Το τέλος της συναυλίας του UDO το Σάββατο το βράδυ μου άφησε ένα και μόνο συναίσθημα: ΔΕΟΣ. Αυτή την εμφάνιση θα την μνημονεύουμε, θα την εξιστορούμε και όλα αυτά τα όμορφα που κάνουμε μεταξύ μας σε φιλικές μεταλλικές συναντήσεις. Ο Στρατηγός UDO σε μια περίπου δίωρη μάχη έκανε τον «αποχαιρετισμό στα όπλα» αλλά με τον πιο εμφατικό τρόπο.
Για να φτάσουμε όμως στην τελική μάχη υπήρξαν δυο μικρότερες. Οι Palace στην αρχή και οι Anvil αργότερα άνοιξαν το δρόμο για να παρελάσει ο UDO με την αρμάδα του. Μάλιστα, οι Palace ήταν εξαιρετικοί, αλλά δυστυχώς λόγω κακής οργάνωσης με τα εισιτήρια αρκετός κόσμος άργησε να μπει στο χώρο και οι Palace έπαιξαν μπροστά σε πενήντα με εβδομήντα άτομα ίσως να λέω και πολλά. Κρίμα, γιατί άξιζαν να παίξουν σε πολύ περισσότερο κοινό και θα τους αποθέωναν.
Το πρόγραμμα εμφάνισης τηρήθηκε αυστηρά και τουλάχιστον ο κόσμος δεν έχασε και τους Anvil, όπου πραγματικά είχα απορία να δω πως είναι ζωντανά. Δεν είχα την τύχη να τους παρακολουθήσω προ δεκαετίας. Οπότε δεν μπορώ σε πρώτη φάση να συγκρίνω και να βγάλω μια σφαιρική άποψη όσον αφορά τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Όμως, αυτό που είδα ήταν αρκετά καλό αλλά όχι αυτό που περίμενα. Ο Lips (κυρίως) και o Robb έκαναν τα πάντα για να μας ευχαριστήσουν αλλά οι Palace τους είχαν φάει λάχανο. Μπορεί να είναι ωραίο εφέ και να προσφέρεις show όταν κάνεις σόλο με ένα δονητή και να χοροπηδάς σαν το κατσίκι επί σκηνής, αλλά δεν ήταν τόσο ουσιαστικοί όσο ήταν οι Palace. Δεν με χάλασαν όμως προς Θεού, ακούσαμε και για τελείωμα όπως ήταν αναμενόμενο το Metal On Metal για να ματώσουν λίγο τα λαρύγγια μας. Γιατί μετά όλοι ξέραμε τι μας περίμενε. Άλλα τραγούδια που ακούσαμε (με τυχαία σειρά):March of the crabs, Badass Rock n roll, 666, Die For A lie, Swing Thing, Mοthras, Winged Assassins, Hope in hell. Επιπρόσθετα να σημειωθεί ότι έπαιξαν το Free as the wind σαν φόρο τιμής στον Lemmy.
Και οι Palace και οι Anvil είχαν πολύ καλό ήχο. Πραγματικά, αυτός ο νέος χώρος (Piraeus Academy 117) εχει ξεκινήσει δυναμικά, φαίνεται ιδανικός για live και κύριο χαρακτηριστικό του είναι ο τελικός καλός ήχος. Είναι δεύτερη φορά που τον επισκέπτομαι (η πρώτη ήταν η εμφάνιση των Candlemass) και έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένος. Χώρος που πραγματικά έλειπε από την Αθήνα.
Πίσω, όμως, στα άμεσα συναυλιακά, γιατί καλοί όλοι οι προηγούμενοι, αλλά μην ξεχνάμε για ποιο λόγο μαζευτήκαμε στο 117 της Πειραιώς. H πρώτη φωνή των Accept ερμηνεύει για τελευταία φορά όλους αυτούς τους ύμνους της δεκαετίας του 80 που μας έχουν μεγαλώσει.
Τι και αν δίπλα στον στρατηγό δεν ήταν ο Hoffmann, ο Baltes ή ο Kaufmann. Οι νέοι στρατιώτες του UDO έκαναν τη δουλειά τους μια χαρά και αυτός σαν πραγματικός στρατηλάτης άλωσε με μεγάλη άνεση το Piraeus Academy. Με τη κλασσική παραλλαγή του (την οποία τίμησε μέχρι τέλους), τα παραπανίσια κιλά του και την φωνή του (το γνωστό γρύλισμα) να μας γυρίζει πίσω στη δεκαετία του 80 σαν μην είχε αλλάξει τίποτα.
Ξεκινώντας από το Starlight (Breaker) μέσα σε ντελίριο μέχρι και την πρώτη παύση πυρός με το Losers And Winners (Balls To The Wall) δεν πρέπει να υπήρξε άνθρωπος που να μην τραγούδησε όλα τα ρεφρέν τουλάχιστον. Όσον αφορά δε την επιλογή του σετ, δείτε παρακάτω και κλάψτε με μαύρο δάκρυ όσοι δεν ήρθατε.
Ποιο από όλα αυτά που τραγούδησε δεν είναι κομματάρα; Απάντηση: Όλα είναι κομματάρες. Και να σου φυλάει για encore Metal Heart/ I’M A Rebel/ Fast As A Shark/ Balls To The Wall/ Burning. Kαι προσέξατε, έτσι; Ξεκίνησε από το δίσκο Breaker και τελείωσε από αυτόν. Όλα σχεδιασμένα όπως τα πλάνα μάχης που οδηγούν προς τη νίκη ή πιο σωστά προς τον θρίαμβο.
Με την λήξη του Burning o στρατηγός μας αποχαιρέτησε. Παρέδωσε τον εξοπλισμό των Accept στην ιστορία και παρόλο που (κακά τα ψέματα) είναι στη δύση της καριέρας του, δεν αποστρατεύεται. Ως UDO ίσως έχει να μας δώσει κάτι ακόμα! Αλλά ακόμη και να δεν έχει, εμείς τον ευχαριστούμε για όλα!
Γεια σου Στρατηγέ!
ΥΓ: όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στην Ελένη Σουλιώτη (Princess Of The Dawn) και την ευχαριστώ για την εξαιρετική δουλειά της.
Περισσότερες φωτογραφίες από την βραδιά θα βρείτε εδω.
Για να φτάσουμε όμως στην τελική μάχη υπήρξαν δυο μικρότερες. Οι Palace στην αρχή και οι Anvil αργότερα άνοιξαν το δρόμο για να παρελάσει ο UDO με την αρμάδα του. Μάλιστα, οι Palace ήταν εξαιρετικοί, αλλά δυστυχώς λόγω κακής οργάνωσης με τα εισιτήρια αρκετός κόσμος άργησε να μπει στο χώρο και οι Palace έπαιξαν μπροστά σε πενήντα με εβδομήντα άτομα ίσως να λέω και πολλά. Κρίμα, γιατί άξιζαν να παίξουν σε πολύ περισσότερο κοινό και θα τους αποθέωναν.
Το πρόγραμμα εμφάνισης τηρήθηκε αυστηρά και τουλάχιστον ο κόσμος δεν έχασε και τους Anvil, όπου πραγματικά είχα απορία να δω πως είναι ζωντανά. Δεν είχα την τύχη να τους παρακολουθήσω προ δεκαετίας. Οπότε δεν μπορώ σε πρώτη φάση να συγκρίνω και να βγάλω μια σφαιρική άποψη όσον αφορά τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Όμως, αυτό που είδα ήταν αρκετά καλό αλλά όχι αυτό που περίμενα. Ο Lips (κυρίως) και o Robb έκαναν τα πάντα για να μας ευχαριστήσουν αλλά οι Palace τους είχαν φάει λάχανο. Μπορεί να είναι ωραίο εφέ και να προσφέρεις show όταν κάνεις σόλο με ένα δονητή και να χοροπηδάς σαν το κατσίκι επί σκηνής, αλλά δεν ήταν τόσο ουσιαστικοί όσο ήταν οι Palace. Δεν με χάλασαν όμως προς Θεού, ακούσαμε και για τελείωμα όπως ήταν αναμενόμενο το Metal On Metal για να ματώσουν λίγο τα λαρύγγια μας. Γιατί μετά όλοι ξέραμε τι μας περίμενε. Άλλα τραγούδια που ακούσαμε (με τυχαία σειρά):March of the crabs, Badass Rock n roll, 666, Die For A lie, Swing Thing, Mοthras, Winged Assassins, Hope in hell. Επιπρόσθετα να σημειωθεί ότι έπαιξαν το Free as the wind σαν φόρο τιμής στον Lemmy.
Και οι Palace και οι Anvil είχαν πολύ καλό ήχο. Πραγματικά, αυτός ο νέος χώρος (Piraeus Academy 117) εχει ξεκινήσει δυναμικά, φαίνεται ιδανικός για live και κύριο χαρακτηριστικό του είναι ο τελικός καλός ήχος. Είναι δεύτερη φορά που τον επισκέπτομαι (η πρώτη ήταν η εμφάνιση των Candlemass) και έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένος. Χώρος που πραγματικά έλειπε από την Αθήνα.
Πίσω, όμως, στα άμεσα συναυλιακά, γιατί καλοί όλοι οι προηγούμενοι, αλλά μην ξεχνάμε για ποιο λόγο μαζευτήκαμε στο 117 της Πειραιώς. H πρώτη φωνή των Accept ερμηνεύει για τελευταία φορά όλους αυτούς τους ύμνους της δεκαετίας του 80 που μας έχουν μεγαλώσει.
Τι και αν δίπλα στον στρατηγό δεν ήταν ο Hoffmann, ο Baltes ή ο Kaufmann. Οι νέοι στρατιώτες του UDO έκαναν τη δουλειά τους μια χαρά και αυτός σαν πραγματικός στρατηλάτης άλωσε με μεγάλη άνεση το Piraeus Academy. Με τη κλασσική παραλλαγή του (την οποία τίμησε μέχρι τέλους), τα παραπανίσια κιλά του και την φωνή του (το γνωστό γρύλισμα) να μας γυρίζει πίσω στη δεκαετία του 80 σαν μην είχε αλλάξει τίποτα.
Ξεκινώντας από το Starlight (Breaker) μέσα σε ντελίριο μέχρι και την πρώτη παύση πυρός με το Losers And Winners (Balls To The Wall) δεν πρέπει να υπήρξε άνθρωπος που να μην τραγούδησε όλα τα ρεφρέν τουλάχιστον. Όσον αφορά δε την επιλογή του σετ, δείτε παρακάτω και κλάψτε με μαύρο δάκρυ όσοι δεν ήρθατε.
Ποιο από όλα αυτά που τραγούδησε δεν είναι κομματάρα; Απάντηση: Όλα είναι κομματάρες. Και να σου φυλάει για encore Metal Heart/ I’M A Rebel/ Fast As A Shark/ Balls To The Wall/ Burning. Kαι προσέξατε, έτσι; Ξεκίνησε από το δίσκο Breaker και τελείωσε από αυτόν. Όλα σχεδιασμένα όπως τα πλάνα μάχης που οδηγούν προς τη νίκη ή πιο σωστά προς τον θρίαμβο.
Με την λήξη του Burning o στρατηγός μας αποχαιρέτησε. Παρέδωσε τον εξοπλισμό των Accept στην ιστορία και παρόλο που (κακά τα ψέματα) είναι στη δύση της καριέρας του, δεν αποστρατεύεται. Ως UDO ίσως έχει να μας δώσει κάτι ακόμα! Αλλά ακόμη και να δεν έχει, εμείς τον ευχαριστούμε για όλα!
Γεια σου Στρατηγέ!
ΥΓ: όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στην Ελένη Σουλιώτη (Princess Of The Dawn) και την ευχαριστώ για την εξαιρετική δουλειά της.
Περισσότερες φωτογραφίες από την βραδιά θα βρείτε εδω.
Σχετικό θέμα