Στις 4, 5 και 6 Νοεμβρίου πάνω από δέκα ελληνικές μπάντες ανέβηκαν στη σκηνή της Αρχιτεκτονικής για να αποδώσουν φόρο τιμής στους αγαπημένους τους καλλιτέχνες στα πλαίσια του tribute band festival 'Νο Remorse'. Το Mix Grill ήταν εκεί το Σάββατο 5 Νοεμβρίου, την ημέρα-ναυαρχίδα του φεστιβάλ, καθώς εκείνη την ημέρα εμφανίστηκαν τα μέλη της αυθεντικής μπάντας του Gary Moore με τον Βασίλη Μερζιώτη πλέον στη θέση του θρυλικού κιθαρίστα.
Πήγαμε, είδαμε, ακούσαμε και βρήκαμε 9+1 λόγους που δεν θα ξαναχάσουμε αυτό το φεστιβάλ!
1. Ο χώρος
Το φεστιβάλ διοργανώνεται τα τελευταία χρόνια στην Αρχιτεκτονική, έναν όμορφο χώρο στο κέντρο της Αθήνας (Ελασιδών 6, Γκάζι). Εύκολα προσβάσιμο, με καλό εξαερισμό, καθαρά ποτά και ευγενικό προσωπικό. Αν έχετε κουραστεί από το σπρωξίδι και την τσιγαρίλα, θα το ευχαριστηθείτε.
2. Ο ήχος
Καθ' όλη τη διάρκεια των συναυλιών ο ήχος ήταν καλός. Καθαρός και στη σωστή ένταση, μας επέτρεψε να απολαύσουμε τα συγκροτήματα χωρίς να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι ακούμε ή να αναρωτιόμαστε «γιατί χάθηκε η κιθάρα;», «μα που πήγε το μπασο;». Μερικές παρασπονδίες, που πάντα συμβαίνουν, συγχωρούνται έχοντας υπόψη την πολύ καλή γενική εικόνα.
3. Η ποικιλία
Στο φεστιβάλ αυτό, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε πολλά είδη μουσικής. Φέτος, η Παρασκευή και η Κυριακή ήταν αφιερωμένες στην πιο «σκληρή» και Rock'n'Roll πλευρά της μουσικής, με αφιερώματα στους Iron Maiden (Maidenance) Metallica (Whiplash Inc.), Ozzy Osbourne (The Ultimate Sin), Pantera (5 Broken Minutes) και Motörhead (No Remorse), Uli Roth, Michael Schenker (Rock Bottom), Social Distortion (Restless Ocean). To Σάββατο ακούσαμε κλασικούς ροκ ήχους από μπάντες που έπαιξαν τραγούδια της Janis Joplin (Why Not?), των Pink Floyd (Backtrackin') και Gary Moore (Billy Merziotis & The Gary Moore Band).
4. Η επιλογή των συγκροτημάτων
Πόσες πιθανότητες θα είχαμε να ακούσουμε ζωντανά τραγούδια της Janis Joplin ή των Motörhead; Μηδενικές. Σίγουρα δεν συγκρίνω τους καλλιτέχνες που αναπαράγουν τη μουσική τους με τους αυθεντικούς, αλλά είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε μουσική από συγκροτήματα και καλλιτέχνες που δεν θα μπορούσαμε αλλιώς. Η όποια αμφιβολία που είχαμε για την αίσθηση ότι απλά θα ακούσουμε κάποιους που υποδύονται για παράδειγμα τους Pink Floyd, εξανεμίστηκε όταν αντιληφθήκαμε πόσο οι tribute μπάντες σέβονται τη μουσική που παίζουν και μάλλον είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές του αυθεντικού συγκροτήματος.
5. Τα τραγούδια
Οι playlists των συγκροτημάτων που ακούσαμε το Σάββατο περιελάμβαναν κυρίως της επιτυχίες των αυθεντικών συγκροτημάτων. Προφανώς από την εμφάνιση των Why Not? με το αφιέρωμά τους στη Janis Joplin δεν έλειψαν τα "Summertime" και "Piece of my heart", ενώ οι Backtrackin' έκαναν υπέροχη ανθολόγηση των καλύτερων από τους Pink Floyd: "Comfortably Numb", "Money", "Another Brick in The Wall", "Hey You", "Run Like Hell" κ.ά. Τέλος, από τη Gary Moore band με μπροστάρη πλέον τον Βασίλη Μερζιώτη ακούσαμε επίσης, τις επιτυχίες του Gary Moore, με αποκορύφωμα τα: "Still Got the Blues", "Empty Rooms" και "Parisienne Walkways".
6. Το πρόγραμμα
Το Σάββατο το πρόγραμμα τηρήθηκε με αυστηρότητα και δεν υπήρχαν μεγάλα κενά μεταξύ των εμφανίσεων των συγκροτημάτων. Δεν περιμέναμε πάνω από 5-10 λεπτά για την επόμενη μπάντα, γεγονός που διατήρησε το κέφι και τον ενθουσιασμό του κοινού.
7. Οι Why Not?
Φτάσαμε στο χώρο όταν οι Why Not? είχαν ήδη ξεκινήσει το set τους και δεν προλάβαμε να ακούσουμε ολόκληρο το αφιέρωμα στην Janis Joplin. Μπορέσαμε, όμως, να διακρίνουμε την εκπληκτική ερμηνεία της τραγουδίστριας Μαρίας Στεφανιδάκη, την οποία θα θέλαμε να ξανακούσουμε.
8. Οι Backtrackin'
Οι Backtrackin' ανέβηκαν δεύτεροι στη σκηνή μετά τους Why Not? και μας παρέσυραν με τη ζωντάνια τους και την επιλογή των τραγουδιών από τη δισκογραφία των Pink Floyd. Η εμφάνισή τους συνοδευόταν από την προβολή των videoclips των κομματιών που έπαιζαν, κάτι που μας έβαζε καλά στο κλίμα. Όλοι οι μουσικοί ήταν εξαιρετικοί, αλλά θα ξεχωρίσουμε τη φωνή του keybordίστα Γιώργου Λαγογιάννη και το παίξιμο και τη διάθεση του κιθαρίστα Γιάννη 'Fenderias' Παπαδαντωνάκη. Το κοινό ανταποκρίθηκε με χειροκροτήματα και sing-a-longs στην ανεβαστική διάθεση του συγκροτήματος, με πιο έντονες στιγμές στις επιτυχίες "Another Brick In The Wall" και "Comfortably Numb".
9. Η μαεστρία του Βασίλη Μερζιώτη στην κιθάρα
O Βασίλης Μερζιώτης, γνωστός και ως ο Έλληνας Gary Moore, έχει σπουδάσει κλασική και μοντέρνα θεωρία της μουσικής και ειδικεύεται στη σειρά Berklee, A Modern Method For Guitar, την οποία και διδάσκει. Η μαεστρία του στο μουσικό όργανο μας άφησε πραγματικά άφωνους. Από ότι φαίνεται όμως το ταλέντο του εντυπωσίασε και τα μέλη της αυθεντικής Gary Moore μπάντας. Αν και με τον πληκτρά Vic Martin είχε συνεργαστεί και παλαιότερα, αυτή τη φορά όλα τα μέλη (Pete Rees - μπάσο, Graham Walker - drums) επανενώθηκαν και δημιούργησαν ένα νέο σχήμα όχι για μια μόνο εμφάνιση στην Αρχιτεκτονική, αλλά για ολόκληρη ευρωπαϊκή περιοδεία!
Η εμφάνισή τους το Σάββατο ήταν το highlight της ημέρας, γιατί αν και ήμασταν σίγουροι για το ταλέντο των μουσικών δεν περιμέναμε αυτή την ερμηνεία μετά από μόλις δύο πρόβες, όπως μας αποκάλυψε και ο Μερζιώτης. Το μόνο που σκεφτόμαστε είναι πόσο καλύτεροι μπορεί να γίνουν μετά από το χρόνο που θα περάσουν μαζί;
Αν και η παρουσία των μελών της Gary Moore band έδωσε έναν επίσημο τόνο στην εμφάνιση του Μερζιώτη, αυτός στάθηκε επάξια δίπλα τους και με όπλο το την ηλεκτρική του κιθάρα αλλά και την εμφανή αγάπη του για τη μουσική του Gary Moore, μας βύθισε στην blues περίοδο του καλλιτέχνη. Η φωνή του αν και δεν είναι ισάξια με το παίξιμό του, ήταν επαρκέστατη για την ερμηνεία των τραγουδιών που επέλεξαν.
+1: Το πάθος των μουσικών
Καλά όλα τα παραπάνω, αλλά ο βασικός λόγος που δεν θα ξαναχάσουμε αυτό το φεστιβάλ είναι το εμφανές πάθος όλων των μουσικών για αυτό που κάνουν. Σίγουρα εκείνοι είναι περισσότερο πωρωμένοι με την μπάντα που έχουν επιλέξει να αφιερωθούν, από όλους μας, κάτι που φαίνεται στη διάθεσή τους, στο βλέμμα τους, στην ερμηνεία τους και τελικά μεταφέρεται στο κοινό.
[Οι φωτογραφίες προέρχονται από τις σελίδες των καλλιτεχνών στο Facebook]
Πήγαμε, είδαμε, ακούσαμε και βρήκαμε 9+1 λόγους που δεν θα ξαναχάσουμε αυτό το φεστιβάλ!
1. Ο χώρος
Το φεστιβάλ διοργανώνεται τα τελευταία χρόνια στην Αρχιτεκτονική, έναν όμορφο χώρο στο κέντρο της Αθήνας (Ελασιδών 6, Γκάζι). Εύκολα προσβάσιμο, με καλό εξαερισμό, καθαρά ποτά και ευγενικό προσωπικό. Αν έχετε κουραστεί από το σπρωξίδι και την τσιγαρίλα, θα το ευχαριστηθείτε.
2. Ο ήχος
Καθ' όλη τη διάρκεια των συναυλιών ο ήχος ήταν καλός. Καθαρός και στη σωστή ένταση, μας επέτρεψε να απολαύσουμε τα συγκροτήματα χωρίς να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι ακούμε ή να αναρωτιόμαστε «γιατί χάθηκε η κιθάρα;», «μα που πήγε το μπασο;». Μερικές παρασπονδίες, που πάντα συμβαίνουν, συγχωρούνται έχοντας υπόψη την πολύ καλή γενική εικόνα.
3. Η ποικιλία
Στο φεστιβάλ αυτό, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε πολλά είδη μουσικής. Φέτος, η Παρασκευή και η Κυριακή ήταν αφιερωμένες στην πιο «σκληρή» και Rock'n'Roll πλευρά της μουσικής, με αφιερώματα στους Iron Maiden (Maidenance) Metallica (Whiplash Inc.), Ozzy Osbourne (The Ultimate Sin), Pantera (5 Broken Minutes) και Motörhead (No Remorse), Uli Roth, Michael Schenker (Rock Bottom), Social Distortion (Restless Ocean). To Σάββατο ακούσαμε κλασικούς ροκ ήχους από μπάντες που έπαιξαν τραγούδια της Janis Joplin (Why Not?), των Pink Floyd (Backtrackin') και Gary Moore (Billy Merziotis & The Gary Moore Band).
4. Η επιλογή των συγκροτημάτων
Πόσες πιθανότητες θα είχαμε να ακούσουμε ζωντανά τραγούδια της Janis Joplin ή των Motörhead; Μηδενικές. Σίγουρα δεν συγκρίνω τους καλλιτέχνες που αναπαράγουν τη μουσική τους με τους αυθεντικούς, αλλά είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε μουσική από συγκροτήματα και καλλιτέχνες που δεν θα μπορούσαμε αλλιώς. Η όποια αμφιβολία που είχαμε για την αίσθηση ότι απλά θα ακούσουμε κάποιους που υποδύονται για παράδειγμα τους Pink Floyd, εξανεμίστηκε όταν αντιληφθήκαμε πόσο οι tribute μπάντες σέβονται τη μουσική που παίζουν και μάλλον είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές του αυθεντικού συγκροτήματος.
5. Τα τραγούδια
Οι playlists των συγκροτημάτων που ακούσαμε το Σάββατο περιελάμβαναν κυρίως της επιτυχίες των αυθεντικών συγκροτημάτων. Προφανώς από την εμφάνιση των Why Not? με το αφιέρωμά τους στη Janis Joplin δεν έλειψαν τα "Summertime" και "Piece of my heart", ενώ οι Backtrackin' έκαναν υπέροχη ανθολόγηση των καλύτερων από τους Pink Floyd: "Comfortably Numb", "Money", "Another Brick in The Wall", "Hey You", "Run Like Hell" κ.ά. Τέλος, από τη Gary Moore band με μπροστάρη πλέον τον Βασίλη Μερζιώτη ακούσαμε επίσης, τις επιτυχίες του Gary Moore, με αποκορύφωμα τα: "Still Got the Blues", "Empty Rooms" και "Parisienne Walkways". 6. Το πρόγραμμα
Το Σάββατο το πρόγραμμα τηρήθηκε με αυστηρότητα και δεν υπήρχαν μεγάλα κενά μεταξύ των εμφανίσεων των συγκροτημάτων. Δεν περιμέναμε πάνω από 5-10 λεπτά για την επόμενη μπάντα, γεγονός που διατήρησε το κέφι και τον ενθουσιασμό του κοινού.
7. Οι Why Not?
Φτάσαμε στο χώρο όταν οι Why Not? είχαν ήδη ξεκινήσει το set τους και δεν προλάβαμε να ακούσουμε ολόκληρο το αφιέρωμα στην Janis Joplin. Μπορέσαμε, όμως, να διακρίνουμε την εκπληκτική ερμηνεία της τραγουδίστριας Μαρίας Στεφανιδάκη, την οποία θα θέλαμε να ξανακούσουμε.
8. Οι Backtrackin'
Οι Backtrackin' ανέβηκαν δεύτεροι στη σκηνή μετά τους Why Not? και μας παρέσυραν με τη ζωντάνια τους και την επιλογή των τραγουδιών από τη δισκογραφία των Pink Floyd. Η εμφάνισή τους συνοδευόταν από την προβολή των videoclips των κομματιών που έπαιζαν, κάτι που μας έβαζε καλά στο κλίμα. Όλοι οι μουσικοί ήταν εξαιρετικοί, αλλά θα ξεχωρίσουμε τη φωνή του keybordίστα Γιώργου Λαγογιάννη και το παίξιμο και τη διάθεση του κιθαρίστα Γιάννη 'Fenderias' Παπαδαντωνάκη. Το κοινό ανταποκρίθηκε με χειροκροτήματα και sing-a-longs στην ανεβαστική διάθεση του συγκροτήματος, με πιο έντονες στιγμές στις επιτυχίες "Another Brick In The Wall" και "Comfortably Numb".
9. Η μαεστρία του Βασίλη Μερζιώτη στην κιθάρα
O Βασίλης Μερζιώτης, γνωστός και ως ο Έλληνας Gary Moore, έχει σπουδάσει κλασική και μοντέρνα θεωρία της μουσικής και ειδικεύεται στη σειρά Berklee, A Modern Method For Guitar, την οποία και διδάσκει. Η μαεστρία του στο μουσικό όργανο μας άφησε πραγματικά άφωνους. Από ότι φαίνεται όμως το ταλέντο του εντυπωσίασε και τα μέλη της αυθεντικής Gary Moore μπάντας. Αν και με τον πληκτρά Vic Martin είχε συνεργαστεί και παλαιότερα, αυτή τη φορά όλα τα μέλη (Pete Rees - μπάσο, Graham Walker - drums) επανενώθηκαν και δημιούργησαν ένα νέο σχήμα όχι για μια μόνο εμφάνιση στην Αρχιτεκτονική, αλλά για ολόκληρη ευρωπαϊκή περιοδεία!
Η εμφάνισή τους το Σάββατο ήταν το highlight της ημέρας, γιατί αν και ήμασταν σίγουροι για το ταλέντο των μουσικών δεν περιμέναμε αυτή την ερμηνεία μετά από μόλις δύο πρόβες, όπως μας αποκάλυψε και ο Μερζιώτης. Το μόνο που σκεφτόμαστε είναι πόσο καλύτεροι μπορεί να γίνουν μετά από το χρόνο που θα περάσουν μαζί;
Αν και η παρουσία των μελών της Gary Moore band έδωσε έναν επίσημο τόνο στην εμφάνιση του Μερζιώτη, αυτός στάθηκε επάξια δίπλα τους και με όπλο το την ηλεκτρική του κιθάρα αλλά και την εμφανή αγάπη του για τη μουσική του Gary Moore, μας βύθισε στην blues περίοδο του καλλιτέχνη. Η φωνή του αν και δεν είναι ισάξια με το παίξιμό του, ήταν επαρκέστατη για την ερμηνεία των τραγουδιών που επέλεξαν.
+1: Το πάθος των μουσικών
Καλά όλα τα παραπάνω, αλλά ο βασικός λόγος που δεν θα ξαναχάσουμε αυτό το φεστιβάλ είναι το εμφανές πάθος όλων των μουσικών για αυτό που κάνουν. Σίγουρα εκείνοι είναι περισσότερο πωρωμένοι με την μπάντα που έχουν επιλέξει να αφιερωθούν, από όλους μας, κάτι που φαίνεται στη διάθεσή τους, στο βλέμμα τους, στην ερμηνεία τους και τελικά μεταφέρεται στο κοινό.
[Οι φωτογραφίες προέρχονται από τις σελίδες των καλλιτεχνών στο Facebook]