Τις τελευταίες μέρες, ειδησεογραφικά δελτία, διαδικτυακά περιοδικά και δεκάδες άνθρωποι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχολιάζουν την παράσταση "Jesus Christ Superstar" και το όσα επεισόδια λαμβάνουν χώρα καθημερινά έξω από το θέατρο Ακροπόλ που στεγάζει το πολυβραβευμένο ροκ μιούζικαλ του ’70.
Δυστυχώς, με τις μηνύσεις να διαδέχονται η μία την άλλη από πλήθος ανθρώπων του κλήρου, ενώ με τους υπόλοιπους «πιστούς» που μάλλον δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν δικηγόρο, να επιδίδονται σε χουλιγκανικές, οπαδικές τακτικές με πέτρες, φυλλάδια σε σπίτια των οικογενειών των ηθοποιών, απειλές, υβρεολογίες και άλλες παρόμοιες ενέργειες που μάλλον απορρέουν από τη δική τους κοντόφθαλμη και παροπιδική άποψη για τα Θεία. Δυστυχώς, λοιπόν, εν μέσω όλης αυτής της υπερπαρουσίασης των αγανακτισμένων ορθόδοξων που δεν έχουν ουδεμία σχέση με το χριστιανικό ιδεώδες, τελικά, η αξιολόγηση και η ποιότητα της παράστασης χάθηκαν κάπου στα μικρά γράμματα των δελτίων και των εκπομπών. Επομένως, συνεχίζοντας το κείμενό μου, δεν θα αναλωθώ άλλο στα όσα μύρια τραβούν καθημερινά οι εργαζόμενοι του θεάτρου Ακροπόλ και οι συντελεστές της παράστασης, καθώς για κάποιον που θέλει να καταλάβει ποιος τέλος πάντων έχει δίκιο σ’ αυτό τον κυκεώνα, η απάντηση απορρέει από τις ίδιες τις δηλώσεις της σκηνοθέτιδας σε αντιδιαστολή με τον «άρχων» Μητροπολίτη Κυθήρων, Σεραφείμ που κυνηγάει ανηλεώς την παράσταση, χωρίς φυσικά να έχει δει ούτε στιγμιότυπό της.
«Εγώ θεωρώ πως είναι βαθιά θρησκευτικό έργο το "Jesus Christ Superstar". Το είδα πάρα πολύ μικρή στην Αγγλία, ήταν το πρώτο μιούζικαλ που είδα και ήταν το πρώτο πράγμα στη ζωή μου που μου κίνησε το ενδιαφέρον για τη θρησκεία.»
«Η ελευθερία της έκφρασης ανήκει στον καθένα, αλλά δε μπορεί να λέει ό,τι θέλει.»
Και με τα δύο να είναι αποσπάσματα του δελτίου ειδήσεων της ΕΡΤ, αφήνω στη φαντασίας σας ποια άποψη ειπώθηκε από ποιον, θεωρώντας πως και δίκιο να έχεις, με τέτοιες απόψεις, το χάνεις τελικά το δίκιο σου.
Γυρίζοντας σελίδα, λοιπόν, το "Jesus Christ Superstar" είναι ένα εντυπωσιακό υπερθέαμα με ποικίλα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα και εναλλακτικές οπτικές γωνίες για να αντικρίσει κανείς τους χαρακτήρες της ιστορίας του Ιησού Χριστού από τη Ναζαρέτ, του θεανθρώπου που σταυρώθηκε για χάρη της ανθρωπότητας, προδομένος από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Γραμμένο στις αρχές της δεκαετίας του ’70 απ’ τους Andrew Lloyd Webber και Tim Rice, το ροκ μιούζικαλ έκανε την παρθενική του εμφάνιση προ τριετίας από το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και τους σπουδαστές του, σε αναπροσαρμογή της μουσικής μόνο για κρουστά. Στην νέα εκδοχή της Θέμιδας Μαρσέλλου, αέρας εκμοντερνισμού και αιχμηρά σχόλια κατά ριπάς γέμισαν τη σκηνή του Ακροπόλ, μαζί με τις φωνές του Αιμιλιανού Σταματάκη στο ρόλο του Ιησού, του Ησαΐα Ματιάμπα ως Ιούδα, της Ήβης Αδάμου και, για κάποιες παραστάσεις, της Αντιγόνης Ψυχράμη ως Μαρία Μαγδαληνή, του Βασίλη Αξιώτη στο ρόλο του Πιλάτου και του Νίκου Μουτσινά ως άλλου Ηρώδη. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να παραληφθεί ο πολυμελής θίασος της παράστασης, αποτελούμενος από πλήθος νέων και ταλαντούχων χορευτών και τραγουδιστών.
Το σκηνικό της παράστασης στήθηκε σαν να είσαι σε γειτονία των Εξαρχείων του σήμερα, με γκράφιτι να γεμίζουν τους τοίχους, παιδιά να παλεύουν με άντρες των ΜΑΤ, αλλά ταυτόχρονα να γελούν μεταξύ τους, να παίζουν, να ερωτεύονται και να πίνουν τραγουδώντας. Η επιλογή του συγκεκριμένου χωρόχρονου αποτέλεσε ένα από τα πρώτα στοιχεία που με εντυπωσίασαν, θεωρώντας το απόλυτα έξυπνο και στοχευμένο. Ο Ιησούς, λοιπόν, κάνει την εμφάνισή του σε εκείνο το μέρος, με τον Ιούδα να τον ακολουθεί από κοντά. Το πλήθος τον δέχεται ως το νέο σωτήρα και του απονέμει τον τίτλο του βασιλιά του, επευφημώντας τον και ελπίζοντας πως στο πρόσωπό του θα ενσαρκωθεί ο ηγέτης των φτωχών και των καταπιεσμένων που όλοι περιμένουν. Να σημειωθεί πως ο Ιησούς εμφανίζεται ως ένα μικρό, ξανθό παιδί και εν συνεχεία ανταλλάζει θέσεις με τον μεγαλύτερο εαυτό του, που υποδύθηκε ο Αιμιλιανός Σταματάκης. Ο Ιούδας, βλέποντας όλη αυτή τη, γνώριμη σε εκείνον, κατάσταση, προσπαθεί να προφυλάξει τον αγαπημένο του Χριστό, καθώς παρουσιάζεται ως ο μόνος χαρακτήρας της θείας ιστορίας που κατανοεί τι αποτελέσματα θα έχει η λαοφιλία του δασκάλου και φίλου του. Όμως, ο Ιησούς, νεαρός, αλτρουιστής και αφελής όπως ήταν, δε μπόρεσε να προβλέψει την κατάληξή του.
Γενικότερα, ο Ιούδας, μια προσωπικότητα που κατακρίθηκε και χλευάστηκε όσο καμία άλλη στο ρου της ιστορίας, απεικονίστηκε σ’ ολόκληρο το έργο ως ένας χαρακτήρα που ειλικρινά αγάπησε το Χριστό, χωρίς φανφάρες και εντυπωσιοθηρικές πράξεις, ενώ επέλεξε να τον προδώσει, πιστεύοντας πως έτσι θα τον προστάτευε απ’ τον σαρκοφάγο όχλο. Βέβαια, μη γνωρίζοντας τι έμελλε να πάθει ο δάσκαλός του, τελικά αυτοκτονεί συνειδητοποιώντας το λάθος του να εμπιστευτεί τους πλούσιους. Αντιθέτως, η Ήβη Αδάμου, ως άλλη Μαρία Μαγδαληνή, προσεγγίσθηκε απ’ την οπτική γωνία της θαυμάστριας και εν μέρει μητρικής φιγούρας του θείου προσώπου, προσφέροντας εκείνη την αφελή ελπίδα της αλλαγής του κόσμου, δίχως, όμως, να κατανοεί τα όσα μέλλει γενέσθαι για κάποιον που αντιβαίνει στους νόμους του οικονομικού Σύμπαντος. Στο ίδιο πνεύμα εκσυγχρονισμού της ιστορίας, οι ιερείς και φαρισαίοι του Ευαγγελίου παρουσιάσθηκαν ως μυστική οργάνωση μαυροντυμένων ανδρών που κινούν τα νήματα της κοινωνίας και του πλανήτη, σαν άλλοι μασόνοι ή λοιπές τέτοιες ομάδες ανθρώπων, προσφέροντας στον Ιούδα φρούδες ελπίδες. Η κατασκευή στην οποία στεγάζονταν τα «γραφεία» τους ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Υπερυψωμένη, σαν σε κάποιο ψηλό ουρανοξύστη, και κινούμενη κιόλας, εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν ανάλογα με τη χρησιμότητά της.
Ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω στον Βασίλη Αξιώτη για την ερμηνεία του, αφού, πέρα από καταπληκτικός τραγουδιστής, φαίνεται πως διαθέτει και αξιοπρόσεκτες υποκριτικές ικανότητες, δίνοντας στον Πιλάτο που υποδύθηκε, απόλυτα προσωπικό αέρα και ζωντάνια. Επιπλέον, όπως συνηθίζει κιόλας, ο Νίκος Μουτσινάς με τη χρυσοποικιλτή ενδυμασία του και τη δική του αυλαία-είσοδο με αναγραμμένη και φωτισμένη τη λέξη SHOW, εμφανίσθηκε στη σκηνή και έκανε το δικό του σόου, μεταφορικά και κυριολεκτικά, αφού, ως τηλεπαρουσιαστής Ηρώδη, πήρε συνέντευξη από τον Ιησού, όμως απογοητευμένος από τη λακωνικότητά του, τον διώχνει, κλείνοντας με τη φράση «Μου θέλετε και prime time show ο Μεσσίας», σε μια στιγμή αυτοσαρκασμού του ιδίου θα έλεγε κανείς, αλλά και των ΜΜΕ γενικότερα. Αξίζει να σημειωθούν και οι παρουσίες και ερμηνείες των Γιώργου Ζαχαρόπουλου, Στέλιου Κέλλερη, Κωνσταντίνου Φραντζή και Μάριου Πετκίδη στους ρόλους των Καϊάφα, Άννα, Σίμων Ζηλωτή και Πέτρου αντίστοιχα, που μπορεί να μην είχαν κάποιο μεγάλο ρόλο, αλλά όταν ερχόταν η σειρά τους, έπαιζαν σα να πρωταγωνιστούσαν εκείνοι, επισκιάζοντας ακόμη και τους βασικούς συντελεστές ανά στιγμές.
Πάντως, ο πρωταγωνιστής, Αιμιλιανός Σταματάκης, αν και αξιοθαύμαστος και ταλαντούχος τραγουδιστής, δεν έπειθε το κοινό πως εκείνη τη στιγμή έβλεπες ένα θείο πρόσωπο, σε αντίθεση με τον Ησαΐα Ματιάμπα που εξέπεμπε κάθε στιγμή το εσωτερικό δράμα του Ιούδα. Ομολογουμένως, η παραγωγή ήταν τόσο εντυπωσιακή και πληθωρική που ακόμη και η παραπάνω υστέρηση του πρωταγωνιστή, έμοιαζε σαν λεπτομέρεια μπροστά στο όλο δημιούργημα της Θέμιδας Μαρσέλλου. Κατασκευές κατέβαιναν στη σκηνή, ο φωτισμός εναλλασσόταν συνεχώς, οι χορογραφίες απαράμιλλες, οι κινήσεις λεπτομερειακές και προσεγμένες, η χρήση Video Wall, τα φίλτρα που χρησίμευαν πότε ως οπτικά μέσα μιας παρελθοντικής ατμόσφαιρας, το περίτεχνο σκηνικό της γειτονιάς των Εξαρχείων και το επικό στοιχείο της όλης ιστορίας συνέθεταν ένα υπερθέαμα που εξέπληξε κάθε παρευρισκόμενο της ασφυκτικά γεμάτης αίθουσας, αποπνέοντας αέρα Broadway ή West End. Το μεγαλειώδες και σίγουρα πολυδάπανο κομψοτέχνημα του θεάτρου Ακροπόλ, όμως, δεν είχε μόνο λούσα και μεγαλοπρέπεια να προσφέρει στους θεατές, αλλά και πλήθος κοινωνικοπολιτικών σχολίων για τη σημερινή πραγματικότητα στη χώρα μας, αλλά και γενικότερα στο κόσμο.
Δυο εκ των σκηνών ανήκαν περισσότερο από κάθε άλλες σ’ αυτή την κατηγορία, αν και, ανάλογα με την προσωπική ιδεολογία και άποψη του καθενός, οι τέτοιου είδους σκηνές ποίκιλαν. Στην πρώτη, ο Ιησούς, περπατώντας στις φτωχικές γειτονιές της πόλης, συνάντησε στο δρόμο του πλήθος φτωχών, αρρώστων και επαιτών που ζητούσαν απεγνωσμένα βοήθεια. Με κουρέλια ντυμένοι, οι άνθρωποι αυτοί άρχισαν να περικυκλώνουν το Μεσσία ζητώντας το αυτονόητο από εκείνον, καθώς τα θαύματά του είχαν γίνει γνωστά. Ο Ιησούς, όμως, σαστισμένος και μη μπορώντας να αντιδράσει, κατέληξε να φωνάζει πως «Είστε τόσοι πολλοί, δε γίνεται να σας γιατρέψω όλους μαζί!».
Το δεύτερο, έντονο σχόλιο πάνω στη θεολογική προσέγγιση του Ιησού και του Θεού γενικότερα, παρουσιάσθηκε τη στιγμή του μαστιγώματος του Θεανθρώπου, λίγο πριν οδεύσει προς τη σταύρωση. Στο γιγάντιο Video Wall, λοιπόν, όση ώρα λάμβανε χώρα η μαστίγωση υπό την ηχητική αρίθμηση του Βασίλη Αξιώτη, εμφανίζονταν εικόνες παιδιών στην Αφρική που λιμοκτονούν, ανθρώπων από το Τσερνόμπιλ και άλλα μέρη που χρησιμοποιήθηκαν πυρηνικά, από στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τους δίδυμους πύργους, από τους βομβαρδισμούς στη Συρία, του μικρού προσφυγόπουλου που το ξέβρασε η θάλασσα, αλλά ακόμη και του Αλέξη Γρηγορόπουλου, μία εικόνα σε κάθε μαστίγωμα. Η σκηνή αυτή επιδέχεται τουλάχιστον διπλής ερμηνείας. Από τη μία, πάλλεται το ερώτημα «που είναι ο Θεός σου τέλος πάντων;», αντικρίζοντας όλες αυτές τις εικόνες θανάτου, ενώ από την άλλη πλευρά, η σκηνή μπορεί να μεταφραστεί και ως μια απόδειξη των όσων είναι ικανοί να κάνουν οι άνθρωποι, οπότε «μη σου φαίνεται περίεργο Μεσσία πως επρόκειτο να σταυρωθείς!». Όποια κι αν είναι πάντως η αιτία της συγκεκριμένης επιλογής, αποτελεί τουλάχιστον μια γροθιά στο στομάχι κάθε θρησκευόμενου, θρησκόληπτου και άθεου ανθρώπου σ’ αυτό τον πλανήτη. «Μα πόσο εύκολα πουλάτε τα όνειρά σας» αναρωτιούνται σ’ αυτό το κλίμα οι ιερείς και φαρισαίοι, ανατριχιάζοντας κάθε αποδέκτη της συγκεκριμένης συνειδητοποίησης.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, αυτό το τεράστιο άρθρο, το "Jesus Christ Superstar" αποτελεί μια παράσταση που αξίζει να τη δεις. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ περίμενα πως θα μου άρεσε τόσο, όταν πρωτομπήκα στην αίθουσα, αλλά, με το έργο να ολοκληρώνεται και τους ηθοποιούς να ανεβαίνουν όλοι στη σκηνή, μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης, ειλικρινά ένιωθα την ανάγκη (!) να χειροκροτήσω. Τα εισιτήρια της παράστασης ξεκινούν από 13€ και φτάνουν μέχρι τα 40€, τιμές που δεν αντικατοπτρίζουν το υπερθέαμα της σκηνής του Ακροπόλ.
Θέλω να κλείσω με μια τελευταία σκέψη μου, βασισμένη στην φράση του νεκρού Ιούδα που επανεμφανιζόταν ως άγγελος πλέον, «Αν ερχόσουν τώρα, θα γινόσουν ήρωας» ή αλλιώς superstar χωρίς κανείς να μπορεί να σε οδηγήσει στο θάνατο, αλλά αντιθέτως «οι εκατομμύρια followers σου» θα σε ακολουθούσαν όπου κι αν πας. Σε μια κοινωνία που δημιουργεί Μεσσίες από τα social media και μετά τους οδηγεί στην «κρεμάλα» μέσα από πλασματικά και μη σκάνδαλα ή τους προσφέρει δύναμη που οι ίδιοι δε μπορούν να διαχειριστούν τελικά, πόσο αλήθεια διαφέρει η σημερινή μας κοινωνία από εκείνη που έζησε το ιστορικό πρόσωπο Ιησούς Χριστός; Επίσης, η εσκεμμένη απουσία της Παναγίας από το μιούζικάλ τι άραγε υποδηλώνει για τους γονείς του σήμερα; Τελικά, με την ιστορία να ολοκληρώνεται, το μικρό, ξανθό, αφελές αγοράκι που πίστεψε πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, επανεμφανίζεται στη σκηνή, ζωγραφίζει έναν ήλιο και τελικά, αφήνεται στον ουράνιο πατέρα του.
*Οι φωτογραφίες μετά το πέρας τη παράστασης τραβήχτακαν απ' την υπέροχη φωτογράφο μας Δήμητρα Κανάκη!
Συντελεστές Παράστασης
Σκηνοθεσία – απόδοση: Θέμις Μαρσέλλου
Μουσική διεύθυνση - Διδασκαλία ορχήστρας: Ηλίας Καλούδης
Φωνητική διδασκαλία: Δημήτρης Μπουζάνης
Χορογραφία: Άννα Αθανασιάδη
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού
Σχεδιασμός Video: Κάρολος Πορφύρης
Πρωταγωνιστούν:
Ιησούς : Αιμιλιανός Σταματάκης
Ιούδας : Ησαΐας Ματιάμπα
Μαρία Μαγδαληνή : Ήβη Αδάμου και η Αντιγόνη Ψυχράμη για συγκεκριμένες παραστάσεις
Ηρώδης : Νίκος Μουτσινά
Πιλάτος: Βασίλης Αξιώτης
Kαιάφας: Γιώργος Ζαχαρόπουλος
Άννας: Στέλιος Κέλλερης
Σίμων Ζηλωτής: Φραντζής Κωνσταντίνος
Πέτρος: Πετκίδης Μάριος
Στους υπόλοιπους ρόλους οι:
Γιαννίμπας Γιώργος, Κίτσος Απόστολος, Ζαράγκαλης Γιάννης, Βλάχος Αντώνης, Μπέκας Σταύρος, Μωσαϊδης Χάρης, Μωσαϊδης Αιμίλιος, Ιωάννου Πέτρος, Κριτούλης Ραφαήλ, Κρανιώτης Βαγγέλης, Φαρίντ Φαίδων, Κοσμάτου Μαρία, Μπαλάφα Νία, Κτίστη Κατερίνα, Χυτήρη Ιωάννα, Σιδηροπούλου Αγγέλα, Στρατηγοπούλου Έλενα, Καρακατσάνη Αλεξάνδρα
Οργάνωση Παραγωγής: Ντόρα Βαλσαμάκη
Επικοινωνία – Δημόσιες Σχέσεις: Μαρκέλλα Καζαμία
Δυστυχώς, με τις μηνύσεις να διαδέχονται η μία την άλλη από πλήθος ανθρώπων του κλήρου, ενώ με τους υπόλοιπους «πιστούς» που μάλλον δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν δικηγόρο, να επιδίδονται σε χουλιγκανικές, οπαδικές τακτικές με πέτρες, φυλλάδια σε σπίτια των οικογενειών των ηθοποιών, απειλές, υβρεολογίες και άλλες παρόμοιες ενέργειες που μάλλον απορρέουν από τη δική τους κοντόφθαλμη και παροπιδική άποψη για τα Θεία. Δυστυχώς, λοιπόν, εν μέσω όλης αυτής της υπερπαρουσίασης των αγανακτισμένων ορθόδοξων που δεν έχουν ουδεμία σχέση με το χριστιανικό ιδεώδες, τελικά, η αξιολόγηση και η ποιότητα της παράστασης χάθηκαν κάπου στα μικρά γράμματα των δελτίων και των εκπομπών. Επομένως, συνεχίζοντας το κείμενό μου, δεν θα αναλωθώ άλλο στα όσα μύρια τραβούν καθημερινά οι εργαζόμενοι του θεάτρου Ακροπόλ και οι συντελεστές της παράστασης, καθώς για κάποιον που θέλει να καταλάβει ποιος τέλος πάντων έχει δίκιο σ’ αυτό τον κυκεώνα, η απάντηση απορρέει από τις ίδιες τις δηλώσεις της σκηνοθέτιδας σε αντιδιαστολή με τον «άρχων» Μητροπολίτη Κυθήρων, Σεραφείμ που κυνηγάει ανηλεώς την παράσταση, χωρίς φυσικά να έχει δει ούτε στιγμιότυπό της.
«Εγώ θεωρώ πως είναι βαθιά θρησκευτικό έργο το "Jesus Christ Superstar". Το είδα πάρα πολύ μικρή στην Αγγλία, ήταν το πρώτο μιούζικαλ που είδα και ήταν το πρώτο πράγμα στη ζωή μου που μου κίνησε το ενδιαφέρον για τη θρησκεία.»
«Η ελευθερία της έκφρασης ανήκει στον καθένα, αλλά δε μπορεί να λέει ό,τι θέλει.»
Και με τα δύο να είναι αποσπάσματα του δελτίου ειδήσεων της ΕΡΤ, αφήνω στη φαντασίας σας ποια άποψη ειπώθηκε από ποιον, θεωρώντας πως και δίκιο να έχεις, με τέτοιες απόψεις, το χάνεις τελικά το δίκιο σου.
Γυρίζοντας σελίδα, λοιπόν, το "Jesus Christ Superstar" είναι ένα εντυπωσιακό υπερθέαμα με ποικίλα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα και εναλλακτικές οπτικές γωνίες για να αντικρίσει κανείς τους χαρακτήρες της ιστορίας του Ιησού Χριστού από τη Ναζαρέτ, του θεανθρώπου που σταυρώθηκε για χάρη της ανθρωπότητας, προδομένος από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Γραμμένο στις αρχές της δεκαετίας του ’70 απ’ τους Andrew Lloyd Webber και Tim Rice, το ροκ μιούζικαλ έκανε την παρθενική του εμφάνιση προ τριετίας από το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και τους σπουδαστές του, σε αναπροσαρμογή της μουσικής μόνο για κρουστά. Στην νέα εκδοχή της Θέμιδας Μαρσέλλου, αέρας εκμοντερνισμού και αιχμηρά σχόλια κατά ριπάς γέμισαν τη σκηνή του Ακροπόλ, μαζί με τις φωνές του Αιμιλιανού Σταματάκη στο ρόλο του Ιησού, του Ησαΐα Ματιάμπα ως Ιούδα, της Ήβης Αδάμου και, για κάποιες παραστάσεις, της Αντιγόνης Ψυχράμη ως Μαρία Μαγδαληνή, του Βασίλη Αξιώτη στο ρόλο του Πιλάτου και του Νίκου Μουτσινά ως άλλου Ηρώδη. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να παραληφθεί ο πολυμελής θίασος της παράστασης, αποτελούμενος από πλήθος νέων και ταλαντούχων χορευτών και τραγουδιστών.
Το σκηνικό της παράστασης στήθηκε σαν να είσαι σε γειτονία των Εξαρχείων του σήμερα, με γκράφιτι να γεμίζουν τους τοίχους, παιδιά να παλεύουν με άντρες των ΜΑΤ, αλλά ταυτόχρονα να γελούν μεταξύ τους, να παίζουν, να ερωτεύονται και να πίνουν τραγουδώντας. Η επιλογή του συγκεκριμένου χωρόχρονου αποτέλεσε ένα από τα πρώτα στοιχεία που με εντυπωσίασαν, θεωρώντας το απόλυτα έξυπνο και στοχευμένο. Ο Ιησούς, λοιπόν, κάνει την εμφάνισή του σε εκείνο το μέρος, με τον Ιούδα να τον ακολουθεί από κοντά. Το πλήθος τον δέχεται ως το νέο σωτήρα και του απονέμει τον τίτλο του βασιλιά του, επευφημώντας τον και ελπίζοντας πως στο πρόσωπό του θα ενσαρκωθεί ο ηγέτης των φτωχών και των καταπιεσμένων που όλοι περιμένουν. Να σημειωθεί πως ο Ιησούς εμφανίζεται ως ένα μικρό, ξανθό παιδί και εν συνεχεία ανταλλάζει θέσεις με τον μεγαλύτερο εαυτό του, που υποδύθηκε ο Αιμιλιανός Σταματάκης. Ο Ιούδας, βλέποντας όλη αυτή τη, γνώριμη σε εκείνον, κατάσταση, προσπαθεί να προφυλάξει τον αγαπημένο του Χριστό, καθώς παρουσιάζεται ως ο μόνος χαρακτήρας της θείας ιστορίας που κατανοεί τι αποτελέσματα θα έχει η λαοφιλία του δασκάλου και φίλου του. Όμως, ο Ιησούς, νεαρός, αλτρουιστής και αφελής όπως ήταν, δε μπόρεσε να προβλέψει την κατάληξή του.
Γενικότερα, ο Ιούδας, μια προσωπικότητα που κατακρίθηκε και χλευάστηκε όσο καμία άλλη στο ρου της ιστορίας, απεικονίστηκε σ’ ολόκληρο το έργο ως ένας χαρακτήρα που ειλικρινά αγάπησε το Χριστό, χωρίς φανφάρες και εντυπωσιοθηρικές πράξεις, ενώ επέλεξε να τον προδώσει, πιστεύοντας πως έτσι θα τον προστάτευε απ’ τον σαρκοφάγο όχλο. Βέβαια, μη γνωρίζοντας τι έμελλε να πάθει ο δάσκαλός του, τελικά αυτοκτονεί συνειδητοποιώντας το λάθος του να εμπιστευτεί τους πλούσιους. Αντιθέτως, η Ήβη Αδάμου, ως άλλη Μαρία Μαγδαληνή, προσεγγίσθηκε απ’ την οπτική γωνία της θαυμάστριας και εν μέρει μητρικής φιγούρας του θείου προσώπου, προσφέροντας εκείνη την αφελή ελπίδα της αλλαγής του κόσμου, δίχως, όμως, να κατανοεί τα όσα μέλλει γενέσθαι για κάποιον που αντιβαίνει στους νόμους του οικονομικού Σύμπαντος. Στο ίδιο πνεύμα εκσυγχρονισμού της ιστορίας, οι ιερείς και φαρισαίοι του Ευαγγελίου παρουσιάσθηκαν ως μυστική οργάνωση μαυροντυμένων ανδρών που κινούν τα νήματα της κοινωνίας και του πλανήτη, σαν άλλοι μασόνοι ή λοιπές τέτοιες ομάδες ανθρώπων, προσφέροντας στον Ιούδα φρούδες ελπίδες. Η κατασκευή στην οποία στεγάζονταν τα «γραφεία» τους ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Υπερυψωμένη, σαν σε κάποιο ψηλό ουρανοξύστη, και κινούμενη κιόλας, εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν ανάλογα με τη χρησιμότητά της.
Ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω στον Βασίλη Αξιώτη για την ερμηνεία του, αφού, πέρα από καταπληκτικός τραγουδιστής, φαίνεται πως διαθέτει και αξιοπρόσεκτες υποκριτικές ικανότητες, δίνοντας στον Πιλάτο που υποδύθηκε, απόλυτα προσωπικό αέρα και ζωντάνια. Επιπλέον, όπως συνηθίζει κιόλας, ο Νίκος Μουτσινάς με τη χρυσοποικιλτή ενδυμασία του και τη δική του αυλαία-είσοδο με αναγραμμένη και φωτισμένη τη λέξη SHOW, εμφανίσθηκε στη σκηνή και έκανε το δικό του σόου, μεταφορικά και κυριολεκτικά, αφού, ως τηλεπαρουσιαστής Ηρώδη, πήρε συνέντευξη από τον Ιησού, όμως απογοητευμένος από τη λακωνικότητά του, τον διώχνει, κλείνοντας με τη φράση «Μου θέλετε και prime time show ο Μεσσίας», σε μια στιγμή αυτοσαρκασμού του ιδίου θα έλεγε κανείς, αλλά και των ΜΜΕ γενικότερα. Αξίζει να σημειωθούν και οι παρουσίες και ερμηνείες των Γιώργου Ζαχαρόπουλου, Στέλιου Κέλλερη, Κωνσταντίνου Φραντζή και Μάριου Πετκίδη στους ρόλους των Καϊάφα, Άννα, Σίμων Ζηλωτή και Πέτρου αντίστοιχα, που μπορεί να μην είχαν κάποιο μεγάλο ρόλο, αλλά όταν ερχόταν η σειρά τους, έπαιζαν σα να πρωταγωνιστούσαν εκείνοι, επισκιάζοντας ακόμη και τους βασικούς συντελεστές ανά στιγμές.
Πάντως, ο πρωταγωνιστής, Αιμιλιανός Σταματάκης, αν και αξιοθαύμαστος και ταλαντούχος τραγουδιστής, δεν έπειθε το κοινό πως εκείνη τη στιγμή έβλεπες ένα θείο πρόσωπο, σε αντίθεση με τον Ησαΐα Ματιάμπα που εξέπεμπε κάθε στιγμή το εσωτερικό δράμα του Ιούδα. Ομολογουμένως, η παραγωγή ήταν τόσο εντυπωσιακή και πληθωρική που ακόμη και η παραπάνω υστέρηση του πρωταγωνιστή, έμοιαζε σαν λεπτομέρεια μπροστά στο όλο δημιούργημα της Θέμιδας Μαρσέλλου. Κατασκευές κατέβαιναν στη σκηνή, ο φωτισμός εναλλασσόταν συνεχώς, οι χορογραφίες απαράμιλλες, οι κινήσεις λεπτομερειακές και προσεγμένες, η χρήση Video Wall, τα φίλτρα που χρησίμευαν πότε ως οπτικά μέσα μιας παρελθοντικής ατμόσφαιρας, το περίτεχνο σκηνικό της γειτονιάς των Εξαρχείων και το επικό στοιχείο της όλης ιστορίας συνέθεταν ένα υπερθέαμα που εξέπληξε κάθε παρευρισκόμενο της ασφυκτικά γεμάτης αίθουσας, αποπνέοντας αέρα Broadway ή West End. Το μεγαλειώδες και σίγουρα πολυδάπανο κομψοτέχνημα του θεάτρου Ακροπόλ, όμως, δεν είχε μόνο λούσα και μεγαλοπρέπεια να προσφέρει στους θεατές, αλλά και πλήθος κοινωνικοπολιτικών σχολίων για τη σημερινή πραγματικότητα στη χώρα μας, αλλά και γενικότερα στο κόσμο.
Δυο εκ των σκηνών ανήκαν περισσότερο από κάθε άλλες σ’ αυτή την κατηγορία, αν και, ανάλογα με την προσωπική ιδεολογία και άποψη του καθενός, οι τέτοιου είδους σκηνές ποίκιλαν. Στην πρώτη, ο Ιησούς, περπατώντας στις φτωχικές γειτονιές της πόλης, συνάντησε στο δρόμο του πλήθος φτωχών, αρρώστων και επαιτών που ζητούσαν απεγνωσμένα βοήθεια. Με κουρέλια ντυμένοι, οι άνθρωποι αυτοί άρχισαν να περικυκλώνουν το Μεσσία ζητώντας το αυτονόητο από εκείνον, καθώς τα θαύματά του είχαν γίνει γνωστά. Ο Ιησούς, όμως, σαστισμένος και μη μπορώντας να αντιδράσει, κατέληξε να φωνάζει πως «Είστε τόσοι πολλοί, δε γίνεται να σας γιατρέψω όλους μαζί!».
Το δεύτερο, έντονο σχόλιο πάνω στη θεολογική προσέγγιση του Ιησού και του Θεού γενικότερα, παρουσιάσθηκε τη στιγμή του μαστιγώματος του Θεανθρώπου, λίγο πριν οδεύσει προς τη σταύρωση. Στο γιγάντιο Video Wall, λοιπόν, όση ώρα λάμβανε χώρα η μαστίγωση υπό την ηχητική αρίθμηση του Βασίλη Αξιώτη, εμφανίζονταν εικόνες παιδιών στην Αφρική που λιμοκτονούν, ανθρώπων από το Τσερνόμπιλ και άλλα μέρη που χρησιμοποιήθηκαν πυρηνικά, από στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τους δίδυμους πύργους, από τους βομβαρδισμούς στη Συρία, του μικρού προσφυγόπουλου που το ξέβρασε η θάλασσα, αλλά ακόμη και του Αλέξη Γρηγορόπουλου, μία εικόνα σε κάθε μαστίγωμα. Η σκηνή αυτή επιδέχεται τουλάχιστον διπλής ερμηνείας. Από τη μία, πάλλεται το ερώτημα «που είναι ο Θεός σου τέλος πάντων;», αντικρίζοντας όλες αυτές τις εικόνες θανάτου, ενώ από την άλλη πλευρά, η σκηνή μπορεί να μεταφραστεί και ως μια απόδειξη των όσων είναι ικανοί να κάνουν οι άνθρωποι, οπότε «μη σου φαίνεται περίεργο Μεσσία πως επρόκειτο να σταυρωθείς!». Όποια κι αν είναι πάντως η αιτία της συγκεκριμένης επιλογής, αποτελεί τουλάχιστον μια γροθιά στο στομάχι κάθε θρησκευόμενου, θρησκόληπτου και άθεου ανθρώπου σ’ αυτό τον πλανήτη. «Μα πόσο εύκολα πουλάτε τα όνειρά σας» αναρωτιούνται σ’ αυτό το κλίμα οι ιερείς και φαρισαίοι, ανατριχιάζοντας κάθε αποδέκτη της συγκεκριμένης συνειδητοποίησης.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, αυτό το τεράστιο άρθρο, το "Jesus Christ Superstar" αποτελεί μια παράσταση που αξίζει να τη δεις. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ περίμενα πως θα μου άρεσε τόσο, όταν πρωτομπήκα στην αίθουσα, αλλά, με το έργο να ολοκληρώνεται και τους ηθοποιούς να ανεβαίνουν όλοι στη σκηνή, μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης, ειλικρινά ένιωθα την ανάγκη (!) να χειροκροτήσω. Τα εισιτήρια της παράστασης ξεκινούν από 13€ και φτάνουν μέχρι τα 40€, τιμές που δεν αντικατοπτρίζουν το υπερθέαμα της σκηνής του Ακροπόλ.
Θέλω να κλείσω με μια τελευταία σκέψη μου, βασισμένη στην φράση του νεκρού Ιούδα που επανεμφανιζόταν ως άγγελος πλέον, «Αν ερχόσουν τώρα, θα γινόσουν ήρωας» ή αλλιώς superstar χωρίς κανείς να μπορεί να σε οδηγήσει στο θάνατο, αλλά αντιθέτως «οι εκατομμύρια followers σου» θα σε ακολουθούσαν όπου κι αν πας. Σε μια κοινωνία που δημιουργεί Μεσσίες από τα social media και μετά τους οδηγεί στην «κρεμάλα» μέσα από πλασματικά και μη σκάνδαλα ή τους προσφέρει δύναμη που οι ίδιοι δε μπορούν να διαχειριστούν τελικά, πόσο αλήθεια διαφέρει η σημερινή μας κοινωνία από εκείνη που έζησε το ιστορικό πρόσωπο Ιησούς Χριστός; Επίσης, η εσκεμμένη απουσία της Παναγίας από το μιούζικάλ τι άραγε υποδηλώνει για τους γονείς του σήμερα; Τελικά, με την ιστορία να ολοκληρώνεται, το μικρό, ξανθό, αφελές αγοράκι που πίστεψε πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, επανεμφανίζεται στη σκηνή, ζωγραφίζει έναν ήλιο και τελικά, αφήνεται στον ουράνιο πατέρα του.
*Οι φωτογραφίες μετά το πέρας τη παράστασης τραβήχτακαν απ' την υπέροχη φωτογράφο μας Δήμητρα Κανάκη!
Συντελεστές Παράστασης
Σκηνοθεσία – απόδοση: Θέμις Μαρσέλλου
Μουσική διεύθυνση - Διδασκαλία ορχήστρας: Ηλίας Καλούδης
Φωνητική διδασκαλία: Δημήτρης Μπουζάνης
Χορογραφία: Άννα Αθανασιάδη
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού
Σχεδιασμός Video: Κάρολος Πορφύρης
Πρωταγωνιστούν:
Ιησούς : Αιμιλιανός Σταματάκης
Ιούδας : Ησαΐας Ματιάμπα
Μαρία Μαγδαληνή : Ήβη Αδάμου και η Αντιγόνη Ψυχράμη για συγκεκριμένες παραστάσεις
Ηρώδης : Νίκος Μουτσινά
Πιλάτος: Βασίλης Αξιώτης
Kαιάφας: Γιώργος Ζαχαρόπουλος
Άννας: Στέλιος Κέλλερης
Σίμων Ζηλωτής: Φραντζής Κωνσταντίνος
Πέτρος: Πετκίδης Μάριος
Στους υπόλοιπους ρόλους οι:
Γιαννίμπας Γιώργος, Κίτσος Απόστολος, Ζαράγκαλης Γιάννης, Βλάχος Αντώνης, Μπέκας Σταύρος, Μωσαϊδης Χάρης, Μωσαϊδης Αιμίλιος, Ιωάννου Πέτρος, Κριτούλης Ραφαήλ, Κρανιώτης Βαγγέλης, Φαρίντ Φαίδων, Κοσμάτου Μαρία, Μπαλάφα Νία, Κτίστη Κατερίνα, Χυτήρη Ιωάννα, Σιδηροπούλου Αγγέλα, Στρατηγοπούλου Έλενα, Καρακατσάνη Αλεξάνδρα
Οργάνωση Παραγωγής: Ντόρα Βαλσαμάκη
Επικοινωνία – Δημόσιες Σχέσεις: Μαρκέλλα Καζαμία