Ένα άρθρο ως ανασκόπηση για το φετινό Street Mode, το είχα τάξει από καιρό, σε μένα αλλά και σε όσους παρακολουθείτε τακτικά όσα γράφουμε εδώ. Τώρα τελευταία ο «χαμουτζής» φίλος Γιώργος Μπαλιώτης έχει βαλθεί να κουνήσει και να αλλάξει όλα τα μεγάλα φεστιβάλ που συμβαίνουν στην πρωτεύουσα, οπότε έχω έναν παραπάνω λόγο για να το επισπεύσω. Όχι για διαφωνήσω στα όσα γράφει - αυτό θα γίνει σε άλλο κείμενο, αν γίνει - αλλά για να ανοίξουν λίγο παραπάνω οι συζητήσεις που (ελπίζουμε πως) ανοίγουν τέτοια άρθρα εδώ στο Mix Grill.
Για όσες και όσους δεν το πήρανε χαμπάρι, στις αρχές του Σεπτέμβρη έγινε στη Θεσσαλονίκη το δέκατο Street Mode Festival, με πολλούς και σημαντικούς καλλιτέχνες στις τέσσερις μέρες του ή καλύτερα, στις τέσσερις νύχτες του. Η συγκέντρωση εκατό και πλέον ονομάτων ήταν μια εξαιρετική προσπάθεια που αξίζει συγχαρητήρια, αλλά για να χωρέσουν όλοι αυτοί το πρόγραμμα τραβήχτηκε ως αρκετά αργά. Το αποτέλεσμα; Λιγότερη απόλαυση, τόσο για τον κόσμο που στερήθηκε λόγω ωραρίου αγαπημένα συγκροτήματα, όσο και για τα ίδια τα σχήματα που βρέθηκαν να παίζουν μπροστά σε σχετικά λίγο, κουρασμένο κοινό.
Το αντεπιχείρημα πως δεν θα ξενυχτήσει κανείς πολλές Πέμπτες και οι New Model Army είναι αναμφίβολα ένας λόγος που αξίζει να το κάνει είναι στιβαρό. Από την άλλη, αποδεχόμενοι ότι αξίζει το ξενύχτι, το φεστιβάλ ξεκινούσε περίπου στις 18:00 κάθε μέρα, οπότε οι επιλογές ήταν ή να παραμελήσουμε κάποια μικρά συγκροτήματα ή να κάνουμε το ίδιο με την μέση μας από την εξάωρη (τουλάχιστον) ορθοστασία. Διότι είναι καλός ο χώρος του ΦΙΞ, με πολύ καλό ήχο σε εσωτερικές και εξωτερικές σκηνές, κοντά στο κέντρο της πόλης, ακόμα και με πρόσβαση - έστω προβληματική, όπως τα πάντα στον ΟΑΣΘ - με λεωφορείο (που ζητάει και ο Γ. Μπαλιώτης), αλλά από νωρίς το βράδυ και μετά που πύκνωνε ο κόσμος η ξεκούραση (οκλαδόν) δυσκόλευε. Θα τα διαβάζετε αυτά και θα λέτε «γέρασε αυτός»…
Δεν είναι μόνο ο σχετικά στριμωγμένος χώρος που επέδρασε στην αυξημένη κούραση. Είμαι σίγουρος, άλλωστε, πως αν οι άνθρωποι του Street Mode είχαν τη δυνατότητα για διεξαγωγή σε μεγαλύτερο χώρο που να προσφέρει όσα θέλουν για το ποικιλόμορφο φεστιβάλ που έχουν δημιουργήσει, θα το έκαναν. Όπως είμαι σίγουρος πως ο κόσμος θα το γέμιζε ξανά. Μάλλον δεν είναι ακόμα η ώρα για τη συζήτηση αυτή. Έχω την αίσθηση πως και το πρόγραμμα ήταν στριμωγμένο. Αρωγός σε αυτό ήταν το έξυπνο στήσιμο τριών σκηνών στον εξωτερικό χώρο που κάποτε γέμιζε μόνο με μία. Έτσι, οι αλλαγές των συγκροτημάτων εκεί γινόταν χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια συνεχόμενη ροή μουσικής, χωρίς ενδιάμεσο χρόνο να αφομοιωθεί μια εμφάνιση - που έτσι κι αλλιώς ήταν σύντομη - ή να χαζέψει κανείς τον πάγκο με τα μπλουζάκια με την ησυχία του. Προσθέστε και τις καθυστερήσεις των εσωτερικών σκηνών να προσδίδουν αβεβαιότητα στο κοινό για το αν προλαβαίνει ή αν μπορεί να δει όσα θέλει. Τι μένει; Πολλά συγκροτήματα σε πολύ χαμηλή τιμή (35 ευρώ το τετραήμερο με New Model Army, Phil Campbell, Talco), απολαυστικές μουσικές βραδιές, μα με συγκεχυμένες μνήμες και εξαντλημένα σώματα.
Η απάντηση στις παραπάνω σκέψεις ίσως πηγάζει από το γεγονός πως το Street Mode μπορεί να έχει μια σχετικά συγκεκριμένη θεματική, αυτή της κουλτούρας του δρόμου, απευθύνεται ωστόσο σε ένα αρκετά ετερόκλητο κοινό. Άλλοι θα τρέξουν στον Solmeister ή τον Iratus, άλλοι στους Vodka Juniors και άλλοι στους Dog Eat Dog. Έτσι το «πυκνοκατοικημένο» φεστιβάλ, χωρίζει σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του το κοινό στα δύο ή στα τρία. Αντί λοιπόν ο μουσικόφιλος που θέλει να δει τους Puta Volcano να περάσει και λίγα λεπτά ακούγοντας «τι λέει αυτός ο Iratus;» περιορίζεται σε μια-δύο σκηνές με κριτήριο το προσωπικό γούστο και τη συχνότητα εμφάνισης στη γειτονιά μας, μειώνοντας έτσι την συνολική αξία αυτού που του προσφέρει το φεστιβάλ. Μετά θα αρχίσουμε τα σχόλια σχετικά με το πόσο διατεθειμένοι είμαστε ως κοινό να δοκιμάζουμε καινούρια ακούσματα σε ζωντανές εμφανίσεις και το κείμενο θα κλείσει, όταν έρθει ο Springsteen στη Θεσσαλονίκη...
Έχω ακόμα τρία θέματα να θίξω. Αρχικά, την πολύ καλή διοργάνωση σε επίπεδο παροχών εντός φεστιβάλ (μπύρες, φαγητό, τουαλέτες) και σχετικά με την μετακίνηση από και προς το χώρο. Δύο επιλογές για φαγητό, αρκετοί συνδυασμοί ποτών χρησιμοποιώντας τις «μάρκες» του φεστιβάλ (με την μπύρα στα 3 ευρώ) και τουαλέτες σε αποδεκτή κατάσταση όλο το Σαββατοκύριακο. Το δεύτερο σχετίζεται με κάτι που σχολιάστηκε πολύ, και επηρέασε αρκετούς στο ποια συγκροτήματα παρακολούθησαν. Το Principal μπορεί να έχει εξαιρετικό ήχο, αλλά «ζωηρές» συναυλίες καλοκαιριάτικα είναι δύσκολες λόγω της αποπνικτικής ατμόσφαιρας, την οποία επιβαρύνουν όλοι οι καπνιστές. Αυτό πάντως δεν πτόησε πολλούς από εμάς να απολαύσουν τους New Model Army ή τους Panx Romana, που παρεμπιπτόντως πραγματοποίησαν την καλύτερη εμφάνιση του φεστιβάλ.
Τέλος, οφείλει να γινει μια αναφορά στις ακυρώσεις που δεν πέρασαν απαρατήρητες από το φεστιβάλ. Αρχικά, δυστυχώς δεν εμφανίστηκαν οι Real Mckenzies, ένα όνομα που «έσπρωξε» αρκετούς προς ένα εισιτήριο νωρίς και ακόμα περισσότεροι περίμεναν ανυπόμονα. Οι Καναδοί ακύρωσαν ολόκληρη την περιοδεία τους, οπότε μάλλον είναι θέμα χρόνου να μας επισκεφτούν τελικά. Η ακύρωση των Dub Inc ήρθε το πρωί της ημέρας που θα εμφανίζονταν και το θέμα υγείας που αναφέρθηκε δεν χρήζει αμφισβήτησης από κανέναν. Τέλος, το συγκρότημα Άλλος Κόσμος ακύρωσε την εμφάνισή του περίπου μία εβδομάδα πριν το φεστιβάλ, εξαιτίας της συνεργασίας του τελευταίου με τηλεοπτικό κανάλι. Μία στάση με βάση το προσωπικό κριτήριο που δεν χωράει κριτική. Πρέπει να αναφερθεί, παρ’ όλα αυτά, πως το φεστιβάλ δεν έχει κρύψει στο παρελθόν τέτοιου είδους συνεργασίες και πως η παρουσία άλλων μεγάλων εταιρειών μέσα στο φεστιβάλ είτε διακριτικά, είτε ως μεγάλοι χορηγοί στα ονόματα των σκηνών, θα έπρεπε να προβληματίζει εξίσου με μια διαφήμιση σε μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι. Δεν είναι φυσικά μόνο το Street Mode που έρχεται αντιμέτωπο με ένα τέτοιο θέμα, τα ίδια περίπου άκουγαν και οι Clash όταν υπέγραφαν, αλλά… ο Springsteen ακόμα να έρθει στην Ελλάδα.
Τι μένει λοιπόν; Το πιο επιτυχημένο φεστιβάλ από τα δέκα της πορείας του; Το μεγαλύτερο φεστιβάλ της πόλης και της χώρας από πλευράς αριθμού συγκροτημάτων; Τέσσερις μέρες με πολλή μουσική και περισσότερο ιδρώτα; Σύντομες παραστάσεις και διαγωνισμοί χορού γύρω από την κουλτούρα του δρόμου που κινούν το ενδιαφέρον ακόμα και στους μη μυημένους; Η βεβαιότητα πως το Street Mode μπορεί και καλύτερα; Όλα αυτά. Το στοίχημα του φεστιβάλ είναι ήδη κερδισμένο όταν ξεκινάει την προπώληση οχτώ ή δέκα μήνες πριν την έναρξή του και το ελληνικό κοινό ανταποκρίνεται.