Ο καλλιτέχνης: Διονύσης Τσακνής
Ο δίσκος: Οι φίλοι μου είμαι εγώ (03 / 2009)
Μουσική: Δ. Τσακνής, Λ. Μαχαιρίτσας, Φ. Πλιάτσικας, Στ. Κραουνάκης, Γ. Σπάθας, Ν. Ζούδιαρης κ.ά.
Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου, Στ. Κραουνάκης, Μ. Γελασάκης, Γ. Αγγουριδάκης κ.ά.
Ερμηνεία: Δ. Τσακνής (συμμετέχει η Ειρήνη Ψυχράμη)
Το ύφος μουσικής: Pop/Rock - Έντεχνο
Για πρώτη φορά στην 27χρονη καλλιτεχνική του πορεία ο Διονύσης Τσακνής επιλέγει να δημιουργήσει έναν προσωπικό δίσκο στον οποίο ο ίδιος να κρατά κυρίως το ρόλο του ερμηνευτή παραχωρώντας το ρόλο του στιχουργού και του συνθέτη σε φίλους του συναδέρφους-συνεργάτες, παλαιότερους και νεότερους, με τους οποίους έχει βρεθεί καλλιτεχνικά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλα αυτά τα χρόνια. Όπως δηλώνει και ο τίτλος του δίσκου (ο οποίος είναι "Οι φίλοι μου είμαι εγώ" και όχι "Οι φίλοι μου κι εγώ" όπως διαβάζω σε πολλές ιστοσελίδες) ο Διονύσης Τσακνής ακολούθησε την οδό που υποδεικνύει μια εύστοχη λαϊκή παροιμία που λέει "Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιός είσαι". Έτσι κάλεσε πολλούς από τους φίλους του συναδέρφους όπως ο Λ. Μαχαιρίτσας, ο Σ. Κραουνάκης, ο Φ. Πλιάτσικας, ο Γ. Σπάθας, ο Ν. Ζούδιαρης κ.ά. και δημιούργησε για πρώτη φορά στην πορεία του έναν δίσκο από αυτούς που χαρακτηρίζονται "πολυσυλλεκτικοί", που εμπεριέχουν δηλαδή τραγούδια από πολλούς διαφορετικούς συντελεστές. Η μόδα των πολυσυλλεκτικών δίσκων έχει κάνει την εμφάνισή της εδώ και πολλά χρόνια στο ελληνικό τραγούδι και έχει επικρατήσει έναντι του "κύκλου τραγουδιών" (ένας συνθέτης - ένας στιχουργός - ένας ερμηνευτής), πράγμα που πολλές φορές συνιστά και ένα από τα συμπτώματα του ασθενούς ελληνικού τραγουδιού. Ωστόσο, ο συγκεκριμένος δίσκος καταφέρνει να κρατήσει ένα γενικό, ενιαίο ύφος, ενώ και οι ψυχωμένες, ιδιαίτερες ερμηνείες του Τσακνή τον ξεχωρίζουν από άλλους δίσκους που είναι απλά 14 τραγούδια άσχετα μεταξύ τους. Πρόκειται για μια αρκετά καλή δουλιά, σίγουρα κατώτερη από παλαιότερες του Διονύση Τσακνή, αλλά σε καλό επίπεδο γενικώς, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι το προνομιακό πεδίο του καλλιτέχνη, το ελληνικό ροκ, περνάει όχι απλά κρίση αλλά και κάτι παραπάνω...Ο ήχος είναι κυρίως ηλεκτρικός, με σύγχρονη ματιά και επιρροές, οι ενορχηστρώσεις του Δημήτρη Μπαρμπαγάλα εξαιρετικές, ενώ οι στίχοι στέκονται σε πολύ καλό επίπεδο με θεματολογία τόσο ερωτική-προσωπική όσο και κοινωνικοπολιτική.
Πάμε να πούμε δυο λόγια για το κάθε τραγούδι του δίσκου:
01 - Βουτιά
Γαλλική επιτυχία του Paulus Cyril ("Un autre nom") με τους ελληνικούς στίχους να υπογράφονται από τη Λίνα Δημοπούλου, συνεργάτιδα του Τσακνή και σε παλαιότερες δουλιές του. Ένα πολύ ωραίο κομμάτι, από τα καλύτερα του δίσκου, με την ηλεκτρική ενορχήστρωση να το αναδεικνύει ακόμη περισσότερο. Οι στίχοι είναι εσωτερικής αναζήτησης, προσωπικών σκέψεων και ενδοσκόπησης αφήνοντας νότα αισιοδοξίας στο τέλος του ρεφρέν. Καλή μεταφορά μιας ξένης επιτυχίας στα καθ’ημάς. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί (άρα και το κοινό;) το έχουν αγαπήσει ήδη... (***,*)
02 - Φεγγάρια σκοτεινά
Ένας δημιουργός, ο Σταμάτης Κραουνάκης, δίνει ένα γνωστό του τραγούδι σε έναν άλλο δημιουργό, τον Διονύση Τσακνή. Το αποτέλεσμα; Ικανοποιητικό. Ένα τραγούδι συνυφασμένο με την ιδιαιτερότητα του ερμηνευτικού στυλ του Κραουνάκη, ο οποίος όταν ερμηνεύει τραγούδια του κάνει πραγματικά κατάθεση ψυχής, ερμηνευμένο εδώ από τον Τσακνή ο οποίος στέκεται εξαιρετικά και καταφέρνει να δώσει τη δική του ματιά στο τραγούδι. Η ενορχήστρωση είναι πιο πλούσια, πιο δυναμική σε σχέση με την αντίστοιχη της παρθενικής του δισκογράφησης ("Πεθαίνοντας στην Αθήνα", 2006) που ήταν αρκετά "εσωτερική". (***,*)
03 - Να πληρώνω
Χαρακτηριστική σύνθεση Φίλιππου Πλιάτσικα στη μετα-ΠΥΞ ΛΑΞ εποχή σε ένα ποπ αποχρώσεων τραγούδι. Οι στίχοι του Γιάννη Αγγουριδάκη ασχολούνται με το ότι στην εποχή μας καλούμαστε να πληρώνουμε για όλα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Καλή πρόθεση, μέτριο αποτέλεσμα. Τόσο στιχουργικά όσο και συνθετικά το κομμάτι δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο, με εξαίρεση ίσως το στίχο "να πληρώνω τη ζωή που μου αξίζει", που περιγράφει τη σύγχρονη πραγματικότητα. (**,*)
04 - Κι εσύ αργείς
Ηλεκτρική μπαλάντα, αρκετά ατμοσφαιρική, βούτυρο στο ψωμί του Τσακνή. Στιχουργικά όμως το κομμάτι του Φίλιππου Πλιάτσικα είναι μέτριο με κοινότυπο θέμα και λειψή έμπνευση. Το θέμα "είμαι μόνος, σκέφτομαι τι έχω περάσει, οι ελπίδες σώθηκαν κι από πάνω δεν θα έρθεις κι εσύ" έχει παρακορεστεί νομίζω. Ωστόσο η μπαλάντα αυτή μπορούμε να πούμε ότι στέκεται σχετικά καλά, κυρίως λόγω σύνθεσης-ενορχήστρωσης και ερμηνείας (***)
05 - Λήσταρχος Νταβέλης
Σταμάτης Κραουνάκης 100%. Μέσα στο πρώτο λεπτό του τραγουδιού έχεις ήδη καταλάβει ότι είναι δικό του. Τι μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε Νταβέλης; Η μυστηριώδης περιοχή της Πάρνηθας, ο σκοτεινός 19ος αιώνας με τους ληστές να τρομοκρατούν την ελληνική ύπαιθρο, η Δούκισσα Πλακεντία και οι φήμες για τη ζωή και τη δράση της. Ε λοιπόν αυτή η σκοτεινή, μυστηριακή ατμόσφαιρα υπηρετείται άψογα από την εισαγωγή και το πρώτο μέρος του τραγουδιού τόσο συνθετικά όσο και ενορχηστρωτικά. Στην εξέλιξη του τραγουδιού το μπουζούκι "αφηγείται" με το μοναδικό του τρόπο όπως και το "κραουνακικό" πιάνο. Οι στίχοι είναι πανέξυπνοι και σε πρώτη ανάγνωση αφηγούνται την ιστορία του γνωστού λήσταρχου της Αττικοκοβοιωτίας του 19ου αιώνα Νταβέλη. Πολύ καλός ερμηνευτικά ο Τσακνής σε ένα τραγούδι που μόνο ο ίδιος ο "Κράου" ίσως να το έλεγε καλύτερα. Κατά τη γνώμη μου το καλύτερο του δίσκου. (****)
06 - Πέφτει χιόνι
Το ένα από τα δύο τραγούδια του δίσκου σε μουσική του ίδιου του Τσακνή. Αρκετά καλοί ερωτικοί στίχοι της Λίνας Δημοπούλου και άλλη μία ατμοσφαιρική ηλεκτρική μπαλάντα στο κλασικό συνθετικό ύφος του Τσακνή. Εντάξει, μάλλον δεν θα γίνει ποτέ ευρέως γνωστό ή αναπόσπαστο κομμάτι των μελλοντικών συναυλιών του καλλιτέχνη, αλλά για προσωπικές, μοναχικές ακροάσεις είναι ένα καλό κομμάτι με καλή ενορχήστρωση για ακόμη μια φορά. (***)
07 - Μια πέτρα που κυλάει
Το έταιρο τραγούδι όπου ο Τσακνής αναλαμβάνει και το ρόλο του δημιουργού πέρα από αυτόν του ερμηνευτή. Εδώ στίχοι και μουσική δικά του, σε ένα τραγούδι με σύγχρονο κοινωνικο-πολιτικό στίχο και ενορχηστρωση με κιθάρες και πιάνο σε πρώτο πλάνο. Κλασικό τραγούδι Τσακνή, θυμίζει παλαιότερά του από τη δεκαετία του ’90. Αρκετά καλό. (***)
08 - Από δω
Εδώ έχουμε Νίκο Ζούδιαρη στο στίχο και Δημήτρη Μπαρμπαγάλα στην χαμηλών τόνων μουσική. Καλή σύλληψη και υλοποίηση η αφηγηματική ερμηνεία του Τσακνή στα κουπλέ και η λιτή ερμηνευτική συμμετοχή της Ειρήνης Ψυχράμη στα ρεφρέν. Κάπως "δύσκολο" τραγούδι, με "ποιητικίζοντες" στίχους. (***)
09 - Έλα ε
Ο καλλιτεχνικός "αδερφός" του Διονύση Τσακνή, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά από αυτόν τον δίσκο. Έγραψε τη μουσική στο συγκεκριμένο τραγούδι πάνω στους στίχους της Δήμητρας Μπλίκα. Ένα όμορφο τραγουδάκι που ξεχωρίζει από το ύφος των υπολοίπων. Η μελωδία και ο ρυθμός που συνέθεσε ο Μαχαιρίτσας έχει επιρροές από την folk να το πω, country να το πω, κάτι από Johnny Cash να το πω (δεν είμαι και ειδικός στα της αμερικάνικης μουσικής), κάτι από τη μουσική παράδοση των ΗΠΑ τελοσπάντων. Κάτι που ο Μαχαιρίτσας έκανε και σε ένα τραγούδι του τελευταίου του δίσκου-soundtrack "Πεθαίνω για σένα", άρα είναι κάτι που το ψάχνει. Η θεματολογία απλή και ωραιότατη: άσε το χτες που έτσι κι αλλιώς έχει φύγει, άσε το αύριο που είναι θολό και μίλα (ζήσε) για το σήμερα, το τώρα. Αρκετά καλό τραγούδι. (***,*)
10 - Πιο ψηλά
Οι κιθάρες του Γιάννη Σπάθα ξεχωρίζουν, στιχουργικά η Λίνα Δημοπούλου επαναφέρει το θέμα των στραπάτσων που τρώμε και την ανάγκη να ορθοποδούμε και να ξεκινάμε από την αρχή. Εδώ όμως η ερμηνεία του Τσακνή είναι μάλλον ο αδύναμος κρίκος του τραγουδιού (**,*)
11 - Κρυμμένο μυστικό (Το χαρτομάντηλο)
Τραγούδια δεν γράφονται μόνο με αφορμή τον έρωτα, την αγάπη, το θάνατο και τις διάφορες κοινωνικές καταστάσεις. Ενίοτε γράφονται και με αφορμή απλές στιγμές της καθημερινότητας. Με αφορμή ένα απλό χαρτομάντηλο λοιπόν, ο Μιχάλης Γελασάκης μιλά εδώ για διάφορα πράγματα, μέχρι και για την κοινωνική αδικία ή τη μετανάστευση ("Σε ποτίζω των ματιών μου τα κλάματα / Σε χαραμίζω πάνω στον ιδρώτα / Να μάθεις ότι δεν υπάρχουν θαύματα / τον άστεγο που σε πουλάει ρώτα"). Η σύνθεση του Σταμάτη Χατζηευσταθίου όχι κάτι ιδιαίτερο, δεν ξεφεύγει από την εγχώρια νεανική pop-rock σκηνή που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια. (***,*)
12 - Ρε συ
Δεν ξέρω πώς μου κατσε τώρα αυτό, αλλά πιστεύω ότι αν το έλεγε αυτό το κομμάτι ο Αγγελάκας και το τράβαγε και κανα-δυο λεπτά σε διάρκεια, τώρα θα παραμίλαγαν όλοι οι κριτικοί για την πρωτοπορία, την πρωτοτυπία και ξέρω γω τι άλλο. Τώρα που το λέει ο Τσακνής μάλλον δεν θα ασχοληθεί και κανείς με αυτό. Χαμηλών τόνων τραγούδι με λιτή ενορχήστρωση και τα κρουστά σε πρώτο πλάνο. Καλοί στίχοι που αφήνουν τον ακροατή να βρει τα δικά του νοήματα. (***)
13 - Ο κύριος Francois Villion
Το 2001 ο Θάνος Μικρούτσικος έκανε μια προσπάθεια προσέγγισης του Γάλλου ποιητή του 15ου αιώνα (!) Φρανσουά Βιγιόν, στο δίσκο "Στον τόπο μου είμαι τέλεια ξένος". Εκεί είχε συμμετάσχει ο Νίκος Ζούδιαρης απαγγέλοντας. Δεν ξέρω αν ήταν έναυσμα εκείνη του η συμμετοχή, όμως εδώ ο Ζούδιαρης επιχειρεί να μελοποιήσει στίχους του Γάλλου ποιητή. Δύσκολο εγχείρημα εξαρχής η προσέγγιση τέτοιων στίχων. Γράφτηκαν τον 15ο αιώνα και μοιάζουν σύγχρονοι, όσο κι αν φαίνεται περίεργο αυτό! Εν πολλοίς αυτό οφείλεται στην εξαιρετική απόδοσή τους στα ελληνικά από τον Σπύρο Σκιαδαρέση. Μιλάμε λοιπόν για ποίηση και μάλιστα υψηλού επιπέδου. Η προσέγγιση του Ζούδιαρη είναι μια πολύ καλή προσπάθεια ενώ ο Τσακνής μοιάζει ιδανικός ερμηνευτής. (***,*)
Μπορείτε να ακούσετε όλα τα τραγούδια του δίσκου εδώ
Ο δίσκος: Οι φίλοι μου είμαι εγώ (03 / 2009)
Μουσική: Δ. Τσακνής, Λ. Μαχαιρίτσας, Φ. Πλιάτσικας, Στ. Κραουνάκης, Γ. Σπάθας, Ν. Ζούδιαρης κ.ά.
Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου, Στ. Κραουνάκης, Μ. Γελασάκης, Γ. Αγγουριδάκης κ.ά.
Ερμηνεία: Δ. Τσακνής (συμμετέχει η Ειρήνη Ψυχράμη)
Το ύφος μουσικής: Pop/Rock - Έντεχνο
Για πρώτη φορά στην 27χρονη καλλιτεχνική του πορεία ο Διονύσης Τσακνής επιλέγει να δημιουργήσει έναν προσωπικό δίσκο στον οποίο ο ίδιος να κρατά κυρίως το ρόλο του ερμηνευτή παραχωρώντας το ρόλο του στιχουργού και του συνθέτη σε φίλους του συναδέρφους-συνεργάτες, παλαιότερους και νεότερους, με τους οποίους έχει βρεθεί καλλιτεχνικά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλα αυτά τα χρόνια. Όπως δηλώνει και ο τίτλος του δίσκου (ο οποίος είναι "Οι φίλοι μου είμαι εγώ" και όχι "Οι φίλοι μου κι εγώ" όπως διαβάζω σε πολλές ιστοσελίδες) ο Διονύσης Τσακνής ακολούθησε την οδό που υποδεικνύει μια εύστοχη λαϊκή παροιμία που λέει "Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιός είσαι". Έτσι κάλεσε πολλούς από τους φίλους του συναδέρφους όπως ο Λ. Μαχαιρίτσας, ο Σ. Κραουνάκης, ο Φ. Πλιάτσικας, ο Γ. Σπάθας, ο Ν. Ζούδιαρης κ.ά. και δημιούργησε για πρώτη φορά στην πορεία του έναν δίσκο από αυτούς που χαρακτηρίζονται "πολυσυλλεκτικοί", που εμπεριέχουν δηλαδή τραγούδια από πολλούς διαφορετικούς συντελεστές. Η μόδα των πολυσυλλεκτικών δίσκων έχει κάνει την εμφάνισή της εδώ και πολλά χρόνια στο ελληνικό τραγούδι και έχει επικρατήσει έναντι του "κύκλου τραγουδιών" (ένας συνθέτης - ένας στιχουργός - ένας ερμηνευτής), πράγμα που πολλές φορές συνιστά και ένα από τα συμπτώματα του ασθενούς ελληνικού τραγουδιού. Ωστόσο, ο συγκεκριμένος δίσκος καταφέρνει να κρατήσει ένα γενικό, ενιαίο ύφος, ενώ και οι ψυχωμένες, ιδιαίτερες ερμηνείες του Τσακνή τον ξεχωρίζουν από άλλους δίσκους που είναι απλά 14 τραγούδια άσχετα μεταξύ τους. Πρόκειται για μια αρκετά καλή δουλιά, σίγουρα κατώτερη από παλαιότερες του Διονύση Τσακνή, αλλά σε καλό επίπεδο γενικώς, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι το προνομιακό πεδίο του καλλιτέχνη, το ελληνικό ροκ, περνάει όχι απλά κρίση αλλά και κάτι παραπάνω...Ο ήχος είναι κυρίως ηλεκτρικός, με σύγχρονη ματιά και επιρροές, οι ενορχηστρώσεις του Δημήτρη Μπαρμπαγάλα εξαιρετικές, ενώ οι στίχοι στέκονται σε πολύ καλό επίπεδο με θεματολογία τόσο ερωτική-προσωπική όσο και κοινωνικοπολιτική.
Πάμε να πούμε δυο λόγια για το κάθε τραγούδι του δίσκου:
01 - Βουτιά
Γαλλική επιτυχία του Paulus Cyril ("Un autre nom") με τους ελληνικούς στίχους να υπογράφονται από τη Λίνα Δημοπούλου, συνεργάτιδα του Τσακνή και σε παλαιότερες δουλιές του. Ένα πολύ ωραίο κομμάτι, από τα καλύτερα του δίσκου, με την ηλεκτρική ενορχήστρωση να το αναδεικνύει ακόμη περισσότερο. Οι στίχοι είναι εσωτερικής αναζήτησης, προσωπικών σκέψεων και ενδοσκόπησης αφήνοντας νότα αισιοδοξίας στο τέλος του ρεφρέν. Καλή μεταφορά μιας ξένης επιτυχίας στα καθ’ημάς. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί (άρα και το κοινό;) το έχουν αγαπήσει ήδη... (***,*)
02 - Φεγγάρια σκοτεινά
Ένας δημιουργός, ο Σταμάτης Κραουνάκης, δίνει ένα γνωστό του τραγούδι σε έναν άλλο δημιουργό, τον Διονύση Τσακνή. Το αποτέλεσμα; Ικανοποιητικό. Ένα τραγούδι συνυφασμένο με την ιδιαιτερότητα του ερμηνευτικού στυλ του Κραουνάκη, ο οποίος όταν ερμηνεύει τραγούδια του κάνει πραγματικά κατάθεση ψυχής, ερμηνευμένο εδώ από τον Τσακνή ο οποίος στέκεται εξαιρετικά και καταφέρνει να δώσει τη δική του ματιά στο τραγούδι. Η ενορχήστρωση είναι πιο πλούσια, πιο δυναμική σε σχέση με την αντίστοιχη της παρθενικής του δισκογράφησης ("Πεθαίνοντας στην Αθήνα", 2006) που ήταν αρκετά "εσωτερική". (***,*)
03 - Να πληρώνω
Χαρακτηριστική σύνθεση Φίλιππου Πλιάτσικα στη μετα-ΠΥΞ ΛΑΞ εποχή σε ένα ποπ αποχρώσεων τραγούδι. Οι στίχοι του Γιάννη Αγγουριδάκη ασχολούνται με το ότι στην εποχή μας καλούμαστε να πληρώνουμε για όλα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Καλή πρόθεση, μέτριο αποτέλεσμα. Τόσο στιχουργικά όσο και συνθετικά το κομμάτι δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο, με εξαίρεση ίσως το στίχο "να πληρώνω τη ζωή που μου αξίζει", που περιγράφει τη σύγχρονη πραγματικότητα. (**,*)
04 - Κι εσύ αργείς
Ηλεκτρική μπαλάντα, αρκετά ατμοσφαιρική, βούτυρο στο ψωμί του Τσακνή. Στιχουργικά όμως το κομμάτι του Φίλιππου Πλιάτσικα είναι μέτριο με κοινότυπο θέμα και λειψή έμπνευση. Το θέμα "είμαι μόνος, σκέφτομαι τι έχω περάσει, οι ελπίδες σώθηκαν κι από πάνω δεν θα έρθεις κι εσύ" έχει παρακορεστεί νομίζω. Ωστόσο η μπαλάντα αυτή μπορούμε να πούμε ότι στέκεται σχετικά καλά, κυρίως λόγω σύνθεσης-ενορχήστρωσης και ερμηνείας (***)
05 - Λήσταρχος Νταβέλης
Σταμάτης Κραουνάκης 100%. Μέσα στο πρώτο λεπτό του τραγουδιού έχεις ήδη καταλάβει ότι είναι δικό του. Τι μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε Νταβέλης; Η μυστηριώδης περιοχή της Πάρνηθας, ο σκοτεινός 19ος αιώνας με τους ληστές να τρομοκρατούν την ελληνική ύπαιθρο, η Δούκισσα Πλακεντία και οι φήμες για τη ζωή και τη δράση της. Ε λοιπόν αυτή η σκοτεινή, μυστηριακή ατμόσφαιρα υπηρετείται άψογα από την εισαγωγή και το πρώτο μέρος του τραγουδιού τόσο συνθετικά όσο και ενορχηστρωτικά. Στην εξέλιξη του τραγουδιού το μπουζούκι "αφηγείται" με το μοναδικό του τρόπο όπως και το "κραουνακικό" πιάνο. Οι στίχοι είναι πανέξυπνοι και σε πρώτη ανάγνωση αφηγούνται την ιστορία του γνωστού λήσταρχου της Αττικοκοβοιωτίας του 19ου αιώνα Νταβέλη. Πολύ καλός ερμηνευτικά ο Τσακνής σε ένα τραγούδι που μόνο ο ίδιος ο "Κράου" ίσως να το έλεγε καλύτερα. Κατά τη γνώμη μου το καλύτερο του δίσκου. (****)
06 - Πέφτει χιόνι
Το ένα από τα δύο τραγούδια του δίσκου σε μουσική του ίδιου του Τσακνή. Αρκετά καλοί ερωτικοί στίχοι της Λίνας Δημοπούλου και άλλη μία ατμοσφαιρική ηλεκτρική μπαλάντα στο κλασικό συνθετικό ύφος του Τσακνή. Εντάξει, μάλλον δεν θα γίνει ποτέ ευρέως γνωστό ή αναπόσπαστο κομμάτι των μελλοντικών συναυλιών του καλλιτέχνη, αλλά για προσωπικές, μοναχικές ακροάσεις είναι ένα καλό κομμάτι με καλή ενορχήστρωση για ακόμη μια φορά. (***)
07 - Μια πέτρα που κυλάει
Το έταιρο τραγούδι όπου ο Τσακνής αναλαμβάνει και το ρόλο του δημιουργού πέρα από αυτόν του ερμηνευτή. Εδώ στίχοι και μουσική δικά του, σε ένα τραγούδι με σύγχρονο κοινωνικο-πολιτικό στίχο και ενορχηστρωση με κιθάρες και πιάνο σε πρώτο πλάνο. Κλασικό τραγούδι Τσακνή, θυμίζει παλαιότερά του από τη δεκαετία του ’90. Αρκετά καλό. (***)
08 - Από δω
Εδώ έχουμε Νίκο Ζούδιαρη στο στίχο και Δημήτρη Μπαρμπαγάλα στην χαμηλών τόνων μουσική. Καλή σύλληψη και υλοποίηση η αφηγηματική ερμηνεία του Τσακνή στα κουπλέ και η λιτή ερμηνευτική συμμετοχή της Ειρήνης Ψυχράμη στα ρεφρέν. Κάπως "δύσκολο" τραγούδι, με "ποιητικίζοντες" στίχους. (***)
09 - Έλα ε
Ο καλλιτεχνικός "αδερφός" του Διονύση Τσακνή, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά από αυτόν τον δίσκο. Έγραψε τη μουσική στο συγκεκριμένο τραγούδι πάνω στους στίχους της Δήμητρας Μπλίκα. Ένα όμορφο τραγουδάκι που ξεχωρίζει από το ύφος των υπολοίπων. Η μελωδία και ο ρυθμός που συνέθεσε ο Μαχαιρίτσας έχει επιρροές από την folk να το πω, country να το πω, κάτι από Johnny Cash να το πω (δεν είμαι και ειδικός στα της αμερικάνικης μουσικής), κάτι από τη μουσική παράδοση των ΗΠΑ τελοσπάντων. Κάτι που ο Μαχαιρίτσας έκανε και σε ένα τραγούδι του τελευταίου του δίσκου-soundtrack "Πεθαίνω για σένα", άρα είναι κάτι που το ψάχνει. Η θεματολογία απλή και ωραιότατη: άσε το χτες που έτσι κι αλλιώς έχει φύγει, άσε το αύριο που είναι θολό και μίλα (ζήσε) για το σήμερα, το τώρα. Αρκετά καλό τραγούδι. (***,*)
10 - Πιο ψηλά
Οι κιθάρες του Γιάννη Σπάθα ξεχωρίζουν, στιχουργικά η Λίνα Δημοπούλου επαναφέρει το θέμα των στραπάτσων που τρώμε και την ανάγκη να ορθοποδούμε και να ξεκινάμε από την αρχή. Εδώ όμως η ερμηνεία του Τσακνή είναι μάλλον ο αδύναμος κρίκος του τραγουδιού (**,*)
11 - Κρυμμένο μυστικό (Το χαρτομάντηλο)
Τραγούδια δεν γράφονται μόνο με αφορμή τον έρωτα, την αγάπη, το θάνατο και τις διάφορες κοινωνικές καταστάσεις. Ενίοτε γράφονται και με αφορμή απλές στιγμές της καθημερινότητας. Με αφορμή ένα απλό χαρτομάντηλο λοιπόν, ο Μιχάλης Γελασάκης μιλά εδώ για διάφορα πράγματα, μέχρι και για την κοινωνική αδικία ή τη μετανάστευση ("Σε ποτίζω των ματιών μου τα κλάματα / Σε χαραμίζω πάνω στον ιδρώτα / Να μάθεις ότι δεν υπάρχουν θαύματα / τον άστεγο που σε πουλάει ρώτα"). Η σύνθεση του Σταμάτη Χατζηευσταθίου όχι κάτι ιδιαίτερο, δεν ξεφεύγει από την εγχώρια νεανική pop-rock σκηνή που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια. (***,*)
12 - Ρε συ
Δεν ξέρω πώς μου κατσε τώρα αυτό, αλλά πιστεύω ότι αν το έλεγε αυτό το κομμάτι ο Αγγελάκας και το τράβαγε και κανα-δυο λεπτά σε διάρκεια, τώρα θα παραμίλαγαν όλοι οι κριτικοί για την πρωτοπορία, την πρωτοτυπία και ξέρω γω τι άλλο. Τώρα που το λέει ο Τσακνής μάλλον δεν θα ασχοληθεί και κανείς με αυτό. Χαμηλών τόνων τραγούδι με λιτή ενορχήστρωση και τα κρουστά σε πρώτο πλάνο. Καλοί στίχοι που αφήνουν τον ακροατή να βρει τα δικά του νοήματα. (***)
13 - Ο κύριος Francois Villion
Το 2001 ο Θάνος Μικρούτσικος έκανε μια προσπάθεια προσέγγισης του Γάλλου ποιητή του 15ου αιώνα (!) Φρανσουά Βιγιόν, στο δίσκο "Στον τόπο μου είμαι τέλεια ξένος". Εκεί είχε συμμετάσχει ο Νίκος Ζούδιαρης απαγγέλοντας. Δεν ξέρω αν ήταν έναυσμα εκείνη του η συμμετοχή, όμως εδώ ο Ζούδιαρης επιχειρεί να μελοποιήσει στίχους του Γάλλου ποιητή. Δύσκολο εγχείρημα εξαρχής η προσέγγιση τέτοιων στίχων. Γράφτηκαν τον 15ο αιώνα και μοιάζουν σύγχρονοι, όσο κι αν φαίνεται περίεργο αυτό! Εν πολλοίς αυτό οφείλεται στην εξαιρετική απόδοσή τους στα ελληνικά από τον Σπύρο Σκιαδαρέση. Μιλάμε λοιπόν για ποίηση και μάλιστα υψηλού επιπέδου. Η προσέγγιση του Ζούδιαρη είναι μια πολύ καλή προσπάθεια ενώ ο Τσακνής μοιάζει ιδανικός ερμηνευτής. (***,*)
Μπορείτε να ακούσετε όλα τα τραγούδια του δίσκου εδώ