1. Τι θα ακούσεις;
Cold Play Pop
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Hymn For The Weekend, Adventure Of A Lifetime, A Head Full Of Dreams, Bird
3. Βαθμολογία;
5,5/10
Θα θυμάμαι πάντα τη στιγμή που άκουσα για πρώτη φορά το "Yellow" από τους Coldplay, όπως φαντάζομαι και πολύς κόσμος, το καλοκαίρι του 2000, όταν είχε κυκλοφορήσει. Το ίδιο καλοκαίρι κυκλοφόρησε και το πρώτο άλμπουμ τους, με τίτλο "Parachutes" (7,5/10) κι ο ενθουσιασμός μου γιγαντώθηκε από το εναρκτήριο "Don’t Panic", ένα από τα κλασικά αγαπημένα από την πορεία τους. Στο δίσκο αυτό, υπήρχε και το "Trouble", που έσπαγε καρδιές, όπως φυσικά και το προσωπικό αγαπημένο "Spies". Ένα άλμπουμ που καρφώθηκε στο Νο.1 του βρετανικού chart κι όχι άδικα, αφού η αθώα indie pop τους, σε συνδυασμό με τις ζεστές ερμηνείες και τα φαλτσέτα του Chris Martin, προμήνυε πως εδώ υπάρχει κάτι πολύ καλό.
Parachutes (2000)
Δύο χρόνια έπειτα, το καλοκαίρι του 2002, οι Coldplay επαναλαμβάνουν το θρίαμβο και μάλιστα εμφατικά, αφού το "A Rush Of Blood To The Head" (8/10), "σκάει" ξανά στο Νο.1 tων βρετανικών charts, όντας ακόμη πιο ολοκληρωμένο και πιο πιασάρικο. Σε αυτό το άλμπουμ, περιέχονται τρία από τα πιο γνωστά τους τραγούδια, το "In My Place", το "Scientist" και φυσικά ο ύμνος "Clocks". Εκτός όμως από αυτά, θα βρεις το "Green Eyes", το oμώνυμο, όπως και το "God Put A Smile Upon Your Face". Οι κριτικές είναι εξαιρετικές και φυσικά οι Coldplay, μπαίνουν σε ακόμη περισσότερα σπίτια.
A Rush of Blood to the Head (2002)
Στη συνέχεια έρχεται η κυκλοφορία του "X&Y" (6,5/10), το άλμπουμ που τους κάνει νο1 σε όλον τον κόσμο και για πρώτη φορά στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Θεωρείται το πιο αδύναμο άλμπουμ τους μέχρι τώρα, ένα άλμπουμ στο οποίο φαίνεται πως οι Coldplay ουσιαστικά αντιγράφουν τον εαυτό τους... Μπορεί να μην έπιασαν τα υψηλά standards στα οποία τους είχαμε συνηθίσει, αλλά τραγούδια όπως το "White Shadows", "Fix You", "The Hardest Part" ή ακόμη κι αυτό το "Talk", για το οποίο τόσο κατηγορήθηκαν, μου φτιάχνουν τη διάθεση και τα ακούω ευχάριστα, ακόμη και τόσα χρόνια μετά. Και φυσικά στο "X&Y", θα βρείτε και το "Low", ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ.
X&Y (2005)
Το "Viva La Vida And Death Or All His Friends" (8/10) που ακολουθεί το 2008, είναι ο απόλυτος εμπορικός αλλά και καλλιτεχνικός θρίαμβος. Στην παραγωγή ο Brian Eno, πιέζει το συγκρότημα, όπως έχει γραφτεί, να φτάσει σε σημεία που δεν είχε φανταστεί, να γράψει τραγούδια διαφορετικά, με απλά λόγια, να εξελιχθεί. Αυτοί τα καταφέρνουν κι όλοι κι όλα βγαίνουν στον αφρό. Οι Coldplay με αυτό το άλμπουμ δίνουν τις απαντήσεις σε όλους εκείνους που τους απαρνήθηκαν με το "X&Y", σε όσους εκείνους που τους είχαν με την πλάτη στον τοίχο. Το επικό ομώνυμο "Viva La Vida", αποτελεί τη ναυαρχίδα του άλμπουμ, αλλά σε γενικές γραμμές, αυτός ο δίσκος ακούγεται ολόκληρος. Από αυτό το σημείο κι έπειτα, ο τροχός γύρισε πάλι, κι όχι για το καλό τους. Μπορεί πλέον οι Coldplay να θεωρούνται εμπορικά, το μεγαλύτερο γκρουπ του πλανήτη, όμως καλλιτεχνικά, η πορεία τους είναι φθίνουσα.
Viva la Vida or Death and All His Friends (2008)
Στο "Mylo Xyloto" (5/10) του 2011, φροντίζουν να έρθουν σε επαφή με το κοινό της Rihanna, σε ένα υπερφορτωμένο ηχητικά, θεματικό (;) άλμπουμ, που αν κι έχει κάποιες καλές στιγμές ("Paradise", "Charlie Brown", "Major Minus") κι είναι δουλεμένο κι αυτό με τον Brian Eno, είναι κατώτερο των προσδοκιών.
Mylo Xyloto (2011)
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και τρία χρόνια μετά, το 2014, με το υποτονικό "Ghost Stories" (4,5/10), άλμπουμ στο οποίο ο Chris Martin, μας κλαίγεται για το χωρισμό του με την Gwyneth Paltrow. Φυσικά κι αυτό περιέχει μερικά τραγούδια για να περνάς την ώρα σου ("Magic", "Always In My Head"), κι ένα για να παίζει στα set του Avicii κι όλων των EDM sets του κόσμου, που τόσο της μόδας είναι ("A Sky Full Of Stars"). Να σημειωθεί βέβαια πως και τα δύο αυτά άλμπουμ πηγαίνουν στο νο1 και στις δυο άκρες του Ατλαντικού.
Ghost Stories (2014)
Φτάνουμε στο τώρα, τέλη του 2015, κι οι Coldplay κυκλοφορούν την έβδομη δισκογραφική τους δουλειά. Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγες μέρες από την κυκλοφορία του "A Head Full Of Dreams", ενός άλμπουμ που έρχεται περισσότερο για να υπενθυμίσει σε όλους πως οι Coldplay, είναι η μεγαλύτερη μπάντα των ημερών μας. Κι αυτό αφορά περισσότερο το brand name του συγκροτήματος, όπως η Adele στις γυναίκες κι ο Justin Bieber στους άντρες αντίστοιχα, παρά την καλλιτεχνική τους αξία πια.
Όχι δεν είναι ένα τόσο κακό άλμπουμ, όπως εύκολα θα μπορούσε να γραφτεί. Όπως και στο προηγούμενο "υποτονικό" Ghost Stories, οι Coldplay φαίνεται πως προσπαθούν για κάτι διαφορετικό, χωρίς φυσικά να ξεφεύγουν από τις ευκολίες πάνω στις οποίες έχτισαν την καριέρα τους. Έτσι και σε αυτό, κάνουν μια τεράστια στροφή και βγαίνουν προς τα έξω» περισσότερο από κάθε φορά, αφού το "A Head Full Of Dreams", είναι ξεκάθαρα (και ξεδιάντροπα) πιο pop και χαρούμενο από όσο μας είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα (ναι, περισσότερο κι από το "Mylo Xyloto"). Η επιλογή του διδύμου των παραγωγών Stargate, είναι εξόφθαλμη, σε σχέση με τις προθέσεις τους να "επιστρέψουν" στη ζωή.
A Head Full of Dreams (2015)
Η εναρκτήρια τριάδα τραγουδιών, το ομώνυμο "A Head Full Of Dreams", το "Bird" και το "Hymn For The Weekend" με την αδιάφορη συμμετοχή της Beyonce, καθώς και το funky-indie-pop πρώτο single "Adventure Of A Lifetime" (οκ, θα χορέψεις με δαύτο), αποτελούν και τα καλύτερα δείγματα αυτής της "στροφής", αλλά μέχρι εκεί (ναι… κάποια στιγμή κάνει κι ένα solo ο Noel Gallagher, στο συμπαθητικό Up&Up). Όπως όμως και στον προκάτοχο του, τα περισσότερα τραγούδια που το αποτελούν είναι τέτοια που εύκολα τα ξεχνάς. Τραγούδια που ενώ δε θα σε ενοχλήσουν, δεν υπάρχει και περίπτωση να δεθείς μαζί τους.
Μουσικά χαλιά για τις αδιάφορες ώρες τις ημέρας, τραγούδια που μερικά από αυτά θα τα βάλεις σε ξεκούραστες συλλογές, μαζί με καλλιτέχνες και συγκροτήματα όπως οι The Weekend και Chvrches, που μαζί τους θα περάσεις καλά και πιθανότατα θα λικνίσεις και το κορμάκι σου ή θα σκάσει ένα χαμόγελο και το χειλάκι σου, όμως πέρα από αυτό τίποτε. Δεν υπάρχει ψυχή στα νέα τραγούδια των Coldplay, παρά μόνο μια καλοφτιαγμένη, (χαζό)χαρούμενη, ηλιόλουστη pop, που δε σου ζεσταίνει τελικά όμως και λίγο την καρδιά ή δε σου κεντρίζει την προσοχή.
Δύσκολα νομίζω τουλάχιστον, θα γυρίσει κάποιος να σου πει ή να γράψει, κάτι πολύ καλό για το "A Head Full Of Dreams" ή για κάποιο από τα τραγούδια του. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει κάτι αξιομνημόνευτο ή κάτι που θα το θυμάσαι και μετά από ένα χρόνο.
Αν και θα πρέπει να τους αναγνωριστεί ότι είναι δουλευταράδες κι ότι το "παλεύουν", μοιάζει να μην είναι εφικτό πια για τους Coldplay, να φτιάξουν ένα άλμπουμ ή τραγούδια, που να μην τα έχουμε ξανακούσει από αυτούς ή που να μην είναι τόσο προβλέψιμα. Ακόμη κι αν με μερικά από αυτά περνάς ευχάριστα, δεν ξεφεύγουν από τη μετριότητα στην καλύτερη περίπτωση και δεν απευθύνονται πια σε μουσικόφιλο κοινό, αλλά στο εύκολο εκείνο κοινό, που απλά θα γεμίζει τις συναυλίες τους.
Τελικά πέρα από την υπενθύμιση του brand name τους, θα καταφέρουν να "αντιγράψουν" τους αγαπημένους τους U2 και να μας παραδώσουν ένα "Achtung Baby", ή ένα "Pop" βρε αδελφέ; Ή μήπως το "Viva La Vida", είναι η δική τους μεγάλη στιγμή και μετά από εκεί τίποτε;
Cold Play Pop
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Hymn For The Weekend, Adventure Of A Lifetime, A Head Full Of Dreams, Bird
3. Βαθμολογία;
5,5/10
Θα θυμάμαι πάντα τη στιγμή που άκουσα για πρώτη φορά το "Yellow" από τους Coldplay, όπως φαντάζομαι και πολύς κόσμος, το καλοκαίρι του 2000, όταν είχε κυκλοφορήσει. Το ίδιο καλοκαίρι κυκλοφόρησε και το πρώτο άλμπουμ τους, με τίτλο "Parachutes" (7,5/10) κι ο ενθουσιασμός μου γιγαντώθηκε από το εναρκτήριο "Don’t Panic", ένα από τα κλασικά αγαπημένα από την πορεία τους. Στο δίσκο αυτό, υπήρχε και το "Trouble", που έσπαγε καρδιές, όπως φυσικά και το προσωπικό αγαπημένο "Spies". Ένα άλμπουμ που καρφώθηκε στο Νο.1 του βρετανικού chart κι όχι άδικα, αφού η αθώα indie pop τους, σε συνδυασμό με τις ζεστές ερμηνείες και τα φαλτσέτα του Chris Martin, προμήνυε πως εδώ υπάρχει κάτι πολύ καλό.
Parachutes (2000)
Δύο χρόνια έπειτα, το καλοκαίρι του 2002, οι Coldplay επαναλαμβάνουν το θρίαμβο και μάλιστα εμφατικά, αφού το "A Rush Of Blood To The Head" (8/10), "σκάει" ξανά στο Νο.1 tων βρετανικών charts, όντας ακόμη πιο ολοκληρωμένο και πιο πιασάρικο. Σε αυτό το άλμπουμ, περιέχονται τρία από τα πιο γνωστά τους τραγούδια, το "In My Place", το "Scientist" και φυσικά ο ύμνος "Clocks". Εκτός όμως από αυτά, θα βρεις το "Green Eyes", το oμώνυμο, όπως και το "God Put A Smile Upon Your Face". Οι κριτικές είναι εξαιρετικές και φυσικά οι Coldplay, μπαίνουν σε ακόμη περισσότερα σπίτια.
A Rush of Blood to the Head (2002)
Στη συνέχεια έρχεται η κυκλοφορία του "X&Y" (6,5/10), το άλμπουμ που τους κάνει νο1 σε όλον τον κόσμο και για πρώτη φορά στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Θεωρείται το πιο αδύναμο άλμπουμ τους μέχρι τώρα, ένα άλμπουμ στο οποίο φαίνεται πως οι Coldplay ουσιαστικά αντιγράφουν τον εαυτό τους... Μπορεί να μην έπιασαν τα υψηλά standards στα οποία τους είχαμε συνηθίσει, αλλά τραγούδια όπως το "White Shadows", "Fix You", "The Hardest Part" ή ακόμη κι αυτό το "Talk", για το οποίο τόσο κατηγορήθηκαν, μου φτιάχνουν τη διάθεση και τα ακούω ευχάριστα, ακόμη και τόσα χρόνια μετά. Και φυσικά στο "X&Y", θα βρείτε και το "Low", ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ.
X&Y (2005)
Το "Viva La Vida And Death Or All His Friends" (8/10) που ακολουθεί το 2008, είναι ο απόλυτος εμπορικός αλλά και καλλιτεχνικός θρίαμβος. Στην παραγωγή ο Brian Eno, πιέζει το συγκρότημα, όπως έχει γραφτεί, να φτάσει σε σημεία που δεν είχε φανταστεί, να γράψει τραγούδια διαφορετικά, με απλά λόγια, να εξελιχθεί. Αυτοί τα καταφέρνουν κι όλοι κι όλα βγαίνουν στον αφρό. Οι Coldplay με αυτό το άλμπουμ δίνουν τις απαντήσεις σε όλους εκείνους που τους απαρνήθηκαν με το "X&Y", σε όσους εκείνους που τους είχαν με την πλάτη στον τοίχο. Το επικό ομώνυμο "Viva La Vida", αποτελεί τη ναυαρχίδα του άλμπουμ, αλλά σε γενικές γραμμές, αυτός ο δίσκος ακούγεται ολόκληρος. Από αυτό το σημείο κι έπειτα, ο τροχός γύρισε πάλι, κι όχι για το καλό τους. Μπορεί πλέον οι Coldplay να θεωρούνται εμπορικά, το μεγαλύτερο γκρουπ του πλανήτη, όμως καλλιτεχνικά, η πορεία τους είναι φθίνουσα.
Viva la Vida or Death and All His Friends (2008)
Στο "Mylo Xyloto" (5/10) του 2011, φροντίζουν να έρθουν σε επαφή με το κοινό της Rihanna, σε ένα υπερφορτωμένο ηχητικά, θεματικό (;) άλμπουμ, που αν κι έχει κάποιες καλές στιγμές ("Paradise", "Charlie Brown", "Major Minus") κι είναι δουλεμένο κι αυτό με τον Brian Eno, είναι κατώτερο των προσδοκιών.
Mylo Xyloto (2011)
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και τρία χρόνια μετά, το 2014, με το υποτονικό "Ghost Stories" (4,5/10), άλμπουμ στο οποίο ο Chris Martin, μας κλαίγεται για το χωρισμό του με την Gwyneth Paltrow. Φυσικά κι αυτό περιέχει μερικά τραγούδια για να περνάς την ώρα σου ("Magic", "Always In My Head"), κι ένα για να παίζει στα set του Avicii κι όλων των EDM sets του κόσμου, που τόσο της μόδας είναι ("A Sky Full Of Stars"). Να σημειωθεί βέβαια πως και τα δύο αυτά άλμπουμ πηγαίνουν στο νο1 και στις δυο άκρες του Ατλαντικού.
Ghost Stories (2014)
Φτάνουμε στο τώρα, τέλη του 2015, κι οι Coldplay κυκλοφορούν την έβδομη δισκογραφική τους δουλειά. Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγες μέρες από την κυκλοφορία του "A Head Full Of Dreams", ενός άλμπουμ που έρχεται περισσότερο για να υπενθυμίσει σε όλους πως οι Coldplay, είναι η μεγαλύτερη μπάντα των ημερών μας. Κι αυτό αφορά περισσότερο το brand name του συγκροτήματος, όπως η Adele στις γυναίκες κι ο Justin Bieber στους άντρες αντίστοιχα, παρά την καλλιτεχνική τους αξία πια.
Όχι δεν είναι ένα τόσο κακό άλμπουμ, όπως εύκολα θα μπορούσε να γραφτεί. Όπως και στο προηγούμενο "υποτονικό" Ghost Stories, οι Coldplay φαίνεται πως προσπαθούν για κάτι διαφορετικό, χωρίς φυσικά να ξεφεύγουν από τις ευκολίες πάνω στις οποίες έχτισαν την καριέρα τους. Έτσι και σε αυτό, κάνουν μια τεράστια στροφή και βγαίνουν προς τα έξω» περισσότερο από κάθε φορά, αφού το "A Head Full Of Dreams", είναι ξεκάθαρα (και ξεδιάντροπα) πιο pop και χαρούμενο από όσο μας είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα (ναι, περισσότερο κι από το "Mylo Xyloto"). Η επιλογή του διδύμου των παραγωγών Stargate, είναι εξόφθαλμη, σε σχέση με τις προθέσεις τους να "επιστρέψουν" στη ζωή.
A Head Full of Dreams (2015)
Η εναρκτήρια τριάδα τραγουδιών, το ομώνυμο "A Head Full Of Dreams", το "Bird" και το "Hymn For The Weekend" με την αδιάφορη συμμετοχή της Beyonce, καθώς και το funky-indie-pop πρώτο single "Adventure Of A Lifetime" (οκ, θα χορέψεις με δαύτο), αποτελούν και τα καλύτερα δείγματα αυτής της "στροφής", αλλά μέχρι εκεί (ναι… κάποια στιγμή κάνει κι ένα solo ο Noel Gallagher, στο συμπαθητικό Up&Up). Όπως όμως και στον προκάτοχο του, τα περισσότερα τραγούδια που το αποτελούν είναι τέτοια που εύκολα τα ξεχνάς. Τραγούδια που ενώ δε θα σε ενοχλήσουν, δεν υπάρχει και περίπτωση να δεθείς μαζί τους.
Μουσικά χαλιά για τις αδιάφορες ώρες τις ημέρας, τραγούδια που μερικά από αυτά θα τα βάλεις σε ξεκούραστες συλλογές, μαζί με καλλιτέχνες και συγκροτήματα όπως οι The Weekend και Chvrches, που μαζί τους θα περάσεις καλά και πιθανότατα θα λικνίσεις και το κορμάκι σου ή θα σκάσει ένα χαμόγελο και το χειλάκι σου, όμως πέρα από αυτό τίποτε. Δεν υπάρχει ψυχή στα νέα τραγούδια των Coldplay, παρά μόνο μια καλοφτιαγμένη, (χαζό)χαρούμενη, ηλιόλουστη pop, που δε σου ζεσταίνει τελικά όμως και λίγο την καρδιά ή δε σου κεντρίζει την προσοχή.
Δύσκολα νομίζω τουλάχιστον, θα γυρίσει κάποιος να σου πει ή να γράψει, κάτι πολύ καλό για το "A Head Full Of Dreams" ή για κάποιο από τα τραγούδια του. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει κάτι αξιομνημόνευτο ή κάτι που θα το θυμάσαι και μετά από ένα χρόνο.
Αν και θα πρέπει να τους αναγνωριστεί ότι είναι δουλευταράδες κι ότι το "παλεύουν", μοιάζει να μην είναι εφικτό πια για τους Coldplay, να φτιάξουν ένα άλμπουμ ή τραγούδια, που να μην τα έχουμε ξανακούσει από αυτούς ή που να μην είναι τόσο προβλέψιμα. Ακόμη κι αν με μερικά από αυτά περνάς ευχάριστα, δεν ξεφεύγουν από τη μετριότητα στην καλύτερη περίπτωση και δεν απευθύνονται πια σε μουσικόφιλο κοινό, αλλά στο εύκολο εκείνο κοινό, που απλά θα γεμίζει τις συναυλίες τους.
Τελικά πέρα από την υπενθύμιση του brand name τους, θα καταφέρουν να "αντιγράψουν" τους αγαπημένους τους U2 και να μας παραδώσουν ένα "Achtung Baby", ή ένα "Pop" βρε αδελφέ; Ή μήπως το "Viva La Vida", είναι η δική τους μεγάλη στιγμή και μετά από εκεί τίποτε;