Απόηχος από την πρεμιέρα της Ευρωπαϊκής περιοδείας των Marillion στη γειτονική Φιλιππούπολη

Παρέα με πολύ καλούς φίλους και καλή μουσική ξεκινήσαμε από νωρίς το ταξίδι προς το Plovdiv (Φιλιππούπολη) της γειτονικής Βουλγαρίας. Roadtrip στα Βαλκάνια με συνήγορο τον καλό καιρό, τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία για όσα θα παρακολουθούσαμε αργότερα το ίδιο βράδυ. 

Ο χώρος που θα γινόταν η συναυλία ήταν το αρχαίο Ελληνορωμαϊκό θέατρο του Plovdiv, ένας πανέμορφος χώρος στο κέντρο της παλιάς πόλης. Μπήκαμε από νωρίς και καθώς έδυε ο ήλιος παρακολουθούσαμε τον κόσμο να συρρέει γεμίζοντας τις κερκίδες για μία ακόμη φορά, με τον ίδιο τρόπο, με τις ίδιες επαναλήψιμες αργές κινήσεις που στο πέρασμα των αιώνων έφθειραν, σε βαθμό επικινδυνότητας, τα σκαλοπάτια του αρχαίου θεάτρου.  

Η συναυλία ξεκίνησε όπως ακριβώς και η τελευταία τους δουλειά το F.E.A.R. (F**k Everyone And Run) με το “El Dorado”. Τις πρώτες νότες συνόδευσε ο ενθουσιασμός του κοινού και η επιβεβαίωση πως οι συναυλίες των Marillion είναι μοναδικά events που δεν τα βιώνεις απλά με πέντε αισθήσεις. Είναι ψυχαγωγία (με την κυριολεκτική σημασία μιας ακόμη λέξης που σπάταλα φθείραμε σε σημείο που πλέον έχει χάσει το νόημά της). Είναι συγκινήσεις και συναισθήματα. Είναι αφορμές για να ξεφύγουμε έστω για λίγο από την ολοένα πιο σκληρή καθημερινότητα.

Το “Fantastic Place” με τη χαλαρή του διάθεση έδωσε την ευκαιρία για μία πρώτη ανάσα μετά τα πολύ έντονα πρώτα λεπτά. Ήταν η στιγμή που για πρώτη φορά μπορέσαμε να στρέψουμε το βλέμμα για λίγο μακριά από τη σκηνή και να ανταλλάξουμε δύο-τρεις λέξεις με ανθρώπους γύρω μας, απλά για να επιβεβαιώσουμε πως είμαστε όλοι μας κοινωνοί των ίδιων εντυπώσεων.

Τον παροξυσμό και την παρανιά του “Mad” που ακολούθησε, διαδέχθηκε η γλυκιά μελαγχολία του “Afraid of Sunlight”. Roller coaster διαθέσεων και συναισθημάτων όπου τις ανάποδες στροφές και τις απότομες πτώσεις διαδέχονται αργές ανηφόρες και μακριές ευθείες.

Το “Sugar Mice” ήταν το μοναδικό τραγούδι της πρώιμης περιόδου. Απόηχος μίας εποχής που το τιμόνι των Marillion κρατούσε ο Fish. Κάνοντας συνειρμούς, το συμπέρασμα στο οποίο οδηγείται κανείς είναι πως όποιος θέτει άτοπα διλήμματα σύγκρισης μεταξύ των δύο frontman μάλλον δεν τους έχει δει live με τον “Η”. Ο Steve Hogarth αναμφίβολα είναι ένας χαρισματικός τραγουδιστής που καθηλώνει με την ενέργειά του, την θεατρικότητά, τις αψεγάδιαστες ερμηνείες, την αμεσότητα της επικοινωνίας του με τον κόσμο και ενίοτε την τρέλα του, η οποία κάνει τα μάτια του να γυαλίζουν καθώς σχεδόν αυτοκαταστροφικά μεταμορφώνεται από τραγούδι σε τραγούδι ζώντας κάθε στίχο που τραγουδάει.

Ακολούθησαν το “Sounds That Can’t Be Made” και το “Power” από τον προηγούμενό τους δίσκο, με το τελευταίο να το αφιερώνουν στην Ελλάδα προς ευχάριστη έκπληξη των περίπου δεκαπέντε Ελλήνων οπαδών που παρευρεθήκαμε εκείνο το βράδυ στη γειτονική Φιλιππούπολη.

Το “Man Of a Thousand Faces” διαδέχθηκε το “King”. Και τα δύο τραγούδια τα οποία χαίρουν θερμής υποδοχής από το κοινό, κάθε φορά που παίζονται στις συναυλίες των Marillion.

Τις τελευταίες νότες διαδέχθηκαν οι ιαχές των περίπου τριών χιλιάδων οπαδών που όρθιοι επευφημούσαν καθώς οι Marillion κατέβαιναν για πρώτη φορά από τη σκηνή.

Ακολούθησε το καθιερωμένο encore με το “The Invisible Man”, στο πρώτο μέρος του οποίου ο Steve Hogarth παρέμεινε «αόρατος» εκτός σκηνής με την εικόνα του να προβάλλεται παραμορφωμένη μεταξύ παρεμβολών και διαλείψεων στην οθόνη σαν μήνυμα σταλμένο από κάποιο άλλο χωροχρόνο.

Δεύτερο και τελευταίο encore της βραδιάς ήταν το “Three Minute Boy”. Ένα τραγούδι του οποίου οι στίχοι αναφέρονται στους μηχανισμούς της μουσικής βιομηχανίας και το τίμημα που οι πρωταγωνιστές της ενίοτε πληρώνουν ως αντάλλαγμα της όποιας «επιτυχίας» με αναφορές στην στερεοτυπική rock n’ roll ανθρωπολογία. Θεματολογία που φαίνεται να απασχολεί αρκετά τον S. Hogarth, καθώς εμφανίζεται τακτικά στους στίχους του.

Όταν τα φώτα της σκηνής έσβησαν για τελευταία φορά έβλεπες παντού γύρω σου ανθρώπους χαμογελαστούς, συγκινημένους, συνεπαρμένους. Όλοι είχαν την ανάγκη να μοιραστούν, να επικοινωνήσουν, να ανταλλάξουν τις εντυπώσεις τους για όσα βίωσαν τις προηγούμενες περίπου δυόμισι ώρες παρατείνοντας για λίγο ακόμη τη βραδιά. Αδιάψευστη απόδειξη πως όσοι βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ στο Plovdiv παρακολουθήσαμε κάτι παραπάνω από μια ακόμη rock συναυλία.

Καθώς τους Marillion είχα την τύχη να τους δω άλλες δεκαέξι φορές πριν από εκείνη τη βραδιά θα τολμήσω να πω πως υπήρχαν εμφανίσεις τους που στο παρελθόν με εντυπωσίασαν περισσότερο. Που άφησαν το αποτύπωμά τους πιο έντονα στη μνήμη μου και στις οποίες συχνά ανατρέχω όταν συζητάω με φίλους και γνωστούς για συναυλίες και ταξίδια.

Από την άλλη, το ποια συναυλία των Marillion θα ξεχωρίσει κάποιος είναι πολύ υποκειμενικό. Το σίγουρο είναι πως όλες οι μετρήσιμοι δείκτες ποιότητας που θα μπορούσε να λάβει κανείς υπόψη του είναι πάντα παρόντες και σε πολύ υψηλό επίπεδο. Σε κάθε συναυλία των Marillion ο ήχος θα είναι άψογος, οι φωτισμοί προσεγμένοι, η εκτελεστική δεινότητα του συγκροτήματος σε αξεπέραστα ύψη και στο επίκεντρο όλων αυτών η χαρισματική προσωπικότητα του Hogarth που καταφέρνει να μαγνητίζει ακόμα και ανθρώπους τους οποίους αφήνει αδιάφορους η μουσική τους. Μαζί με όλα τα παραπάνω στις 24 Σεπτεμβρίου στο Plovdiv ακούσαμε ένα ισορροπημένο playlist σε έναν πανέμορφο χώρο όπου δεκάδες καλλιτέχνες όπως οι Anathema επέλεξαν για να βιντεοσκοπήσουν συναυλίες τους.

Είμαι σίγουρος λοιπόν πως κάποιοι φεύγοντας ένιωθαν την ίδια συγκίνηση που ένιωθα και εγώ όταν τους είχα δει κάποιο φθινόπωρο πριν χρόνια στο E-Werk της Κολωνίας, και πως κάποιοι θα ανατρέξουν με τη μνήμη τους σε αυτή τη βραδιά όπως συχνά πυκνά και εγώ ανατρέχω στις βραδιές στην τέντα του Marillion Weekend στο Port Zelande της Ολλανδίας.

Επίσης είμαι σίγουρος πως αρκετοί από εμάς θα ξαναβρεθούμε περιμένοντας στην ουρά ενός επόμενου live των Marillion και θα συζητάμε για την βραδιά της 24^ης Σεπτεμβρίου καθώς και για προηγούμενες και επόμενες συγκινήσεις που θα μας χαρίσουν απλόχερα ο Pete, o Steve, o H, ο Ian και ο Mark.

Εις το επανιδείν λοιπόν…