Η ταινία του Gianfranco Rosi , «Φωτιά στη Θάλασσα» (“Fuocoammare”), φθάνει στις ελληνικές αίθουσες από τις 14 Απριλίου κουβαλώντας το βραβείο της Χρυσής Άρκτου στο περασμένο Φεστιβάλ Βερολίνου.
Η καθημερινή ζωή ενός δωδεκάχρονου αγοριού, του Samuele, της γιαγιάς του, μιας ηλικιωμένης νοικοκυράς, ενός ψαρά, ενός γιατρού και ενός δύτη έρχεται σε αντιπαράθεση με την προσπάθεια των εκατοντάδων προσφύγων και μεταναστών να φτάσουν, καθημερινά, στη Λεμπεντούζα, ένα μικρό νησί της Ιταλίας. Οι αγωνίες των κατοίκων για τις καθημερινές ανάγκες τους κατατροπώνονται από την αγωνία των μεταναστών, που φθάνουν στο νησί , για την επιβίωση τους .
O Gianfranco Rosi επιλέγει να παρουσιάσει με πρωτότυπο τρόπο τη συνύπαρξη των κατοίκων της Λεμπεντούζα. Από τη μία πλευρά, οι μόνιμοι κάτοικοι του μικρού νησιού της Ιταλίας και από την άλλη, οι εξαθλιωμένοι μετανάστες, που φθάνουν με μοναδική ελπίδα να βγουν ζωντανοί από το ταξίδι τους. Μέσα από την επιθυμία του Samuele να «πολεμάει» με τη σφεντόνα του, παίζοντας με το φίλο του, την περιγραφή της υγείας των μεταναστών, από το γιατρό του νησιού, από την καταγραφή της διάσωσης τους από τις ιταλικές αρχές και από τις μαρτυρίες τους, ο Gianfranco Rosi καταφέρνει να θίξει το ζήτημα της μετανάστευσης, που έχει αναχθεί, τον τελευταίο καιρό, σε μείζον πολιτικό και κοινωνικό θέμα στην Ευρώπη.
Η «Φωτιά στη Θάλασσα» έρχεται να αφυπνίσει το κοινό σε μια κρίσιμη κοινωνική, οικονομική και πολιτική στιγμή. Οι πραγματικές εικόνες της εξαθλίωσης των εκατοντάδων ανθρώπων από την Αφρική και από τη Μέση Ανατολή, που προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη ζωντανοί, καθώς και η μετριασμένη έως σχεδόν φτωχική ζωή των κατοίκων ενός μικρού νησιού, συνθέτουν την γενικότερη εικόνα που επικρατεί στην Ευρώπη. Ο Gianfranco Rosi με πλήρη αντικειμενικότητα και χωρίς την παραμικρή διαστρέβλωση της πραγματικότητας καταφέρνει να μας δώσει τη ζωή των ανθρώπων της σύγχρονης Ευρώπης, των μόνιμων κατοίκων καθώς και όσων φθάνουν.
Η καθημερινή ζωή ενός δωδεκάχρονου αγοριού, του Samuele, της γιαγιάς του, μιας ηλικιωμένης νοικοκυράς, ενός ψαρά, ενός γιατρού και ενός δύτη έρχεται σε αντιπαράθεση με την προσπάθεια των εκατοντάδων προσφύγων και μεταναστών να φτάσουν, καθημερινά, στη Λεμπεντούζα, ένα μικρό νησί της Ιταλίας. Οι αγωνίες των κατοίκων για τις καθημερινές ανάγκες τους κατατροπώνονται από την αγωνία των μεταναστών, που φθάνουν στο νησί , για την επιβίωση τους .
O Gianfranco Rosi επιλέγει να παρουσιάσει με πρωτότυπο τρόπο τη συνύπαρξη των κατοίκων της Λεμπεντούζα. Από τη μία πλευρά, οι μόνιμοι κάτοικοι του μικρού νησιού της Ιταλίας και από την άλλη, οι εξαθλιωμένοι μετανάστες, που φθάνουν με μοναδική ελπίδα να βγουν ζωντανοί από το ταξίδι τους. Μέσα από την επιθυμία του Samuele να «πολεμάει» με τη σφεντόνα του, παίζοντας με το φίλο του, την περιγραφή της υγείας των μεταναστών, από το γιατρό του νησιού, από την καταγραφή της διάσωσης τους από τις ιταλικές αρχές και από τις μαρτυρίες τους, ο Gianfranco Rosi καταφέρνει να θίξει το ζήτημα της μετανάστευσης, που έχει αναχθεί, τον τελευταίο καιρό, σε μείζον πολιτικό και κοινωνικό θέμα στην Ευρώπη.
Η «Φωτιά στη Θάλασσα» έρχεται να αφυπνίσει το κοινό σε μια κρίσιμη κοινωνική, οικονομική και πολιτική στιγμή. Οι πραγματικές εικόνες της εξαθλίωσης των εκατοντάδων ανθρώπων από την Αφρική και από τη Μέση Ανατολή, που προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη ζωντανοί, καθώς και η μετριασμένη έως σχεδόν φτωχική ζωή των κατοίκων ενός μικρού νησιού, συνθέτουν την γενικότερη εικόνα που επικρατεί στην Ευρώπη. Ο Gianfranco Rosi με πλήρη αντικειμενικότητα και χωρίς την παραμικρή διαστρέβλωση της πραγματικότητας καταφέρνει να μας δώσει τη ζωή των ανθρώπων της σύγχρονης Ευρώπης, των μόνιμων κατοίκων καθώς και όσων φθάνουν.