Σωτήρης Καστάνης: Ο πολυτάλαντος μουσικός που ισορροπεί ανάμεσα στους Mottet και τη Λευκή Συμφωνία

Είναι πολυτάλαντος, πολυμήχανος, πολύπλευρος και πολλά πολυ- άλλα! Ο Σωτήρης Καστάνης από τότε που ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική, δεν σταμάτησε λεπτό και είναι πάντοτε μέσα στα πράγματα, είτε ως μουσικός, είτε ως συνθέτης, είτε ως οργανοπαίχτης, είτε ως ενορχηστρωτής, είτε κάνοντας όλα αυτά μαζί και ταυτόχρονα, ενώ ελίσσεται μεταξύ ομαδικής και προσωπικής δουλειάς, κάνοντας επιτυχημένα και τα δύο. 

Ο Σωτήρης Καστάνης υπήρξε κιθαρίστας σε ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της ελληνικής ροκ μουσικής, τη Λευκή Συμφωνία, που τον τελευταίο χρόνο έχει επανέλθει δυναμικά στο προσκήνιο, μετά από πολύχρονη σιωπή 18 σχεδόν χρόνων. Με την επιστροφή τους έχουν χαρίσει στο κοινό τρεις υπέροχες συναυλίες, μία το 2017, μία το 2018, την οποία παρακολουθήσαμε με χαρά, λατρέψαμε και θεωρήσαμε ως μία από τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς, και μία το 2019, όπου γιόρτασαν την επανακυκλοφορία σε βινύλιο δύο ιστορικών τους δίσκων. Επίσης, τα τελευταία δυόμιση χρόνια έχει δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα μπάντα, τους Mottet, που υποστηρίζουν εξαιρετικά το «πολυφωνικό» όνομά τους και που κινούνται με ένα μοναδικό τρόπο ανάμεσα στα μουσικά είδη και στις γλώσσες του κόσμου. Μόλις πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο «Σ' όλο τον κόσμο», τον οποίο ξεχωρίσαμε και και τον εντάξαμε στην 20άδα της Ανασκόπησής μας για το 2018, ενώ αυτή την περίοδο ετοιμαζόμαστε να τους ακούσουμε ζωντανά στο El Convento De Larte.

Η μακρά του πορεία στον χώρο της μουσικής είναι γεμάτη πειραματισμούς, αλλαγές, δοκιμές, εγχειρήματα, μουσικές ομάδες και πολλούς ήχους. Έχει πολλά (πραγματικά πολλά!) πτυχία μουσικής, έχει ασχοληθεί με τη μουσικη στον χώρο της διαφήμισης, διδάσκει σε παιδιά, αγαπά τα ταξίδια και προσπαθεί να πηγαίνει κάπου εξωτικά τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο, είναι ατακαδόρος, χαμογελαστός, έχει χιούμορ και αγαπά πολύ αυτό που κάνει.

Είναι ο Σωτήρης Καστάνης και μας μίλησε για όλα αυτά και για άλλα τόσα, παρακάτω:

Η μουσική είναι μία! Κι άμα ψάξεις να βρεις τι άλλο έχω συνδυάσει, θα σου κάνει ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση. Για παράδειγμα έχω παίξει και μπουζούκι κι έχω φλερτάρει με τον λαϊκό ή τον ρεμπέτικο ήχο, ανεπιτυχώς ίσως για πολλούς, δεν ξέρω! Αλλά, όντως , το πιστεύω αυτό το πράγμα, ότι η μουσική δεν έχει σύνορα, αρκεί να σε εκφράζει κάτι, να μπορείς να το υποστηρίξεις και να το αποδώσεις είτε είσαι εκτελεστής είτε ερμηνευτής. Στην πορεία τη δική μου, όσο ασχολούμουν και ασχολούμαι με τη μουσική, τόσο μεγαλώνει το ενδιαφέρον μου και για να γνωρίσω περισσότερα είδη και για να ακούσω καινούργιες μουσικές και για να μάθω νέα πράγματα. 

Η Λευκή Συμφωνία είναι πατάει στον ηλεκτρικό ήχο που είναι η  μουσική με την οποία μεγάλωσα, ήταν από τα παιδικά μου ακούσματα και ένας λόγος που με έκανε να ασχοληθώ με τη μουσική ήταν τα συγκροτήματα, με ενέπνευσε, δηλαδή, αυτό το πράγμα. Και οι Mottet, που είναι ένα άλλο άκρο, είναι κάτι πιο ώριμο, ένας άλλος ήχος, ο οποίος αυτή τη στιγμή με εκφράζει περισσότερο, μου δίνει τη δυνατότητα για μεγαλύτερη διερεύνηση. Είμαστε δύο άτομα, εγώ με τον Δημήτρη Κουζή, που είμαστε και οι δύο βασικοί συνθέτες . Έτσι έχω εξ ολοκλήρου τη σύνθεση, οπότε οι Mottet είναι κάτι πιο δικό μου. Η Συμφωνία είναι μπάντα, είναι πιο ομαδική κατάσταση.

Χαθήκαμε για 18 χρόνια. Όντως επιστρέφουν, για παράδειγμα σε μια πρόσφατη συναυλία μας στη Θεσσαλονίκη, άνοιξαν το live οι Μαύρη Μαγιονέζα. Θυμάμαι το εξώφυλλό τους ακόμα , είχε βγει το 1998 ή το 1999, εκεί κοντά είχαμε βγάλει κι εμείς τα «Χρώματα». Είχα να τους ακούσω από τότε! Γενικά υπάρχει μία αίσθηση ότι γίνεται ένα come bacκ αλλά η γνώμη μου είναι ότι δεν πρόκειται για αναβίωση της σκηνής. Με τη Λευκή Συμφωνία επίσημα δεν διαλυθήκαμε ποτέ, απλώς κάποια στιγμή, γύρω στο 2000, έγινε ένα fade out. Κάπου εκεί ήταν οι τελευταίες φορές που βρεθήκαμε με τα παιδιά στο σπίτι του Διογένη για να ακούσουμε κάποια κομμάτια που φτιάχναμε, αραίωσαν αυτές οι συναντήσεις, κάποιος δεν πήρε τηλέφωνο και από τότε πέρασαν 18 χρόνια. 

Τα social media δίνουν την ευκαιρία σε πολύ κόσμο να ξαναβρεθεί μετά από πάρα πολύ καιρό. Βρίσκεις παλιούς συμμαθητές, ξαδέρφια στην Αμερική. Ήταν, λοιπόν, πολύς κόσμος που με βρήκε και άρχισαν τις ερωτήσεις: «Εσύ δεν είσαι ο Σωτήρης που έπαιζε εκεί;», «Τι έγινε με αυτό το γκρουπ ρε παιδιά;», «Χαθήκατε, ήσασταν φοβεροί…» και διάφορα παρόμοια. Κάποια στιγμή βρήκα και τον Θοδωρή Δημητρίου μέσω Facebook, μιλήσαμε, εκδηλώσαμε μια επιθυμία να βρεθούμε και να δούμε τι γίνεται. Βρεθήκαμε αρχικά οι δυο μας, είπαμε να το ψάξουμε λίγο, να δούμε πού είμαστε και ποιοι είμαστε. Έτσι, ξεκίνησε η διαδικασία και, όντως, ήταν αλήθεια αυτό που είχαμε γράψει το 2017 ότι πάμε για μία μοναδική συναυλία. Γιατί θέλαμε να δούμε τι γίνεται, μπορεί εσύ να θες να παίξεις και, τελικά, όλοι αυτοί που σου έλεγαν «παιδιά πού είστε» να μην εμφανιστούν ποτέ και να μην υπήρχε ουσιαστικό ενδιαφέρον.

Ήταν ένα πολύ συγκινησιακά φορτισμένο event. Είχε άλλη ενέργεια από το live του 2018 στο Gagarin. Στο Gagarin έβλεπες πλέον ένα κοινό που ακολουθεί το σχήμα, γιατί θέλει να το βλέπει και γιατί τον εκφράζει. Στο Academy ήταν λίγο διαφορετική η αίσθηση. Δηλαδή, εγώ όταν βγήκα στη σκηνή ανατρίχιασα, δεν το κρύβω. Στην πρώτη νότα στο πρώτο κομμάτι, λέω «ουάου». 

Επιστρέψαμε στο An Club μετά από πολλά χρόνια (το 1998 ή το 1999 πρέπει να ήταν η τελευταία φορά που παίξαμε εκεί) και παίξαμε κομμάτια από τα δύο άλμπουμ, που επανακυκλοφόρησαν σε βινύλιο. Είχαν βγει και τότε όλα σε βινύλιο, αλλά ήταν η εποχή που αυτό είχε πεθάνει. Κάναμε αυτή την περίοδο και μια μικρή περιοδεία στην επαρχία και θεωρητικά τώρα ετοιμάζουμε την καινούργια μας δουλειά. Δεν έχουμε ακριβή εικόνα για το πότε θα κυκλοφορήσει κάτι και τι ακριβώς θα είναι αυτό. Το σκεφτόμαστε για ένα single πρώτα, έτσι κι αλλιώς έχουν αλλάξει τα πράγματα. Είναι η εποχή που η μουσική προωθείται από τους καλλιτέχνες με έναν άλλο τρόπο. Δεν χρειάζεται πια να βγάλεις μια ολοκληρωμένη δουλειά. Βγάζεις ένα τραγούδι, το οπτικοποιείς, αντί να μετράς πωλήσεις, μετράς views και ούτω καθεξής. Προχωράμε και βλέπουμε!

Αυτό με τα είδη και την κατηγοριοποίηση είναι λίγο περίεργο. Μια πολύ γενική «ταμπέλα», όπως μπορεί να μας βρει κανείς και στις κατηγορίες του Spotify, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η ethnic. Βέβαια, αν πεις σε κάποιον ethnic μπορεί να σκεφτεί ότι μιλάμε για αφρικανική μουσική. Δεν παίζουμε ούτε αφρικανική μουσική, ούτε Ινδική, ούτε της Κάτω Ινδονησίας. Αρχικά, ξεκινάμε από το ποιος είναι ο ήχος μας, δηλαδή από τα όργανα που έχουμε στο σχήμα. Έχουμε ακορντεόν, κιθάρα, βιολί, με μένα να κάνω και πολύ περισσότερα, με κάποια εφέ που έχω στην κιθάρα, κάποια πετάλια, να καλύπτω και τον ρόλο του ντράμερ και του μπασίστα. Όποιος δεν το πιστεύει, να έρθει να το δει! Με αυτά τα όργανα φλερτάρουμε και προσεγγίζουμε ήχους ευρωπαϊκούς, από αργεντίνικο tango, γαλλική μουσική, από μουσική της Κάτω Ιταλίας και έντεχνο ελληνικό. Επίσης, ορχηστρική μουσική σίγουρα, έχουμε και κλασικά κομμάτια στο ρεπερτόριό μας, ορχηστρικά τραγούδια από τα Βαλκάνια και, ακόμη, τα τραγούδια που ερμηνεύει η τραγουδίστριά μας αυτή τη στιγμή, η Ξένια Γαργάλη, είναι σε επτά γλώσσες, γαλλικά, ιταλικά, ρώσικα, πορτογαλικά, ισπανικά. Αυτό είναι το ethnic στοιχείο των Mottet που λέγαμε. Αλλά είναι ένα οικείο ethnic! Πιάνει λίγο Αργεντινή, Ευρώπη, Αμερική, Ελλάδα. Πάμε αρκετά καλά και έχουμε πολλές εμφανίσεις.

Θα εμφανιζόμαστε για τέσσερις Παρασκευές του Φεβρουαρίου στο El Covento Del Arte, ξεκινώντας από την πρώτη Παρασκευή του μήνα, με τέσσερις καλεσμένους οι οποίοι είναι ο Σταύρος Σαλαμπασόπουλος ο Δώρος Δημοσθένους η Ελένη Πέτα και η Πέννυ Μπαλτατζή και είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι για αυτό! 

Από τις εμφανίσεις μας βλέπω ότι έχουμε ένα κοινό που μας ακολουθεί και το χτίζουμε σιγά σιγά. Στο Youtube υπάρχει ένα ενδιαφέρον, που είναι κι αυτό ένας δείκτης μέτρησης, βέβαια, είμαστε στην αρχή ακόμα, καθώς ο πρώτος μας δίσκος κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2018. Ο κόσμος είναι αρκετά ανοιχτός στη μουσική αυτή. Υπάρχει ένα πιο περιορισμένο κοινό σίγουρα. Παρατηρώ ότι με κάποια πιο κλασικά κομμάτια, όπως το tango, ταυτίζονται οι μεγαλύτερες ηλικίες. Ωστόσο, έχουμε και πιο μικρές ηλικίες. Για παράδειγμα, τις προάλλες μας ακολούθησε στα social μια κοπέλα 16 χρονών και μας εξέφρασε το ότι μας ακούει και της αρέσουμε πολύ. 

Έχουμε ξεκινήσει εδώ και 2,5 χρόνια περίπου. Η μπάντα ξεκίνησε από μια ιδέα του βιολιστή, του Δημήτρη Κουζή, που είμαστε μαζί τα δύο πιο παλιά μέλη και είναι κι ο Γιώργος Σχoινάς στο ακορντεόν. Ξεκίνησε με την επιθυμία να παίξουμε μουσικές που αγαπάμε, μουσικές που δεν θα μπορούσαμε να παίξουμε κάπου αλλού ως επαγγελματίες μουσικοί ή ως μουσικοί της ορχήστρας, αν θέλεις. Οπότε άρχισε με αυτή την επιθυμία και τον στόχο και με μια μεγάλη ελευθερία στο να επιλέξουμε και να δοκιμάσουμε διασκευές σε διάφορα κομμάτια, γιατί ξεκινήσαμε ως cover band. Στην πορεία εκδηλώθηκε η επιθυμία να κάνουμε τη δική μας μουσική. Μιας και είμαστε στην Ελλάδα, επιλέξαμε ελληνικό στίχο, ώστε να επικοινωνήσουμε άμεσα με το ελληνικό κοινό.

Όχι στη δική μας μπάντα. Αν επιλέγαμε ξένο στίχο, θα κάναμε ισπανόφωνο ή γαλλικό. Βρήκαμε έναν πολύ δυνατό στίχο, του στιχουργού Δημήτρη Παπαχαραλάμπους που είχαμε μια πολύ ωραία συνεργασία, και έτσι στον πρώτο δίσκο μας με τίτλο «Σ' όλο τον κόσμο» έχουμε έξι τραγούδια σε δικούς του στίχους και τρία ορχηστρικά. Τα τραγούδια τα ερμηνεύει η Ξένια Γαργάλη και ένα κομμάτι ο Δώρος Δημοσθένους, εξαιρετικές φωνές και οι δύο.

Το Mottet προέρχεται από το Motteto, έναν όρο μουσικό που εμείς το μεταφράζουμε ελεύθερα ως «πολυφωνία» και το επιλέξαμε λόγω της μεγάλης παλέτας των μουσικών χρωμάτων που έχουμε.  

Στα πιο πολλά γκρουπ στα οποία έχω βρεθεί εγώ ή, αν θες, στα πιο πολλά αντρικά γκρουπ, για κάποιο λόγο, αναζητούν ή είναι πιο εύκολο να βρουν μια γυναικεία φωνή. Οι γυναίκες νομίζω είναι πιο θαρραλέες στο να τραγουδήσουν. Πάντως, αν προσέξεις, τα πιο πολλά γκρουπ με αντρικά μέλη, έχουν γυναικεία φωνή. Η αλήθεια είναι ότι σε εμάς έτσι ξεκίνησε και το σχήμα. Η πρώτη μας τραγουδίστρια ήταν η Κρυσταλλία Ρήγα. Την είχαμε γνωρίσει και ξέροντας πως είχε τη δυνατότητα να υπηρετήσει αυτά τα είδη, «κόλλησε» αυτόματα. Με την Ξένια γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, έχουμε συνεργαστεί και στο παρελθόν. Στο τελευταίο live μας με την Κρυσταλλία, είχαμε συναντήσει την Ξένια η οποία εξέφρασε τον θαυμασμό της για αυτό που κάνουμε και τα υπόλοιπα τα ξέρετε! Στην παρούσα φάση, η Ξένια Γαργάλη είναι η φωνή με την οποία πορευόμαστε.

Είναι νωρίς για να πούμε ότι ετοιμάζουμε μια νέα δουλειά. Σκεφτόμαστε να οπτικοποιήσουμε ένα ακόμη κομμάτι μας, έχουμε ήδη ένα video clip, το «Γλυκιά ζωή». Θα το δούμε, δεν έχουμε επιλέξει ακόμη πιο μπορεί να είναι. Στοχεύουμε από τώρα στις καλοκαιρινές μας συναυλίες, θα θέλαμε να γυρίσουμε όλη την Ελλάδα. Είμαστε σε μια πολύ καλή φάση, έχουμε τις εμφανίσεις μας, έχει μια δυναμική το σχήμα, είμαστε δεμένοι και αναμένουμε τις εξελίξεις. 

Είναι η πρώτη και η μόνη προσωπική μου δουλειά, αν και έχω κυκλοφορήσει και ένα single ακόμα. Το «Πορτοκαλί» κυκλοφόρησε το 2004. Όσον αφορά σε εμένα, πάντα έγραφα και γράφω  μουσική και φιλοδοξώ να συνεχίσω να γράφω όσο μπορώ! Υπήρχαν πολλές στιγμές στο παρελθόν που είχα σκεφτεί να κυκλοφορήσω κάτι δικό μου. Τραγουδιστής δεν είμαι, για να πω ότι θα επωμιστώ μια δική μου δουλειά που να είναι πιο αναγνωρίσιμη. Ο συνθέτης, όπως και ο στιχουργός, είναι λίγο σε δεύτερη μοίρα, δυστυχώς. Κάποια στιγμή έχοντας γράψει μουσικές, έχοντας γράψει τραγούδια και έχοντας πειραματιστεί, αλλά και ασχοληθεί αρκετά με τη διαφήμιση , κάτι που με βοήθησε να χειρίζομαι τα πράγματα μουσικά και ενορχηστρωτικά και παραγωγικά, θέλησα να κυκλοφορήσω κάτι. Όλος ο δίσκος θα ήταν πάνω μου και ήθελα να νιώσω την ευελιξία και την άνεση ότι μπορώ να κάνω κάτι το οποίο με εκφράζει. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος. Τις προηγούμενες φορές που το είχα σκεφτεί ένιωθα κάπως απροετοίμαστος, οπότε έκανα πίσω. Όταν συνέκλιναν τα πράγματα, αποφάσισα, επιτέλους, να αποτυπώσω τον δικό μου λόγο. Το ότι δεν είμαι τραγουδιστής φαίνεται στη δική μου δουλειά, γιατί είναι σε μεγάλο μέρος ορχηστρική. Υπάρχουν λίγοι στίχοι, σαν πινελιές, και επέλεξα να παίξω περισσότερο με ηχοχρώματα και, κυρίως, να «ταξιδέψω» μουσικά τους ακροατές. Αυτός ήταν ο στόχος μου και νομίζω το κατάφερα.

Δεν έχω θέμα, μ’ αρέσουν όλα. Μεγάλωσα με μουσικά συγκροτήματα, σε μπάντες και μουσικές ομάδες. Αυτός είναι ένας λόγος, επίσης, που με δυσκόλευε να πάρω μια απόφαση να βγάλω εγώ μια προσωπική δουλειά. Αλλά πλέον δεν έχω κάποιο πλαίσιο, μπορώ να λειτουργήσω σε όλα.

Θέλω να το επαναλάβω από τότε που έβγαλα την πρώτη! Οι Mottet μου πήραν πολύ μεγάλο χώρο και χρόνο, καθώς είναι αρκετά πάνω μου το σχήμα, από άποψη ενορχήστρωσης, programming και πολλά άλλα. Έχω έτοιμη δουλειά η αλήθεια είναι, ήταν έτοιμη και πριν τους Mottet, απλώς υπάρχει ένα περιορισμένο ακροατήριο που σε ακολουθεί. Είμαι της άποψης ότι του να κυκλοφορείς συνέχεια πράγματα και να μην μπορείς να το υποστηρίξεις επικοινωνιακά, να κάνεις κάποιες εμφανίσεις και να έχεις μια παρουσία, δεν ξέρω αν έχει λόγο. Δηλαδή, για να υπάρχει μόνο στο Youtube; Θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος ότι είναι κάτι που μένει σαν παρακαταθήκη, αλλά προς το παρόν δεν σκέφτομαι έτσι. Οπότε, δεν ξέρω πότε θα είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή κυκλοφορήσω τη δουλειά μου. Επίσης, επειδή θεωρώ πως ψάχνομαι και εξελίσσομαι ως μουσικός, δεν ξέρω πώς θα είναι η επόμενη δουλειά μου. Σίγουρα θα είναι κάτι διαφορετικό από την προηγούμενη.

Θα έλεγα ότι είναι αναγκαίο κακό. Το Youtube είναι λογικό να χρειάζεται. Είμαστε σε μια εποχή που έχουμε μάθει να έχουμε πρόσβαση στα πάντα δωρεάν. Οι πλατφόρμες αυτές είναι ένας τρόπος να έρθει το κοινό κοντά στον καλλιτέχνη και να γνωρίσει τη δουλειά του και, μάλιστα, ανέξοδα και χωρίς καν να βγει απ’ το σπίτι του. Απ’ την άλλη, είναι τόσοι πολλοί που για να καταφέρεις να επιλέξεις ή να βρεις ή να γνωρίσεις κάποιον είναι πολύ δύσκολο. Όπως και με τα social media. Έχεις μια σελίδα στο Facebook και νομίζεις ότι αν γράψεις κάτι θα σε μάθουν όλοι. Δεν είναι έτσι. Για να σε μάθουν όλοι πρέπει να πληρώσεις. Είναι έτσι φτιαγμένη αυτή η πλατφόρμα που και να πληρώσεις, δεν είναι σίγουρο ότι θα γίνει. Χρειάζεται να υπάρχει μια διαρκής και σταθερή παρουσία. Σίγουρα βοηθάει ή συμπληρώνει, αν θέλεις. Δεν χτίζουν καριέρες τα social. Σίγουρα τα κλασικά μέσα, όπως το ραδιόφωνο ή η τηλεόραση, μάλλον θα αργήσουν να αντικατασταθούν. 

Δεν είναι τόσο εύκολο. Και πάλι είναι αυτό που είπαμε πριν, ότι είναι τόσο πολλές οι καινούργιες δουλειές. Όπως συμβαίνει και με τους δημοσιογράφους, έχουν μια στοίβα με CDs για να ακούσουν και να γράψουν κάτι, που δεν γίνεται να τα ακούσουν όλα. Είναι λίγο δύσκολο. Δεν ξέρω αν φταίει η εποχή μας και είμαστε πάρα πολλοί, ίσως και πιο παλιά να ήμασταν πολλοί. Πάντως και το ραδιόφωνο πιστεύω δυσκολεύεται αρκετά στο να προωθήσει νέο κόσμο, θέλει αγώνα. 

Κάτι λιγότερο από αυτό που θα μου φέρει το 2020! Υγεία και τύχη, τα άλλα θα τα φέρω εγώ. 

Σχετικό θέμα

συναυλίες 2023

Λευκή Συμφωνία: Οι επιδραστικοί του ελληνόφωνου ροκ επανήλθαν στη Θεσσαλονίκη