Μια συναυλία του Michael Gira έχει πάντα ενδιαφέρον για τον θεατή. Δεν είναι η συνηθισμένη συναυλία που θα πας να τραγουδήσεις τους στίχους του αγαπημένου σου τραγουδιού, δεν θα χορέψεις, αλλά και δεν θα χαλαρώσεις υπό τους ήχους μεθυστικής κιθάρας. Είναι μία ιδιότυπη δοκιμασία και για τον ίδιο, αλλά και για τους θεατές, που, όμως, συνοδεύεται από μία καθαρτική ένταση. Είναι εν μέρη πειραματική και μπορείς να την παρομοιάσεις με performance art σε κάποιο μουσείο σύγχρονης τέχνης. Όμως, όταν ακολουθεί δομές, θυμίζει την σχολή του post-industrial και post-rock.
Στη συναυλία στο Temple, (που προφέρεται Tζιρά αν είχατε την απορία) τα πράγματα ήταν διαφορετικά από ό,τι μας έχει μάθει από τα live του με τους Swans. Στη σκηνή δεν είχαμε το χαοτικό ηχόχρωμα της μπάντας του, ούτε και οργιακές εναλλαγές ρυθμού και ενορχήστρωσης. Ήταν μόνος με την ακουστική του κιθάρα, επικεντρώνοντας το setlist στον δίσκο "What Is This?" , έναν δίσκο που ηχογραφήθηκε με crowdfunding ενώ περιείχε ακουστικά demos τα οποία τελικά ηχογραφήθηκαν με ολόκληρη τη μπάντα για τον επερχόμενο δίσκο των Swans, "Leaving Meaning".
Το πρόγραμμα στο Temple «έτρεχε» λίγο πιο γρήγορα από ό,τι είχε ανακοινωθεί, με τον Gira να ανεβαίνει στη σκηνή περίπου 20 λεπτά νωρίτερα από ό,τι περιμέναμε. Πριν από τον Michael, στη σκηνή βρέθηκε η Azraq Sàhara ή αλλιώς Sara D. Satàn. Πρόκειται για μία Ελληνίδα μουσικοσυνθέτη που έχει ένα δίσκο στο ενεργητικό της. Η διαφορά με τις ηχογραφήσεις είναι πως στη σκηνή η Sara ήταν απογυμνωμένη και εκτός από μια κιθάρα έπαιζε με μερικά εφέ. Αν και πιο συμβατική στην προσέγγισή της συγκριτικά με τον Gira και πολύ περισσότερο με τον Westberg που ακολούθησαν, χωρίς αυτό να τη μειώνει, λειτούργησε σαν αποσυμπίεση για το τι θα ακολουθήσει. Folk δομές τραγουδιών με ανατολίτικα και μεσογειακά στοιχεία ήταν η βάση της μουσικής της Sara και ελπίζουμε να τη ξαναπετύχουμε live.
Επόμενος στη σκηνή ήταν ο Norman Westberg, κιθαρίστας των Swans που συνοδεύει τον Gira σε αυτή την ακουστική περιοδεία. Ο Westberg έπαιξε ένα ενιαίο κομμάτι που ήταν πειραματισμός με feedback στη κιθάρα του, ενώ από ένα σημείο και μετά με βασίστηκε επαναλαμβανόμενα ήπια riffs. Αυτό που κατάφερε είναι να χτίσει μια ατμόσφαιρα που πατούσε πάνω στο soundscape που δημιουργούσε. Η μισή ώρα που περίπου διήρκεσε η εμφάνιση του είχε κάποιο ενδιαφέρον, αλλά καθώς έλειπε μία κορύφωση δεν εντυπωσίασε. Δεν ξέρω αν κάποιος πιτσιρικάς θα ξεκινούσε να μάθει κιθάρα ωθούμενος μόνο από μία τέτοια εμφάνιση με το ύφος και το περιεχόμενο όπως αυτή του Norman Westberg, όμως δεν αποκλείεται να του άνοιγε τους ορίζοντες για καινούριες ιδέες.
Ο Michael Gira αρκετά «απογυμνωμένος» από την εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας, ανέβηκε στη σκηνή με το γνωστό ταμπεραμέντο του. Τον ενοχλούσε λίγο ο ηχολήπτης που χαμήλωνε τη φωνή του όταν τραγουδούσε δυνατά, τα κινητά (δικαίως!) αλλά και το air condition. Όμως, πέρα από αυτά το set του κύλησε ομαλά. Μας εκμυστηρεύτηκε πως πάντα ήθελε να τραγουδάει όπως ο Nick Drake και η αλήθεια είναι πως αν και το προσπαθούσε, το αποτέλεσμα ήταν πολύ πιο φορτισμένο αφού παρέπεμπε για άλλη μια φορά σε τελετή. Από τo πιο γλυκό "What Is This?" μέχρι το υπνωτικό "Amnesia", ακούσαμε την εκδοχή του Gira ως τροβαδούρο. Τα παλιά κομμάτια των Swans δυστυχώς εκπροσωπήθηκαν μόνο το "Glowing Man" σε μία εκτέλεση που παρουσίαζε την αρχική ιδέα της σύλληψης του.
Σαν παρουσία ο Gira ήταν διαφορετικός και ελαφρώς πιο εκτεθειμένος. Δεν είχε την δυνατή «ουρά» των Swans και αυτό είναι που έλειψε από αυτά τα κομμάτια. Φάνηκε πως αυτά που μας έπαιζε ήταν demos και ναι μεν αυτό έχει την ομορφιά του, αλλά δεν μπορούσαμε να βγάλουμε απ το μυαλό μας πως κάτι δεν ήταν εκεί: η ανεξέλεγκτη βαβούρα των Swans. Το θετικό της συναυλίας, όμως, ήταν πως είχαμε στη διάθεση μας τον Michael Gira - όχι για πολύ παραπάνω από μία ώρα - να μας παίζει τα τραγούδια του σαν να είμαστε σε μπουάτ, σαν να μας δείχνει πως μεταφράζονται οι πρώτες ιδέες της δημιουργικής διαδικασίας στη κιθάρα.
Michael Gira Setlist Αθήνα
Annaline
Glowing Man
It's Coming and It's Real
Sunfucker
What Is This?
The Hanging Man
Amnesia
My Phantom Limb
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Ξενοφώντα Καράμπαλη και το MixGrill.