Κάτι το ότι ήταν από τους ελάχιστους Παναθηναϊκούς στη γειτονιά, κάτι το ότι με μάρκαρε σταθερά από τα πρώτα χρόνια των τοπικών ποδοσφαιρικών derby της αλάνας ,κάτι το οτι δεν είχαμε καλή χημεία βρε αδερφέ, άλλη ψυχοσύνθεση ο ένας, άλλη ο άλλος, κάτι το ότι μπαίναμε στην εφηβεία, τα αίματα άναψαν.
Μπαίνω απο αριστερά με τη μπάλα στα πόδια και δεν έχω (ακόμα..) καταλάβει πως παρά την προσποίηση μου, έχει σηκωθεί, είναι πίσω και ξαφνικά...γκραπ!!! Έξι μήνες έκανα να ακουμπήσω μπάλα ξανά... Του το φύλαγα λοιπόν και τώρα ήταν η χρυσή ευκαιρία. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, καλοκαίρι του 1980... Είμαι και πάλι απο αριστερά, ο Σταύρος τρέχει να με μαρκάρει, τον βλέπω, του 'παίρνω μέτρα'... και τον σηκώνω στο Θεό... Ένα σπασμένο χέρι και δύο δόντια (μπροστινά) λιγότερα μετά, το έχω ήδη μετανιώσει...
Μα ο ποδοσφαιρικός (και όχι μόνο..) εγωισμός μου δεν με αφήνει να το δω καθαρά, να του πω έστω ένα 'λυπάμαι', κάτι...Σκληρό παιδί της αλάνας, έπαιξε για κάποια χρόνια Γ Εθνική αργότερα ο Σταύρος, καλός αμυντικός, γερό παιδί... Όλα αυτά βέβαια ξεχάστηκαν, ο χρόνος πέρασε όπως πάντα περνά και τα ενδιαφέροντα άλλαξαν... Η μπάλα έπαψε να είναι η πρώτη προτεραιότητα, ήρθαν τα κορίτσια και μαζί με αυτά και οι μουσικές.
Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, ο γνωστός παλαβός (γεια σου Νίκο!) της παρέας, της θρυλικής Λίβερπουλ Πειραιά..(χα χα!!) είναι στο τηλέφωνο. 'Μαλ.. δεν ξέρω τι θα κάνεις, αύριο έχουμε αγώνα με την Τότεναμ το απόγευμα στο γηπεδάκι. Θα ειναι όλοι, Γιωργος, Κώστας, Μπάμπης, όλοι!Αν δεν έρθεις θα σε...' ξέρετε... Όταν έκλεισε το τηλέφωνο, έμεινα αμήχανος να σκέφτομαι αν μου κάνει πλάκα και πως είναι δυνατόν καλοκαίρι του 2002, με Mundial, να μαζεύτηκαν όλοι αυτοί (ο ένας ήρθε από την Βέροια, παντρεμένος - μένει πια εκεί - και ήρθε για το ματς....) οι μουρλοί, για να παίξουμε λέει 'τον τελικό των τελικών', το τελευταίο μάτς...
Είναι παλαβοί τελείως σκέφτηκα, θεόμουρλοι... Την ίδια μέρα θυμάμαι, έπαιζε ΑΓΓΛΙΑ - ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ, πρωί μάλλον νομίζω κι έτσι το απόγευμα, μαζί με 2 πακέτα τσιγάρα μέσα στις τσέπες της φόρμας (αθλητικότατος..) έφτασα στο γήπεδο. Περίμενα να βρω 5 - 6 άτομα, να ρίξω δύο γερά μπινελίκια στο Νίκο που μου τηλεφώνησε και να πάμε για κανένα καφέ τελικά... Κι όμως... Ήταν Ο Λ Ο Ι (μα όλοι όμως!!) εκεί...
Το παιχνίδι δεν κράτησε πολύ, γύρω στα 15 λεπτά και ήρθε 0-0... Είχα τη μπάλα, έμπαινα από αριστερά, ο Σταύρος με πλησίασε, κοιταχτήκαμε σαν να μιλάγαμε μέσα σε μια στιγμή για όλες αυτές τις απίστευτες κόντρες, μονομαχίες, τραυματισμούς, μάχες χρόνων... και βάλαμε τα γέλια... Αγκαλιαστήκαμε, πήραμε τη μπάλα στα χέρια (!) γελώντας και πήγαμε και καθίσαμε έξω από το τεραίν, κάτω στο χώμα, όπως τότε... Μόνο που τώρα ήμασταν στην 'ίδια' ομάδα, γιατί μια είναι η ομάδα, το ποδόσφαιρο... Κι εκείνη τη μέρα το κατάλαβα οριστικά!
Για περίπου 2 ώρες, φωνές, γέλια, πειράγματα και σοβαρές συζητήσεις από καμιά σαρανταριά μαντράχαλους μπροστά σε ένα άδειο γήπεδο, ήταν ένα θέαμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ... Δύο παιδιά άλλωστε, ακόμη κι αν το τηλέφωνο μου χτυπήσει και πάλι, δεν θα γινόταν σήμερα να είναι μαζί μας... Ένα από κάθε ομάδα. Έχω κρατήσει επαφή με το Σταύρο, σαν χαρακτήρες εξακολουθούμε να μην ταιριάζουμε, μα αυτό ξέρουμε κι οι δυο πια πως δεν σημαίνει τίποτα, γιατί ο ένας απέναντι στον άλλον, ο ένας κόντρα στον άλλον, μάθαμε να παίζουμε μπάλα...
ΥΓ: Θα σε πάρω να τα πούμε φίλε. Να είσαι καλά κι ευχαριστώ... Ξέρεις εσύ...
Μπαίνω απο αριστερά με τη μπάλα στα πόδια και δεν έχω (ακόμα..) καταλάβει πως παρά την προσποίηση μου, έχει σηκωθεί, είναι πίσω και ξαφνικά...γκραπ!!! Έξι μήνες έκανα να ακουμπήσω μπάλα ξανά... Του το φύλαγα λοιπόν και τώρα ήταν η χρυσή ευκαιρία. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, καλοκαίρι του 1980... Είμαι και πάλι απο αριστερά, ο Σταύρος τρέχει να με μαρκάρει, τον βλέπω, του 'παίρνω μέτρα'... και τον σηκώνω στο Θεό... Ένα σπασμένο χέρι και δύο δόντια (μπροστινά) λιγότερα μετά, το έχω ήδη μετανιώσει...
Μα ο ποδοσφαιρικός (και όχι μόνο..) εγωισμός μου δεν με αφήνει να το δω καθαρά, να του πω έστω ένα 'λυπάμαι', κάτι...Σκληρό παιδί της αλάνας, έπαιξε για κάποια χρόνια Γ Εθνική αργότερα ο Σταύρος, καλός αμυντικός, γερό παιδί... Όλα αυτά βέβαια ξεχάστηκαν, ο χρόνος πέρασε όπως πάντα περνά και τα ενδιαφέροντα άλλαξαν... Η μπάλα έπαψε να είναι η πρώτη προτεραιότητα, ήρθαν τα κορίτσια και μαζί με αυτά και οι μουσικές.
Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, ο γνωστός παλαβός (γεια σου Νίκο!) της παρέας, της θρυλικής Λίβερπουλ Πειραιά..(χα χα!!) είναι στο τηλέφωνο. 'Μαλ.. δεν ξέρω τι θα κάνεις, αύριο έχουμε αγώνα με την Τότεναμ το απόγευμα στο γηπεδάκι. Θα ειναι όλοι, Γιωργος, Κώστας, Μπάμπης, όλοι!Αν δεν έρθεις θα σε...' ξέρετε... Όταν έκλεισε το τηλέφωνο, έμεινα αμήχανος να σκέφτομαι αν μου κάνει πλάκα και πως είναι δυνατόν καλοκαίρι του 2002, με Mundial, να μαζεύτηκαν όλοι αυτοί (ο ένας ήρθε από την Βέροια, παντρεμένος - μένει πια εκεί - και ήρθε για το ματς....) οι μουρλοί, για να παίξουμε λέει 'τον τελικό των τελικών', το τελευταίο μάτς...Είναι παλαβοί τελείως σκέφτηκα, θεόμουρλοι... Την ίδια μέρα θυμάμαι, έπαιζε ΑΓΓΛΙΑ - ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ, πρωί μάλλον νομίζω κι έτσι το απόγευμα, μαζί με 2 πακέτα τσιγάρα μέσα στις τσέπες της φόρμας (αθλητικότατος..) έφτασα στο γήπεδο. Περίμενα να βρω 5 - 6 άτομα, να ρίξω δύο γερά μπινελίκια στο Νίκο που μου τηλεφώνησε και να πάμε για κανένα καφέ τελικά... Κι όμως... Ήταν Ο Λ Ο Ι (μα όλοι όμως!!) εκεί...
Το παιχνίδι δεν κράτησε πολύ, γύρω στα 15 λεπτά και ήρθε 0-0... Είχα τη μπάλα, έμπαινα από αριστερά, ο Σταύρος με πλησίασε, κοιταχτήκαμε σαν να μιλάγαμε μέσα σε μια στιγμή για όλες αυτές τις απίστευτες κόντρες, μονομαχίες, τραυματισμούς, μάχες χρόνων... και βάλαμε τα γέλια... Αγκαλιαστήκαμε, πήραμε τη μπάλα στα χέρια (!) γελώντας και πήγαμε και καθίσαμε έξω από το τεραίν, κάτω στο χώμα, όπως τότε... Μόνο που τώρα ήμασταν στην 'ίδια' ομάδα, γιατί μια είναι η ομάδα, το ποδόσφαιρο... Κι εκείνη τη μέρα το κατάλαβα οριστικά!
Για περίπου 2 ώρες, φωνές, γέλια, πειράγματα και σοβαρές συζητήσεις από καμιά σαρανταριά μαντράχαλους μπροστά σε ένα άδειο γήπεδο, ήταν ένα θέαμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ... Δύο παιδιά άλλωστε, ακόμη κι αν το τηλέφωνο μου χτυπήσει και πάλι, δεν θα γινόταν σήμερα να είναι μαζί μας... Ένα από κάθε ομάδα. Έχω κρατήσει επαφή με το Σταύρο, σαν χαρακτήρες εξακολουθούμε να μην ταιριάζουμε, μα αυτό ξέρουμε κι οι δυο πια πως δεν σημαίνει τίποτα, γιατί ο ένας απέναντι στον άλλον, ο ένας κόντρα στον άλλον, μάθαμε να παίζουμε μπάλα...
ΥΓ: Θα σε πάρω να τα πούμε φίλε. Να είσαι καλά κι ευχαριστώ... Ξέρεις εσύ...