Έχει επάξια χαρακτηριστικεί ως μια από τις καλύτερες γυναικείες φωνές της ελληνικής μουσικής και αυτό το αποδεικνύει σε κάθε της εγχείρημα, είτε πρόκειται για δισκογραφική δουλειά, είτε για μια ζωντανή παράσταση.
Η Ρίτα Αντωνοπούλου επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά το μεγαλείο της φωνής και, κυρίως, τη βαθιά της εκφραστικότητα, που πηγάζει από μέσα της αβίαστα, με τη νέα της κυκλοφορία από το Ogdoo, το τραγούδι με τίτλο «Θα μεγαλώνω».
Πρόκειται για ένα πολύ τρυφερό και συγκινητικό τραγούδι που μιλά για τη μοναδική σχέση μητέρας - παιδιού και, ειδικότερα, για την παράλληλη «ενηλικίωσή» τους, το οποίο η Ρίτα ερμηνεύει με ιδιαίτερη ευαισθησία, αφιερώνοντάς το στην κόρη της Φαίδρα.
Και καθώς σήμερα είναι η Γιορτή της Μητέρας, ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να μας μιλήσει για το νέο της τραγούδι και τη σχέση μητέρας και παιδιού, ενώ, μεταξύ άλλων, η Ρίτα αναφέρεται στο πώς βίωσε την καραντίνα και στο ζοφερό μέλλον των ανθρώπων του Πολιτισμού.
Διαβάστε τη συνέντευξή της στο Mix Grill παρακάτω:
Μόλις κυκλοφόρησε το νέο σας τραγούδι με τίτλο «Θα μεγαλώνω». Πώς προέκυψε αυτό το κομμάτι;
Μαγικά…όσο μαγικό μου φαίνεται και το ίδιο. Πρώτα μου είχε στείλει η Ειρήνη Τσαγκαράκη κάποιους στίχους της μετά από παρότρυνση του Οδυσσέα Ιωάννου που θέλησε να μας φέρει σε επαφή. Ανάμεσα στους στίχους που είχα διαβάσει υπήρχε και το «Θα μεγαλώνω», το οποίο αμέσως μου κέντρισε το ενδιαφέρον… Της το είπα, αλλά τα πράγματα έμειναν στάσιμα και δε συνεχίσαμε κάποια συζήτηση. Μετά από καιρό βρέθηκα συζητώντας για μια ραδιοφωνική εκπομπή με τον Αντώνη και τον Δημήτρη Παπαβομβολάκη. Χωρίς ουσιαστικά να γνωριζόμαστε αναπτύχθηκε μεταξύ μας μια διάθεση για συνεργασία και συμφωνήσαμε να συνεργαστούμε στην ηχογράφηση της ζωντανής παράστασης με τον Θοδωρή Οικονόμου η οποία είναι και αυτή που θα κυκλοφορήσει σε διπλό βινύλιο σύντομα. Μια μέρα με φώναξαν στο στούντιο να ακούσω «κάτι». Αυτό το κάτι, ήταν το «Θα μεγαλώνω». Εχαν βάλει μουσική στους στίχους της Ειρήνης χωρίς να το ξέρω και χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί καν. Το άκουσα, έκλαψα, κλάψαμε κι όλα τα άλλα πέρασαν ήδη στην ιστορία.
Το τραγούδι πραγματεύεται την σχέση μιας μητέρας και του παιδιού της, μια σχέση ιδιαίτερα δυνατή και μοναδική. Τι συναισθήματα βγάζει σε εσάς το τραγούδι;
Βαθιά συγκίνηση. Μου πήρε πολύ καιρό να σταματήσω να κλαίω όταν το τραγουδάω. Είναι τόσο βαθύ το νόημα, τόσο αληθινό και τόσο απλά δοσμένο που σε πιάνει κατευθείαν στην καρδιά από το πρώτο άκουσμα. Θα είναι για πάντα αφιερωμένο στην κόρη μου Φαίδρα.
Ούσα και εσείς μητέρα ενός κοριτσιού, πώς βιώνετε αυτή την παράλληλη «ενηλικίωση»;
Σαν ένα θαύμα. Την κοιτάζω και δε μπορώ να συνειδητοποιήσω πώς αυτό το κορίτσι που βλέπω μπροστά μου ήταν κάποτε μέσα στο σώμα μου. Δε φοβάμαι πια να μεγαλώσω όπως παλιά. Μεγαλώνω εγώ και μεγαλώνει κι εκείνη και θέλω να τη βλέπω να μεγαλώνει όμορφα και να είμαι κοντά της…Κι ας περνάει ο χρόνος από πάνω μου, ας με αλλάζει.
Το τραγούδι αποτελεί το πρώτο release ενός επερχόμενου άλμπουμ. Τι θα είναι ακριβώς και τι θα περιλαμβάνει;
Είναι η ζωντανή ηχογράφηση για πιάνο και φωνή στην οποία αναφέρθηκα πιο πάνω. Μια παράσταση που κάναμε με τον Θοδωρή Οικονόμου στο πιάνο επί 2,5 χρόνια και αποφάσισα να καταγραφεί γιατί ήθελα να μείνει μέσα στο χρόνο και γιατί μου το ζητούσαν οι άνθρωποι που την παρακολουθούσαν. Για μένα είναι δήλωση αυτή η παράσταση κι έπρεπε να βρει τρόπο να συνεχίσει να υπάρχει και στο μέλλον…και της άξιζε μόνο το βινύλιο.
Είτε τα τραγούδια σας είναι λιτά και ατμοσφαιρικά, είτε δυναμικά και γεμάτα ένταση, καταφέρνετε να τα αποδώσετε εξαιρετικά και εκφραστικά. Τι σκέφτεστε όταν τραγουδάτε;
Δε σκέφτομαι…νιώθω. Μπαίνω μέσα στην ιστορία του κάθε τραγουδιού, μπαίνω στον κόσμο του, αφήνομαι να με πάει όπου θέλει και μετά αφήνομαι στο να το εκφράσω για να σας πάρω μαζί μου.
Περάσαμε και περνάμε ακόμη μια δύσκολη κατάσταση λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Πώς βιώσατε εσείς την καραντίνα; Πώς περάσατε τις μέρες σας στο σπίτι;
Όμορφα ομολογώ. Βρήκαμε χρόνο με την κόρη μου να είμαστε μαζί χωρίς να πρέπει να φύγω για δουλειά, χωρίς να έχουμε να τρέχουμε κάθε μέρα να προλάβουμε, σχολεία, δραστηριότητες, διαβάσματα, δουλειές, ραντεβού κλπ…παύση… Ξαφνική παύση, αναγκαστική παύση… Ζωγράφισα μετά από καιρό, μελέτησα, έπαιξα, κοιμήθηκα, περπάτησα, σκέφτηκα, ένιωσα. Εξαιρώ φυσικά όλο το πρόβλημα, δε μιλάω για αυτό γιατί είμαστε όλοι μέσα σε αυτό και ξέρουμε τι σημαίνει. Όμως, η παύση ήταν για μένα και για πολύ κόσμο δημιουργική και ανακουφιστική.
Τι σας έλειψε περισσότερο όλο αυτό το διάστημα που βρισκόσασταν μακριά από τη σκηνή;
Η επαφή με τον κόσμο. Αυτή η επικοινωνία, αυτό το πάρε δώσε…είναι μια λυτρωτική διαδικασία και εγώ ευλογημένη που την έχω στη ζωή μου.
Η πανδημία έχει φέρει πολλά προβλήματα και δυσάρεστες καταστάσεις σε όλους τους εργαζομένους και ειδικά στους ανθρώπους του πολιτισμού. Πώς βλέπετε τα πράγματα την «επόμενη μέρα» στον χώρο της μουσικής;
Δε μπορώ να τα «δω» ακριβώς. Δεν ξέρω. Κανείς μας δεν ξέρει τι μας περιμένει κι αυτό είναι το χειρότερο. Ότι δε βλέπουμε το φως στο τούνελ. Οι δυσκολίες είναι μεγάλες και φαίνεται ότι θα γίνουν πολύ μεγαλύτερες. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν περίμενα διαφορετική αντιμετώπιση από τους κυβερνώντες… Αν ενδιαφερόντουσαν στα αλήθεια για τον πολιτισμό, μάλλον αυτό θα ήταν το σοκαριστικό. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι απλά η έκφραση της πραγματικότητας που όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά.
Οι συναυλίες και οι παραστάσεις θα είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν. Πώς και προς τα πού θα πορευτούν οι μουσικοί και οι ερμηνευτές από 'δω και πέρα;
Μα κανείς δε μπορεί να ξέρει. Τι πρόβλεψη να κάνω είτε εγώ είτε οποιοσδήποτε άλλος; Είναι τόσοι οι άνθρωποι που βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού χωρίς να υπάρχει λύση, που ούτε καν θέλω να μπω στη διαδικασία να κάνω εικασίες.
Το προηγούμενο διάστημα έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος σε όλους μας και πολύ δικός σας άνθρωπος, ο Θάνος Μικρούτσικος. Θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια για αυτή τη μεγάλη απώλεια;
Δεν έχω λόγια για να είμαι ειλικρινής. Δεν είχα όλο αυτό το διάστημα και δεν έχω ακόμη. Δε μπορώ καν να μοιραστώ τη θλίψη μου. Είναι σα να με ρωτάτε πώς νιώθω που έχασα τον πατέρα μου. Απλά δε γίνεται να απαντήσω.