Τι θα ακούσετε:
τέσσερις δεξιοτέχνες μουσικούς στην πιο μεστή στιγμή τους
Ποια κομμάτια να προσέξετε:
"Mirrorself", "Remembrance", "Slowness"... αλλά αξίζει να το ακούσετε ολόκληρο
Βαθμολογία:
8
Χαζεύοντας το εξώφυλλο του τρίτου άλμπουμ των The Next Step, μπορεί κανείς να οδηγηθεί σε κάποιες πρώτες σκέψεις σχετικά με το περιεχόμενο.
Κατ' αρχάς, έχουμε πλέον τη λέξη "quartet" δίπλα στο όνομά τους, πράγμα που δηλώνει την εγκατάλειψη του πενταμελούς σχήματος με το οποίο παρουσιάζονταν στην πρότερη δισκογραφία τους. Και την επιστροφή στον πυρήνα της παρέας, που αποτελούνταν εξαρχής από τους Θοδωρή Κότσυφα (κιθάρα), Γιάννη Παπαδόπουλο (πιάνο), Ντίνο Μάνο (μπάσο) και Βασίλη Ποδαρά (τύμπανα).
Ακόμα πιο αξιοσημείωτη θα μπορούσε να θεωρηθεί η απουσία της λέξης "live" από τον τίτλο, από τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι πρόκειται για ζωντανή ηχογράφηση· αυτό το τελευταίο, άλλωστε, δηλώνει και το εικαστικό του Καρμέλο Παπαδόπουλου. Εδώ έχουμε βεβαίως να κάνουμε με τον χώρο της jazz, όπου ούτως ή άλλως η συντριπτική πλειοψηφία των δίσκων ηχογραφούνται ζωντανά. Ασχέτως αν, στην προκειμένη περίπτωση, το γκρουπ βγήκε από τον ασφαλή και ελεγχόμενο χώρο του στούντιο, κι επέλεξε να ηχογραφήσει ενώπιον του κοινού του. Η προαναφερθείσα, ηθελημένη παράλειψη, λοιπόν, επιτρέπει στον τίτλο να κερδίζει σε σημειολογία, κάνοντας παιχνίδι ανάμεσα στην απλή αναφορά στον συναυλιακό χώρο όπου πραγματοποιήθηκε η ηχογράφηση (το Zoo Jazz Club στο Χαλάνδρι), και στους συνειρμούς που δημιουργεί το εικαστικό.
Ίσως βέβαια κάποιοι να απορήσουν κατά την ακρόαση, καθώς δεν θα μπορέσουν σε κανένα σημείο να αντιληφθούν την παρουσία του κοινού των πέντε sold-out εμφανίσεων κατά τη διάρκεια των οποίων πραγματοποιήθηκε η ηχητική αποτύπωση. Κάτι τέτοιο είναι προφανώς επιλογή του γκρουπ· επιλογή η οποία, εκτός των άλλων, μεταθέτει αυτομάτως την κυκλοφορία από την κατηγορία των ντοκουμέντων, σε εκείνη των κανονικών άλμπουμ. Όπως και να 'χει, το κοινό ήταν παρόν στις συγκεκριμένες βραδιές, κι οπωσδήποτε συνδιαμόρφωσε την απόδοση των μουσικών: ο παρατηρητής επηρεάζει το πείραμα, σύμφωνα και με το γνωστό «παράδοξο» της Φυσικής.
Οι έξι συνθέσεις που περιέχονται στο "At The Zoo" αποκρυσταλλώνουν μιαν εικόνα του γκρουπ που διαφοροποιείται αρκετά από εκείνη που είχαμε πέντε χρόνια πριν, τότε που το "2" ερχόταν να μάς συναντήσει με εμπροσθοφυλακή τα σαξόφωνα των Tivon Pennicott και Τάκη Πατερέλη. Απουσία πνευστού οργάνου, γίνονται τώρα σαφώς πιο ξεκάθαρα τα γερά πατήματα των τεσσάρων φίλων, οι βαθιές ρίζες τους σε μουσικές που δεν εξαντλούνται στην jazz επικράτεια, αλλά και η πολύ καλή μεταξύ τους χημεία και ενδοσυνεννόηση.
To πώς παίζουν οι The Next Step φυσικά μετράει, ειδικά όταν μιλάμε για τον συγκεκριμένο χώρο. Όμως, εδώ που τα λέμε, έως έναν βαθμό το υψηλό παικτικό τους επίπεδο μπορεί να θεωρηθεί έως και δεδομένο - εξαιτίας των πρότερων καταγεγραμμένων επιδόσεών τους. Το πλέον κρίσιμο ερώτημα είναι άλλο: αν το τι παίζουν στέκει σε επίσης υψηλή στάθμη. Κατά τη γνώμη μου, όχι μόνο όντως ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά η μπάντα βρίσκεται εδώ στην πιο μεστή κατάθεσή της, και από συνθετικής άποψης. Το "At The Zoo" βρίθει τόσο θεμάτων και ιδεών, όσο και τρόπων έκθεσης και ανάπτυξης αυτών.
Προσέξτε, για παράδειγμα, πώς το διστακτικά εμμονικό θέμα του "Mirrorself", της πιο κομβικής στιγμής του άλμπουμ, αρχικά εξελίσσεται, έπειτα φαινομενικά χάνεται, για να επιστρέψει σαν να μην είχε φύγει ποτέ, οδηγώντας το κομμάτι σε ένα λυτρωτικό κρεσέντο. Ή πώς το "Remembrance" σπάει με χαρακτηριστική άνεση τον «κανόνα» περί χρονικής διάρκειας μιας jazz σύνθεσης, χαρίζοντας τους ζουμερούς καρπούς του εντός μόλις 2,5 λεπτών. Παρατηρήστε, τέλος, πόσο αβίαστα συντονίζονται οι τέσσερις δεξιοτέχνες: πόσο καλά συμπυκνώνουν και εξακοντίζουν τις εκρήξεις τους, πόσο ομόθυμα χαλαρώνουν τις εντάσεις τους.
Αν όντως ένας από τους σημαντικότερους στόχους κάθε τέχνης είναι η αποβολή του περιττού, της εκζήτησης και του εστετισμού, τότε εδώ οι The Next Step Quartet πετυχαίνουν διάνα. Είναι οπωσδήποτε ένα από τα πιο σημαντικά ατού ετούτου του δίσκου η λαϊκότητα που αποπνέει. Δεν παίζουν αφ' υψηλού οι τέσσερις παιχταράδες, ούτε προσπαθούν να εκβιάσουν στιγμές εντυπωσιοθηρικής μουσικότητας. Αντίθετα, δρουν ουσιαστικά, υπηρετώντας αποτελεσματικά τόσο το συναίσθημα, όσο και τη λογική της κοινής τους συνείδησης. Και γι' αυτό καταφέρνουν να αρθρώσουν μια περισσότερο από ποτέ εύγλωττη συνισταμένη λαλιά.
Το αν είναι ρηξικέλευθοι, λίγη σημασία έχει. Το αν εδώ τούς πετυχαίνουμε σε μεταβατικό στάδιο, μόνο οι ίδιοι το γνωρίζουν. Το πώς θα εξελιχθούν περαιτέρω, μόνο αφελείς θα τους το υποδείξουν.
Προσωπικά αρκούμαι να υπογραμμίσω ότι εδώ τους γνώρισα - και τους απόλαυσα - πολύ καλύτερα από κάθε προηγούμενη δισκογραφική τους κατάθεση.
Σχετικό θέμα