Animal Collective - Painting With

Είναι γεγονός πως από το 2000 και μετά, όταν και εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι τέσσερεις Animal Collective, κατάφεραν να παρουσιάζουν μια στιβαρή δισκογραφία (αν και αρκετές φορές αμφιλεγόμενη) που χαρακτηρίζεται σαν ανατρεπτική, πειραματική μουσική πανδαισία, μια υπερβατική ψυχεδέλεια χρωμάτων και ψαλμών, μια ωδή στο πολύχρωμο παρελθόν, πάντα  με οδηγό τις Beach Boys αρμονίες. Οι AC κατάφεραν να θεωρούνται από το μουσικό στερέωμα ως μια από τις καλύτερες μπάντες της δεκαετίας του 2000. Οι φαν σίγουρα θα θεωρούν πως τα Here Comes the Indian (2003), Sung Tongs (2004), Feels (2005), Strawberry Jam (2007), και Merriweather Post Pavilion (2009) είναι σχεδόν τέλεια, το καθένα από αυτά με ένα ξεχωριστό, μοναδικό ήχο που αποδεικνύει ότι σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη μπάντα, οι AC δεν έχει σημασία το πλαίσιο που χρησιμοποιούν αλλά ότι μπορούν να κάνουν πάντοτε κάτι απίστευτο μέσα σε αυτό. Συν το γεγονός ότι όλα αυτά επιτεύχθηκαν χωρίς ποτέ πραγματικά να διακυβεύεται το δημιουργικό τους μοντέλο.

Η εξέλιξη τους δεν είχε να κάνει ποτέ με άλματα. Στην πραγματικότητα, κάθε βήμα ήταν μια μικρή βελτίωση του προηγούμενου προσθέτοντας κάποια στοιχεία που τελικά θα θέσουν τις βάσεις για το επόμενο βήμα. Το 2009 μας χάρισαν το Merriweather Post Pavilion, το οποίο νομίζω πως έχει ξεπεράσει με άνεση την δοκιμασία του πάντοτε αμείλικτου χρόνου και έχει καθιερωθεί σαν το μεγάλο τους επίτευγμα. Η συνέχεια όμως, όπως συνήθως συμβαίνει, δεν ήταν η ανάλογη. Το Centipede HZ, τρία χρόνια μετά, ήταν μια κάπως μπερδεμένη, θα έλεγα βιαστική -παρά τα 4 χρόνια απόστασης- προσπάθεια από την οποία έλειπε η χάρη και το ταλέντο του προκατόχου του. Ιδέες υπήρχαν, ιδιαίτερη ποιότητα όμως όχι.

Κάπως έτσι και το Painting With ακούγεται σαν να ήταν ετοιμάστηκε στα πεταχτά, σαν ένα μάτσο Panda Bear b-sides που δεν χώρεσαν στο περσινό Panda Bear Meets The Grim Reaper. Ο χρόνος εκτέλεσης των τραγουδιών δεν υπερβαίνει τα τεσσεράμισι λεπτά και με τις πρώτες ακροάσεις αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις παρασυρθεί σε ένα ανελέητο σφυροκόπημα, κάθε κομμάτι σε χτυπάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και ακόμα όταν οι ρυθμοί επιτέλους πέφτουν η αίσθηση πνιξίματος δεν αλλάζει, ενώ η 80's παραφορτωμένη ατμόσφαιρα και το κάτι σαν παλιό PC Game feeling στα πλήκτρα κουράζει υπερβολικά.

Αποτέλεσμα αυτής της τσαπατσούλικης διάθεσης είναι τα τραγούδια να ακούγονται χωρίς στόχο. Κανένα από τα 12 δεν είναι πολύ κακό, αλλά κανένα δεν φτάνει στα στάνταρντ της δεδομένης ικανότητας τους να συνθέτουν σε υψηλό επίπεδο, ίσως οι μόνοι που θα είναι ευχαριστημένοι θα είναι οι φαν. Το εναρκτήριο FloriDada μοιάζει καλή επιλογή για single, ο ρυθμός είναι ιλιγγιώδης, ξεχωρίζει το χαρακτηριστικό κελάδισμα στα φωνητικά και τα τρελά beats, αλλά μοιάζει λίγο κουραστικό μέσα στην αυτιστική του επανάληψη.

Το Painting With έχει τις χάρες του, ωστόσο. Το εσωστρεφές Bagels In Ciev σπινθηροβολεί μέσα στην αμεσότητά και τον πολύ πιο προσιτό του ρυθμό, το On Delay ένας περιχαρής ύμνος, ξετυλίγεται μέσα από ένα υπέροχο ρεφρέν στο πιάνο, τα θαυμάσια φωνητικά του Lennox και τα εκπληκτικά tribal drums του, θυμίζουν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους. Κορυφαία στιγμή το ηλιόλουστο, χαλαρό Golden Gal που ακολουθεί τα χνάρια του MyGirls - ο ρυθμός εδώ κρατιέται χαμηλά, η ηχητική ακαταστασία του Painting With είναι απούσα, οι λεπτές υφές και το λυρικό βάθος αναδεικνύονται σε ένα ακαταμάχητο συνδυασμό.

Παρά τις υπερβολές που έχουν γραφτεί δεξιά κι αριστερά, το Painting With είναι αναμφίβολα ένας Animal Collective δίσκος, αλλά η βιασύνη και η κτηνώδης ορμή του έχουν τελικά παραγκωνίσει την καινοτομία που είναι το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα. Επίσης, στερείται σαφώς την προσοχή στη λεπτομέρεια που είχαν σχεδόν σε όλες τις προηγούμενες δουλειές τους. Πρόκειται για ένα album που απλά είναι, το συγκρότημα δεν φτάνει κοντά στην εκπλήρωση των δυνατοτήτων του, ενώ φαίνεται να έχουν χάσει και την αίσθηση του σκοπού. Το Painting With δεν θα αλλάξει τη γνώμη κανενός για τους Animal Collective, οι φαν θα παραμείνουν αφοσιωμένοι μετά την ακρόαση, οι αντιρρησίες θα βρουν μάλλον περισσότερους λόγους ένστασης. Και έτσι, από πολλές απόψεις οι Animal Collective είναι πάλι εδώ και, όπως πάντα, διχάζουν.