* Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Ξενοφώντα Καράμπαλη και στο mixgrill.gr
Ο δρόμος της νοσταλγίας είναι μία επιλογή καριέρας για πολλά συγκροτήματα. Κάποιοι την τυλίγουν και την αναμιγνύουν με καινούριες ιδέες, άλλοι αντιγράφουν καρμπόν τις επιρροές τους, ενώ υπάρχουν και αυτοί που βρίσκονται κάπου στη μέση. Σε αυτή τη κατηγορία ανήκουν οι Eclipse, που έχουν τα συστατικά και την ενέργεια μίας πολύ καλής rock μπάντας, που καλογυαλίζει τη φόρμουλα του melodic rock- τα ρεφρέν, τα κουπλέ και τους τσιτάτους στίχους- με μοντέρνα παραγωγή. Το αποτέλεσμα είναι πολύ ευχάριστο, και ενίοτε σε παρασέρνει, όταν ξεφεύγουν από τους συνθετικούς περιορισμούς τους. Το ίδιο συμβαίνει και στη σκηνή όπως είδαμε στο Κύτταρο, σε μία μάζωξη ροκάδων την Πέμπτη το βράδυ.
Οι Vice που ξεκίνησαν τη συναυλία ήταν γραφικοί και καρικατούρες μεν, χωρίς ουσιαστικές συνθέσεις - ναι είχαν ένα κομμάτι που λεγόταν "Fuck You", αλλά ήταν αρκούντως διασκεδαστικοί για support group, τηρουμένων των αναλογιών. Μία διασκευή του "I Hate Myself For Lovin You" έκανε την αρχή της βραδιάς, με κομμάτια που είχαν πολλές φορές τη λέξη "rock". Παράλληλα, προωθούσαν το τελευταίο τους δίσκο "3 Fingers Up" από τον οποίον έπαιξαν και το ομώνυμο κομμάτι. Η μπάντα βρίσκεται στο προσκήνιο από το 1987, αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν το breakthrough, χωρίς αυτό να τους απαγορεύει τα tour και την καλοπέραση.
Όταν ανέβηκαν οι Eclipse στη σκηνή η διαφορά ήταν εμφανής. Με το "Viva La Victoria" από το περσινό δίσκο "Paradigm" άρχισαν τη συναυλία σε ένα Κύτταρο που είχε γεμίσει λίγο πάνω απ' το μισό. Η φωνή του Erik Mårtensson ήταν αψεγάδιαστη και φάνηκε πως προσέχει πολύ στο να είναι όλα στην εντέλεια, ίσως λίγο περισσότερο από ότι θα έπρεπε. Οι εναλλαγές μεταξύ ηλεκτροακουστικών και full band εκτελέσεων έδειχναν τον επαγγελματισμό της μπάντας και τη διάθεση για ποικιλία. Το "Shelter Me" και το "Take Me Home" ξεχώρισαν από το ηλεκτροακουστικό μέρος της συναυλίας ενώ το "Mary Leigh" και το "Vertigo" έδωσαν ενέσεις αδρεναλίνης.
Η φόρμουλα του melodic rock ακούγεται ενίοτε πεπερασμένη, ακόμα και ζωντανά, αλλά όταν οι Eclipse πέφτουν στη παγίδα του να παίζουν generic συνθέσεις - όπως το "Maquarade" - κερδίζουν τη συμμετοχή του κοινού στα ρεφρέν. Εκεί που έχαναν, όμως, ήταν στο ότι παραήταν καλογυαλισμένοι και τους έλειπε η βρωμιά του Hair Metal των 80s. Δεν βοηθούσε ούτε η αισθητική τους στη σκηνή, που ακολουθούσε την ίδια λογική και δεν ταυτιζόταν απόλυτα με τη μουσική τους που είναι κατά βάση 80s rock υπό το πρίσμα μίας νέας γενιάς.
Η μπάντα, βέβαια, ξεκάθαρα περνούσε καλά και μας το μετέφεραν και στις ερμηνείες τους, αλλά και λεκτικά δια στόματος Mårtensson. Μας θύμισε πως παραλίγο να καταλήξουν στη Eurovision με το "Runaways", το οποίο, όμως, όπως σωστά τόνισε ο Eric, θα ήταν θετικό αφού θα ακουγόταν κιθαριστικό rock στις τηλεοράσεις για αλλαγή. Το solo drums του Philip Crusner υπό τους ήχους του "Carmina Burana" χώρισε τη συναυλία στα δύο, ενώ η διασκευή του "Runaway" του Del Shannon ήταν μία πολύ ευπρόσδεκτη αλλαγή στο setlist που δείχνει ότι το συγκρότημα δεν είναι μονοδιάστατο. Στο φινάλε τραγούδησαν και requests ακόμα και acapella, δείχνοντας για μία ακόμα φορά εκτίμηση για τον κόσμο που ήρθε στη συναυλία.
Βάζοντας σε παρένθεση τις κινήσεις του μικροφώνου στο κλείσιμο που ήταν δανεισμένες από τον David Coverdale και μένοντας στη θετική αύρα της μπάντας και κυρίως του Eric, οι Eclipse έδωσαν μία απολαυστική συναυλία στο Κύτταρο. Το πιο σημαντικό είναι ότι σιγά-σιγά έχουμε τη δυνατότητα να δούμε νεότερες μπάντες της rock σκηνής, που όποιες ενστάσεις και παρατηρήσεις να έχουμε, εμείς στο τέλος ταυτιζόμαστε με τη rock κουλτούρα και τις αποφυάδες της.
Setlist: Eclipse, Vice @ Κύτταρο, 30/01/2020
Viva La Victoria
Mary Leigh
Blood Wants Blood
The Storm
Vertigo
Masquarade
Shelter Me (acoustic/electric)
The Downfall of Eden
When the Winter Ends
Drum Solo / Carmina Burana
Ruaway (Del Shannon) (acoustic)
Take Me Home (acoustic/electric)
Battlegrounds (acoustic/electric)
Black Rain
Blood Enemies
Stand On Your Feet
Runaways
Encore
I Don't Wanna Say I'm Sorry
Never Look Back
