Και
ξαφνικά, αντί για τον Κρις τον Μάρτιν ακούς τη γνώριμη χαρακτηριστική φωνή του
Στάθη Δρογώση να μιλάει για σερβιτόρες, για ρομάτζα, για εμμονές, για τα
Εξάρχεια (εγκέεεν!), τα βάζει με την περιβόητη γενιά του 60 και βάλε! Πρόκειται
για την 4η προσωπική δουλειά του τραγουδοποιού και όπως δηλώνει και
ο ίδιος πρόκειται για τον πιο βιωματικό του δίσκο ο οποίος περιέχει 10
τραγούδια όλα γραμμένα από τον ίδιο κι ένα bonus track,όπως το γέννησε η μάμα του (δηλαδή μόνο με πιάνο).
Η μουσική:
Είναι κακό να ακούγεσαι σαν τους Coldplay; Όχι! Κάθε άλλο. Ξέρεις, είμαστε ήδη στο 2011 και δεν θα άντεχα να ακούσω ξανά υπερ-σούπερ-ντούπερ-πολύπαθο ελληνόφωνο ροκ με μπουκωμένες κιθάρες, με υπερφλύαρα σολάκια παιγμένα με metal zone και φωνή που πρέπει να είναι α-φωνή (γιατί έτσι είναι ο σωστός ροκάς: Πίνει μπύρες, καπνίζει στη σκηνή και είναι άφωνος και πολύ στεναχωρημένος για την κενωνία μας την άτιμη). Έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε όμως….
Ο ήχος λοιπόν είναι σύγχρονος, της εποχής μας, με μοντέρνα και πολύ προσεγμένη παραγωγή σε κάθε λεπτομέρεια και τελικά ναι, αν αυτό τον δίσκο τον έβγαζαν οι Coldplay, θα ήταν σίγουρα χαρούμενοι! Άραγε προσπάθησε ο Δρογώσης να μιμηθεί τους Coldplay; Όχι… Δεν σου βγάζει τέτοια αίσθηση. Απλά να… Το πιάνο κυριαρχεί. Και σε συνδυασμό με τον βρετανικό ήχο που ακολουθεί ο καλλιτέχνης από το προηγούμενο ήδη άλμπουμ του, είναι φυσικό να γίνονται οι ανάλογοι συνειρμοί. Το συγκρότημα Δραμαμίνη που είναι υπεύθυνο για τον ήχο του δίσκου, έχει φροντίσει να τον γεμίσει με πολλές κιθάρες, παραμορφωμένα πλήκτρα κι εδώ κι εκεί επιπόλαια φλερτ με τον ηλεκτρονικό ήχο.
Οι στίχοι:
Κακά τα ψέματα, ο ελληνικός στίχος είναι δύσκολο πράγμα. Εάν τραγουδάς αγγλικά, είναι πιο απλά τα πράγματα βρε παιδί μου. Μπορείς να λες "Oh my love, the world is made for us” κι επειδή έχεις αφέλειες και συχνάζεις στο Six D.o.g.s. να θεωρείσαι ποιοτικός, ψαγμένος, να θέσεις σοβαρή υποψηφιότητα για την blogovision και να είσαι πρώτη φίρμα στις #mousikomaxies του twitter! Εάν όμως επιλέξεις ελληνικό στίχο είναι αλλιώς. Γιατί απλούστατα ο Έλληνας αντιλαμβάνεται πιο εύκολα αυτό που λες, οπότε δε μπορείς έτσι τσάτρα-πάτρα να γεμίζεις τη μουσική με στίχους. Πρέπει κάτι να λες. Να βγαίνει ένα νόημα.
Είναι πολύ εύκολο να γράψεις στιχάκια όπως «Αγάπη
μου, χωρίς εσένα δε μπορώ/ θα πάω να τρελαθώ/ θα πέσω απ’ τον γκρεμό/ ωωω πόσο
σ’ αγαπώ», όπως και το ίδιο εύκολο είναι να γράψεις δήθεν ψαγμένα στιχάκια όπως
«Μέσα στον μαύρο ουρανό/στέκομαι σαν αγέρας και κοιτώ/τα στάχυα που ανεμίζουν/και
τα στήθια μου ξυρίζουν». Ο Δρογώσης επέλεξε όμως τον 3ο και δύσκολο
τρόπο: Να μπορέσει να μιλήσει για πράγματα που όλους μας απασχολούν, με
λέξεις κι έννοιες καθημερινές, ωμές,
χωρίς βαρύγδουπες εκφράσεις εντυπωσιασμού και όλα αυτά από μία διαφορετική
οπτική γωνία που σε κάνει να πεις «Ωπ! Κοίτα τι θέμα έπιασε! Ωπ! Κοίτα εδώ πως
το λέει. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι!»
Βέβαια ακριβώς επειδή οι στίχοι του είναι ωμοί μπορεί και… κάτι να μη σου κάθεται καλά! Να διαφωνείς ρε παιδί μου με αυτά που λέει. Και στα λέει τόσο χύμα και «ιν γιορ φέις», που αν διαφωνείς, θα ενοχληθείς. Αλλά… πρόβλημά σου. Γιατί όπως και να το κάνουμε, αυτή είναι η έννοια του ροκ έτσι δεν είναι; Να σε ενοχλεί, να πηγαίνει κόντρα στα δεδομένα.
Εντάξει. Κι εγώ διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως με κάποια πράγματα που λέει στα τραγούδια του. Μπορεί να μην πιστεύω ότι τα γραφεία είναι όντως θλιβερά, ούτε ότι αν βγούμε όλοι στους δρόμους να φουσκώνουμε μπαλόνια θα ζήσουμε όμορφη κι ελεύθερη ζωή. Αλλά δεν ακούω ροκ για να μου χαϊδέψει τ’ αυτιά! Ακούω ροκ για να με σοκάρει, να με βάλει να σκεφτώ, να προβληματιστώ και τελικά να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω. Και αυτό το καταφέρνει στο έπακρο ο Στάθης Δρογώσης και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τον παραδεχτώ, όσο κι αν με τσαντίζει όταν γράφει “Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι» στο twitter του και θέλω να του κάνω RT του στυλ «Η σαλάτα θέλει ξύδι και η μπριζόλα το λεμόνι #mpatsoi_gourounia_dolofonoi».
Άρα;
Άρα εάν ερχόταν ένας ξένος, από άλλη χώρα και σου ζήταγε να του βάλεις να ακούσει κάτι φρέσκο από την ελληνόφωνη ηλεκτρική σκηνή, ένας από τους δίσκους που θα του έβαζες θα πρέπει να ήταν και η ΟΜΟΡΦΗ ΖΩΗ του Στάθη Δρογώση.
Εννοείται! Ο Δρογώσης κυκλοφορεί τον δίσκο του ανεξάρτητα. Έφτιαξε την ANTELMA MUSIC και μέσα από το site της (www.antelmamusic.com) μπαίνεις και κατεβάζεις δωρεάν το δίσκο. Εάν σου αρέσει, τότε μπορείς να προσφέρεις από 2 μέχρι 10 ευρώ για να στηρίξεις τη δουλειά του ή να αγοράσεις και το cd εάν είσαι από αυτούς που τους αρέσει να χαϊδεύουν τη δισκοθήκη τους.
Τα ποσά είναι αστεία αν σκεφτείς ότι 2 ευρώ μπορεί να αφήσεις πουρμπουάρ στη κοπέλα που σου σέρβιρε καφέ, επειδή έχει λίγο μεγάλο στήθος και μάλλον σου χαμογέλασε.
Οπότε, εάν όντως αγαπάς την ελληνική μουσική, αξίζει αυτή η επένδυση σε έναν πολύ σημαντικό δίσκο για την ελληνόφωνη ηλεκτρική σκηνή για φέτος ή και… ποιος ξέρει; Για πάντα!