Παντελή από την μακρινή και όμορφη Φλώρινα, εμείς θα τα πούμε άλλη φορά.. Αφορμή για το σημερινό fm to web είναι ο Θοδωρής από το Ηράκλειο. Διάβασε το σχόλιο μου για το live των U2 και τον άκουσα με προσοχή.
Για αρχή Θοδωρή, δε γράφω τη Βίβλο... Αντίθετα, περισσότερο αυτά που γράφω μοιάζουν με 'φωτογραφίες', με την διάθεση της στιγμής αν θες, παρα με 'θέσεις'... Σε αντίθετη περίπτωση, θα έγραφα κάποιο βιβλίο ή κάτι σχετικό. Οι U2 είναι ένα έτσι κι αλλιώς μεγάλο συγκρότημα, το μεγαλύτερο (πρόσεξε... όχι το σημαντικότερο..) μάλλον εδώ και δεκαετίες.
Η σύγκριση όμως με τους Rolling Stones πίστεψε με, δεν έχει νόημα. Μιλάμε για σχήματα που χαρακτήρισαν διαφορετικές εποχές και που λειτούργησαν με έναν εντελώς (όσο κι αν δεν φαίνεται..) διαφορετικό τρόπο. Δηλαδή... Οι ρόλοι μέσα στους Stones ήταν πάντα συγκεκριμένοι, ακόμα-ακόμα και ο τρόπος που την λέει ο Richards (ακόμα και σήμερα!!) στον Wood, καθώς τον θεωρεί νέο (!!!) μέλος της μπάντας, κάτι δείχνει. Οι U2 δεν βρέθηκαν επίσης ποτέ στη θέση που βρέθηκαν οι 'πέτρες' στην δεκαετία του ογδόντα... Η χολή που έβγαλαν Jagger και Richards, ο ένας για τον άλλον, δεν έχει προηγούμενο... Όμως αυτό που τελικά βγήκε μέσα στο χρόνο (και εδώ ΕΙΝΑΙ και η 'διαφωνία' μας...) είναι πως πάνω απ' όλα, τελικά ήταν η ίδια η μπάντα. ΔΕΝ το διέλυσαν το μαγαζί δηλαδή... Το άφησαν και το ξανάπιασαν μετά με ένα καταπληκτικό album ('Steel Wheels' 1989) σαν να μην τρέχει τίποτα, αλλά το μαγαζί δεν το έκλεισαν. Εκεί είναι και η διαφορά.
Οι U2 είναι ο Bono και η μπάντα του (γνωρίζω άλλωστε ΑΡΚΕΤΟΥΣ, που συμπαθούν περισσότερο την υπόλοιπη μπάντα απο τον Bono!) οι Stones όχι... Καταλαβαίνεις την διαφορά; Τίποτα δεν μπορεί να είναι πάνω από τη φιγούρα του Bono, στην μια περίπτωση, ενώ αντίστοιχα κανένας δεν μπορεί να είναι πάνω από τους Stones. Υπάρχει μια διαφορά... Στους U2 καθώς μου λες οτι τους θεωρείς στάσιμους εδώ και χρόνια άλλωστε, λείπει κάτι βασικό σε σχέση με τους αγαπημένους κωλόγερους Stones επίσης.. Το στοιχείο της σύγκρουσης.Θοδωρή δες το λιγάκι... Είναι ΠΟΛΥ πιο Rock & Roll να παίζουν φάπες οι παππούδες μεταξύ τους, από το να μας παίρνει ο ύπνος, όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται, μιλάμε για μουσική, βράζει το αίμα, δεν κουρεύουν λαγούς... Απλά πράγματα. Είπα και πριν ότι οι εποχές είναι διαφορετικές, άλλες μπάντες, άλλη εποχή. Όμως κάποια χαρακτηριστικά ή υπάρχουν, ή όχι.
Στη μεγάλη ιστορία του Rock & Roll (άκουσε ΞΑΝΑ τη συνέντευξη του Richard Lloyd καθώς γουστάρεις τους Television*) τα μεγάλα τραγούδια, σε μπάντες με σπουδαίο χαρακτήρα, έχουν βγει συχνά μέσα από ένταση και ισορροπίες σε τεντωμένο σχοινί και όχι μέσα από τη νοοτροπία (που εσύ μου περιγράφεις..) 'πάμε τώρα στο studio σαν καλά παιδιά να γράψουμε ένα album'... Έτσι κι αλλιώς, είναι συγκινητικό το πόσο δικιά σου νιώθεις τη μουσική των αγαπημένων σου U2 κι αν θέλεις όντως τη γνώμη μου, αυτό ειναι ΠΙΟ σημαντικό από τα πάντα... Αυτό είσαι εσύ... Τα υπόλοιπα δεν έχουν και τόση σημασία ξερεις...