Τι είναι αυτό που κάνει τόσο ωραίο γεγονός ένα φεστιβάλ; Η
βόλτα, το ότι βλέπεις πολύ κόσμο και συνήθως διαφορετικό από αυτόν της
καθημερινότητάς σου, η ενέργεια που απλώνεται στο χώρο, η ευκαιρία να
συναντήσεις φίλους και γνωστούς που έχεις καιρό να δεις, μα πάνω απ'όλα η
μουσική. Το φετινό Plisskën Festival συγκέντρωνε σε αφθονία όλα τα
παραπάνω, ειδικά όμως στο κομμάτι της μουσικής οι διοργανωτές έδωσαν
ρέστα. Με ένα αξιοζήλευτο όσο και ατελείωτο ρόστερ 64 καλλιτεχνών από το
ευρύτερο φάσμα της underground indie, punk rock, electronica, hip hop,
techno, ακόμη και metal διεθνούς σκηνής, το Plisskën εδραιώνεται ως ένα
από τα κορυφαία φεστιβάλ της Ευρώπης.
Όλο αυτό το πακέτο, λοιπόν, για κάποιον που έχει ξεσυνηθίσει να πολυβγαίνει όπως εγώ (με την ευχάριστη εξαίρεση των εκάστοτε παιδικών πάρτυ στα οποία συνοδεύω την κόρη μου!) ένα μικρό πολιτιστικό σοκ μπορεί να το προκαλέσει. Μικρότερο βέβαια από εκείνο που υπέστησαν όσοι φορτηγατζήδες ξεφόρτωναν όπως κάθε μέρα πίσω από το χώρο του φεστιβάλ. Τους οποίους όταν φτάσαμε και παρκάραμε τους έβλεπες απορημένους να ακούν το θορυβώδες ηχητικό μαρτύριο στο οποίο άθελά τους τους είχαν υποβάλλει οι Metz. Σα να άκουγες τις ικεσίες τους για λύτρωση με λίγο Στέλιο Καζαντζίδη, Διονυσίου, έστω λίγο Στέλιο Ρόκκο, ρε αδερφέ, όμως μάταια!
Μπαίνοντας, πετύχαμε μία άτυπη υποδοχή καλοσωρίσματος, τους Quilombo. Μία εικοσαμελή μπάντα αποτελούμενη από αγόρια και κορίτσια που με τα τύμπανα και τα κρουστά τους, τα χαμόγελα και το χορό τους, περιδιάβαιναν τους χώρους του φεστιβάλ παρασύροντάς μας στο ρυθμό τους. Αφού κάναμε μια πρώτη περιήγηση για να ξέρουμε τι μας γίνεται και να έχουμε μια ιδέα του ποιος θα παίξει πού, τέσσερις διαφορετικές σκηνές υπήρχαν άλλωστε, βρεθήκαμε στο μικρό και θεοσκότεινο Tunnel stage. Εκεί μας περίμενε η πρώτη ευχάριστη έκπληξη, οι -άγνωστοι σ' εμένα- συμπατριώτες μας Gioumourtzina, που φρόντισαν να μας ταξιδέψουν με την ιδιαίτερη electronica τους. Να ομολογήσω εδώ πως αν και θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά ψαγμένο στο θέμα των νέων μουσικών τάσεων και της underground σκηνής, δεν ήξερα ούτε τα μισά από τα ονόματα που εμφανίζονταν στο φετινό Plisskën. Αυτό βέβαια μόνο κακό δεν είναι, αφού έτσι έχεις την ευκαιρία να ανακαλύψεις νέους καλλιτέχνες. Βγαίνοντας στην κεντρική σκηνή, με μικρή καθυστέρηση λόγω κάποιων τεχνικών προβλημάτων, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον θρυλικό Tony Allen. Έχοντας συνεργαστεί με τους Fela Kuti και Damon Albarn μεταξύ άλλων, ο σπουδαίος αυτός ντράμερ μάς χάρισε μαζί με την ορχήστρα του ένα πολύχρωμο απογευματινό πάρτυ γεμάτο groove, afrobeat και πολύ χορό. Ο κόσμος ήταν αρκετός, όχι όσος περίμενα μεν, αλλά σίγουρα περισσότερος από τις προηγούμενες διοργανώσεις του Plisskën. Η οργάνωση του φεστιβάλ ήταν υποδειγματική, οι ουρές για τα μπαρ ή τις τουαλέτες κυλούσαν πολύ γρήγορα, ενώ και ο ήχος ήταν πάρα πολύ καλός και καθαρός σε γενικές γραμμές, αντίθετα με ότι έχουμε συνηθίσει στις περισσότερες συναυλίες.
Στο Republic stage είχε έρθει η ώρα για την εμφάνιση ενός από τα πιο πολυαναμενόμενα γκρουπ του φεστιβάλ, των Καναδών Austra. Από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες οι Austra, με τη χαρισματική Katie Stelmanies να είναι ορεξάτη και αρκετά επικοινωνιακή με τον πολύ κόσμο που είχε μαζευτεί για να χορέψει υπό τις electropop μελωδίες τους και το ρυθμό που έδινε η καταπληκτική τους ντράμερ, Maya Potepski. Για μένα προσωπικά, το διήμερο άξιζε μόνο και μόνο για την ανάμνηση που θα με συντροφεύει, να χορεύω αγκαλιά με την πεντάχρονη κόρη μου στο "Lose It", το "Home" και το "Beat and the Pulse". Ευχαριστώ.
Στο Main stage λίγο αργότερα, έλαβε χώρα η κατά πολλούς κορυφαία εμφάνιση του φεστιβάλ. Οι Savages, κατάφεραν να ενθουσιάσουν άπαντες με το εκρηκτικό τους punk rock set, που περιελάμβανε εκτός από το υλικό του προπέρσινου ντεμπούτου τους "Silence Yourself" και δύο καινούρια τραγούδια. Η Jehnny Beth ξεσήκωσε τον κόσμο με την εκρηκτική της παρουσία, προκαλώντας μας "don't let the fuckers take you down" αναφερόμενη στην πολιτική κατάσταση της χώρας μας, ενώ highlight του φεστιβάλ μπορεί να θεωρηθεί το crowd surfing που έκανε και που μπορείτε να θυμηθείτε ή να δείτε όσοι δεν ήσασταν εκεί στο βίντεο της δαιμόνιας ρεπόρτερ του Mixgrill, Ελένης Σουλιώτη!
Το Σάββατο πήγα με διαφορετική προσέγγιση, αποφασίζοντας να παρακολουθήσω όσο περισσότερα γκρουπ προλάβαινα, έστω κι αν δεν έβλεπα ολόκληρη την εμφάνισή τους. Η πρώτη που πέτυχα ήταν μία άλλη αποκάλυψη, η Verveine. Σε ένα γεμάτο Tunnel stage, μας παρουσίασε την ατμοσφαιρική, σκοτεινή της techno, γεμάτη μυστηριώδη synth και καταιγιστικούς ρυθμούς που συνόδευαν την εξαιρετική φωνή της. Από τα ονόματα που θα ξεχωρίσουν στο μέλλον. Άλλη μία μπάντα που με κέρδισε, όπως και όλους όσοι τους παρακολούθησαν στην κεντρική σκηνή, ήταν οι εκ Σαν Φρανσίσκο ορμώμενοι Thee Oh Sees. Με δύο (!) απόλυτα συγχρονισμένους ντράμερ να κλέβουν την παράσταση, εξαπέλυσαν ένα χορευτικό garage punk κύμα που παρέσυρε τα κεφάλια μας να κουνιούνται μαζί του.
Ο κόσμος τη δεύτερη μέρα ήταν σαφώς περισσότερος, Σάββατο γαρ, όμως σε καμία στιγμή δεν ένιωθες ταλαιπωρία ή στρίμωγμα, αφού όλα κυλούσαν χαλαρά και πολύ ευχάριστα. Ωραίες φάτσες, πολύχρωμα κεφάλια, μπλούζες με τα συγκροτήματα που ο καθένας θα ήθελε να δει σε κάποια επόμενη έκδοση του Plissken, όλα ανέδυαν μία ατμόσφαιρα που έσφυζε από υγεία και αγάπη. Και τι καλύτερο για να ενισχύσει αυτό το κλίμα από τον υπέροχο Φινλανδό Jaakko Eino Kalevi στο Republic stage. Με τα μακριά ως τη μέση ξανθά μαλλιά του θα μπορούσε να είναι μέλος των Xysma ή των Funebre, δύο μυθικών death metal φινλανδικών σχημάτων υπό τους ήχους των οποίων μεγάλωσα, όμως όχι. Η synthpop του Kalevi είναι βγαλμένη από τα 80's, μέσα όμως από το ιδιαίτερο και μοντέρνο πρίσμα του. Ίσως ούτε ο ίδιος δεν περίμενε ότι θα υπήρχε τόσος κόσμος που θα χορεύει και θα τραγουδάει τα "χιτάκια" του, όπως το "When You Walk Through Them All" και το "Flexible Heart". Αυτό το τελευταίο μάλιστα ήταν η αγαπημένη μου στιγμή στο διήμερο. Με τη συνοδεία ενός ντράμερ κι ενός σαξοφωνίστα που ξεσήκωνε το κοινό, προβλέπω κι ελπίζω συνάμα να ξαναδούμε σύντομα τον Jaakko στα μέρη μας.
Την ίδια ώρα στην κεντρική σκηνή είχαν ανέβει οι Electric Wizard, μία από τις μπάντες που είχα σταμπάρει στο πρόγραμμα ότι έπρεπε να δω. Doom metal λέει παίζουν, θα μου θυμίσουν υπέθεσα τα παιδικά μου χρόνια, όμως ο θόρυβος που κατά κόρον παρήγαγαν μου φάνηκε ακατανόητος. Δε με "άρπαξαν" ούτε στο ελάχιστο όπως θα περίμενα, έτσι μετά από μερικά τραγούδια επέστρεψα στην Republic για να προλάβω λίγο τους καταπληκτικούς Acid Baby Jesus που έκαναν τον κόσμο να παραμιλάει χάρη στην ψυχεδέλεια με την οποία πλημμύρισαν το χώρο. Άλλη μία ελληνική μπάντα που ξεπερνάει τα εγχώρια στάνταρ.
Παράλληλα είχε ξεκινήσει και ο τελικός του Champions League μεταξύ Μπαρτσελόνα και Γιουβέντους. Αρκετός κόσμος είχε συγκεντρωθεί μπροστά στις δύο γιγαντοοθονίτσες (ε;) για να συνδυάσει μουσική με μπαλίτσα, ανάμεσά τους κι εμείς. Όμως το σούπερ γρήγορο γκολ του Ράκιτιτς (της Μπάρτσα είναι αυτός, αν έχεις απορία) αφαίρεσε το πολύ ενδιαφέρον από τον αγώνα, θυμίζοντάς μας το λόγο για τον οποίο βρισκόμασταν εκεί.
Η ώρα ήταν δέκα το βράδυ όταν άνοιγαν οι πύλες της τέταρτης σκηνής, του Aquarium. Ένα τεράστιο warehouse παλαιάς rave κοπής, το οποίο γέμισε εν ριπή οφθαλμού για να ακούσει τον ανερχόμενο αστέρα της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής, Andy Stott. Τον περίμενα με ανυπομονησία είναι η αλήθεια, όμως μετά από σχεδόν μισή ώρα θορύβου και breaks αποχώρησα, για να βρεθώ στο tunnel όπου ο δικός μας Bad Spencer έδινε ρέστα με ένα ξεσηκωτικό dj set κάνοντας τους παρευρισκόμενους να ουρλιάζουν επιδιδόμενοι σε χορευτικές φιγούρες. Τη χρειαζόμουν λίγη house τεσσάρων τετάρτων είναι η αλήθεια!
Έπειτα στην κεντρική σκηνή ανέβηκε ο Ariel Pink. Ανυπόφορος, ατάλαντος, βαρετός ήταν μερικά από τα σχόλια που άκουσα για να χρησιμοποιήσω λόγια άλλων και να μην εκτεθώ ο ίδιος. Γούστα είναι αυτά βέβαια, όλο και σε κάποιους θα άρεσε φαντάζομαι. Μάλλον. Μπορεί και όχι.
Δεν μπορώ να πω ότι είδα κάποιο live που με συγκλόνισε, αλλά η συνολική αίσθηση που μου άφησε το Plissken festival ήταν υπέροχη. Άλλωστε σε ένα φεστιβάλ οι καλλιτέχνες δεν έχουν και τόσο πολύ χρόνο για να παρουσιάσουν το show τους οπότε προσαρμόζονται. Όμως όλες αυτές οι μπάντες, σε συνδυασμό με το χαμηλό σχετικά εισιτήριο, την άψογη οργάνωση, το κεντρικό σημείο διεξαγωγής που επέτρεπε την εύκολη πρόσβαση, καθιστούν το Plisskën μία καταπληκτική εμπειρία, κάνοντάς μας να ανυπομονούμε για την επόμενη έκδοσή του. Αν είχα κάτι να προτείνω στους διοργανωτές που θα μπορούσε να αυξήσει ακόμη περισσότερο την προσέλευση του κόσμου ώστε να γίνει το φεστιβάλ αύταρκες και να μας συντροφεύει κάθε χρόνο, αν και ξέρω πως το έχουν σκεφτεί και το θέλουν κι οι ίδιοι, είναι μαζί με την underground αφρόκρεμα να φέρνουν και 3-4 πιο γερά ονόματα που θα μαγνητίσουν τον κόσμο. Σκέψου τι θα γινόταν ας πούμε αν μεταξύ των καλλιτεχνών του Plisskën υπήρχαν και κάποιοι εκ των M.I.A., Interpol, Lykke Li, Royksopp, Yeah Yeah Yeahs, Róisín Murphy ή Caribou. Ε;
Όλο αυτό το πακέτο, λοιπόν, για κάποιον που έχει ξεσυνηθίσει να πολυβγαίνει όπως εγώ (με την ευχάριστη εξαίρεση των εκάστοτε παιδικών πάρτυ στα οποία συνοδεύω την κόρη μου!) ένα μικρό πολιτιστικό σοκ μπορεί να το προκαλέσει. Μικρότερο βέβαια από εκείνο που υπέστησαν όσοι φορτηγατζήδες ξεφόρτωναν όπως κάθε μέρα πίσω από το χώρο του φεστιβάλ. Τους οποίους όταν φτάσαμε και παρκάραμε τους έβλεπες απορημένους να ακούν το θορυβώδες ηχητικό μαρτύριο στο οποίο άθελά τους τους είχαν υποβάλλει οι Metz. Σα να άκουγες τις ικεσίες τους για λύτρωση με λίγο Στέλιο Καζαντζίδη, Διονυσίου, έστω λίγο Στέλιο Ρόκκο, ρε αδερφέ, όμως μάταια!
Μπαίνοντας, πετύχαμε μία άτυπη υποδοχή καλοσωρίσματος, τους Quilombo. Μία εικοσαμελή μπάντα αποτελούμενη από αγόρια και κορίτσια που με τα τύμπανα και τα κρουστά τους, τα χαμόγελα και το χορό τους, περιδιάβαιναν τους χώρους του φεστιβάλ παρασύροντάς μας στο ρυθμό τους. Αφού κάναμε μια πρώτη περιήγηση για να ξέρουμε τι μας γίνεται και να έχουμε μια ιδέα του ποιος θα παίξει πού, τέσσερις διαφορετικές σκηνές υπήρχαν άλλωστε, βρεθήκαμε στο μικρό και θεοσκότεινο Tunnel stage. Εκεί μας περίμενε η πρώτη ευχάριστη έκπληξη, οι -άγνωστοι σ' εμένα- συμπατριώτες μας Gioumourtzina, που φρόντισαν να μας ταξιδέψουν με την ιδιαίτερη electronica τους. Να ομολογήσω εδώ πως αν και θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά ψαγμένο στο θέμα των νέων μουσικών τάσεων και της underground σκηνής, δεν ήξερα ούτε τα μισά από τα ονόματα που εμφανίζονταν στο φετινό Plisskën. Αυτό βέβαια μόνο κακό δεν είναι, αφού έτσι έχεις την ευκαιρία να ανακαλύψεις νέους καλλιτέχνες. Βγαίνοντας στην κεντρική σκηνή, με μικρή καθυστέρηση λόγω κάποιων τεχνικών προβλημάτων, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον θρυλικό Tony Allen. Έχοντας συνεργαστεί με τους Fela Kuti και Damon Albarn μεταξύ άλλων, ο σπουδαίος αυτός ντράμερ μάς χάρισε μαζί με την ορχήστρα του ένα πολύχρωμο απογευματινό πάρτυ γεμάτο groove, afrobeat και πολύ χορό. Ο κόσμος ήταν αρκετός, όχι όσος περίμενα μεν, αλλά σίγουρα περισσότερος από τις προηγούμενες διοργανώσεις του Plisskën. Η οργάνωση του φεστιβάλ ήταν υποδειγματική, οι ουρές για τα μπαρ ή τις τουαλέτες κυλούσαν πολύ γρήγορα, ενώ και ο ήχος ήταν πάρα πολύ καλός και καθαρός σε γενικές γραμμές, αντίθετα με ότι έχουμε συνηθίσει στις περισσότερες συναυλίες.
Στο Republic stage είχε έρθει η ώρα για την εμφάνιση ενός από τα πιο πολυαναμενόμενα γκρουπ του φεστιβάλ, των Καναδών Austra. Από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες οι Austra, με τη χαρισματική Katie Stelmanies να είναι ορεξάτη και αρκετά επικοινωνιακή με τον πολύ κόσμο που είχε μαζευτεί για να χορέψει υπό τις electropop μελωδίες τους και το ρυθμό που έδινε η καταπληκτική τους ντράμερ, Maya Potepski. Για μένα προσωπικά, το διήμερο άξιζε μόνο και μόνο για την ανάμνηση που θα με συντροφεύει, να χορεύω αγκαλιά με την πεντάχρονη κόρη μου στο "Lose It", το "Home" και το "Beat and the Pulse". Ευχαριστώ.
Στο Main stage λίγο αργότερα, έλαβε χώρα η κατά πολλούς κορυφαία εμφάνιση του φεστιβάλ. Οι Savages, κατάφεραν να ενθουσιάσουν άπαντες με το εκρηκτικό τους punk rock set, που περιελάμβανε εκτός από το υλικό του προπέρσινου ντεμπούτου τους "Silence Yourself" και δύο καινούρια τραγούδια. Η Jehnny Beth ξεσήκωσε τον κόσμο με την εκρηκτική της παρουσία, προκαλώντας μας "don't let the fuckers take you down" αναφερόμενη στην πολιτική κατάσταση της χώρας μας, ενώ highlight του φεστιβάλ μπορεί να θεωρηθεί το crowd surfing που έκανε και που μπορείτε να θυμηθείτε ή να δείτε όσοι δεν ήσασταν εκεί στο βίντεο της δαιμόνιας ρεπόρτερ του Mixgrill, Ελένης Σουλιώτη!
Το Σάββατο πήγα με διαφορετική προσέγγιση, αποφασίζοντας να παρακολουθήσω όσο περισσότερα γκρουπ προλάβαινα, έστω κι αν δεν έβλεπα ολόκληρη την εμφάνισή τους. Η πρώτη που πέτυχα ήταν μία άλλη αποκάλυψη, η Verveine. Σε ένα γεμάτο Tunnel stage, μας παρουσίασε την ατμοσφαιρική, σκοτεινή της techno, γεμάτη μυστηριώδη synth και καταιγιστικούς ρυθμούς που συνόδευαν την εξαιρετική φωνή της. Από τα ονόματα που θα ξεχωρίσουν στο μέλλον. Άλλη μία μπάντα που με κέρδισε, όπως και όλους όσοι τους παρακολούθησαν στην κεντρική σκηνή, ήταν οι εκ Σαν Φρανσίσκο ορμώμενοι Thee Oh Sees. Με δύο (!) απόλυτα συγχρονισμένους ντράμερ να κλέβουν την παράσταση, εξαπέλυσαν ένα χορευτικό garage punk κύμα που παρέσυρε τα κεφάλια μας να κουνιούνται μαζί του.
Ο κόσμος τη δεύτερη μέρα ήταν σαφώς περισσότερος, Σάββατο γαρ, όμως σε καμία στιγμή δεν ένιωθες ταλαιπωρία ή στρίμωγμα, αφού όλα κυλούσαν χαλαρά και πολύ ευχάριστα. Ωραίες φάτσες, πολύχρωμα κεφάλια, μπλούζες με τα συγκροτήματα που ο καθένας θα ήθελε να δει σε κάποια επόμενη έκδοση του Plissken, όλα ανέδυαν μία ατμόσφαιρα που έσφυζε από υγεία και αγάπη. Και τι καλύτερο για να ενισχύσει αυτό το κλίμα από τον υπέροχο Φινλανδό Jaakko Eino Kalevi στο Republic stage. Με τα μακριά ως τη μέση ξανθά μαλλιά του θα μπορούσε να είναι μέλος των Xysma ή των Funebre, δύο μυθικών death metal φινλανδικών σχημάτων υπό τους ήχους των οποίων μεγάλωσα, όμως όχι. Η synthpop του Kalevi είναι βγαλμένη από τα 80's, μέσα όμως από το ιδιαίτερο και μοντέρνο πρίσμα του. Ίσως ούτε ο ίδιος δεν περίμενε ότι θα υπήρχε τόσος κόσμος που θα χορεύει και θα τραγουδάει τα "χιτάκια" του, όπως το "When You Walk Through Them All" και το "Flexible Heart". Αυτό το τελευταίο μάλιστα ήταν η αγαπημένη μου στιγμή στο διήμερο. Με τη συνοδεία ενός ντράμερ κι ενός σαξοφωνίστα που ξεσήκωνε το κοινό, προβλέπω κι ελπίζω συνάμα να ξαναδούμε σύντομα τον Jaakko στα μέρη μας.
Την ίδια ώρα στην κεντρική σκηνή είχαν ανέβει οι Electric Wizard, μία από τις μπάντες που είχα σταμπάρει στο πρόγραμμα ότι έπρεπε να δω. Doom metal λέει παίζουν, θα μου θυμίσουν υπέθεσα τα παιδικά μου χρόνια, όμως ο θόρυβος που κατά κόρον παρήγαγαν μου φάνηκε ακατανόητος. Δε με "άρπαξαν" ούτε στο ελάχιστο όπως θα περίμενα, έτσι μετά από μερικά τραγούδια επέστρεψα στην Republic για να προλάβω λίγο τους καταπληκτικούς Acid Baby Jesus που έκαναν τον κόσμο να παραμιλάει χάρη στην ψυχεδέλεια με την οποία πλημμύρισαν το χώρο. Άλλη μία ελληνική μπάντα που ξεπερνάει τα εγχώρια στάνταρ.
Παράλληλα είχε ξεκινήσει και ο τελικός του Champions League μεταξύ Μπαρτσελόνα και Γιουβέντους. Αρκετός κόσμος είχε συγκεντρωθεί μπροστά στις δύο γιγαντοοθονίτσες (ε;) για να συνδυάσει μουσική με μπαλίτσα, ανάμεσά τους κι εμείς. Όμως το σούπερ γρήγορο γκολ του Ράκιτιτς (της Μπάρτσα είναι αυτός, αν έχεις απορία) αφαίρεσε το πολύ ενδιαφέρον από τον αγώνα, θυμίζοντάς μας το λόγο για τον οποίο βρισκόμασταν εκεί.
Η ώρα ήταν δέκα το βράδυ όταν άνοιγαν οι πύλες της τέταρτης σκηνής, του Aquarium. Ένα τεράστιο warehouse παλαιάς rave κοπής, το οποίο γέμισε εν ριπή οφθαλμού για να ακούσει τον ανερχόμενο αστέρα της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής, Andy Stott. Τον περίμενα με ανυπομονησία είναι η αλήθεια, όμως μετά από σχεδόν μισή ώρα θορύβου και breaks αποχώρησα, για να βρεθώ στο tunnel όπου ο δικός μας Bad Spencer έδινε ρέστα με ένα ξεσηκωτικό dj set κάνοντας τους παρευρισκόμενους να ουρλιάζουν επιδιδόμενοι σε χορευτικές φιγούρες. Τη χρειαζόμουν λίγη house τεσσάρων τετάρτων είναι η αλήθεια!
Έπειτα στην κεντρική σκηνή ανέβηκε ο Ariel Pink. Ανυπόφορος, ατάλαντος, βαρετός ήταν μερικά από τα σχόλια που άκουσα για να χρησιμοποιήσω λόγια άλλων και να μην εκτεθώ ο ίδιος. Γούστα είναι αυτά βέβαια, όλο και σε κάποιους θα άρεσε φαντάζομαι. Μάλλον. Μπορεί και όχι.
Δεν μπορώ να πω ότι είδα κάποιο live που με συγκλόνισε, αλλά η συνολική αίσθηση που μου άφησε το Plissken festival ήταν υπέροχη. Άλλωστε σε ένα φεστιβάλ οι καλλιτέχνες δεν έχουν και τόσο πολύ χρόνο για να παρουσιάσουν το show τους οπότε προσαρμόζονται. Όμως όλες αυτές οι μπάντες, σε συνδυασμό με το χαμηλό σχετικά εισιτήριο, την άψογη οργάνωση, το κεντρικό σημείο διεξαγωγής που επέτρεπε την εύκολη πρόσβαση, καθιστούν το Plisskën μία καταπληκτική εμπειρία, κάνοντάς μας να ανυπομονούμε για την επόμενη έκδοσή του. Αν είχα κάτι να προτείνω στους διοργανωτές που θα μπορούσε να αυξήσει ακόμη περισσότερο την προσέλευση του κόσμου ώστε να γίνει το φεστιβάλ αύταρκες και να μας συντροφεύει κάθε χρόνο, αν και ξέρω πως το έχουν σκεφτεί και το θέλουν κι οι ίδιοι, είναι μαζί με την underground αφρόκρεμα να φέρνουν και 3-4 πιο γερά ονόματα που θα μαγνητίσουν τον κόσμο. Σκέψου τι θα γινόταν ας πούμε αν μεταξύ των καλλιτεχνών του Plisskën υπήρχαν και κάποιοι εκ των M.I.A., Interpol, Lykke Li, Royksopp, Yeah Yeah Yeahs, Róisín Murphy ή Caribou. Ε;