Οι συντάκτες μας σκαλίζουν τα ράφια του βίντεο κλαμπ της γειτονιάς τους ή το σκληρό τους δίσκο, ξεδιαλέγουν μια ταινία που μπορεί να προέρχεται από το μακρινό ή πρόσφατο παρελθόν, τη βλέπουν παρέα και τη συζητούν. Η στήλη προσπαθεί να συμπυκνώσει όσα νιώσαμε και σκεφτήκαμε κατά τη διάρκεια της προβολής και άλλα τόσα που πήραμε μαζί μας "φεύγοντας από την αίθουσα".
Τα Oscars είναι ένας θεσμός που άλλοι λατρεύουν, άλλοι μισούν, κι άλλοι λατρεύουν να μισούν. Για το 2016 βρίσκονται προ των πυλών κι έτσι η ομάδα του βίντεο κλαμπ αποφάσισε, πως δεν υπήρχε κάτι πιο αρμόζον από το να ασχοληθεί μαζί τους. Αφήσαμε στην άκρη το μεγάλο φαβορί "The Revenant" («Η Επιστροφή»), γιατί ούτως ή άλλως βρίσκεται στη λίστα με τις επικείμενες επισκέψεις μας στη μεγάλη αίθουσα, και πιάσαμε τον "Αρειανό" Matt Damon και την παρέα του για ένα δίωρο (και βάλε) διαστημικό ταξίδι.
"The Martian" (ελληνικός τίτλος: «Η Διάσωση»)
Έτος παραγωγής: 2015
Διάρκεια: 144΄
Σκηνοθεσία: Ridley Scott
Συγγραφείς: Drew Goddard (σενάριο), Andy Weir (βιβλίο)
Πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων: Matt Damon, Jessica Chastain, Jeff Daniels, Sean Bean, Kate Mara, Michael Peña.
Βαθμολογία imdb: 8,1/10
Βαθμολογία mixgrill: 7,4/10
Κατά τη διάρκεια μιας επανδρωμένης αποστολής στον Άρη το πλήρωμα αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον αστροναύτη Mark Watney (Matt Damon) θεωρώντας τον νεκρό έπειτα από μια ισχυρή θύελλα. Για να αποφύγουν οποιαδήποτε άλλη απώλεια αποφασίζουν να επιστρέψουν στη γη. Μόλις ο Watney ανακτά τις αισθήσεις του αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται μόνος σε έναν εχθρικό πλανήτη. Επιστρατεύοντας τις γνώσεις και την ευστροφία του προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα εφόδια και τις προμήθειες που έχει με μοναδικό στόχο την επιβίωση και την επιστροφή του στη Γη.
Στη συζήτηση συμμετείχαν οι Ελένη Ζαρκάδα, Ορέστης Καζασίδης, Δημήτρης Καμπούρης, Ραφαήλ Αντωνιάδης, Ηρώ Μαούνη και Παρασκευή Τόμα, που καταγράφουν παρακάτω τις κυριότερες εντυπώσεις τους.
Το τελευταίο εγχείρημα του Ridley Scott χώρισε την ομάδα του βίντεο κλαμπ σε δύο (ευτυχώς όχι εκ διαμέτρου αντίθετα) στρατόπεδα: οι μεν πέρασαν ευχάριστα την ώρα τους μένοντας με μία γλυκιά γεύση, οι δε απλώς δεν ενθουσιάστηκαν και διέγραψαν απευθείας από τη μνήμη τους τις περιττές εναπομείνασες πληροφορίες. Σύμφωνα, μάλιστα, με τον αγαπητό μας Δημήτρη Καμπούρη "είναι μια ταινία που εύκολα ξεχνάς!". Βέβαια όλοι συμφωνήσαμε ότι η ταινία ούτε αποτελεί σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου ούτε ανήκει σε εκείνες που αναζητάς στο πέρασμα του χρόνου με νοσταλγία. Ας δούμε το τρέιλερ πριν αναλύσουμε λίγο περισσότερο όσα ακούστηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης.
Το "The Martian" σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο έχουμε να θυμόμαστε ούτε σκηνοθετικά από τον Ridley Scott ούτε ερμηνευτικά από τον Matt Damon. Η αρκετά μεγάλη διάρκεια της ταινίας που φτάνει περίπου τις δυόμιση ώρες μπορεί να μην προκαλεί ανία ή δυσφορία στο θεατή, αλλά δεν του χαρίζει κιόλας στιγμές αγωνιώδους ανακλιμάκωσης ως όφειλε. Σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αδιάφορη. Μας προβληματίζει, ωστόσο, η υποψηφιότητά της στα Oscars. Βρίσκεται στις φετινές λίστες επειδή πληροί όλες τις προδιαγραφές (ποιες να είναι άραγε;) ή επειδή απλώς μαζεύει το διαστημικό κονιορτό που άφησαν το "Gravity" και το "Interstellar" ως επιτυχημένες (sic!) ταινίες επιστημονικής φαντασίας την περασμένη διετία;
Για να μην τα ισοπεδώνουμε όμως όλα, το "The Martian" αποτελεί μια από τις πιο αληθοφανείς ταινίες του είδους της. Δεν έχει ως σημείο αναφοράς το μακρινό μέλλον, παρά συνοψίζει ουσιαστικά και με προσιτό προς το ευρύ κοινό τρόπο προγράμματα και θέματα που απασχολούν αυτήν τη στιγμή τη NASA. Η επιστημονική εγκυρότητα είναι εμφανής χωρίς να φτάνει στο σημείο της υπερβολής. Κι ακριβώς αυτή η απουσία υπερβολής επιτρέπει στο συγγραφέα (και κατ' επέκταση στο σεναριογράφο) να διηγηθεί την ιστορία του με φόντο τον Άρη και όχι με κέντρο τον Άρη ξεφεύγοντας από τα ειδολογικά στερεότυπα των ταινιών επιστημονικής φαντασίας ή ακόμη και περιπέτειας.
Σύγκριση των όσων παρουσιάζονται στο "The Martian" με την πραγματικότητα της NASA. Πηγή εικόνας και περισσότερα εδώ.
Σε πρώτο πλάνο τίθεται η επιθυμία για επιβίωση ενός ανθρώπου σε οριακή κατάσταση. Το υπαρξιακό του δράμα αγγίζεται βέβαια επιφανειακά, αλλά, εάν ο Ridley Scott έδινε περισσότερη βαρύτητα στο ψυχολογικό κομμάτι, τότε θα είχαμε μια εντελώς διαφορετική ιστορία, δηλαδή μια άλλη ταινία! Ιδιαίτερη εντύπωση μάς προκάλεσε η απουσία παιδιών, συζύγου, γονιών ή οποιασδήποτε μορφής συναισθηματικής σχέσης. Ο Mark Watney παλεύει μόνο για τον εαυτό του. Διατηρείται στη ζωή ακριβώς επειδή επιθυμεί μόνο να ζήσει. Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο επιτονίζεται η εσωτερική του πάλη, αλλά αποφεύγεται και ο σκόπελος του μελιστάλακτου αμερικανικού κλισέ. Αξίζει μόνο να σκεφτούμε, πώς θα νιώθαμε εμείς αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο σε έναν πλανήτη χωρίς κανένα μέσο επικοινωνίας. Θα είχαμε, άραγε, την ψυχραιμία να παλέψουμε για να μείνουμε ζωντανοί; Η ετοιμότητα και η οξύνοια του πρωταγωνιστή αποδεικνύονται πραγματικά αξιοθαύμαστες!
Επιπλέον, θίγεται σε μεγάλο βαθμό το ζήτημα της συλλογικότητας. Η ανάγκη του ενός μετατρέπεται αρχικά σε δίλημμα κι έπειτα σε ομόφωνη απόφαση της ομάδας. Ο στόχος είναι ένας για όλους και ίσως γι' αυτό να ολοκληρώνεται με επιτυχία. Πολλαπλά είναι τα ερωτήματα που δημιουργούνται: αξίζει να μπει σε κίνδυνο η ζωή των πολλών για τη διάσωση του ενός; Οι οικονομικοί πόροι που απαιτούνται για μια τέτοια διαδικασία έχουν ηθικό αντίκρισμα; Ή μήπως, τελικά, μια τέτοια συγκυρία προάγει την επιστημονική γνώση και αναπτύσσει καινούριες τεχνολογικές δυνατότητες;
Συμφωνήσαμε πως παρά το βάθος που επιθυμεί ο σεναριογράφος να προσδώσει στην ιστορία ο πρωταγωνιστής ελάχιστα μένει στη μνήμη μας ως ερμηνεία. Το παράδοξο είναι όμως ότι δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε κανέναν πιο κατάλληλο στη θέση του. Ως "Αρειανός" ο Matt Damon διατήρησε χαμηλά τον πήχη, αλλά αυτό που στόχευσε το πέτυχε στην εντέλεια: να αποτυπώσει ένα σύγχρονο Ροβινσώνα Κρούσο χαμένο ... στο διάστημα. Η ταινία παρέμεινε σε γενικές γραμμές πιστή στο βιβλίο. Η βασική διαφοροποίηση έγκειται στο ότι σε αυτήν προβάλλονται περισσότερο τα τεκταινόμενα μακριά από τον Άρη, απ’ ό,τι στο βιβλίο το οποίο είναι κατά κύριο λόγο το προσωπικό ημερολόγιο του Mark Watney.
Κλείνοντας δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στη μουσική επένδυση των σκηνών. Η ταινία είναι από τις λίγες που είχαν την τύχη να διαθέτουν soundtrack πριν ακόμα τη σύλληψη της ιδέας. Το “Starman” του David Bowie και το “I Will Survive” της Gloria Gaynor θα μπορούσαν να είναι η έμπνευση για να γράψει κανείς το βιβλίο. Η μουσική επιλογή, δε, των 80's αποτέλεσε μια ευχάριστη νότα, η οποία σε συνδυασμό με ορισμένες χιουμοριστικές ατάκες, προκαλούσε μικρές στιγμές γέλιου και αποφόρτιζε τη συνολική ένταση.
Καλή επιλογή για ένα χαλαρό σαββατόβραδο!
Τα Oscars είναι ένας θεσμός που άλλοι λατρεύουν, άλλοι μισούν, κι άλλοι λατρεύουν να μισούν. Για το 2016 βρίσκονται προ των πυλών κι έτσι η ομάδα του βίντεο κλαμπ αποφάσισε, πως δεν υπήρχε κάτι πιο αρμόζον από το να ασχοληθεί μαζί τους. Αφήσαμε στην άκρη το μεγάλο φαβορί "The Revenant" («Η Επιστροφή»), γιατί ούτως ή άλλως βρίσκεται στη λίστα με τις επικείμενες επισκέψεις μας στη μεγάλη αίθουσα, και πιάσαμε τον "Αρειανό" Matt Damon και την παρέα του για ένα δίωρο (και βάλε) διαστημικό ταξίδι.
"The Martian" (ελληνικός τίτλος: «Η Διάσωση»)
Έτος παραγωγής: 2015
Διάρκεια: 144΄
Σκηνοθεσία: Ridley Scott
Συγγραφείς: Drew Goddard (σενάριο), Andy Weir (βιβλίο)
Πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων: Matt Damon, Jessica Chastain, Jeff Daniels, Sean Bean, Kate Mara, Michael Peña.
Βαθμολογία imdb: 8,1/10
Βαθμολογία mixgrill: 7,4/10
Κατά τη διάρκεια μιας επανδρωμένης αποστολής στον Άρη το πλήρωμα αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον αστροναύτη Mark Watney (Matt Damon) θεωρώντας τον νεκρό έπειτα από μια ισχυρή θύελλα. Για να αποφύγουν οποιαδήποτε άλλη απώλεια αποφασίζουν να επιστρέψουν στη γη. Μόλις ο Watney ανακτά τις αισθήσεις του αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται μόνος σε έναν εχθρικό πλανήτη. Επιστρατεύοντας τις γνώσεις και την ευστροφία του προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα εφόδια και τις προμήθειες που έχει με μοναδικό στόχο την επιβίωση και την επιστροφή του στη Γη.
Στη συζήτηση συμμετείχαν οι Ελένη Ζαρκάδα, Ορέστης Καζασίδης, Δημήτρης Καμπούρης, Ραφαήλ Αντωνιάδης, Ηρώ Μαούνη και Παρασκευή Τόμα, που καταγράφουν παρακάτω τις κυριότερες εντυπώσεις τους.
Το τελευταίο εγχείρημα του Ridley Scott χώρισε την ομάδα του βίντεο κλαμπ σε δύο (ευτυχώς όχι εκ διαμέτρου αντίθετα) στρατόπεδα: οι μεν πέρασαν ευχάριστα την ώρα τους μένοντας με μία γλυκιά γεύση, οι δε απλώς δεν ενθουσιάστηκαν και διέγραψαν απευθείας από τη μνήμη τους τις περιττές εναπομείνασες πληροφορίες. Σύμφωνα, μάλιστα, με τον αγαπητό μας Δημήτρη Καμπούρη "είναι μια ταινία που εύκολα ξεχνάς!". Βέβαια όλοι συμφωνήσαμε ότι η ταινία ούτε αποτελεί σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου ούτε ανήκει σε εκείνες που αναζητάς στο πέρασμα του χρόνου με νοσταλγία. Ας δούμε το τρέιλερ πριν αναλύσουμε λίγο περισσότερο όσα ακούστηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης.
Το "The Martian" σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο έχουμε να θυμόμαστε ούτε σκηνοθετικά από τον Ridley Scott ούτε ερμηνευτικά από τον Matt Damon. Η αρκετά μεγάλη διάρκεια της ταινίας που φτάνει περίπου τις δυόμιση ώρες μπορεί να μην προκαλεί ανία ή δυσφορία στο θεατή, αλλά δεν του χαρίζει κιόλας στιγμές αγωνιώδους ανακλιμάκωσης ως όφειλε. Σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αδιάφορη. Μας προβληματίζει, ωστόσο, η υποψηφιότητά της στα Oscars. Βρίσκεται στις φετινές λίστες επειδή πληροί όλες τις προδιαγραφές (ποιες να είναι άραγε;) ή επειδή απλώς μαζεύει το διαστημικό κονιορτό που άφησαν το "Gravity" και το "Interstellar" ως επιτυχημένες (sic!) ταινίες επιστημονικής φαντασίας την περασμένη διετία;
Για να μην τα ισοπεδώνουμε όμως όλα, το "The Martian" αποτελεί μια από τις πιο αληθοφανείς ταινίες του είδους της. Δεν έχει ως σημείο αναφοράς το μακρινό μέλλον, παρά συνοψίζει ουσιαστικά και με προσιτό προς το ευρύ κοινό τρόπο προγράμματα και θέματα που απασχολούν αυτήν τη στιγμή τη NASA. Η επιστημονική εγκυρότητα είναι εμφανής χωρίς να φτάνει στο σημείο της υπερβολής. Κι ακριβώς αυτή η απουσία υπερβολής επιτρέπει στο συγγραφέα (και κατ' επέκταση στο σεναριογράφο) να διηγηθεί την ιστορία του με φόντο τον Άρη και όχι με κέντρο τον Άρη ξεφεύγοντας από τα ειδολογικά στερεότυπα των ταινιών επιστημονικής φαντασίας ή ακόμη και περιπέτειας.
Σύγκριση των όσων παρουσιάζονται στο "The Martian" με την πραγματικότητα της NASA. Πηγή εικόνας και περισσότερα εδώ.
Σε πρώτο πλάνο τίθεται η επιθυμία για επιβίωση ενός ανθρώπου σε οριακή κατάσταση. Το υπαρξιακό του δράμα αγγίζεται βέβαια επιφανειακά, αλλά, εάν ο Ridley Scott έδινε περισσότερη βαρύτητα στο ψυχολογικό κομμάτι, τότε θα είχαμε μια εντελώς διαφορετική ιστορία, δηλαδή μια άλλη ταινία! Ιδιαίτερη εντύπωση μάς προκάλεσε η απουσία παιδιών, συζύγου, γονιών ή οποιασδήποτε μορφής συναισθηματικής σχέσης. Ο Mark Watney παλεύει μόνο για τον εαυτό του. Διατηρείται στη ζωή ακριβώς επειδή επιθυμεί μόνο να ζήσει. Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο επιτονίζεται η εσωτερική του πάλη, αλλά αποφεύγεται και ο σκόπελος του μελιστάλακτου αμερικανικού κλισέ. Αξίζει μόνο να σκεφτούμε, πώς θα νιώθαμε εμείς αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο σε έναν πλανήτη χωρίς κανένα μέσο επικοινωνίας. Θα είχαμε, άραγε, την ψυχραιμία να παλέψουμε για να μείνουμε ζωντανοί; Η ετοιμότητα και η οξύνοια του πρωταγωνιστή αποδεικνύονται πραγματικά αξιοθαύμαστες!
Επιπλέον, θίγεται σε μεγάλο βαθμό το ζήτημα της συλλογικότητας. Η ανάγκη του ενός μετατρέπεται αρχικά σε δίλημμα κι έπειτα σε ομόφωνη απόφαση της ομάδας. Ο στόχος είναι ένας για όλους και ίσως γι' αυτό να ολοκληρώνεται με επιτυχία. Πολλαπλά είναι τα ερωτήματα που δημιουργούνται: αξίζει να μπει σε κίνδυνο η ζωή των πολλών για τη διάσωση του ενός; Οι οικονομικοί πόροι που απαιτούνται για μια τέτοια διαδικασία έχουν ηθικό αντίκρισμα; Ή μήπως, τελικά, μια τέτοια συγκυρία προάγει την επιστημονική γνώση και αναπτύσσει καινούριες τεχνολογικές δυνατότητες;
Συμφωνήσαμε πως παρά το βάθος που επιθυμεί ο σεναριογράφος να προσδώσει στην ιστορία ο πρωταγωνιστής ελάχιστα μένει στη μνήμη μας ως ερμηνεία. Το παράδοξο είναι όμως ότι δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε κανέναν πιο κατάλληλο στη θέση του. Ως "Αρειανός" ο Matt Damon διατήρησε χαμηλά τον πήχη, αλλά αυτό που στόχευσε το πέτυχε στην εντέλεια: να αποτυπώσει ένα σύγχρονο Ροβινσώνα Κρούσο χαμένο ... στο διάστημα. Η ταινία παρέμεινε σε γενικές γραμμές πιστή στο βιβλίο. Η βασική διαφοροποίηση έγκειται στο ότι σε αυτήν προβάλλονται περισσότερο τα τεκταινόμενα μακριά από τον Άρη, απ’ ό,τι στο βιβλίο το οποίο είναι κατά κύριο λόγο το προσωπικό ημερολόγιο του Mark Watney.
Κλείνοντας δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στη μουσική επένδυση των σκηνών. Η ταινία είναι από τις λίγες που είχαν την τύχη να διαθέτουν soundtrack πριν ακόμα τη σύλληψη της ιδέας. Το “Starman” του David Bowie και το “I Will Survive” της Gloria Gaynor θα μπορούσαν να είναι η έμπνευση για να γράψει κανείς το βιβλίο. Η μουσική επιλογή, δε, των 80's αποτέλεσε μια ευχάριστη νότα, η οποία σε συνδυασμό με ορισμένες χιουμοριστικές ατάκες, προκαλούσε μικρές στιγμές γέλιου και αποφόρτιζε τη συνολική ένταση.
Καλή επιλογή για ένα χαλαρό σαββατόβραδο!