Διάβασε εδώ την Λεπτό προς Λεπτό ανταπόκριση μας από αυτή την ημέρα του Festival! Για τα υπόλοιπα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν στο EJEKT Festival 2019, θα δημοσιευτεί ξεχωριστό άρθρο.
Αν θα έπρεπε να δώσω έναν τίτλο στη χθεσινή εμφάνιση των Cure στην πλατεία νερού, τότε η λέξη που ταιριάζει περισσότερο από κάθε άλλη, είναι ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ.
Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορούν να κριθούν με τεχνικούς όρους, παρά μόνο με συναισθηματικούς.
Μιλάμε για μια βραδιά, που από το ξεκίνημα της με το Plainsong, μέχρι και την τελευταία νότα που ακούστηκε με το Boys Don’t Cry, κάποιες ώρες αργότερα και κοντά 25 τραγούδια, πρωταγωνιστής ήταν ο χτύπος της καρδιάς και κάποια λίγα (πολλά;) δάκρυα στα μάτια.
Και πως μπορεί να είναι διαφορετικά, όταν από τα ηχεία ακούγονται τραγούδια που σε έχουν στιγματίσει για μια ζωή, κι από τέτοια οι Cure, έχουν εύκολα μια 20άδα. Κι αυτό δεν είναι αμελητέο σε τέτοιες βραδιές, πόσο μάλλον, όταν η εκτέλεση τους, είναι σε πολύ καλά επίπεδα από τη μπάντα κι ο Robert Smith είναι εκεί για να σου υπενθυμίζει πόσο «γλυκούλης» είναι, όπως ακούστηκε από πολλά στόματα.
Χθες βράδυ μάλιστα συνειδητοποίησα το λόγο ακριβώς της τεράστιας δημοφιλίας τους, αυτής που τους έχει φέρει 40 χρονιά μετά, στο σημείο, να αποτελούν ένα από τα εμπορικότερα live acts, ακόμη κι αν όπως υποστηρίζεται από κριτικές κι άρθρα, έχουν κοντά 30 χρόνια να παρουσιάσουν ένα καλό άλμπουμ, από το Disintegration δηλαδή (από το Wish, το 1992, θα έλεγα εγώ).
Οι Cure όμως κατάφεραν σε μια 10ετία και κάτι, να παρουσιάσουν 8-9 δίσκους, που παίζουν από την απόλυτη νταρκίλα του Pornography, μέχρι την εξωστρεφή ποπίλα του Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me, χωρίς να ρίξουν τα ποιοτικά τους standard. Έχουν καταφέρει δηλαδή να ενώσουν την εποχή του Three Imaginary Boys, με Faith, αλλά και το Head On The Door, και στο τέλος να τα ενώσουν όλα αυτά στο Disintegration (σχεδόν όλα, για να είμαστε ακριβείς).
Πάντα δυσαρεστούσαν κάποιους από το κοινό τους, αλλά στο τέλος με τη γενικότερη στάση της μπάντας, τους έκαναν όλους κοινωνούς του έργου τους. Αυτό ακριβώς έκαναν και χθες το βράδυ κι από αυτά που διαβάζουμε κι από το εξωτερικό, είναι κάτι που συμβαίνει παντού. Δεν είναι ένα ελληνικό φαινόμενο μόνο οι Cure, όπως ας πούμε οι James, οι Scorpions και κάποιοι άλλοι που αγαπάμε να τρολάρουμε (κι εκεί αδίκως τελικά, αλλά έχει και την πλάκα του).
Καταφέρνουν με την αμεσότητα τους στην σκηνή (είναι σημαντικό το γεγονός ότι ουσιαστικά ο Robert είναι από όλους συμπαθείς και δεν κουβαλάει αντιπάθειες τύπου Bono για παράδειγμα) και με ένα πραγματικό οπλοστάσιο επικών τραγουδιών (ναι γιατί για γράψε εσύ ποπ ύμνο σαν το Friday I’m In Love), να κερδίζουν ακόμη και τους πιο άσχετους, ίσως κι εκείνους που ήρθαν ας πούμε για τον Michael Kiwanuka (είναι τεράστιο το debate για το πόσο λάθος ή όχι ήταν η επιλογή αυτή, να παίξει πριν τους Cure) και δεν έχουν ακούσει τραγούδι των Cure (πράγμα δύσκολο βέβαια).
Όλοι όμως μπορώ να πω, έμειναν με ανοιχτό το στόμα, με τον τρόπο που ο Robert Smith απέδωσε τα τραγούδια. Η φωνή του ήταν εκείνη με την οποία τον αγαπήσαμε, οι εκφράσεις κι οι κινήσεις του στη σκηνή, τα σκέρτσα, η όλη συμπεριφορά ήταν Robert Smith. Σίγουρα έχει ποντάρει σε αυτήν την αιώνια νεανική του εικόνα, εκείνη που τον καθιέρωσε σαν περσόνα, πέρα από δημιουργό. Φαίνεται όμως πως καλά κάνει, γιατί έτσι το νοσταλγιόμετρο χτυπάει κόκκινο και κάνει κι εμάς τους υπόλοιπους που μεγαλώσαμε μαζί του, να αισθανόμαστε για λίγο νέοι.
Το setlist είχε τα κενά του, αφού για παράδειγμα δεν ακούσαμε ούτε ένα τραγούδι από το Pornography, ενώ ας πούμε έγινε και μια μικρή κοιλιά όταν έπαιξαν στη σειρά τα Want, 39 και το Disintegration πριν το encore. Λεπτομέρειες θα μου πεις, αλλά κι αυτές οφείλουμε να τις σημειώνουμε.
Υπήρχαν όμως highlights αυτή τη βραδιά, που έχουν προκύψει τόσο από προσωπική αίσθηση, όσο κι από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Κοιτώντας σήμερα το setlist ξανά, τα τραγούδια που μας απογείωσαν ήταν τα εξής:
1. Lovesong: Είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, σε μια σωστή εκτέλεση που αναδείκνυε τη μελωδικότητα του.
2. Burn: Τραγούδι που με τα χρόνια έχει κερδίσει μέρος του κοινού, θεωρώ πως ήταν το 1ο ουσιαστικό highlight απόδοσης της μπάντας και σκηνικής εμφάνισης
3. Never Enough: Outsider που πήρε πόντους σε μια δυναμική εκτέλεση και κέρδισε και νέους θαυμαστές
4. From The Edge Of The Deep Green Sea: Το καλύτερο τραγούδι από το Wish, ερμηνεύθηκε με δύναμη από τον Robert Smith και κατάφερε παρόλη τη μεγάλη διάρκεια του, να φτάσει σε ένα θριαμβευτικό κρεσέντο (σε αντίθεση με το Disintegration, το οποίο έχασε χθες)
5. A Forest: Στο σημείο αυτό συντονίστηκε απόλυτα το κοινό, με τη μπάντα. Τα χέρια ψηλά, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια, να δίνουν το ρυθμό με παλαμάκια και μια ανατριχίλα διαπέρασε την Πλατεία Νερού.
6. Lullaby: Από τις πρώτες νότες, στο ξεκίνημα του encore, καταλάβαινες πως οι Cure, έχουν βγει στο δρόμο για να σαρώσουν, χωρίς να χρειάζεται να κάνουν και πολλά.
7. Friday I’m In Love: Γιατί είναι αυτό ρε φίλε, μη ρωτάς γιατί.
Ο ήχος ήταν πολύ καλός μπροστά, φεύγοντας όμως προς τα πίσω από κάποια στιγμή κι έπειτα, ήταν σα να βρισκόμουν σε άλλη συναυλία από πλευράς έντασης και πάθους, αυτό όμως είναι μια επιλογή που την κάνεις, ανάλογα με τις συνθήκες πάντα. Δε συγκρίνεται όμως η ενέργεια που ανταλλάσσεται όταν είσαι μπροστά, τόσο με τον καλλιτέχνη, όσο και με το κοινό δίπλα και γύρω σου.
Setlist
Plainsong
Pictures of You
High
Just One Kiss
Lovesong
Last Dance
Burn
Fascination Street
Never Enough
Push
In Between Days
Just Like Heaven
From the Edge of the Deep Green Sea
Shake Dog Shake
A Night Like This
Play for Today
A Forest
Primary
Want
39
Disintegration
Encore:
Lullaby
The Caterpillar
The Walk
Friday I'm in Love
Close to Me
Why Can't I Be You?
Boys Don't Cry
