Είδαμε τον Paul McCartney στη Μαδρίτη με τους Band of Brothers

Έχουμε φτάσει σε ένα τέλος εποχής. Ο τρόπος που ακούμε μουσική είναι πια διαφορετικός, τα μουσικά ρεύματα αλλάζουν πιο γρήγορα από τον καιρό και το attention span ενός μέσου εφήβου σε συνδυασμό με τη διαθέσιμη μουσική πληροφορία, οδηγούν πολλές φορές σε ασυμβατότητες. Παρόλαυτά, υπάρχει μία σταθερά που αντέχει στο χρόνο: Οι Beatles παραμένουν η πιο επιδραστική μπάντα όσον αφορά την pop Και rock μουσική. 

Αυτό ακριβώς το απόφθεγμα καλείται να αντιπροσωπεύσει στη live εκδοχή του ο Paul McCartney, ο ένας από τους δύο εν ζωή Beatles και ο πιο σημαντικός, λόγω της πολυετούς επιτυχημένης καριέρας του. Τι να περιμένει, όμως, κανείς από τον Paul; Σε ποιες απαιτήσεις ή περίεργα «θέλω» φανατικών μπορεί να ανταπεξέλθει;0

Βλέπετε, οι rock οπαδοί που έχουν μεγαλώσει με ιστορικές μπάντες από τα '60s και '70s, όταν πηγαίνουν σε συναυλίες άτυπα απαιτούν οι καλλιτέχνες να παίζουν στη σκηνή όπως όταν ήταν έφηβοι. Ένας παράλογος πόθος, ώστε και αυτοί, έστω και για λίγη ώρα, να ξεχνούν το πέρασμα του χρόνου από τις δικές τους ζωές. Σε ένα τέτοιο παιχνίδι, φίλες και φίλοι, όλοι πάντα χάνουν. Όμως, υπάρχουν ελάχιστοι μουσικοί που, επειδή ήταν τυχεροί και προσκεκτικοί, καταφέρνουν να πολεμήσουν το ασταμάτητο σπιράλ της ζωής σε εντυπωσιακό βαθμό. Ένας από αυτούς είναι ο Paul McCartney.

Ο "Macca" παίζει με την ίδια μπάντα για τα τελευταία 20 χρόνια, μετράνε δηλαδή πιο πολλά χρόνια από τους Beatles και τους Wings μαζί: Rusty Anderson και Brian Ray στις κιθάρες, Abe Laboriel Jr. στα drums, Wix Wickens στα πλήκτρα, μαζί με τον Paul στο μπάσο. Οι Band of Brothers όπως λέγονται έπαιξαν για δυόμιση ώρες, χωρίς σόλο και διαλείμματα, καλύπτοντας τη δισκογραφία του Paul, των Beatles και των Wings με πυροτεχνήματα, εφέ και αντανακλαστική χορωδιακή υποστήριξη από τους 17.500 θεατές του Witnik Center της Μαδρίτης, στις 10 Δεκεμβρίου.

Είναι αλήθεια πως το setlist του Paul McCartney δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, βάλε-βγάλε τέσσερα κομμάτια, αλλά ίσως και δεν χρειάζεται. Περιλαμβάνει όλα τα απαραίτητα, ενώ ελάχιστοι περίεργοι θα φύγουν στραβωμένοι από την αρένα. Με το εναρκτήριο “A Hard Day’s Night”, λοιπόν, όλοι ήταν στο πόδι. Η ένταση συνεχιζόταν με τα “Drive My Car” και “Let Me Roll It”. Το σόου είχε τις απαραίτητες εναλλαγές με το “My Valentine”, για να φτάσει σε ένα ημιακουστικό break με τα τραγούδια που ξεκίνησαν οι Beatles. Ακολούθησε το “Blackbird” και “Here Today”, όπου ο Paul, μόνος με την κιθάρα του, υψώθηκε στα 10 μέτρα με τη βοήθεια μιας πλατφόρμας/video wall για να επιστρέψει με το φρέσκο-παλιό “Now And Then”.

Βίντεο, φωτογραφίες από την καριέρα του, από τους Beatles, τον George Harrison, τον John Lennon, τον Ringo Starr, την Linda, το μπάσο του και τα παιδιά του, όλα παρέλασαν στα video wall. Έγιναν και αφιερώσεις στο Lennon και το Harrison χωρίς να υποβόσκει κάτι το προσποιητό. Γνωρίζοντας το βάρος της μουσικής του κληρονομιάς, το οποίο βαραίνει περισσότερο τον ίδιο παρά τον έτερο εν ζωή Beatle, Ringo Starr, προσπαθεί να τους κρατήσει όλους χαρούμενους και τα καταφέρνει.

Η συνέχεια ήταν ένα ασταμάτητο πάρτυ με τραγούδια που τα ξέρουν ακόμα κι οι γάτες στην Πεντέλη: “Get Back”, “Band On The Run”, “Let It Be” και το “Live And Let Die”, συνοδευόμενο από την ανατίναξη της σκηνής με φωτιές και πυροτεχνήματα. Από το μπάσο στην κιθάρα, στο ukulele, στο πιάνο και πάντα σταθερά πίσω απ το μικρόφωνο, μπορεί η φωνή του Paul να έσπαγε λόγω ηλικίας, όμως ήταν εκεί, ένιωθε τη μουσική και την αποδοχή του κόσμου. Για να είμαστε, μάλιστα, πιο συγκεκριμένοι, στα φωνητικά ήταν στο ίδιο επίπεδο όπως τραγουδούσε πριν την πανδημία. «Απέθαντος!» φώναζε το κοινό στα ισπανικά, μαζι με το όνομά του σα να είναι ποδοσφαιρικός αγώνας. Και ναι, φίλες και φίλοι, το παγκόσμιο συναυλιακό κοινό είναι πια ως επι το πλείστον χλιαρό, αλλά οι Ισπανοί και λοιποί ταξιδιώτες χόρεψαν, τραγούδησαν και σίγουρα κάποιοι συγκινήθηκαν.

Η μπάντα κάλυπτε τον Paul σε όλα, χωρίς όμως να φαντάζει υπερβολικό ή να φαίνεται ότι από κάπου χάνει ο ήχος. Έδενε αρμονικά και άκουγες ένα συγκρότημα απόλυτα δεμένο. To φινάλε ήρθε με ένα ημι-medley “Sgt. Pepper's” / ”Helter Skelter” / ”Golden Slumbers” / ”Carry That Weight” / ”The End” και μπόλικη σερπαντίνα στα χρώματα της σημαίας της Ισπανίας. 

Ένας κορυφαίος μουσικός του 20ου αιώνα που δεν σταματάει να έχει έμπνευση αλλά και ενέργεια στη σκηνή, ένα σπάνιο φαινόμενο στο μουσικό κόσμο, ο Paul McCartney στα 82 του έχει ακόμα τη φλόγα μέσα του. Μία feel-good συναυλία όπως πολύ λίγες, ένα σόου για μικρούς και μεγάλους, για τους παππούδες και τα εγγόνια τους στη κυριολεξία. Είμαστε τυχεροί που τον έχουμε ακόμα στο σανίδι να «πατάει γκάζι», χωρίς να ιδρώνει καν.

* Οι φωτογραφίες του άρθρου πάρθηκαν από το επίσημο Facebook Page του Paul McCartney

A Hard Day's Night (Beatles)

Junior's Farm (Wings)

Letting Go (Wings)

Drive My Car (Beatles)

Got to Get You Into My Life (Beatles)

Come On to Me

Let Me Roll It (Wings)/ Foxy Lady (Hendrix) 

Getting Better (Beatles)

Let 'Em In (Wings)

My Valentine

Nineteen Hundred and Eighty-Five (Wings)

Maybe I'm Amazed

I've Just Seen a Face (Beatles)

In Spite of All the Danger (Quarrymen)

Love Me Do (Beatles)

Dance Tonight

Blackbird (Beatles)

Here Today 

Now and Then (Beatles)

Lady Madonna (Beatles)

Jet (Wings)

Being for the Benefit of Mr. Kite! (Beatles)

Something (Beatles)

Ob-La-Di, Ob-La-Da (Beatles)

Band on the Run (Wings)

Get Back (Beatles)

Let It Be (Beatles

Live and Let Die (Wings)

Hey Jude (Beatles)

Encore:

I've Got a Feeling (Beatles)

Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (Reprise) (Beatles)

Helter Skelter (Beatles)

Golden Slumbers (Beatles)

Carry That Weight (Beatles)

The End (Beatles)