Η πόλη του θεουΑγγλικός Τίτλός: City of God
Παραγωγή: 2003, Miramax
Σκηνοθεσία: Fernando Meirelles
Ηθοποιοί: Alexandre Rodrigues, Matheus Nachtergaele, Alice Braga, Seu Jorge, Leandro Firmino da Hora
Κατηγορία: Θρίλερ (ας το έχουν σε αυτή την κατηγορία, προσωπικά το θεωρώ κοινωνική)
Περίληψη
Η «Πόλη του Θεού» είναι το γκέτο δίπλα στο λαμπερό Ρίο Ντε Τζανέιρο, χτισμένο το 1960, το οποίο στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, έγινε ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη στη πόλη! Όπου οι κάτοικοι ζουν χωρίς ηλεκτρικό και δρόμους, η βία, οι συμμορίες και τα ναρκωτικά έχουν πάρει την θέση της αστυνομίας .
Ομάδες ανηλίκων παιδιών τρομοκρατούν την περιοχή, κλέβουν, σκοτώνουν και παίρνουν στα χέρια τους την εξουσία.Ο νεαρός Φουζέ μεγαλώνει σε αυτό το άγριο περιβάλλον, όπου όλα μοιάζουν να στρέφονται εναντίον του και από πολύ νωρίς, αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται σε εντελώς… λάθος μέρος. Πολύ ευαίσθητος για να γίνει εγκληματίας και πολύ έξυπνος για να δουλέψει σε άθλιες δουλειές του ποδαριού, ανακαλύπτει τελικά, τη δική του οδό διαφυγής… Ο Φουζέ βλέπει τα πράγματα διαφορετικά, έχει το μάτι ενός καλλιτέχνη και πολύ γρήγορα, θα πιάσει στα χέρια του μια φωτογραφική μηχανή, μέσα από την οποία θα δει τη ζωή αλλιώς, κάνοντας τα πρώτα του βήματα προς τη λύτρωσή του!
Κριτική
Θα μπορούσε να είναι η καλύτερη ταινία αληθινής βίας... Ταραντίνο, Σκορτσέζε,
Ροντρίγκεζ μπορούσαν να παίρνουν ιδέες, αλλα ο μόνος λόγος που δεν πήρε τίποτα απο Οσκαρ είναι γιατί ειναι Βραζιλιάνικη παραγωγή και μιλάει για την πραγματική ζωή στις φαβέλες του 1960. Δεν ξέρω τι να πω. Όταν την πρωτοείδα (γιατί την έχω δει 4 φορές) έμεινα άφωνος. Δεν είναι μια ταινία απλή που μπορεί να ξεχαστεί έτσι απλά. Δεν είναι μια ταινία βίας που απλά τη πέφτουν και καθαρίζουν έναν ολόκληρο στρατόπεδο ή μια συμμορία. Σου δείχνει μία βία που την ξέρεις αλλα δεν θες να την πιστέψεις πως υπάρχει. Μία βία που προέρχεται από την ανάγκη της επιβίωσης... Μία βία που βασιζεται στο νόμο της ζούγκλας, σε όλες τις ηλικίες. Σε όλα τα μεγέθη. Μια τρέλα...Οκτάχρονα να μιλάνε πως τα λεφτά είναι στα ναρκωτικά και όχι στις ληστείες. Οκτάχρονα να λένε “Kλεβω, σνιφαρω, σκοτωνω. Ειμαι αντρας.” Μία βία που έχει γίνει ένστικτο.. Και το απολυτο σοκ δεν ειναι να ξερεις πως ολα αυτα που βλεπεις ειναι βασισμενα σε αληθινη ιστορια (που είναι...) αλλα να ξερεις πως το ολα αυτα σε πειθουν για την αληθοφανεια τους.
Λιγό σοβαρά...τώρα. Ο Fernando Meirelles εργάστηκε ως επί το πλείστον με ερασιτέχνες ηθοποιούς που προέρχονται από τέτοιους καταυλισμούς. Αφήνοντάς τους να αυτοσχεδιάσουν σε μεγάλο βαθμό πέτυχε να δημιουργήσει αυτή την ατμόσφαιρα ρεαλισμού που διαπνέει ολόκληρη την ταινία και δημιουργεί την αίσθηση του ντοκιμαντέρ. Ο τρόπος με τον οποίο μοντάρει τα πλάνα και συνδέει τις ιστορίες των ηρώων σε διάστημα 30 χρόνων είναι αξιοθαύμαστος. Περισσότερο εντυπωσιακές είναι όμως οι σκηνές της μάχης οι οποίες με την αυθεντικότητά τους και τον ευρηματικό τρόπο κινηματογράφησής τους δίνουν την εντύπωση ότι εκτυλίσσονται δίπλα σου. Απο το πρώτο πλάνο οι καταιγιστικοί ρυθμοί σε πιάνουν από τα μούτρα και σε αφήνουν να ανασάνεις μόνο όταν θα πέσουν οι τίτλοι τέλους. Παρόν και παρελθόν συναντιούνται υπό τις εξαιρετικές συνθήκες μιας πολύ έξυπνης αφήγησης για να πλέξουν μια ακόμα πιο έξυπνη ιστορία. Έχοντας αφήσει τον Θεό μόνο στον τίτλο με μια φρενήρη κινηματογράφηση η ταινία εξερευνά κάθε σοκάκι της παρακμής των ηρώων και δεν χαρίζεται πουθενά. Η φωτογραφια της ταινιας σε συνδυασμο με τη μουσικη της ειναι το απολυτο trip : Απο το πορτοκαλι φιλτρο και τις μουσικες της Βραζιλιας στην δεκαετια του 60, στις αισθητικες υπερβολες των 70s με groovy και soul.
Ο σκηνοθέτης αποφεύγει την εύκολη συγκίνηση ή τον φτωχό εντυπωσιασμό. Δεν έχει αυταπάτες: γυρίζει μια ταινία για την φτώχεια και την εγκληματικότητα όπου η έννοια "happy end" είναι άγνωστη. Αποκορύφωμα το τελευταίο τέταρτο: η ταινία έχει κάνει τον κύκλο της. Ο κύκλος του αίματος όμως δεν λέει να κλείσει.
Δεν θα πώ αξίζει να την δείτε... θα πώ πρέπει να την δείτε... Αυτή η ταινία δεν εχει "φιλούς του είδους". Βλεπω ή δεν βλεπω τέτοιου είδους ταινίες ή δεν είναι του γούστου μου. Μ' αρέσουν οι ρομαντικές κομεντι και άλλες τετοίες αστείες ατάκες... Είναι μια ταινία που αξίζει να την δεις...απ όλες τις απόψεις....
Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας 2003,
Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία 2003 απο την Ένωση Κριτικών Νέας Υόρκης
Βαθμολογία 9/10
*Μα τις χίλιες μπουκαπόρτες!!!!!
Ναι καλα καταλάβατε. Ο Τεν-Τεν live με σάρκα και οστά ΚΑΙ με σκηνοθέτη τον Steven Spielberg !!!!. Σαν δαιμόνιος ρεπόρτερ θα είναι ο Jamie Bell. Ακόμα κάποιο ρόλο θα κατέχει και ο "τρωω ξύλο εις στο ονομα της Αυτού Mεγαλειότητας και δεν αλλαζώ τα πιστεύω μου για τίποτα, αρκεί να είναι για την βασίλισσα, God save the Queen" Daniel Craig. Ο τίτλος και το πλοτ θα είναι ένα απο τα κλασικά comic "To μυστικό του Μονόκερου"
*Λες να δουμε το πραγματικό πλότ του Κόναν? Το 2010 θα υπαρξεί ένα νέο sequel του ιστορικού Arnold "Βάρβαρου" Schwarzenegger, Κοναν. H Ιστόρια θα ξεκινάει στο πέδιο της μάχης του γεννιέται ο Κοναν (πραγματικά γεννιέται όχι θεωρητικά) και θα βασίζεται στο αρχικό comic του Robert E. Howard. Πάμε για αλλα πετσοκόματα και αποκεφαλισμούς.... Καλά ρε! Δεν έχουν αλλα σενάρια?
*Ο μισός ανθρώπος και μισός μηχανή έρχεται να σπάσει τα ταμεία σε εισιτήρια και γιούχες... Έρχεται το 2010, δεν είναι αλλός απο τον ROBOCOP...Κλέφτες, ληστές και δολοφόνοι το Νου σας... Θα φάει η μυγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι.
*Με προϋπολογισμό που πολλοί υπολογίζουν στα $150-170 εκατομμύρια με τον Stephen Sommers, σκηνοθέτη της Μούμιας (1999) όπως θυμούνται όλοι και του Van Helsing (2004 απάτο πήγε). Άλλη μια αμερικανιά "σωζω τον κόσμο και δεν θέλω να το μάθει κανένας σας" βγαίνει στις αίθουσες το 2009-10. Αυτό που όλοι μας περιμέναμε και ονειρευόμασταν τις κρύες νύχτες βέποντας σε επαναλήψεις Sex in the City. Οι Gi JOE.... Nαι καλά ακούσατε οι παντοδύναμοι και πάντα νικητες, χωρίς να έχουν σκοτώσει ούτε μυρμηγκι globalικοι υπερμαχητές τις δικαιοσυνης (ηλιέ νοητέ). Θα ειναι κοντά μας. Αυτή την φορά το έχουν βαλεί όρκο πως θα σκοτώσουν, θα ανατινάξουν και πάλι θα βγούν αλόβητοι απο το πεδίο μάχης. Οχί δεν έχω δεί την ταινία αλλα όλοι μας ξέρουμε το τέλος της...