάρηδες και τραγουδάει ιστορίες βγαλμένες απ’ τα πιο απλά πράγματα της καθημερινής ζωής. Δεν είναι μόνη της όμως, καθώς οι μουσικοί που τη συνοδεύουν, ιδιαίτερα ο Dave Mudie στα τύμπανα, στέκονται επάξια πίσω της και συχνά βοηθούν τις ιστορίες της να αναδεικνύονται.
Αν αρχίσει κανείς ν’ αναφέρει στίχους της θα γεμίσει μερικές σελίδες, αλλά παραδείγματα όπως “Give me all your money and I’ll make some origami, honey” στο ‘Pedestrian At Best’, που είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, αξίζουν να σημειωθούν. Στο μεγαλύτερο μέρους του άλμπουμ κυριαρχεί η “βρώμικη” κιθάρα πίσω απ’ όσα τραγουδάει η Barnett και το αποτέλεσμα είναι κατά βάση indie rock με στοιχεία από grunge ως britpop. Πέραν της μουσικής, η κοπελιά θα ταίριαζε στην εποχή της νεαρής – τότε – Alanis Morrissette. Ο δίσκος κλείνει με τα πιο ήρεμα, με ακουστική κιθάρα, μα εξίσου ωραία ‘Kim’s Caravan’, το οποίο καταλήγει στο “I can see Jesus and she’s smiling at me” μετά από σχεδόν εφτά λεπτά και ‘Boxing Day Blues’. Με κάθε ακρόαση ανακαλύπτεις ακόμα μία πτυχή μιας ιστορίας ή ένα ακόμα στιχάκι σαν το παραπάνω. Δυσκολεύομαι να γράψω πως είναι ένας άριστος δίσκος, αλλά είναι σίγουρα ένα εξαιρετικό ντεμπούτο από μια πολλά υποσχόμενη κοπελιά.