Surrender, 2015. Η τρίτη δισκογραφική δουλειά των Hurts, του ξεχωριστού duo από το Manchester. Deluxe edition με 13 καινούργια κομμάτια.
Νέα (ενίοτε φθηνά) συστατικά αναμειγμένα άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, παραπατώντας πάνω στην ίδια τους τη βάση.
Έδωσα παραπάνω από μια ακρόαση. Δυστυχώς, οι καλές στιγμές του άλμπουμ ήταν αναμφισβήτητα λιγότερες από εκείνες που έχασαν το δρόμο τους. Καθόλου αναμενόμενο παρακολουθώντας την μέχρι τώρα καριέρα τους.
Ξεχωρίζοντας ιδιαίτερες στιγμές, σχολιάζοντας τους νέους πειραματισμούς, η τελική γεύση δεν στάθηκε αντάξια των μεγάλων προσδοκιών.
Το άλμπουμ συστήνεται ως “Surrender” (με το αντίστοιχο intro), το οποίο αντιπροσωπεύει πλήρως τον τίτλο που φέρει, έντονο και περικυκλωμένο από τόνο πραγματικής παράδοσης. Ακολουθείται από το “Some Kind of Heaven”, το πρώτο single που είχε κυκλοφορήσει μέσα από αυτό το album, κάνοντάς σε να αναγνωρίσεις τη συνέχεια του καθοδηγητικού μοτίβου.
Με τους στίχους “If this is love, then why does it hurt so bad?” στο “Why”, ο δίσκος συνεχίζει με την συνοδεία των μελαγχολικών synths και ταυτίζεις εκείνη την πρώτη φορά που αγάπησες. Ένοιωσε άλλωστε κάποιος άλλος διαφορετικά;
Σίγουρα από την συνεργασία τους με τον Calvin Harris και τον Alesso το 2013 με το “Under Control” υπήρχε κάτι παραπάνω από φλερτ. Πετυχημένα,
υιοθετήθηκε το στυλ και προσαρμόστηκε στα μέτρα τους, με τελικό αποτέλεσμα το “Nothing Will Be Bigger Than Us”, κάτι που πραγματικά θα είναι μια μεγάλη έκπληξη σε συναυλία τους.
Ενορχηστρωτικά άψογοι με το “Rolling Stone” να δίνει ένταση, δημιουργώντας ένα μείγμα ρυθμικών τυμπάνων σε συνδυασμό με τον oriental lead ήχο, κάνει το εν λόγω κομμάτι να ξεχωρίζει.
Ανάμεσά τους, βρίσκουμε και μια προσπάθεια προσέγγισης disco διάθεσης, το “Lights”, καθώς και την… μάλλον ανώμαλη προσγείωσή της στη συνέχεια.
Σε ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια τους συγκαταλέγεται το “Slow”. Στίχοι απόγνωσης, πλήρως εκφραστικά παρουσιασμένοι από τον Theo Hutchcraft, που συχνά έμενε πίσω, λόγω του δυνατότερου beat, πράγμα το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί και να κάνει το κομμάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον.
Ύφος ελαφριάς pop στα όρια της αδιαφορίας, ελλιπής παρουσία από μουσικά όργανα, αχρείαστες random επενδύσεις από νότες σαξοφώνου και βιολιού, ενοχλητικά τοποθετημένες ως συμπλήρωμα πάνω σε αδιάφορες και ακόλουθες παραγωγές καθώς και άστοχες τοποθετήσεις φωνητικών είναι η επακόλουθη συνέχεια. Ιδιόρρυθμο κλείσιμο χωρίς να λείπει το συναίσθημα ερμηνευτικά, αφήνοντας όμως απαράδεκτα πίσω μια αξιοπρεπή παραγωγή, ώστε να υπάρξει ένα ανάλογα αντίστοιχο backround.
Εμφανέστατα, παραδεχόμαστε την λανθασμένη επιλογή συνεργασίας τους με παραγωγούς της -κακής- pop μουσικής σκηνής, ελπίζοντας ο εν λόγω δίσκος να ήταν απλά ένα ατυχές διάλειμμα από τις μέχρι τώρα πολλά υποσχόμενες δισκογραφικές δουλειές τους.
Βαθμολογία: 4/10
Νέα (ενίοτε φθηνά) συστατικά αναμειγμένα άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, παραπατώντας πάνω στην ίδια τους τη βάση.
Έδωσα παραπάνω από μια ακρόαση. Δυστυχώς, οι καλές στιγμές του άλμπουμ ήταν αναμφισβήτητα λιγότερες από εκείνες που έχασαν το δρόμο τους. Καθόλου αναμενόμενο παρακολουθώντας την μέχρι τώρα καριέρα τους.
Ξεχωρίζοντας ιδιαίτερες στιγμές, σχολιάζοντας τους νέους πειραματισμούς, η τελική γεύση δεν στάθηκε αντάξια των μεγάλων προσδοκιών.
Το άλμπουμ συστήνεται ως “Surrender” (με το αντίστοιχο intro), το οποίο αντιπροσωπεύει πλήρως τον τίτλο που φέρει, έντονο και περικυκλωμένο από τόνο πραγματικής παράδοσης. Ακολουθείται από το “Some Kind of Heaven”, το πρώτο single που είχε κυκλοφορήσει μέσα από αυτό το album, κάνοντάς σε να αναγνωρίσεις τη συνέχεια του καθοδηγητικού μοτίβου.
Με τους στίχους “If this is love, then why does it hurt so bad?” στο “Why”, ο δίσκος συνεχίζει με την συνοδεία των μελαγχολικών synths και ταυτίζεις εκείνη την πρώτη φορά που αγάπησες. Ένοιωσε άλλωστε κάποιος άλλος διαφορετικά;
Σίγουρα από την συνεργασία τους με τον Calvin Harris και τον Alesso το 2013 με το “Under Control” υπήρχε κάτι παραπάνω από φλερτ. Πετυχημένα,
υιοθετήθηκε το στυλ και προσαρμόστηκε στα μέτρα τους, με τελικό αποτέλεσμα το “Nothing Will Be Bigger Than Us”, κάτι που πραγματικά θα είναι μια μεγάλη έκπληξη σε συναυλία τους.Ενορχηστρωτικά άψογοι με το “Rolling Stone” να δίνει ένταση, δημιουργώντας ένα μείγμα ρυθμικών τυμπάνων σε συνδυασμό με τον oriental lead ήχο, κάνει το εν λόγω κομμάτι να ξεχωρίζει.
Ανάμεσά τους, βρίσκουμε και μια προσπάθεια προσέγγισης disco διάθεσης, το “Lights”, καθώς και την… μάλλον ανώμαλη προσγείωσή της στη συνέχεια.
Σε ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια τους συγκαταλέγεται το “Slow”. Στίχοι απόγνωσης, πλήρως εκφραστικά παρουσιασμένοι από τον Theo Hutchcraft, που συχνά έμενε πίσω, λόγω του δυνατότερου beat, πράγμα το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί και να κάνει το κομμάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον.Ύφος ελαφριάς pop στα όρια της αδιαφορίας, ελλιπής παρουσία από μουσικά όργανα, αχρείαστες random επενδύσεις από νότες σαξοφώνου και βιολιού, ενοχλητικά τοποθετημένες ως συμπλήρωμα πάνω σε αδιάφορες και ακόλουθες παραγωγές καθώς και άστοχες τοποθετήσεις φωνητικών είναι η επακόλουθη συνέχεια. Ιδιόρρυθμο κλείσιμο χωρίς να λείπει το συναίσθημα ερμηνευτικά, αφήνοντας όμως απαράδεκτα πίσω μια αξιοπρεπή παραγωγή, ώστε να υπάρξει ένα ανάλογα αντίστοιχο backround.
Εμφανέστατα, παραδεχόμαστε την λανθασμένη επιλογή συνεργασίας τους με παραγωγούς της -κακής- pop μουσικής σκηνής, ελπίζοντας ο εν λόγω δίσκος να ήταν απλά ένα ατυχές διάλειμμα από τις μέχρι τώρα πολλά υποσχόμενες δισκογραφικές δουλειές τους.
Βαθμολογία: 4/10