Το βράδυ του Σαββάτου βρεθήκαμε κάτω από την Ακρόπολη, στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν-Φρυνίχου, όπου παρακολουθήσαμε την παράσταση Η πασιέντζα της Μαρίας Λαϊνά, σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2015.
Ο χώρος:
Πολύς κόσμος είχε συγκεντρωθεί στο όμορφο αυτό χώρο. Η αίθουσα μύριζε μπογιά και τα σκηνικά φρεσκοβαμμένα. Ένας συνδυασμός μουσικής και ομιλίας, μας συνόδευε όσο εμείς βρίσκαμε τις θέσεις μας.
Ο χώρος σκοτεινός και λιτός. Ένα τραπέζι, υπερυψωμένο, μεγάλο και ορθογώνιο με ένα μπολ με πορτοκάλια, ένα μαχαίρι και τράπουλες απλωμένες-όλα εκτεθειμένα! Απλώνεις τα χαρτιά με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Απλώνεις και συνδυάζεις, απλώνεις και σκαρφίζεσαι, απλώνεις και περιμένεις. Το φόντο πίσω είχε μία μεγάλη ζωγραφιά με ένα δάσος και ένα παιδί (;) να βγάζει φωτιά από το στόμα. Όλα στις αποχρώσεις του γκρι, του μαύρου και του κόκκινου- αυτό το βιομηχανικό στυλ που όλο και συχνότερα συναντάμε στην καθημερινότητά μας. Στην άκρη της σκηνής ένα άγαλμα, μία φιγούρα καθιστή, πάνω στην οποία υπήρχε μία γυάλα.
Τα φώτα σβήνουν, ο ήχος απομακρύνεται και η παράσταση ξεκινά.
Υπόθεση:
"Δύο άντρες σ’ ένα δωμάτιο. Ο ένας ρίχνει πασιέντζες, ο άλλος κοιτάζει. Ποια είναι η σχέση τους; Οι λέξεις βρίσκουν και συνάμα χάνουν το νόημά τους. Η πασιέντζα δεν βγαίνει. Η ισορροπία διαταράσσεται. Ένας άγνωστος εμφανίζεται. Ο άνθρωπος αυτός είναι «μια κάποια… λύσις».."
Έχοντας διαβάσει αυτό το σημείωμα για την παράσταση, είχαμε μεγάλη περιέργεια να την παρακολουθήσουμε. Δεν θα επιμείνω στο να δώσω και μία δική μου περιγραφή στο έργο, νομίζω πως ό,τι άλλο πω, θα είναι περιττό.
Δύο άνθρωποι, λοιπόν, σε ένα σπίτι, ο ένας να παίζει πασιέντζα και ο άλλος να τον παρατηρεί ή απλώς να κάθεται. Πολλές συζητήσεις προσπάθησαν να ανοίξουν ανάμεσα στις παρτίδες, πολλά λόγια έμειναν μισά, πολλά υπονοούμενα, πολλές σχέσεις ξεκρέμαστες. Πού καταλήγει όλο αυτό;
Δηλαδή;
Αν με ρωτάτε, δεν καταλήγει κάπου. Πρόκειται για την ατέρμονη αναζήτηση της ταυτότητας του ατόμου και της συνειδητοποίησης της ύπαρξης και της συνύπαρξής του σε σχέσεις φιλικές, ερωτικές, σχέσεις ζωής και σχέσεις πρόσκαιρες. Κάθε φορά τραβάς ένα διαφορετικό φύλο και δεν ξέρεις ποια θα είναι η κατάληξη.
Δεν σας κρύβω ότι η παράσταση αυτή με μπέρδεψε και μέρες την σκέφτομαι προσπαθώντας να βάλω σε μία σειρά όσα είδα και άκουσα. Από την άλλη σκέφτομαι γιατί να προσπαθήσω να βάλω στη σειρά κάτι που είναι συνεχώς μπερδεμένο; Όλες αυτές οι σκέψεις, οι επιθυμίες, τα απωθημένα, οι φόβοι, τα συναισθήματα.. κι εγώ χάνω το μέτρημα μέσα στο παραλήρημα, αλλά έτσι είναι η φύση μας, να είμαστε πολύπλοκοι και μπερδεμένοι, και για τα φύσει χαρακτηριστικά δεν μπορούμε να ψέξουμε τον άλλον (Πρωταγόρας).
Στο τραπέζι εκτεθειμένα τα χαρτιά, εκτεθειμένα και τα συναισθήματά του ανθρώπου. Ένα παιχνίδι ατομικό η πασιέντζα. Δεν μπορείς πάντα όμως να είσαι μόνος σου. Ένα παιχνίδι τύχης η πασιέντζα, πόσο μπορείς όμως να στηρίζεσαι αποκλειστικά στην τύχη σου.
Δὐο άτομα διαφορετικά ή δύο αντίθετες όψεις της ίδιας προσωπικότητας;
Αυτές οι σκέψεις δημιουργούνται παρακολουθώντας την πασιέντζα. Ίσως να είναι πολύ υποκειμενικές, αλλά νομίζω πως αυτός ήταν και ο στόχος, ή ένας από τους στόχους.
Ποτέ δεν μάθαμε τα ονόματα των προσώπων, ήταν ο Άλφα, ο Βήτα και ο Γάμα, που ήρθε να φέρει τη λύση, την ισορροπία. Να καλύψει το κενό και να συνεχίσει τον κύκλο των ανθρώπινων σχέσεων.
Η ερμηνεία, τα κοστούμια, οι φωτισμοί, η μουσική επιμέλεια:
Στιχομυθίες, διάλογοι απότομοι, κοφτοί. Οι ηθοποιοί φορούσαν μάσκες και ρούχα λιτά, μονόχρωμα. Ο πορτοκαλί, ο μπλε και ο πράσινος. Όλα λιτά, για να έρθουν οι πλούσιες ερμηνείες να εντυπωσιάσουν και να παρουσιάσουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα! Ο ηθοποιοί άμεσοι και πάρα πολύ εκφραστικοί. Ανθρώπινοι, αποτύπωναν κάθε γνώριμη σε μας πλευρά της περίεργης φύσης μας.
Οι φωτισμοί συνέβαλαν στο να αποδώσουν αυτή τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και η μουσική επιμέλεια ήταν πρωτότυπη και ταιριαστή. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε πως υπήρχαν πολλές στιγμές που μας χάρισαν το γέλιο με το ιδιαίτερο και οξύ χιούμορ τους στην ερμηνεία ή με κάποιο κομμάτι.
Η παράσταση μας άρεσε πολύ και παρόλο που δεν έγινε πλήρως κατανοητή, έμεινε στο μυαλό μας και μας απασχολεί μέχρι και τώρα. Η κατάθεση αυτών των σκέψεων γίνεται με κάθε επιφύλαξη. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό και φάνηκε πως υπήρχε πολλή δουλειά και προετοιμασία.
Ανακατέψτε, κόψτε, απλώστε!
Το κομμάτι που μας κόλλησε από την παράσταση!
Ο χώρος:
Πολύς κόσμος είχε συγκεντρωθεί στο όμορφο αυτό χώρο. Η αίθουσα μύριζε μπογιά και τα σκηνικά φρεσκοβαμμένα. Ένας συνδυασμός μουσικής και ομιλίας, μας συνόδευε όσο εμείς βρίσκαμε τις θέσεις μας.
Ο χώρος σκοτεινός και λιτός. Ένα τραπέζι, υπερυψωμένο, μεγάλο και ορθογώνιο με ένα μπολ με πορτοκάλια, ένα μαχαίρι και τράπουλες απλωμένες-όλα εκτεθειμένα! Απλώνεις τα χαρτιά με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Απλώνεις και συνδυάζεις, απλώνεις και σκαρφίζεσαι, απλώνεις και περιμένεις. Το φόντο πίσω είχε μία μεγάλη ζωγραφιά με ένα δάσος και ένα παιδί (;) να βγάζει φωτιά από το στόμα. Όλα στις αποχρώσεις του γκρι, του μαύρου και του κόκκινου- αυτό το βιομηχανικό στυλ που όλο και συχνότερα συναντάμε στην καθημερινότητά μας. Στην άκρη της σκηνής ένα άγαλμα, μία φιγούρα καθιστή, πάνω στην οποία υπήρχε μία γυάλα.
Τα φώτα σβήνουν, ο ήχος απομακρύνεται και η παράσταση ξεκινά.
Υπόθεση:
"Δύο άντρες σ’ ένα δωμάτιο. Ο ένας ρίχνει πασιέντζες, ο άλλος κοιτάζει. Ποια είναι η σχέση τους; Οι λέξεις βρίσκουν και συνάμα χάνουν το νόημά τους. Η πασιέντζα δεν βγαίνει. Η ισορροπία διαταράσσεται. Ένας άγνωστος εμφανίζεται. Ο άνθρωπος αυτός είναι «μια κάποια… λύσις».."
Έχοντας διαβάσει αυτό το σημείωμα για την παράσταση, είχαμε μεγάλη περιέργεια να την παρακολουθήσουμε. Δεν θα επιμείνω στο να δώσω και μία δική μου περιγραφή στο έργο, νομίζω πως ό,τι άλλο πω, θα είναι περιττό.
Δύο άνθρωποι, λοιπόν, σε ένα σπίτι, ο ένας να παίζει πασιέντζα και ο άλλος να τον παρατηρεί ή απλώς να κάθεται. Πολλές συζητήσεις προσπάθησαν να ανοίξουν ανάμεσα στις παρτίδες, πολλά λόγια έμειναν μισά, πολλά υπονοούμενα, πολλές σχέσεις ξεκρέμαστες. Πού καταλήγει όλο αυτό;
Δηλαδή;
Αν με ρωτάτε, δεν καταλήγει κάπου. Πρόκειται για την ατέρμονη αναζήτηση της ταυτότητας του ατόμου και της συνειδητοποίησης της ύπαρξης και της συνύπαρξής του σε σχέσεις φιλικές, ερωτικές, σχέσεις ζωής και σχέσεις πρόσκαιρες. Κάθε φορά τραβάς ένα διαφορετικό φύλο και δεν ξέρεις ποια θα είναι η κατάληξη.
Δεν σας κρύβω ότι η παράσταση αυτή με μπέρδεψε και μέρες την σκέφτομαι προσπαθώντας να βάλω σε μία σειρά όσα είδα και άκουσα. Από την άλλη σκέφτομαι γιατί να προσπαθήσω να βάλω στη σειρά κάτι που είναι συνεχώς μπερδεμένο; Όλες αυτές οι σκέψεις, οι επιθυμίες, τα απωθημένα, οι φόβοι, τα συναισθήματα.. κι εγώ χάνω το μέτρημα μέσα στο παραλήρημα, αλλά έτσι είναι η φύση μας, να είμαστε πολύπλοκοι και μπερδεμένοι, και για τα φύσει χαρακτηριστικά δεν μπορούμε να ψέξουμε τον άλλον (Πρωταγόρας).
Στο τραπέζι εκτεθειμένα τα χαρτιά, εκτεθειμένα και τα συναισθήματά του ανθρώπου. Ένα παιχνίδι ατομικό η πασιέντζα. Δεν μπορείς πάντα όμως να είσαι μόνος σου. Ένα παιχνίδι τύχης η πασιέντζα, πόσο μπορείς όμως να στηρίζεσαι αποκλειστικά στην τύχη σου.
Δὐο άτομα διαφορετικά ή δύο αντίθετες όψεις της ίδιας προσωπικότητας;
Αυτές οι σκέψεις δημιουργούνται παρακολουθώντας την πασιέντζα. Ίσως να είναι πολύ υποκειμενικές, αλλά νομίζω πως αυτός ήταν και ο στόχος, ή ένας από τους στόχους.
Ποτέ δεν μάθαμε τα ονόματα των προσώπων, ήταν ο Άλφα, ο Βήτα και ο Γάμα, που ήρθε να φέρει τη λύση, την ισορροπία. Να καλύψει το κενό και να συνεχίσει τον κύκλο των ανθρώπινων σχέσεων.
Η ερμηνεία, τα κοστούμια, οι φωτισμοί, η μουσική επιμέλεια:
Στιχομυθίες, διάλογοι απότομοι, κοφτοί. Οι ηθοποιοί φορούσαν μάσκες και ρούχα λιτά, μονόχρωμα. Ο πορτοκαλί, ο μπλε και ο πράσινος. Όλα λιτά, για να έρθουν οι πλούσιες ερμηνείες να εντυπωσιάσουν και να παρουσιάσουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα! Ο ηθοποιοί άμεσοι και πάρα πολύ εκφραστικοί. Ανθρώπινοι, αποτύπωναν κάθε γνώριμη σε μας πλευρά της περίεργης φύσης μας.
Οι φωτισμοί συνέβαλαν στο να αποδώσουν αυτή τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και η μουσική επιμέλεια ήταν πρωτότυπη και ταιριαστή. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε πως υπήρχαν πολλές στιγμές που μας χάρισαν το γέλιο με το ιδιαίτερο και οξύ χιούμορ τους στην ερμηνεία ή με κάποιο κομμάτι.
Η παράσταση μας άρεσε πολύ και παρόλο που δεν έγινε πλήρως κατανοητή, έμεινε στο μυαλό μας και μας απασχολεί μέχρι και τώρα. Η κατάθεση αυτών των σκέψεων γίνεται με κάθε επιφύλαξη. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό και φάνηκε πως υπήρχε πολλή δουλειά και προετοιμασία.
Ανακατέψτε, κόψτε, απλώστε!
Το κομμάτι που μας κόλλησε από την παράσταση!