Συγκρότημα : Rotting Christ
Τίτλος δίσκου: Rituals
Χώρα : Ελλάδα
Είδος : Black Metal
Track list
1. In Nomine Dei Nostri
2. Ze Nigmar
3. Elthe Kyrie
4. Apage Satana
5. Les Litanies De Satan
6. For A Voice Like Thunder
7. Konx Om Pax
8. Devadevam
9. Tou Thanatou
10. The Four Horsemen
Οι Rotting Christ είναι ένα συγκρότημα που εδώ και πάρα πολλά χρόνια κρατά πολύ ψηλά τη σημαία της χώρας μας στον ακραίο ήχο. Και απόλυτα δικαιολογημένα. Όπως επίσης, αποτελεί και μια από τις πολύ αγαπημένες μου μπάντες, μιας και είχα την ευτυχία να την παρακολουθήσω από τον πρώτο της ολοκληρωμένο δίσκο ("Thy Mighty Contract", 1993) και φυσικά συνεχίζω να την παρακολουθώ στενά. Σε όλα αυτά τα χρόνια, οι Rotting Christ δεν έμειναν κολλημένοι σε κάποιο είδος συγκεκριμένα. Σαφώς και έχουν το στυλ τους, αλλά κακά τα ψέματα έχουν πειραματιστεί αρκετά. Και αρκετές φορές το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Κάποιες άλλες, όμως, απλά δε σε ενθουσίαζε, χωρίς όμως αυτό να θάβει τη δουλειά τους.
Γιατί τα λέω όλα αυτά. Όταν δίνονταν στη δημοσιότητα μεμονωμένα τα νέα κομμάτια της νέας δουλειάς τους, "Rituals", είχαν χτίσει την εντύπωση ότι θα πρόκειται για ένα απίστευτο άλμπουμ. Ύστερα, όμως, από συνεχείς ακροάσεις ολόκληρου του δίσκου, κατέληξα στο εξής: Το Rituals είναι αρκετά καλό, αλλά έχει και πολλά τρωτά σημεία.
Το In Nomine Dei Nostri ξεκινά ωραία και πολεμικά με τα πολλά Hail, τα οποία θα μπορούσαν να ήταν κάπως λιγότερα σε ποσότητα, αλλά έρχεται η απογείωση με το δεύτερο μισό του κομματιού. Μια απογείωση που για δυο συνεχόμενα κομμάτια κρατά το δίσκο σε πολύ υψηλά στάνταρ. Πρόκειται για τα Ze Nigmar και Ελθέ Κύριε. Το μεν Ze Nigmar είναι μια εκπληκτική αργή σύνθεση, με ανατολίτικα στοιχεία που σε ταξιδεύει σε σκοτεινά μονοπάτια. Το δε Ελθέ Κύριε (ήταν και το πρώτο δείγμα προώθησης του δίσκου) μαζί με τη σπαρακτική ερμηνεία της Δανάης Κατσαμένη πραγματικά σε καθηλώνει.
Κάπου εδώ μπαίνει και το πρώτο μελανό σημείο. Το Apage Satana. Σπάει το δίσκο στη μέση. Ασύνδετο. Δεν γεφύρωσε δηλαδή το Ελθέ Κύριε που προηγείται με το Les Litanies De Satan, το οποίο με τη συμβολή του Vorph (Samael), γίνεται ατμοσφαιρικό και σκοτεινό. Και επίσης, το Apage Satana με κούρασε μετά από κάποια στιγμή. Πολύ άσχημο για τη ροή του δίσκου.
Στο For A Voice Like Thunder βρίσκουμε την άλλη μεγάλη προσωπικότητα που συνεργάστηκε με τους Christ. Τον Nick Holmes από τους Paradise Lost. Περίμενα κάτι παραπάνω από αυτή την συνεργασία. Το κομμάτι είναι μεν καλό, κλασσικό θα έλεγα για την ιστορία των Rotting Christ, αλλά μέχρι εκεί. Το Κοnx Om Pax αποκαθιστά κάπως την τάξη, με μια αργή εισαγωγή και μια επική συνέχεια. Επική από την άποψη ρυθμού και όχι του απόλυτου κομματιού. Γιατί το επόμενο μεγάλο κομμάτι είναι το Devadevam. Στροφή στην Ανατολή όπως και στο Ze Nigmar. Αυτό μάλιστα, επιβλητικό, σκοτεινό ως και ανατριχιαστικό θα έλεγα.
Και φτάνουμε προς στο τέλος. Δύο τελευταία κομμάτια. Δύο διασκευές. Δεν είμαι κατά των διασκευών. Απλά δυο διασκευές σε ένα δίσκο δέκα κομματιών μου φαίνονται υπερβολικές. Αλλά δε θα σταθώ εκεί. Πραγματικά έκπληξη μου έκανε το Του Θάνατου, του Νίκου Ξυλούρη. Μεγάλο τόλμημα και προσωπικά πιστεύω ότι η διασκευή είναι καταπληκτική. Στον αντίποδα, το The Four Horsemen των τεράστιων Aphrodite’s Child, δεν με άφησε ικανοποιημένο. Ίσως είναι από τα κομμάτια που καλό είναι να μην πολυαγγίζονται. Είναι πολύ κλασσικό. Όχι, δεν το σκότωσαν, αλλά ίσως και να μην χρειαζόταν να υπάρχει στο δίσκο. Αλλά οι διασκευές γενικώς είναι ένα θέμα μεγάλης συζήτησης και τα κριτήρια κυρίως είναι υποκειμενικά.
Τέλος, το Rituals έχει ένα πολύ λιτό αλλά πολύ καλό εξώφυλλο. Σε κάνει να το αγοράσεις μόνο γι’αυτό. Και μη μου πείτε ότι δεν έχετε αγοράσει δίσκο μόνο από το εξώφυλλο γιατί θα πείτε ψέματα.
Επίλογος: Οι Rotting Christ είναι ένα συγκρότημα καταξιωμένο στον ακραίο ήχο. Οι πειραματισμοί, χωρίς να ξεφεύγουν από κάποια στάνταρ, πρέπει να γίνονται για να εξελίσσεται το είδος και ακόμη για να εξωτερικεύει ο δημιουργός τα συναισθήματα του, τις ανησυχίες του. Ως παλιός οπαδός τους δεν θα έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να συγκρίνω το Rituals με τα τρία πρώτα άλμπουμ τους. Δεν έχει νόημα για πολλούς λόγους. Αλλά δεν έφτασε τα επίπεδα του Theogonia ή του Aealo. Το άλμπουμ είναι αρκετά καλό και περιμένουμε να τους δούμε ζωντανά και να τους αποθεώσουμε. Όπως γίνεται κάθε φορά.
7/10
Τίτλος δίσκου: Rituals
Χώρα : Ελλάδα
Είδος : Black Metal
Track list
1. In Nomine Dei Nostri
2. Ze Nigmar
3. Elthe Kyrie
4. Apage Satana
5. Les Litanies De Satan
6. For A Voice Like Thunder
7. Konx Om Pax
8. Devadevam
9. Tou Thanatou
10. The Four Horsemen
Οι Rotting Christ είναι ένα συγκρότημα που εδώ και πάρα πολλά χρόνια κρατά πολύ ψηλά τη σημαία της χώρας μας στον ακραίο ήχο. Και απόλυτα δικαιολογημένα. Όπως επίσης, αποτελεί και μια από τις πολύ αγαπημένες μου μπάντες, μιας και είχα την ευτυχία να την παρακολουθήσω από τον πρώτο της ολοκληρωμένο δίσκο ("Thy Mighty Contract", 1993) και φυσικά συνεχίζω να την παρακολουθώ στενά. Σε όλα αυτά τα χρόνια, οι Rotting Christ δεν έμειναν κολλημένοι σε κάποιο είδος συγκεκριμένα. Σαφώς και έχουν το στυλ τους, αλλά κακά τα ψέματα έχουν πειραματιστεί αρκετά. Και αρκετές φορές το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Κάποιες άλλες, όμως, απλά δε σε ενθουσίαζε, χωρίς όμως αυτό να θάβει τη δουλειά τους.
Γιατί τα λέω όλα αυτά. Όταν δίνονταν στη δημοσιότητα μεμονωμένα τα νέα κομμάτια της νέας δουλειάς τους, "Rituals", είχαν χτίσει την εντύπωση ότι θα πρόκειται για ένα απίστευτο άλμπουμ. Ύστερα, όμως, από συνεχείς ακροάσεις ολόκληρου του δίσκου, κατέληξα στο εξής: Το Rituals είναι αρκετά καλό, αλλά έχει και πολλά τρωτά σημεία.
Το In Nomine Dei Nostri ξεκινά ωραία και πολεμικά με τα πολλά Hail, τα οποία θα μπορούσαν να ήταν κάπως λιγότερα σε ποσότητα, αλλά έρχεται η απογείωση με το δεύτερο μισό του κομματιού. Μια απογείωση που για δυο συνεχόμενα κομμάτια κρατά το δίσκο σε πολύ υψηλά στάνταρ. Πρόκειται για τα Ze Nigmar και Ελθέ Κύριε. Το μεν Ze Nigmar είναι μια εκπληκτική αργή σύνθεση, με ανατολίτικα στοιχεία που σε ταξιδεύει σε σκοτεινά μονοπάτια. Το δε Ελθέ Κύριε (ήταν και το πρώτο δείγμα προώθησης του δίσκου) μαζί με τη σπαρακτική ερμηνεία της Δανάης Κατσαμένη πραγματικά σε καθηλώνει.
Κάπου εδώ μπαίνει και το πρώτο μελανό σημείο. Το Apage Satana. Σπάει το δίσκο στη μέση. Ασύνδετο. Δεν γεφύρωσε δηλαδή το Ελθέ Κύριε που προηγείται με το Les Litanies De Satan, το οποίο με τη συμβολή του Vorph (Samael), γίνεται ατμοσφαιρικό και σκοτεινό. Και επίσης, το Apage Satana με κούρασε μετά από κάποια στιγμή. Πολύ άσχημο για τη ροή του δίσκου.
Στο For A Voice Like Thunder βρίσκουμε την άλλη μεγάλη προσωπικότητα που συνεργάστηκε με τους Christ. Τον Nick Holmes από τους Paradise Lost. Περίμενα κάτι παραπάνω από αυτή την συνεργασία. Το κομμάτι είναι μεν καλό, κλασσικό θα έλεγα για την ιστορία των Rotting Christ, αλλά μέχρι εκεί. Το Κοnx Om Pax αποκαθιστά κάπως την τάξη, με μια αργή εισαγωγή και μια επική συνέχεια. Επική από την άποψη ρυθμού και όχι του απόλυτου κομματιού. Γιατί το επόμενο μεγάλο κομμάτι είναι το Devadevam. Στροφή στην Ανατολή όπως και στο Ze Nigmar. Αυτό μάλιστα, επιβλητικό, σκοτεινό ως και ανατριχιαστικό θα έλεγα.
Και φτάνουμε προς στο τέλος. Δύο τελευταία κομμάτια. Δύο διασκευές. Δεν είμαι κατά των διασκευών. Απλά δυο διασκευές σε ένα δίσκο δέκα κομματιών μου φαίνονται υπερβολικές. Αλλά δε θα σταθώ εκεί. Πραγματικά έκπληξη μου έκανε το Του Θάνατου, του Νίκου Ξυλούρη. Μεγάλο τόλμημα και προσωπικά πιστεύω ότι η διασκευή είναι καταπληκτική. Στον αντίποδα, το The Four Horsemen των τεράστιων Aphrodite’s Child, δεν με άφησε ικανοποιημένο. Ίσως είναι από τα κομμάτια που καλό είναι να μην πολυαγγίζονται. Είναι πολύ κλασσικό. Όχι, δεν το σκότωσαν, αλλά ίσως και να μην χρειαζόταν να υπάρχει στο δίσκο. Αλλά οι διασκευές γενικώς είναι ένα θέμα μεγάλης συζήτησης και τα κριτήρια κυρίως είναι υποκειμενικά.
Τέλος, το Rituals έχει ένα πολύ λιτό αλλά πολύ καλό εξώφυλλο. Σε κάνει να το αγοράσεις μόνο γι’αυτό. Και μη μου πείτε ότι δεν έχετε αγοράσει δίσκο μόνο από το εξώφυλλο γιατί θα πείτε ψέματα.
Επίλογος: Οι Rotting Christ είναι ένα συγκρότημα καταξιωμένο στον ακραίο ήχο. Οι πειραματισμοί, χωρίς να ξεφεύγουν από κάποια στάνταρ, πρέπει να γίνονται για να εξελίσσεται το είδος και ακόμη για να εξωτερικεύει ο δημιουργός τα συναισθήματα του, τις ανησυχίες του. Ως παλιός οπαδός τους δεν θα έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να συγκρίνω το Rituals με τα τρία πρώτα άλμπουμ τους. Δεν έχει νόημα για πολλούς λόγους. Αλλά δεν έφτασε τα επίπεδα του Theogonia ή του Aealo. Το άλμπουμ είναι αρκετά καλό και περιμένουμε να τους δούμε ζωντανά και να τους αποθεώσουμε. Όπως γίνεται κάθε φορά.
7/10